Akceptuję i chcę ukryć komunikat Fly4free.pl korzysta z technologii, takich jak pliki cookies, do zbierania i przetwarzania danych osobowych w celu automatycznego personalizowania treści i reklam oraz analizowania ruchu na stronie. Technologię tę wykorzystują również nasi partnerzy. Szczegółowe informacje dotyczące plików cookies oraz zasad przetwarzania danych osobowych znajdują się w Polityce prywatności. Zapoznaj się z tymi informacjami przed korzystaniem z Fly4free.pl. Jeżeli nie wyrażasz zgody, aby pliki cookies były zapisywane na Twoim komputerze, powinieneś zmienić ustawienia swojej przeglądarki internetowej.



Napisz nowy temat Odpowiedz  [ 21 posty(ów) ]  Idź do strony 1, 2  Następna
Autor Wiadomość
 Temat postu: Niezły kanał!
#1 PostWysłany: 05 Paź 2017 12:00 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Reklama Bounty
Załącznik:
Komentarz do pliku: 01_01
IMG_20170313_110913.JPG
IMG_20170313_110913.JPG [ 468.95 KiB | Obejrzany 18055 razy ]


Tego dnia budzik, a nawet dwa, zadzwonił o 4 rano w małym, czystym, klimatyzowanym pokoju...
Załącznik:
Komentarz do pliku: 01_02
IMG_20170313_040500.JPG
IMG_20170313_040500.JPG [ 313.59 KiB | Obejrzany 18055 razy ]

Dzieci, dla odmiany, miały do dyspozycji więcej niż 1,5 mkw powierzchni do spania, tym trudniej było nam je zwlec z łóżek. Panama City o tej porze jeszcze spała, a przynajmniej willowa część miasta na północ od lotniska Albrook. Dzieci, półprzytomne, ubrały przygotowane ubrania, założyły plecaki i w 15 minut byliśmy gotowi do wyjścia. Uwielbiam w nich to, że na hasło "akcja" potrafią się momentalnie zmobilizować, zebrać w sobie, założyć plecaki, kapelusze, sandały i być gotowe do akcji. Recepcja o tej porze była zamknięta, bo minęło sporo czasu, zanim ktoś z obsługi się obudził i odebrał od nas klucz. Ok, mamy 40 minut, pora zawołać Uber’a. Przez poprzednie dni w Panama City już odkryliśmy dwie istotne zasady: unikać żółtych taksówek i nie przejmować się różnymi odmianami Ubera. Taksówek, bo to kiepska forma transportu, stare, zdezelowane auta, brak taksometru i chęć naciągnięcia białych, chodzących bankomatów. Plus urban legends o porwaniach – nie, taksówkom dziękujemy.  Z Uberem jest prościej, a przynajmniej tak się wydaje. Bierzemy zawsze najtańszego, to nic, że jest usługa "English", gdzie mamy pewność dogadania się, jest "Max", gdzie będzie 6 miejsc w aucie (no bo przecież z trójką dzieci jest nas łącznie pięcioro). W Panamie nikt nie przejmuje się fotelikami dla dzieci. W Panamie nikt słowa nie powie na to, że Ada pojedzie na kolanach Marty. W zasadzie nic nikt nie powie, bo kierowca na bank nie będzie znał angielskiego.

Przyjeżdża całkiem ładne, nowe auto. Chyba jakaś duża Toyota, w środku młoda kobieta, ok. 35 lat – ciekawe co też ją skłoniło do jeżdżenia na Uberze o 4 rano... Pani nie zna angielskiego, ale opanowałem już zestaw minimalnych zwrotów po hiszpańsku, który należy w tym kraju zapodać kierowcy Ubera, aby przerwać niezręczną ciszę. Więc będzie coś o pięknym kraju, plaży, przyjaciołach. Szybko rozmowa zejdzie na to skąd jesteśmy, jak długo w Panamie. Możliwe, że poruszymy temat Jana Pawła II, w sumie nic innego z Polską im się nie kojarzy, a JP2 był w Panama City. Proces jazdy Uberem w Panamie mamy już opanowany – ja potwierdzam miejsce docelowe, Marta w tym czasie instaluje na tylnej kanapie siebie i dzieciaki. O tej porze dnia podróż do Albrook Terminal zajmuje nam może z 15 minut – w sam raz, aby dzieci całkiem się rozbudziły i nastawiły na dalszą podróż.

Mimo młodej godziny na terminalu jest całkiem spory ruch. Czekamy na Helen i szukamy jakiegoś sklepu – trzeba kupić coś na drogę i koniecznie wodę. Sklepu nie ma, a przynajmniej my nie możemy znaleźć. Pojawia się Helena z mamą i prowadzi nas do supermarketu 24/7, który, rzecz jasna, nie mieści się w budynku dworca autobusowego, lecz w sąsiednim budynku centrum handlowego, tyle, że z dodatkowym nocnym wejściem. Trzeba zagęszczać ruchy, do planowanego wyjazdu o 5 rano pozostało mało czasu. Ja robię zakupy, reszta czeka wraz z innymi ludźmi. Część oczekujących w tym miejscu wygląda zdecydowanie nie jak lokalsi, więc pewnie będą jechać z nami. O umówionej 5 rano nikt się nie pojawia, co w zasadzie nikogo nie dziwi, ani Helenę, ani nas. Po kolejnych dziesięciu minutach "panamenian hour" Helena dzwoni do gościa, który pojawia się po następnych 10 minutach. Na umówione miejsce, na tyłach supermarketu, podjeżdżają dwie całkiem nowe Toyoty 4x4, ale takie prawdziwe, nie jakieś SUVy. Niestety, tutaj nie ma litości – bagaże idą na dach, siedzenie obok kierowcy zajmuje jakiś inny turysta, Helen z mamą zajmują fotele w bagażniku (trzeci rząd), a my w piątkę musimy upakować się na środkowej kanapie. Prosta zasada – Ola i Ada nie płacą za transfer, zatem nie należy im się miejsce siedzące. Cóż robić, postawieni przed faktem dokonanym usadzamy Tosię na środku, a sami zajmujemy miejsca przy drzwiach. Auto rusza.

A tak przy okazji: Macie jakieś wyobrażenie o najgorszej podróży samochodowej Waszego życia? Pewnie można coś sobie przypomnieć, z reguły z lat dzieciństwa i młodości. Albo z dziwnych miejsc. U mnie wysoko w rankingu znajduje się przejazd zdezelowanym autosanem z Rawicza do Wetliny w 1999 roku, z kilkoma doraźnymi naprawami po drodze, oraz straszna trasa z Cameron Higlands do Kuala Lumpur, gdzie ja miałem wątpliwości co do działania układu hamulcowego, Marta błagała, aby ta trasa się już skończyła, a kierowca jechał tak, jakby wiózł ziemniaki w workach a nie ludzi.

Z początku jest nawet sympatycznie: auto cicho mknie po wylotowej obwodnicy, pewne zastrzeżenia można mieć do trybu działania klimatyzacji, ale do mrożenia wewnątrz aut też można się jakoś przyzwyczaić. Droga mija nam dość dobrze, dziewczynki drzemią, Helena też. Po godzinie jazdy drogą, która ma standard zwykłej drogi krajowej w Polsce, kierowca robi przerwę w przydrożnym barze. My szybko uzupełniamy zapasy – woda, kawa, jakieś kurczaki (tak, o 6 rano ktoś sprzedaje świeże pieczone kurczaki). Przed ruszeniem dalej kierowca przypomina, że mamy przygotować paszporty i dolary. Paszporty na kontrolę graniczną, dolary na ‘wizę’. Oczywiście formalnie nie opuścimy terenu Panamy, ale czeka nas wjazd na terytorium Indian Kuna Yala. I, oczywiście, opłata dla mieszkańców spoza Panamy jest 3x wyższa, niż dla lokalnych turystów. Do tego też można się przyzwyczaić. Ruszamy z parkingu i po paru minutach skręcamy z głównej drogi w lewo, na północ. Z tego miejsca do morza w linii prostej jest może z 30 kilometrów. Ale przez dżunglę i góry nie jedzie się w linii prostej.

Teraz powinien nastąpić długi opis kolejnej najgorszej podróży naszego życia, ale nie nastąpi. Wyobraźcie sobie, że jesteście w aucie, którego kierowca się spieszy, a Wasza trasa prowadzi przez góry i dżunglę. Co prawda w większości jest asfalt, co pozwala na szybsze odcinki "z górki", to jednak "pod górkę" idzie bardzo ciężko, bo mamy duże nachylenie. I tak przez godzinę. Przez długie 60 minut. Helen umiera i kładzie się na kolanach mamy. My nie mamy tyle wolnego miejsca – Tośka ma lekką chorobę lokomocyjną jak jedziemy na wakacje w Polsce, więc tutaj po 10 minutach jest blada. Ada po prostu się nie odzywa, ale widzę, że jej też coś nie gra. Marta też ma dość, tylko Olka i ja jakoś możemy wytrzymać. W sumie to nie skupiam się na tym, jak strasznie się jedzie, ale na tym, co nastąpi po tym strasznym odcinku (a dzięki GPSowi wiem, że jeszcze sporo nam zostało), oraz że za dwa dni będzie trzeba tą samą trasą wrócić. Po kolejnych 10 minutach wytaczamy ostatnią deskę ratunku – skittelsy. Ola się cieszy, Tosia niby też. Do czasu. Po minucie Tosia postanawia zwrócić skittelsy, na szczęście mamy woreczki strunowe więc obywa się bez większych scen. Kierowca nie zwalnia, otwiera tylko na chwilę okna, aby pozbyć się zapachu wymiotów. Po chwili Ada też postanawia "wypluć soczek z cukierka". Ola trzyma się bardzo dobrze (na Olę przyjdzie czas w następnej części transferu). Gdzieś w połowie tej koszmarnej drogi, w ulewnym deszczu, "szybka" kontrola na niby-granicy. Paszporty przeliczone, kasa się zgadza, możecie jechać. Razem z nami jedzie kilkanaście (albo i więcej) różnej maści dużych aut 4x4  - widać, że rano całe rzesze turystów są dostarczane w ten sposób nad morze.

Załącznik:
Komentarz do pliku: 01_03
DSCN9842.JPG
DSCN9842.JPG [ 498.02 KiB | Obejrzany 18055 razy ]

Wysiadamy na końcu drogi, dalej jest już tylko rzeka. Jest jakaś buda zadaszona, są toalety, dużo ludzi czeka na ławkach. Wylewamy się z auta, dzieci blade jak kartka papieru, nikt nie chce nic mówić. Helena rozmawia z kierowcą, ten mówi, że to przez błędnik, że to normalne itd. W tym czasie pierwsze łódki przywożą na przystań turystów wracających "do cywilizacji". Jakiś blondyn widząc nasze dzieci w kiepskiej formie podchodzi do nas i mówi: "to jest warte tego, co właśnie przeżyliście. Jeśli w dzieciństwie mieliście wyobrażenie rajskiego miejsca, to właśnie w to miejsce jedziecie". Pamiętam z początku lat dziewięćdziesiątych reklamę batonika Bounty. Biała plaża, niebo, palmy i kokos spadający na ziemię. Pytam się blondyna, czy to takie miejsce. "Yes, exactly!"
Załącznik:
Komentarz do pliku: 01_04
DSCN9848.JPG
DSCN9848.JPG [ 519.49 KiB | Obejrzany 18055 razy ]

Przychodzi pora na nas, Indianie zabierają nasze plecaki i układają na dziobie, małe na spód, większe na górę. Usadzają nas w łodzi. Nasza, na szczęście, to jakiś model luksusowy – ma foliowe kurtyny na burtach i zadaszenie, co ochroni nas przed słońcem i falami. Siadamy – Tosia odzyskała już energię i siada między Helen a mamą Helen. Ola blednie, już wie, że czeka ją znienawidzona forma transportu. Ada znowu blednie i bez słowa usadza się na kolanach Marty. Nie mówimy naszym dzieciom, że czeka nas teraz udręka płynięcia małą łódeczką przez otwarte morze. Tym bardziej nie mówimy, że 3 dni temu odwołano rejsy na wyspy, bo był sztorm i było niebezpiecznie. Ani, że nie mamy pojęcia ile to potrwa. Bo wysp jest cała moc. Nasza podróż więc potrwa albo 30 minut, albo 90 minut. Wspaniale, nieprawdaż?

Indianie odpalają silnik. Tosia się cieszy, Ada i Ola nie. Łódka spokojnie snuje się w korycie rzeki w stronę morza. Jeszcze tylko ominiemy prowizoryczny falochron i przed nami pojawia się otwarte morze – sternik przestawia silnik na maksymalne obroty. Ada i Ola chowają się u nas na kolanach. Nie jest tak źle, kurtyny dużo dają, ale i tak nasze młodsze dzieci są przerażone. Trudno, powtarzamy sobie, że miejsce do którego płyniemy wynagrodzi im wszystko. Po kilkudziesięciu minutach Indianie gaszą silnik łodzi. Stoimy pośrodku niczego. Okazuje się, że obok nas płynie kilka delfinów. Oczywiście w takiej sytuacji nikt, ale to nikt, nie ma przygotowanego aparatu ani telefonu. Niby dziewczyna z Francji coś filmuje, ale później odkryje, że nic na jej filmie nie ma. Delfiny są super i przede wszystkim robią dobrą robotę – Ola i Ada na chwilę mogą zainteresować się czymś innym poza baniem się morza. Delfiny odpływają, motorówka rusza, maluchy znowu nie w sosie. Za to Tośka już nie pamięta swoich cierpień w terenówce i im bardziej nasza łódka skacze na falach, tym bardziej Tosia się śmieje. W sumie to lepiej tak, niż żeby miała cierpieć i w aucie i w łodzi.

Wokół nas pojawia się coraz to więcej wysepek. Takich "na 40 palm", trochę piasku, dwa-trzy domki. Po chwili jest już jasne, że jedziemy w stronę jednej z nich. Po kolejnej chwili cumujemy na plaży. "Welcome to Franklin Island, San Blas", wita nas napis namalowany białą farbą.

Wita nas biały chłopak, podobno jego ojcem jest Francuz, który żeglował po tej okolicy, a matka pochodzi z plemienia Kuna Yala. "Welcome to San Blas. Please don’t stay under the palm trees – it’s windy today, coconut may fall down and kill you".
Załącznik:
Komentarz do pliku: 01_05
IMG_20170313_121554.JPG
IMG_20170313_121554.JPG [ 518.93 KiB | Obejrzany 18055 razy ]


Witamy w raju, przeszedłeś koszmar, aby tu dojechać, a na koniec możesz zginąć od kokosa. Tego w reklamie Bounty nie było.
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
23 ludzi lubi ten post.
 
      
Tygodniowa wycieczka na Azory za 1786 PLN. Loty Lufthansą z Katowic + 4* hotel Tygodniowa wycieczka na Azory za 1786 PLN. Loty Lufthansą z Katowic + 4* hotel
Lato w Kampanii za 1298 PLN. Loty do Neapolu z Gdańska + 7 noclegów blisko plaży Lato w Kampanii za 1298 PLN. Loty do Neapolu z Gdańska + 7 noclegów blisko plaży
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#2 PostWysłany: 05 Paź 2017 12:26 

Rejestracja: 02 Sty 2013
Posty: 2047
Loty: 4
Kilometry: 17 154
srebrny
@zawiert -super! bedzie dalszy ciąg?
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#3 PostWysłany: 05 Paź 2017 15:30 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Tak będzie ciąg dalszy, wiem, że Panama to gorący kierunek ostatnio dzięki Burrito deal...

Ale uprzedzam: będzie niechronologicznie i bez super detali, raczej taka opowieść o niesamowitej przygodzie, która przytrafiła się naszej rodzinie.
Jeśli będą jakieś szczegółowe pytania, postaram się odpowiedzieć. Mamy w Panamie wielu dobrych przyjaciół, głownie w Colon, ale też w stolicy i w Las Tablas :)
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#4 PostWysłany: 08 Paź 2017 21:16 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 08 Gru 2012
Posty: 241
Loty: 88
Kilometry: 191 786
niebieski
Nie bedzie dalszego ciągu. Autor przerwał pisanie bloga, jak hejnalista trafiony kokosem, przepraszam strzałą
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#5 PostWysłany: 11 Paź 2017 11:19 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
¡Está calor!
Załącznik:
Komentarz do pliku: 02_01
esta_calor_taniec.jpeg
esta_calor_taniec.jpeg [ 469.36 KiB | Obejrzany 17560 razy ]

Jest takie uczucie, które zawsze kojarzy mi się z podróżami w dalekie miejsca. Po długiej, wyczerpującej podróży w klimatyzowanym samolocie trafiamy na lotnisko. Tam, niezależnie od aktualnie panującej pory dnia, nadal panuje zbliżona temperatura do tego, co przez ostatnie dwanaście godzin przerabialiśmy w ciasnym kadłubie samolotu. Ok, może być chłodniej (jak polecieliśmy gdzieś zimą), może być cieplej, bo akurat jesteśmy w rejonie równika, ale nadal dość podobnie. W tej chłodnej atmosferze przerabiamy formalności wizowe, kolejki, bagaż, kantory i te wszystkie wątpliwej przyjemności sprawy. Sprawy, które najchętniej byśmy już dawno mieli za sobą, bo przecież nie tylko mamy w pamięci próbę spania w klasie ekonomicznej, ale też dojazd na lotnisko, dolot z innego miasta, być może jakieś pociągi, busy, autokary. Za nami pewnie ponad dwadzieścia godzin niewygód, a jeszcze trzeba się umordować na lotnisku. Aż w końcu nastaje ta chwila, w której przed nami rozsuwają się drzwi od terminala i ogarnia nas upał. Tak, dobrze pamiętamy to uczucie, które występuje niezależnie od pory dnia, czy to późnym popołudniem w Rio, czy wczesnym rankiem na Phuket. To uczucie, które wykreśla z licznika większość przebytych do tej pory godzin w podróży i przypomina nam, że zaczyna się (być może) wielka, kolejna przygoda. I że będzie ona zupełnie inna od wszystkiego, co do tej pory poznaliśmy.

---Amsterdam, dzień wcześniej---
Cóż za okropne miasto. Nie dość, że zimno, drogo, to jeszcze ten wszechobecny zapach jednoznacznie sugerujący, w jakim celu większość z ludzi przyjechała akurat do tego miasta. Mogę sobie nawet wyobrazić, że jest tu ładnie. Albo, że jest tu co robić, nawet gdy nie interesuje nas degustacja różnych form kanabinolu oraz przegląd ofert o charakterze erotycznym. Ale na pewno nie w lutym, na pewno nie z małymi dziećmi. Oczywiście mały spacer wzdłuż kanałów przynosi kilka ciekawych zdjęć oraz wspomnień dla dzieciaków, ale wszyscy z radością wracamy do pokoju hotelowego o zdecydowanie nieturystycznej, siedemnastej godzinie.
Załącznik:
Komentarz do pliku: 02_02
amsterdam.JPG
amsterdam.JPG [ 451.89 KiB | Obejrzany 17560 razy ]


---Wrocław, jeszcze dzień wcześniej---
Takich szalonych opcji jeszcze nie przerabialiśmy. Był już PolskiBus do Warszawy, na którego przyszliśmy godzinę za wcześnie, bo mimo zmiany czasu i przestawienia zegarków, zapomnieliśmy sprawdzić na bilecie, o której mamy odjazd. Było radosne pomykanie naszym espasito (Renault Espace) zapakowanym po brzegi siódemką pasażerów i bagażami na podróż życia do Tajlandii. Tym razem jest zupełnie inaczej – zapakowani w dwa większe plecaki, plecak podręczny i dwa dziecięce plecaczki wychodzimy z domu i łapiemy autobus 122. Jest zima, pora późna, sobotni wieczór – zdecydowanie wyróżniamy się na tle pozostałych pasażerów tego kursu. Nie dość, że zapakowani backpackersko, to jeszcze okrycia wierzchnie zdecydowanie nie wskazują na to, że jedziemy na ferie do Karpacza. Jest to jedna z tych rzeczy, za którymi nie przepadam – jak lecisz do ciepłych krajów w czasie naszej polskiej zimy, to albo targasz ze sobą dużo ciepłych, niepotrzebnych ubrań, albo ubierasz się zbyt lekko na początkowy i końcowy etap podróży. I o ile dorosły jakoś to zniesie, o tyle zaczynać trzytygodniowe wakacje od przeziębienia dzieciaków jest zdecydowanie głupim scenariuszem, więc jakoś należy sobie z tym poradzić. Zwykle wystarczy ubranie siebie i dzieci na cebulkę. A czapki, trudno, gdzieś się upchnie. I tak oto o 21-szej meldujemy się na tymczasowym dworcu PKS w oczekiwaniu na naszego Sindbada. W zasadzie to też dość ciekawe zjawisko – o jednej godzinie na wrocławski dworzec autobusowy podjeżdża kilkanaście rejsowych autokarów, większość z pełnym obłożeniem, które zabierają rodaków na Zachód. Obsługa Sindbada przytomnie lokuje nas na tylnej kanapie, gdzie możemy ze spokojem umiejscowić i zachęcić do snu młodszą część naszej drużyny.
Załącznik:
Komentarz do pliku: 02_03
sindbad.JPG
sindbad.JPG [ 298.53 KiB | Obejrzany 17560 razy ]

No właśnie – pora poznać naszą drużynę. My, czyli Marta i Rafał, poznaliśmy się w podróży i tak już jakoś nam zostało. Nie wiemy na jakim etapie podróżniczego uzależnienia aktualnie się znajdujemy, ale jest to część naszego życia, którą chcemy się dzielić ze wszystkimi nam bliskimi osobami. A ponieważ najbliżej, bo pod wspólnym dachem, mamy nasze trzy córki, w pewnym momencie i one zostały włączone w nasze wyjazdy. Tosia jest najstarsza i chodzi już do szkoły. Uwielbia dowodzić swoimi siostrami – w podróży często nam się to przydaje. Do tego jest śmiała i nawet gdy nie zna języka, to jakoś spróbuje się dogadać. Pięcioletnia Ola kończy właśnie przedszkole, jest strasznym uparciuchem, ale ma złote serce i gdy tylko siostry o coś ją poproszą, to nawet koszem swojej niewygody zgodzi się dla nich poświęcić. Ada to żywe srebro, ma cztery lata, masę sprytu i umiejętność wykorzystywania swojego dziecięcego uroku do osiągania korzyści. Ada ma największy staż, jeśli chodzi o podróżowanie, ale swojej wyprawy do Brazylii nie pamięta, bo miała wtedy jakieś dziesięć miesięcy. I tyle. To nasz taki zestaw podstawowy – czasem latamy z naszymi rodzicami, czasem z rodzeństwem, ale nie tym razem. O podróżowniu z dziećmi można powiedzieć naprawdę wiele, więc jeszcze postaramy się do tego tematu nawiązać w dalszej części naszej opowieści.
Wróćmy do Wrocławia i autokaru Sindbad. Myślałem, że oferta tej firmy adresowna jest głównie do pracowników z naszego kraju, którzy postanowili wypłatę odbierać w Euro albo Funtach, ale nie mają ochoty albo możliwości przemieszczania się do Ziemii Obiecanej własnym autem. Zadaję sobie sam pytanie: po co więc teraz z trójką małych dzieci pakujemy się na CAŁONOCNY kurs do Amsterdamu? Odpowiedzi należy poszukać trochę wcześniej.

---Wrocław, sierpień 2016---
- Marta, wiesz, dobre ceny do Panamy. Z Amsterdamu.
- Na kiedy?
- Luty, ferie zimowe.
- Stać nas?
- Yyy chyba tak, wiesz co to oznacza?
- Wiem. Bierz!

---Wrocław, lipiec 2016---
- Oh, we will miss you so much. We love you, we love Poland! – powiedziała Helen
- Girls, don’t cry, this is not the end – odpowiedzieliśmy
- You have to visit us in Panama – dodała Bridget (wówczas jeszcze nie wiedziała, że następne ŚDM będą w Panamie)
- Yes, of course – odpowiedzieliśmy
Załącznik:
Komentarz do pliku: 02_05
BridgetHelenMarta.jpg
BridgetHelenMarta.jpg [ 239.86 KiB | Obejrzany 17560 razy ]

Takie rozmowy na pożegnanie to strasznie słaba rzecz. W zasadzie nie ma znaczenia, czy rozmawiamy z nowymi znajomymi, których spotkaliśmy podczas weekendu w Karkonoszach, czy mówimy to ludziom, z którymi spotkaliśmy się ten jeden jedyny raz w życiu i najpewniej nigdy więcej tego nie zrobimy. Pamiętam, jak w Rio dziękowaliśmy za gościnę Carolinie z dzielnicy Botafogo i zapraszaliśmy do rewizyty we Wrocławiu. Oczywiście zapewniali, że chętnie skorzystają, jeśli AKURAT będą w Europie, ale obie strony zdawały sobie sprawę jak bardzo kurtuazyjne było to zaproszenie. Tak miało być i teraz, ale gdy tydzień później zostało ogłoszone, że następne ŚDM będą właśnie w Panamie, wiedzieliśmy, że musimy tam pojechać. W zasadzie nie wiedzieliśmy jak, gdzie i na jakich zasadach, ale Panama była dopisana do naszej listy. Przez tydzień czasu gościliśmy we Wrocławiu dwie panamskie siostry – Helen i Bridget. Przyjechały tutaj na pierwszą część Światowych Dni Młodzieży i przez siedem dni mieszkały z nami pod wspólnym dachem. Pokazaliśmy im jak żyjemy, co jemy, co robimy w wolnym czasie, ba, nawet zabraliśmy na rodzinne przyjęcie do moich rodziców. Nasze dziewczynki je pokochały, a Helen starała się każdego dnia nauczyć nowych zdań po polsku, aby móc wprost porozumieć się z Adą i siostrami. W lipcu nie bardzo wiedzieliśmy, czy może kiedyś jeszcze się spotkamy...

---Wrocław, grudzień 2016, wigilia---
Gdy już było wiadomo, że cały plan wyjazdu ma szanse być zrealizowany, trzeba było jakoś powiedzieć o tym naszym córeczkom. Wybraliśmy więc opcję świąteczną, akurat mieliśmy spędzić święta z moją siostrą i jej rodziną oraz moimi rodzicami. I tak oto, po odpakowaniu wszystkich prezentów „od aniołka” nasze córeczki dowiedziały się, że jest jeszcze jeden prezent, jakiś dziwny, bo w komputerze. A w komputerze był filmik, nagrany przez Bridget i Helen, na którym mówią (po polsku): „Czekamy na Was!”. Nasze dziewczynki nie do końca zrozumiały. Reszta obecnych również.

---
W ten oto sposób po trzydziestu minutach w autobusie 122, dwunastu godzinach w autokarze Sindbad, jednym dniu i jednej nocy w Amsterdamie, 30 minutach w pociągu na lotnisko, kilkunastu godzinach w samolotach na trasie Amsterdam-Frankfurt-Bogota-Panama City, w końcu jesteśmy na miejscu. Jesteśmy okropnie zmęczeni. Wstaliśmy tego dnia wcześnie rano, na nasz europejski czas jest gdzieś szósta rano dnia następnego, a my wytaczamy się z ostatniego tego dnia samolotu na stary, lekko brudny terminal Tocumen (PTY). Szybkie sprawy wizowe, o dziwo żaden plecak nie został zgubiony i mamy komplet na sobie. Rozsuwają się drzwi do hali przylotów i wita nas ogromna, fioletowa, przyozdobiona koralikami plansza „Witamy Was!”. Stoją Helen, Bridget, Yithzak (narzeczony Bridget) i Elio (ich tato). Przyjechali po nas w środku nocy z Colón, busikiem z napisem Parroquia San José – Colón. Uściski, radość, łzy wzruszenia (dorośli) i zmęczenia (dzieci). Toczymy się w stronę drzwi wyjściowych z terminala, które leniwie rozsuwają się przed nami i uderza nas fala gorąca. Powietrze, które mimo, że jest prawie pierwsza w nocy lokalnego czasu, jest gorące, lepkie, pachnące tak, jak je zapamiętaliśmy odlatując ostatnim razem z upalnej Malezji. Helen się śmieje i mówi po polsku „gorąco”. Pytamy jak to się mówi po hiszpańsku. „Está calor” pada odpowiedź. Odtąd każde nasze ciepłe wakacje będą się zaczynały od tego jednego zwrotu.
Załącznik:
Komentarz do pliku: 02_04
AMS.JPG
AMS.JPG [ 314.96 KiB | Obejrzany 17560 razy ]
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
5 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#6 PostWysłany: 12 Paź 2017 15:33 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Wymarzone wakacje w Colón
Załącznik:
03_01.JPG
03_01.JPG [ 349.06 KiB | Obejrzany 17443 razy ]

Colón - miasto w Panamie, nad Morzem Karaibskim, u północnego wejścia do Kanału Panamskiego, ośrodek administracyjny prowincji Colón. [...] Miasto o dużym znaczeniu gospodarczym. Ośrodek handlowy (jedna z największych w świecie stref wolnocłowych). [...] Miasto to jest miejscem akcji noweli Henryka Sienkiewicza "Latarnik" z 1876 roku.
Tyle Wikipedia. Wiele się nie dowiedzieliśmy o miejscu, do którego mamy pojechać. Sprawdziliśmy jeszcze portale anglojęzyczne, i zrobiło się nieco ciekawiej. Angielska wersja Wikipedii opowiada, że miasto było piękne, rozwinięte, prestiżowe. Ale to kiedyś. Potem zaczęły się przewroty, elita z miasta wyjechała i miasto podupadło. Ale od 2014 trwa renowacja, czyli nie jest tak źle, prawda? Sprawdzamy dalej... może Wikitravel? Tutaj też wiele nie ma, no może poza jednym akapitem: "Colon is a very dangerous city, and rarely on the tourist itinerary due to the risks of becoming the next victim. Walking around is not advisable." Wspaniale. Albo ten: "Columbus Cathedral. Beautiful Catholic church that's worth a picture, but don't leave the taxi and walk around there. Roll down the window and take the picture, then quickly roll it back up again!"
Załącznik:
03_02.JPG
03_02.JPG [ 394.71 KiB | Obejrzany 17443 razy ]

Załącznik:
03_03.JPG
03_03.JPG [ 337.81 KiB | Obejrzany 17443 razy ]

Żeby nie było wątpliwości - powyższe zdjęcia zrobiłem w samym centrum miasta, przy głównym deptaku. Ale do samego Colón wrócimy innym razem.

--Wrocław, styczeń 2017, Whatsapp--
Helen: co chcecie robić w Panamie?
My: nie wiem, chcemy Was odwiedzić, może coś jeszcze do tego.
Helen: ok, pomyślimy, macie jakieś rzeczy, które koniecznie byście chcieli robić?
My: koniecznie plaże, może jakies wyspy (Bocas albo San Blas), coś w interiorze
Helen: ok, wszystko załatwimy
My: ?
(kilka dni później...)
My: Helen, czy jak będziemy w Waszej okolicy, to jakieś hostele tam macie?
Helen: nie nie, będziecie mieszkać u nas
My: O to miło. A jak długo będziemy mogli u Was zostać, tak byśmy sobie plany ustawili.
Helen: Tak, możecie u nas zostać.

I jak tu coś zaplanować, jeśli na pytanie "jak długo" odpowiedź pada "tak". Po paru podejściach ja się poddałem i stwierdziłem: trudno – tym razem nie od nas będzie zależało to co robimy, jedziemy w gości, dostosujemy się do ich planów. Owszem, tropikalnych wysp nie odpuszczę, a reszta niech będzie tak jak im się podoba.

--Panama City, 28.02.2017, godzina po północy--
Pakujemy się do parafialnego busika, czeka nas transfer do Colón. Tyle wiemy. Jest noc, jest ciepło, końcówka karnawału. Oznacza to liczne kontrole na drodze, w tej części świata koniec karnawału jest obchodzony bardzo hucznie. Co ciekawe na widok busika oznakowanego jako parafialny policjanci tylko machają ręką i puszczają nas dalej bez jakiejkolwiek kontroli. Tym sposobem po kolejnej godzinie jesteśmy na miejscu. W zasadzie powoli nie chce nam się spać, ale naszym gospodarzom z pewnością tak, więc ustalamy, że śpimy do 8, a potem śniadanie i "aktywnie spędzony dzień", i że pojedziemy "na farmę". Dobra, może być i farma, przynajmniej nam się jetlag wyreguluje.
Rodzinny dom naszych przyjaciół mieści się na jakimś osiedlu na przedmieściach. Jest relatywnie mały, przynajmniej takie wrażenie się odnosi zaraz po wejściu. Jest potwornie gorąco, mimo tego, że mamy środek nocy. Helena prowadzi nas do pokoju, który dostaliśmy do dyspozycji. Pokoju, w którym jest klimatyzacja (jedyne takie pomieszczenie w tym domu) oraz dwa łóżka 90x200cm. No ok, jest jeszcze kawałek podłogi, żeby plecaki rzucić. I tyle – to przestrzeń dla naszej rodziny. Nic to, oddali nam najlepszy pokój, nie wolno narzekać. Gramy w łóżkowy tetris i bynajmniej nie ma to nic wspólnego z igraszkami w alkowie. Łóżka stykają się ze sobą, będzie łatwiej jakoś nam to opanować: na jednym łóżku, poprzecznie, Tosia, Ola, Ada. Tosia „w nogach”, ale głowy skierowane mają do krawędzi łóżka. Inna opcja nie przejdzie, Ada nie znosi gdy ktoś ją dotyka w nocy, Oli jest wszystko jedno, będzie robiła za "bufor". Drugie łóżko bierzmy my, trzeba jakoś podwinąć nogi, bo inaczej zderzymy się z nogami Tosi. Masakra, nie wiem ile nocy tam wytrzymam. Na razie jedziemy na zmęczeniu, a potem się zobaczy.

Wstajemy "wypoczęci" i gotowi na zwiedzanie wspaniałych okolic Colón. Tego dnia darowali nam jeszcze plażowanie, w planach mamy za to wizytę na farmie oraz "canopy". W sumie to nie wiemy jak ma się "canopy" do farmy, mi osobiście "canopy" kojarzy się z "canopy walk" w koronach drzew, ale co tam. Jedziemy w stronę centrum Colón, ale dziś jeszcze nie spotka nas ta wyjątkowa przyjemność zwiedzenia urokliwej starówki w stylu kolonialnym. Skręcamy w lewo i po chwili parkujemy na początku jakiejś farmy. Dziewczyny idą zapłacić za wstęp, tłumaczą, że Ola i Ada nie będą mogły korzystać ze wszystkich atrakcji, ale coś dla nich wymyślimy. Nam to w sumie jest wszystko jedno, jesteśmy na wakacjach.

Przystępujemy do zwiedzania farmy. A raczej do czekania na zwiedzanie, ponieważ, jak to przystało na panamskie standardy, osoba, która ma nas oprowadzić, praktykuje "panamenian hour” więc przyjdzie, jak jej się zachce. W końcu przychodzi i ruszamy na zwiedzanie. Delikatnie rzecz ujmując: szału nie ma. Namiot z motylami, kozy, krowy, owce. Można karmić owce i kozy, co w zasadzie nawet nie jest atrakcyjne dla naszych córek – trudno się dziwić, w samym Wrocławiu jest kilka takich miejsc, gdzie można karmić kozy. Krowy też w Polsce mamy, ale nic, zabrali nas na wycieczkę – trzeba się dostosować.
Załącznik:
03_05.JPG
03_05.JPG [ 475.36 KiB | Obejrzany 17443 razy ]

Załącznik:
03_06.JPG
03_06.JPG [ 547.25 KiB | Obejrzany 17443 razy ]


Kończą się kozy i przyjeżdża do nas traktor z przyczepką, na której są siedzenia. No to siadamy i ruszamy dalej. Po 15 minutach mijamy górkę z jakąś konstrukcją ze stalowych rur i dojeżdżamy do sporego rozmiaru wiaty. No i w końcu dowiadujemy się, po co tutaj przyjechaliśmy.
Po pierwsze – nie jest to atrakcja dla dzieci więc Ola i Ada nie mogą iść. Po drugie – cała atrakcja ma charakter ciągły; jak już zaczniemy, to nie można przerwać. Szybka wymiana spojrzeń i zastanawiamy się z Martą, które z nas idzie, a które zostaje z dziećmi. W tym miejscu Elio (tata Bridget i Helen) zgłasza się, że on może zostać te pół godziny z naszymi dziewczynkami. Dziewczynki się zgadzają, wprawdzie będzie to bariera językowa, bo ani on po polsku, ani one po angielsku, ale skoro obie strony godzą się na to rozwiązanie to nie mamy zamiaru ich powstrzymywać.
Reszta ekipy musi podpisać jakieś kwity (pewnie "robię to na własne ryzyko"), dopasować uprząż, kask oraz rękawice. Jedna rękawica ma przyklejony kawał skóry o grubości 2cm. Chyba już wiem, co to za "canopy".
Po dojściu na szczyt górki wiemy już, co w Panamie oznacza "canopy". Po naszemu jest to tyrolka. Sama w sobie atrakcja w Polsce jest ostatnimi czasy dość znana, w każdej miejscowości turystycznej można spotkać parki linowe, małpie gaje i inne takie atrakcje. Ale ta tyrolka jest zupełnie inna. Po pierwsze – składa się z 5 odcinków, nie ma odwrotu w trakcie, ponieważ poszczególne stacje pośrednie są niedostępne drogą lądową. Po drugie – zjazd odbywa się po dwóch linach, na obu linach są bloczki. Po trzecie – rękawica służy do hamowania, gdyby za szybko przyszło nam śmigać po linie. Robią z nas grupkę około 14 osób, sami dorośli, Tosia i jakiś chłopiec w jej wieku. I dwóch instruktorów – jeden jedzie pierwszy i pomaga zejść z liny na końcu odcinka, drugi zamyka stawkę i przypina wszystkich na starcie. Czyli wszystko fajnie, całkiem dobrze zorganizowane, bezpieczne. Aha, zapomniałem dodać, że odcinki liny mają po kilkaset metrów, a najdłuższy z nich przebiega radośnie nad taflą jeziora.
Załącznik:
03_07.JPG
03_07.JPG [ 423.55 KiB | Obejrzany 17443 razy ]

Załącznik:
03_08.JPG
03_08.JPG [ 460.26 KiB | Obejrzany 17443 razy ]


Przebrnięcie atrakcji zajmuje nam nie pół, a półtora godziny. W połowie atrakcji okazuje się, że nie jest to dobra atrakcja dla siedmiolatki, z pomocą przychodzi jeden z instruktorów, który przez dwa ostatnie odcinki będzie konwojował oboje dzieci. Ślad po przytarciu liną szczęśliwie zniknie po parunastu tygodniach. Hasło "Tosia, nie hamuj", które słychać na filmiku, do dzisiaj jest przywoływane przez naszych znajomych, którym opowiadaliśmy już tę historię.
Załącznik:
03_09.JPG
03_09.JPG [ 535.33 KiB | Obejrzany 17443 razy ]


Młodsze dzieci zachwycone, Elio ogarnął temat – nie wiem jak on to zrobił, ale małe dziewczynki pokochały aplikację WhatsApp i zestaw kolorowych emotek.
W ramach wizyty jemy obiad na farmie. Patacones z kurczakiem, w sumie to nawet dla nas nowość. Kurczak zbrzydnie nam dopiero za kilka dni. Po obiedzie atrakcja dla dzieci – przejażdżka na koniach.
Załącznik:
03_10.JPG
03_10.JPG [ 495.34 KiB | Obejrzany 17443 razy ]

Po konikach pada pytanie: "czy coś jeszcze chcecie zobaczyć?". Do tego też będziemy musieli się przyzwyczaić – nasi wspaniali gospodarze nie mają na nas dokładnego planu i chcą być jak najbardziej dostosowani do naszych potrzeb. Inna sprawa, że my tych potrzeb do końca nie mamy zdefiniowanych. Mamy tu zostać do niedzieli, więc czeka nas jeszcze kilka ciekawych dni.
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
9 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#7 PostWysłany: 16 Paź 2017 10:48 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Nie mam spisanych pozostałych części relacji, więc kolejne odcinki będą pojawiały się ciut wolniej niż planowałem, przepraszam.
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#8 PostWysłany: 16 Paź 2017 11:22 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 16 Paź 2016
Posty: 1192
Loty: 397
Kilometry: 660 781
srebrny
Jakieś dziwne wzruszenie mnie ogarnia jak czytam Twoje relacje. To pewnie przez te dzieci ;)

Ciekawa jestem jak często słyszysz "O matko przenajświętsza, jak Wy to ogarniacie!!!???" :)
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#9 PostWysłany: 18 Paź 2017 12:53 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
@maginiak - dziękuję :) Cóż, no jakoś da się ogarnąć, myślę, że kwestia organizacji i jednak dyscypliny. Tak mi się przynajmniej wydaje, nie podróżowałem z obcymi dziećmi zamiast moich. Inna sprawa, że większość naszych dzieciatych znajomych mówi "nigdy w życiu", jak im opowiadamy o naszych wyjazdach.
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#10 PostWysłany: 19 Paź 2017 13:39 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Ash Wednesday
Pamiętacie, że wcześniej zwracałem uwagę na to, że jest koniec karnawału? No to karnawał się skończył, przynajmniej formalnie, a wraz z jego końcem pojawiła się Środa Popielcowa. W Polsce jeden z tych dni, gdzie frekwencja w kościołach jest wyższa niż zwykle, ale poza tym to jest szaro, buro, smutno, "prochem jesteś" itd. Oczywiście, jest to dla nas ważny dzień, ale jak nas poinformowano, do kościoła pojedziemy wieczorem, na 18-tą, więc nie mamy się tym teraz martwić.
Tymczasem wraz z nastaniem dnia Elio (ojciec) zrobił masę jedzenia, spakował wszystko do naszego parafialnego busika i powiedział, że jedziemy na plażę. Tego też jeszcze nie przerabialiśmy, ale przecież nasze "wymarzone wakacje w Colón" obfitują w niespodzianki. Colón leży nad morzem, ale nie ma tutaj plaż. No, może są, ale nikt tam nie będzie się zatrzymywał. Trzeba jechać dalej – no to jedziemy.
Załącznik:
Komentarz do pliku: Pasy bezpieczeństwa? Nie w Panamie.
04_00.JPG
04_00.JPG [ 211.13 KiB | Obejrzany 17035 razy ]

Jeszcze w domu smarujemy siebie i dzieci kremem z filtrem 50, z czasem wyjdzie, że to za mało jak na naszą bladą cerę i mocne karaibskie słońce. W busiku atmosfera jest dość luźna, dziewczynki nasze śpiewają Sofija, Panamki się śmieją, bo przecież jest to piosenka po hiszpańsku, a nasze córki pojęcia nie mają co śpiewają. W tym czasie my obserwujemy świat za oknem – okolica jest biedna, pola i palmy, górki, jakieś oczko wodne, co jakiś czas kilka domków. Generalnie rzecz ujmując – SYF. Zepsuł się samochód? – spoko, zostaw go na poboczu na najbliższe 20 lat. Masz 40 opon? - no problemo, zostaw je w rowie, obok przecież leży 5 metrów sześciennych gruzu. No kurcze! – taki piękny kraj, a taki brudny. Naszym celem jest, jak się okazuje, Playa La Angosta. Dziwne miejsce (jak się później wyjaśni – to kwestia dnia, w którym się tu pojawiliśmy). Ogólnie to poza palmami w naszym otoczeniu to raczej bym powiedział, że jesteśmy nad jakimś zbiornikiem retencyjnym w Polsce – brudny piach, woda jak w jakimś jeziorze. Kilka zadaszonych stolików, żywego ducha przy nich, jednak gdy zajmujemy jeden z nich od razu pojawiają się inkasenci celem pobrania opłaty za rezerwację miejsca. No nic, ja marudzę, ale dzieci zachwycone.
Załącznik:
Komentarz do pliku: Wymarzona rajska plaża
04_01.JPG
04_01.JPG [ 371.88 KiB | Obejrzany 17035 razy ]


Dziewczynki szybko dobierają sobie "opiekunów", Ola która angielskiego nie zna, szybko łapie, że ma wołać "Papa, swim!, swim!". Wszystkim zabawa się podoba, mi trochę brakuje przestrzeni, żeby się położyć i odpocząć, ale grunt, że jesteśmy razem i bawimy się dobrze.
Załącznik:
04_02.JPG
04_02.JPG [ 351.56 KiB | Obejrzany 17035 razy ]

Załącznik:
04_03.JPG
04_03.JPG [ 343 KiB | Obejrzany 17035 razy ]


Po plażowaniu jedziemy kawałek dalej do Portobelo, gdzie na środku drogi grupa przebierańców karnawałowych blokuje ruch. Pytamy jak to możliwe, że przecież dzisiaj jest Środa Popielcowa, a nie karnawał. Odpowiedź jest ciekawa – tutaj karnawał trwa kilka dni dłużej, niby już nie ma zabaw, ale przebierańcy (diabły) paradują na ulicach jeszcze kilka dni. Taka sytuacja. Same Portobelo znane jest z tego, że odwiedzają je turyści oraz z figury Czarnego Chrystusa i ruin fortów. Zwiedzamy kościół, forty i wracamy do Colón.
Załącznik:
04_04.JPG
04_04.JPG [ 423.93 KiB | Obejrzany 17035 razy ]


I teraz następuje najdziwniejsza część dnia. Z początku nie zapowiada się źle, mamy jechać na 18-tą do kościoła na mszę. Tutaj, nieopatrznie, przyjęliśmy polskie założenia, że msza potrwa około godziny i będziemy wracać do domu. Tylko, że to Panama, a nie Polska. Różnica jest zasadnicza.

Nasi gospodarze, co z resztą widać na busiku, należą do parafii św. Józefa, więc musimy jechać do ścisłego centrum Colón (chociaż inny kościół jest na naszym osiedlu). Parkujemy pod kościołem i przez głowę przelatują mi szybko następujące myśli: "o matko, jaki syf", "gdzie jest ten kościół, to ten dziwny budynek?" oraz "co to za kolesie z gwizdkami przebrani za diabły i paradujący jak w czasie karnawału w Rio". Trzecia myśl związana jest z tym, co dzieje się na ulicy – wszędzie pełno jest przebierańców, czerwonych diabłów, którzy skaczą i robią hałas. Oczywiście selfie z diabłami musi być, Adusia wprawdzie trochę nie jest przekonana co do miłych panów diabłów, ale ostatecznie fotka odbywa się bez paniki.
Załącznik:
04_05.JPG
04_05.JPG [ 431.57 KiB | Obejrzany 17035 razy ]


Wchodzimy do kościoła, który mieści się na pierwszym piętrze w budynku, obok którego zaparkowaliśmy. Sala jest duża, ludzi sporo, okna otwarte, za oknami diabły skaczą i robią hałas. Jest 17:55 i nie zanosi się na to, żebyśmy mieli wkrótce zaczynać. O 18:10 pojawia się proboszcz, staje z tyłu kościoła i wita się z ludźmi. Około 18:30 zaczyna się msza planowana na 18:00. Msza, cóż, odbywa się w atmosferze lekkiej swawoli liturgicznej, ale może w tym kraju tak mają. Kazanie, po hiszpańsku, długie, z tonu księdza i śmiechów na sali wnioskuję, że lecą anegdotki do anegdotki i tematy poboczne. Z ciekawostek: zdecydowanie inaczej tutaj wygląda obrzęd sypania popiołem, bowiem tutaj popiół to popiołowe błotko, którym ludzie są smarowani po czole. Około 20-tej zbliżamy się powoli do części ze znakiem pokoju i tutaj, niestety, proboszcz startuje między ławki i musi każdego uściskać. Kolejne 15 minut. Nasze dzieci, które biologicznie jeszcze są w europejskiej strefie czasowej (czyli jest dla nich już po północy), dobite dodatkowo fizycznie plażowaniem, leją się nam przez ręce i śpią snem sprawiedliwego. Kończy się rozdawania Komunii, czas na ogłoszenia. Helen mówi: "Get ready, you will have to go to the middle of church and we’ll introduce you". Że co?! Budzimy dzieci, Tosia obudzona i zła, Ola obudzona i ryczy, Ada śpi. Wywołują nas na środek kościoła i zaczyna się opowieść: że Helen i Bridget były u nas, że Światowe Dni Młodzieży, że to, że tamto. Ksiądz mówi po hiszpańsku i zamiennie po angielsku, i w pewnym momencie daje mikrofon Marcie "now you can say something to our parish". Marta uruchamia żelazne zapasy błyskotliwości i wygłasza kilka lekkich i miłych zdań. Wracamy do ławki. Msza się kończy. Uff.

W Colón jest ciemno, gorąco, diabły gdzieś tam pogwizdują na ulicy. Nam burczy w brzuchach, ale nic nie mówimy. Panamczykom też burczy, a Helen wpada na pomysł, aby swoim łamanym polskim zapytać Tośkę "co chcesz jeść". Tosia, która lekko odżyła, uruchamia swój dość skąpy zestaw słów, które zna po angielsku. Niestety, pierwsze na liście z kategorii "jedzenie" jest słowo chicken.

Po następnej godzinie padamy nieprzytomni naszym pokoiku. Jutro płyniemy na jakąś wyspę i idziemy na "small panamenian party". Nie, w Colón nie mają dla nas taryfy ulgowej.
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
6 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#11 PostWysłany: 22 Paź 2017 19:40 

Rejestracja: 18 Gru 2015
Posty: 102
Loty: 103
Kilometry: 244 869
Jak zawsze czytam z przyjemnością :D i czekam na dalszy ciąg i oczywiście podziwiam Was ;) :shock: 8-)
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#12 PostWysłany: 22 Paź 2017 19:47 
Król Ż
Awatar użytkownika

Rejestracja: 07 Paź 2014
Posty: 6208
Loty: 470
Kilometry: 992 569
Jedna z moich ulubionych relacji ;)
_________________
Tolerancja kończy się tam, gdzie zaczynają się prawa człowieka
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#13 PostWysłany: 30 Paź 2017 13:20 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Żar tropików
Dzisiaj znowu plażowanie, lecz dla odmiany jedziemy gdzieś dalej. Naszym miejscem docelowym jest Isla Mamey, która jest położona jeszcze dalej od Colón niż Portobelo. Powiedzieli nam, że w stroje plażowe będziemy mogli przebrać się na miejscu oraz, że będzie tam obiad. Układ całkiem niezły, nie dopytujemy o szczegóły. Wsiadamy, rzecz jasna, do naszego parafialnego busika i ruszamy w trasę. Scenariusz się powtarza, impreza w samochodzie, miło i wesoło, za oknem ładnie i syfnie zarazem. Mijamy Portobelo, dzisiaj już nie ma śladu po karnawałowych imprezach. Jedziemy dalej, Elio zaczyna zwalniać, ewidentnie kogoś szuka. Pierwszy telefon – nic. Pytamy miejscowych – dalej nic. Drugi telefon – nic. W końcu skręcamy z drogi i wjeżdżamy w małe osiedle. W Brazylii powiedziałbym: favela. Chociaż podobno w favelach jest nawet czysto i ładnie, a tutaj zdecydowanie nie. Parkujemy naszego busa, wysiadamy, przychodzi facet i mówi, że będziemy mogli się przebrać w jego domu. W domu warunków nie ma na robienie zdjęć, za to są przed domem, a wygląda tam mniej więcej tak:
Załącznik:
05_01.JPG
05_01.JPG [ 529.13 KiB | Obejrzany 16527 razy ]


Stroje przebrane, z toalety strach było skorzystać. Szczęście, że w tych upałach dziewczynki jakoś rzadziej upominają się o załatwienie potrzeb fizjologicznych. Znowu na coś czekamy; w zasadzie w Panamie jest to normalne, że trzeba czekać. W końcu ktoś przychodzi, wsiada do łódki, odpala silnik, wylewa wodę, podpływa do molo, pomaga wsiąść. Zakładamy kamizelki, wszyscy – dorośli i dzieci. Wszyscy takie same. Myśl #1: "przecież jak mi Ada w tej kamizelce wypadnie, to nic jej ta kamizelka nie da". Myśl #2: "ale przecież będziemy płynąć do jakiejś zatoczki".
Załącznik:
05_02.JPG
05_02.JPG [ 468.91 KiB | Obejrzany 16527 razy ]


Płyniemy do zatoczki – dziewczynki niekoniecznie szczęśliwe, bo chlapie, trochę buja, ale jakoś damy radę. Tubylcy mówią, że musimy obrać drogę przez tunel – rzeczywiście, wygląda to jak kanał w lesie namorzynowym – świetne miejsce, łódka płynie bardzo wolno, wszystkim się podoba. Selfie, filmiki, zdjęcia – każdy ma czas na zrobienie użytku ze smartfona.
Załącznik:
05_03.JPG
05_03.JPG [ 666.39 KiB | Obejrzany 16527 razy ]


Tunel się kończy, i pojawiają się kolejne myśli - #3 "o kurcze, ale fale, ale chyba nie płyniemy w tamtym kierunku" oraz po chwili #4 "no chyba ich całkiem już porąbało, zaraz powypadamy z tej nędznej łajby". Ola i Ada są porządnie przestraszone. Ok, przerażone to bardziej odpowiednie słowo. Cały "rejs" przez naprawdę duże fale trwa może 3 minuty, ale średnio podoba mi się myśl powrotu tą samą drogą. A powrót będzie konieczny, gdyż nasi tubylcy zwinęli się ze swoją motorówką gdzieś znów w te wielkie fale. Podobno pojechali po nasz lunch...
Załącznik:
05_04.JPG
05_04.JPG [ 429.28 KiB | Obejrzany 16527 razy ]


Isla Mamey okazuje się być całkiem miłymi miejscem, jednak ma pewne mankamenty. Pierwszy mankament tego miejsca to droga dojazdowa. Drugi – opłata klimatyczna: momentalnie po przybyciu na brzeg przychodzi do nas inkasent i zakłada nam papierowe opaski na nadgarstek. Przy okazji zakładania opasek musi odkleić papierek od powierzchni klejącej, i co z nimi robi? Ano po prostu rzuca sobie pod nogi. A potem ja się zastanawiam, skąd w tym kraju taki syf.
Załącznik:
05_05a.JPG
05_05a.JPG [ 486.35 KiB | Obejrzany 16527 razy ]
Załącznik:
05_05b.JPG
05_05b.JPG [ 654.36 KiB | Obejrzany 16527 razy ]


Wracając do mankamentów tego miejsca: trzeci mankament to żyjątka. Położyliśmy ręczniki pod drzewem, już mam powiedzieć dziewczynkom, żeby siadały, a tutaj pajączek nam się objawia. Inkasent stwierdza, że jest on niebezpieczny. Może i nie jest, ale nie chcemy sprawdzać. Elio, bohater, eskortuje pajączka wgłąb wyspy.
Załącznik:
05_06.JPG
05_06.JPG [ 558.11 KiB | Obejrzany 16527 razy ]


Czwarty mankament to miejsce do pływania – jest jeden "basen", w którym nie ma fal, ale jest on daleko od miejsca, gdzie można w cieniu odpocząć, więc musimy kursować z jednego miejsca w drugie - albo pod palmami, albo w wodzie.
Spytacie po co siedzieć w cieniu skoro się przyjechało w tropiki? Już odpowiadam: oboje z Martą opalamy się "na raka", i zdaje się, że ta cecha została całkiem dobrze odziedziczona przez nasze córki. Ola wprawdzie jakoś się broni (albo może mniej wychodzi na słońce), ale Tosia i Ada, mimo dokładnego i intensywnego smarowania kremem SPF50 zaczynają narzekać na piekące ramiona. Dziwne, przecież dokładnie były posmarowane, no i przecież nie są cały czas na słońcu. I wczoraj przecież nie było aż tyle tego słońca, więc co jest grane?! No tak, ale nie jesteśmy w Polsce, tylko całkiem blisko równika. Że też nie dało nam do myślenia to, że nasi panamscy przyjaciele pływali w morzu w bluzkach z długim rękawem...
Załącznik:
05_07.JPG
05_07.JPG [ 551.41 KiB | Obejrzany 16527 razy ]


Przychodzi pora lunchu. Łódka przywozi nam parszywe kurczaki z frytkami i jeszcze bardziej parszywe hamburgery z frytkami. Nie, jedzenia w tym kraju dobrego nie mają. Po lunchu mamy jeszcze trochę czasu na zdjęcia, po których, ku radości Ady i Oli, wsiadamy do łodzi. Tym razem, dzięki Bogu, kierunek jest inny od poprzedniego, przez co fale są ciut mniejsze. Krążymy po płyciźnie, wśród jachtów, które wyglądają na porzucone od wielu lat i szukamy żółwi. Żółwi nie ma, ale też jest fajnie. Pytają, czy chcemy przebrać się ze strojów kąpielowych, ale stroje na szczęście są "prawie" suche i z czystym sumieniem możemy odmówić sobie wizyty w raz już odwiedzonym przybytku.

Akcja "busik", i do domu. Prosimy, aby podrzucili nas do supermarketu, obiecaliśmy, że ugotujemy im coś polskiego. Wizyta w markecie jest dla nas też odkrywcza, gdyż:
- jest drogo
- mają tutaj kremy do opalania SPF100+ (cóż, trudno się dziwić)
- jest bardzo drogo
- nie mają tutaj białego sera (chcemy zrobić im pierogi ruskie)
- o kurcze, ale tutaj drogo
- sprzedają tutaj lody w 10-litrowych wiadrach
- do licha, tak mało kupiliśmy, soczek, krem, wodę, mąkę, ziemniaki i wyszło $100?

Tak, to nie jest kraj dla biednych ludzi. Ale o tym w innej części opowieści.
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
3 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#14 PostWysłany: 16 Lis 2017 14:59 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Kanał, ale tylnym wejściem
O Kanale Panamskim powiedziano już bardzo wiele i w Internecie można znaleźć prawie wszystkie szczegóły. Ale czy na pewno?
Wiemy, że kanał próbowali budować Francuzi, ale wykończyła ich malaria. Wiemy, że kanał wybudowali Amerykanie, ale raczej niekoniecznie siłą własnych rąk. Wiemy, że kanał to w zasadzie główne źródło utrzymania Panamy (kanał sam w sobie i inwestycje z nim powiązane).
Przejście przez Kanał nie jest tanie, stawki są dość elastyczne. W uproszczeniu: powiedz nam co przewozisz, a my ciebie wycenimy. Bywa i tak, że za jeden statek trzeba zapłacić $600.000. Droga atrakcja, ale jak ci się nie podoba, to sobie płyń dookoła Ameryki, taniej cię to nie wyjdzie. Chwilowo Panama ma monopol na ten biznes, ale jak Chińczycy zbudują sobie drugi kanał w Nikaragui, to zrobi się w Panamie mniej wesoło. Jest jeszcze przejście od północy, ale chwilowo Kanada tego połączenia nie chce uwolnić. Zostaje więc monopol w Panamie.

Wracając do Kanału, to z jednej strony mamy wejście w Colón (i tam pierwsze śluzy), potem naturalne jezioro Gatun, potem śluzy, potem sztuczna część kanału i na końcu trzecie śluzy w Miraflores, nieopodal Panama City. Wzdłuż kanału poprowadzono linię kolejową, która poza kilkoma kursami pasażerskimi (tanimi dla miejscowych, drogimi dla turystów) służy do przewozu kontenerów – to dla tych, którym taniej wyszło rozładować statek Colon, przewieźć kontenery koleją i załadować na inny statek po drugiej stronie.
Załącznik:
06_01.JPG
06_01.JPG [ 415.7 KiB | Obejrzany 16169 razy ]


Kanał można zwiedzać – zarówno w Miraflores jak i w Gatun są "visiting center", gdzie po uiszczeniu opłaty można przy odrobinie szczęścia zobaczyć, jak statek przechodzi przez śluzy. Ale jak akurat statku nie będzie, to nic nie zobaczycie.
Kończąc rozważania teoretyczne należy nadmienić, że Kanał dzieli Panamę na część dwa kawałki. Swoją drogą to też zabawne, że dla Panamczyków nie ma czegoś takiego jak Ameryka Północna i Ameryka Południowa, ich w szkole uczą, że Ameryka jest jedna. Ale skoro już Panama jest podzielona przez kanał, to jak wygląda przemieszczanie się na drugi brzeg? Otóż, po stronie Panama City sprawa jest prosta, ponieważ mamy dwa mosty – Americas i Centenario. Natomiast po stronie Colón nie ma nic. Chwilowo. Aktualnie budują tam ogromny most (jak popatrzymy na mapę, to powiemy: donikąd), ale ponieważ mostu na razie nie ma, to trzeba sobie jakoś radzić. Pierwszą z metod jest mały prom, który pływa między dwoma brzegami kanału. Druga z metod, niestety dość nieprzewidywalna, to przejazd przez śluzy. Tak, zdarza się, że kanał otwierany jest dla ruchu kołowego i samochody (nie tylko małe osobówki) mogą przejechać przez zamknięte śluzy. Nam się udało przejechać tak w jedną stronę, ale nie wiem kiedy można próbować tej formy transferu na drugi brzeg.

Tyle teorii. Praktyka jest taka, że Elio, czyli tata Helen i Bridget, pracuje w Kanale (na Kanale?). Co ważne: z uwagi na znaczenie gospodarcze Kanału, w Panamie panuje przekonanie, że jeśli ktoś w tej firmie (obsługującej Kanał) pracuje, to jest to "coś" i można się tym chwalić, tak samo jak "mój tata jest policjantem/strażakiem" itp. Aktualnie Elio pracuje w dziale IT/łączności, natomiast przez wiele lat pracował jak strażak (czyli mamy combo: "mój tata jest strażakiem i pracuje w Kanale"). No to wjechaliśmy na teren Kanału i pojechaliśmy do remizy strażackiej.
Załącznik:
06_02.JPG
06_02.JPG [ 423.85 KiB | Obejrzany 16169 razy ]


Przy każdej z trzech śluz (Gatun, Gamboa, Miraflores) Kanał utrzymuje własną jednostkę ratownictwa medycznego i ogniowego. Strażacy są przeszkoleni jako ratownicy medyczni i dysponują karetką oraz wozem strażackim. Obecność jednostek pożarniczych nie powinna dziwić – różne rzeczy przewozi się na statkach i czasami trzeba dodatkowo zabezpieczyć taki transfer. Na przykład podczas przejścia tankowca (z ropą/gazem itp) straż pożarna musi być w gotowości przy samym kanale (czyli nawet nie w remizie na terenie śluz). Oczywiście w bezpiecznej odległości ("in case of kha-boom we don’t want to be very close").
Strażacy w takiej remizie są jak jedna wielka rodzina, spędzają tam dużo czasu w ramach swoich dyżurów, śpią, gotują, ćwiczą fizycznie itp. Elio jest dobrym przyjacielem obecnego dowódcy tej jednostki, stąd chyba bardzo ciepłe przyjęcie, jakie nam zgotowano. Cała ekipa strażaków pokazuje nam remizę, wyposażenie, wozy, opowiadają o swoim życiu i o pracy. Zwiedzamy wszystko co się da, a na koniec dowódca mówi, że ma dla nas niespodziankę!
Załącznik:
06_03.JPG
06_03.JPG [ 346.63 KiB | Obejrzany 16169 razy ]

Załącznik:
06_04.JPG
06_04.JPG [ 333.32 KiB | Obejrzany 16169 razy ]


Niespodzianka jest super – wsiadamy do wozu bojowego i na sygnale (a jakże!) robimy rundę honorową po terenie kanału. Mijamy domki, w których mieszkali Amerykanie zarządzający kanałem, zanim naród panamski grzecznie im za to podziękował, plac manewrory, korty. Super wycieczka. Na koniec obowiązkowa fotka z całą ekipą i żółtym wozem strażackim.
Załącznik:
06_05.JPG
06_05.JPG [ 428.47 KiB | Obejrzany 16169 razy ]

Załącznik:
06_06.JPG
06_06.JPG [ 491.04 KiB | Obejrzany 16169 razy ]


Już mamy odchodzić, gdy Szef woła Martę, wręcza jej pamiątkowe naszywki i mówi "now you are in our family". Wspaniale.
Załącznik:
06_07.JPG
06_07.JPG [ 355.02 KiB | Obejrzany 16169 razy ]


Uradowani wizytą na terenie Kanału wsiadamy do naszego busika, aby przeprawić się promem na drugi brzeg. Tam, generalnie, nic ciekawego nie ma. Jest opuszczona amerykańska baza wojskowa (Fort Sherman), do której absolutnie wchodzić nie można. Jak się minie bazę, to można dojechać do San Lorenzo, miejsca historycznego, pozostałości fortyfikacji które niegdyś strzegły tych wód. Widać, że jest to miejsce typowo nastawione na turystów ze statków wycieczkowych, którzy opuścili swoje kajuty i w ramach wycieczek fakultatywnych zwiedzają okolice Colón. Fort podobny jest do tego w Portobelo, więc zwiedzanie kolejnej identycznej atrakcji nie podoba nam się za bardzo. Przynajmniej Ada znajduje zupełnie nowe opakowanie kremu z filtrem 100+, zawsze to $30 w kieszeni.
Wracamy do busika i aby udać się na prom, jednak po paru minutach stania w kolejce okazuje się, że śluzy zostały otwarte dla ruchu kołowego i czeka nas dość unikalne(?) doświadczenie przejechania samochodem w poprzek urządzeń odpowiedzialnych za działanie Kanału Panamskiego. Przejazd odbywa się przez pierwsze bramy starych śluz (kilka lat temu uruchomiono dodatkowe śluzy, większe).
Załącznik:
06_08.JPG
06_08.JPG [ 390.84 KiB | Obejrzany 16169 razy ]

Załącznik:
06_09.JPG
06_09.JPG [ 259.9 KiB | Obejrzany 16169 razy ]


Tym sposobem wracamy na stronę Colón i jedziemy do portu na obiad. Pierwszy pomysł to podobno bardzo dobra restauracja rybna nieopodal kościoła (czyli w znanym nam miejscu), ale tam o tej porze dnia wiele asortymentu już nie ma. Szybka decyzja – jedziemy w inne miejsce. Tym razem wiozą nas do restauracji w miejscu, gdzie cumują statki wycieczkowe. Restauracja wygląda stosownie do reprezentacyjności miejsca, w którym się znajdujemy, oraz ma ceny również stosowne. Zamawiamy, niestety, za dużo jedzenia, bo przez te kilka dni nasze dzieci jeszcze nie przestawiły się na kuchnię panamską. Trudno – musimy z Martą wszystko sami zjeść, ale trzeba przyznać, że ceviche w tym miejscu będą najlepszymi, jakie udało nam się zjeść podczas całego pobytu w Panamie.

Na koniec dnia czeka nas jeszcze jedna atrakcja, długo zapowiadana jako Panamenian Party. Warto na to spojrzeć jak na pewne doświadczenie tego, jak Panamczycy żyją i świętują. Otóż, impreza to 50-te urodziny ciotki Yithzaka (narzeczonego Bridget). Oczywiście jesteśmy wszyscy zaproszeni. Impreza ma się odbyć u ciotki w domu, ale ciotka o tym nie wie – ma przyjść i się zdziwić. Impreza planowana jest na 19:00. O 19:00 dziewczyny mówią, że mamy się powoli szykować do wyjazdu, ale najpewniej i tak będziemy pierwszymi gośćmi. Dojeżdżamy na miejsce o 19:40 i rzeczywiście jesteśmy pierwszymi gośćmi. Pozostali goście schodzą się do 21:00. Ciotka pojawia się o 22:00 – nie muszę dodawać, w jakim stanie o tak później godzinie są nasze dzieci - jedyne czego szukają to miejsca, aby się położyć. I tutaj kolejna obserwacja różnic kulturowych: w Polsce, przynajmniej wśród naszych znajomych, generalnie zwraca się uwagę na dzieci. Jak dzieci robią się zmęczone, a jesteśmy u kogoś w gościach, to albo próbuje się dzieci uśpić tymczasowo w miejscu imprezy, albo grzecznie zwija się do domu. Tutaj z kolei nikt, absolutnie nikt nie robi sobie nic z tego, że dzieci (nie tylko nasze, bo są też i lokalne) są zmęczone. Trudno, impreza musi trwać.

Ot, Panamenian style.
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
5 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#15 PostWysłany: 12 Gru 2017 13:02 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Wspaniałe miasto Colón
Po powrocie do Polski opowiadaliśmy wielu ludziom o naszej podróży, sporo uwagi poświęcając Colón. Podczas jednej z takich opowieści J., nasz dobry znajomy, skomentował opowieść tak: "Nazwa tego miasta wiele zdaje się wyjaśniać". Ale od początku.

Sobota miała być "luźniejsza". Bridget i Ythzak mieli w planach wesele, Elio musiał oddać busa do parafii i została mu jego Toyota Camry, my mieliśmy chwilowo dość jakiś szczególnych atrakcji więc zapytaliśmy, czy możemy w takim razie pojechać sobie autobusem i pozwiedzać centrum Colón. Nasi gospodarze jakoś szczególnie nie protestowali, ale im bliżej było do naszego wyjazdu, tym bardziej stawało się jasne, że sami nigdzie nie pojedziemy. "Bo wiecie, dzisiaj w Colón jest parada, będzie dużo ludzi. Może pojedziemy samochodem?". Oczywiście w Panamie to nie jest żaden problem, że jest nas siedmioro, a Toyota projektowana była na osób pięć. Dzieci pojadą na kolanach.

Jedziemy do centrum, parkujemy obok kościoła. Wiadomo, że parada ma się zacząć o 14-tej, ale nikt nie robi sobie złudzeń, że start imprezy będzie punktualny. Jednak, aby coś zobaczyć, musimy iść bardziej w stronę "czoła' parady. Jest piękny, gorący, słoneczny dzień (jak każdy), więc też ludzi na ulicy sporo – całkiem dużo uczestników parady, jeszcze więcej tych, którzy chcą coś oglądać. Ale na razie nie ma za bardzo czego – zespoły muzyczne stoją nerwowo w miejscu, jakieś flagi, dzieci w strojach ludowych, chaos – jakby czekali na coś, tylko nie wiadomo na co.

Załącznik:
07_01.JPG
07_01.JPG [ 523.14 KiB | Obejrzany 15755 razy ]

I wtedy się zaczęło. Najpierw podeszła do nas starsza kobieta. Przywitała się, porozmawiała (perfekcyjny angielski), spytała co robimy, czemu tu jesteśmy itp. Kolejny uścisk dłoni, i zniknęła gdzieś na moment z kobietą – ananasem.
Załącznik:
07_02.JPG
07_02.JPG [ 371.27 KiB | Obejrzany 15755 razy ]

Wystarczająco długo jej nie było, aby Helen nam wyjaśniła, że jest to mama burmistrza i ze spotkał nas zaszczyt.

Ponieważ parada miała na celu uświetnienie obchodów kolejnej okrągłej rocznicy powstania Colón, nie mogło na niej zabraknąć też burmistrza. Burmistrz, opalony, napakowany misiek jak z tańszych filmów o agentach CIA i latynoskich bonzach, spacerował z obstawą w okolicy miejsca, w którym staliśmy, więc gdy tylko jego mama go namierzyła, został do nas przyprowadzony celem zapoznania.
Załącznik:
07_03.JPG
07_03.JPG [ 518.66 KiB | Obejrzany 15755 razy ]

Po wymianie uprzejmości zaczął tłumaczyć, że zaraz parada się zacznie i coś jeszcze chciał dodać, ale Marta wypaliła, że już przywykliśmy do tego, że w Panamie nic nie dzieje się punktualnie, i chyba przeszła burmistrzowi ochota na dalszą rozmowę.
Oczywiście Helen przez cały czas była zachwycona całym tym wydarzeniem. I gdy już prawie parada miała ruszyć, napatoczyła się też ich krajowa telewizja TVN (tak, nazwa taka jak u nas), która filmowała nas przez dłuższy czas, pewnie aby później zrobić wstawkę w wiadomościach o tym, jakoby na kolejne okrągłe urodziny Colón przybyli turyści z całego świata.

Potem zaczęła się parada, a raczej twór paradopodobny. W Polsce jak jest parada, to idzie orkiestra dęta, strażacy, dzieci, emeryci, proboszcz, burmistrz i na końcu jakiś radiowóz i po 10 minutach temat mamy zamknięty. Tutaj jak wystartowali o tej 14:30, to nam się odechciało po dwóch godzinach. Owszem, było to ciekawe, stroje ludowe, szkoły muzyczne, studenci, dzieci, diabły, bębniarze, znowu diabły, znowu bębniarze, babcia na pickupie, bębniarze, diabły itd.
Załącznik:
07_04.JPG
07_04.JPG [ 591.74 KiB | Obejrzany 15755 razy ]

Załącznik:
07_05.JPG
07_05.JPG [ 588.8 KiB | Obejrzany 15755 razy ]


Na dodatek naszym dzieciom się przypomniało, że ciotka Ania dała im na podróż po $5 na lody, i oczywiście musiałem im te lody zdobyć. Niestety, to co kupiłem, było tworem lodopodobnym i tak paskudnym, że żadna z naszych córeczek nie zjadła tego do końca. Aczkolwiek, to trzeba przyznać, proces produkcji był dość ciekawy: na wózku, na ulicy, facet z blokiem lodu i specjalnym kubeczkiem-skrobaczką. Skrobiemy lód, polewamy kolorowym syropem cukrowym bez smaku, posypujemy mlekiem w proszku, dajemy drugą kupkę lodu, polewamy innym syropem, i jeszcze innym i gotowe. $1, nic, tylko brać.
Załącznik:
07_06.JPG
07_06.JPG [ 454.97 KiB | Obejrzany 15755 razy ]

Załącznik:
07_07.JPG
07_07.JPG [ 515.7 KiB | Obejrzany 15755 razy ]


Na koniec tego dnia, gdy już nam parada się znudziła, poprosiliśmy o spacer po Colón, tzw. główną aleją. Trudno mi znaleźć odpowiednie określenie na to miejsce, ale ostatnio na forum przeczytałem hasło „centrum Colón jest jak z postapokaliptycznej gry” i sądzę, że dość trafnie oddaje to, co można tam spotkać. Oczywiście, jest jakiś sklep, McD, KFC, kantor, sklep z butami, pamiątki itp, ale zwiedzanie centrum Colón w zasadzie można opisać trzema scenkami, które nastąpiły jedna po drugiej:

Scenka 1: Idziemy po "chodniku", trzeba przejść przez ulice, rynsztok mimo tego, że upał niemiłosierny i wszędzie sucho, jakoś suchy nie jest. Ola robi za mały krok i ląduje sandałem w "wodzie". Ktoś (obcy) podbiega i momentalnie polewa Oli nogę środkiem antybakteryjnym. Koniec scenki. Noga uratowana.

Scenka 2: Idziemy zobaczyć katedrę, jest przy centralnej alei, ale trzeba odejść jakieś 50m w bok. Katedra bardzo zaniedbana, okoliczne ulice rozwalone. W środku ładnie, wychodzimy, Elio i Helen idą ciut szybciej, nam się gdzieś dziewczynki zapodziały na kilka sekund przez co odległość naszej rodziny od Elio rośnie do mniej więcej 30-40 metrów. Nagle podchodzi do nas jakaś kobieta i coś szybko mówi po hiszpańsku. Ponieważ nie znajdujemy wspólnej płaszczyzny językowej, trzeba poczekać na Elio i Helen, którzy wymieniają z panią kilka słów i ona odchodzi uśmiechnięta. Pytamy "o co chodzi?", a Helen nam wyjaśnia, że tamta kobieta wystraszyła się, gdy zobaczyła, że chodzimy sami po tej okolicy i mówiła nam, żebyśmy pod żadnym pozorem nie szli dalej. Dopiero jak Elio i Helen powiedzieli, że jesteśmy razem z nimi, odpuściła i powiedziała, że w takim razie będziemy bezpieczni. Koniec scenki.

Scenka 3: Dochodzimy do końca "alei", nad morze. Chcemy podejść na plażę, ale tam są zaparkowane dwa potężne białe pickupy, przodem w naszą stronę (tyłem do morza), jeden obok drugiego. W środku siedzą ludzie w kominiarkach. Podają sobie coś przez okno, z jednego auta do drugiego. Jest dzień, godzina 16, może 17. Pytamy Elio, czy na pewno uważa, że możemy tam iść. Elio, bez przekonania, mówi, że to policjanci, tajni agenci, akurat mają przerwę na jedzenie, ale jakoś przechodzi nam ochota na sprawdzenie, czy plaża w tym miejscu Colón jest piaszczysta i zawracamy do samochodu. Koniec scenki.
Załącznik:
07_08.JPG
07_08.JPG [ 397.4 KiB | Obejrzany 15755 razy ]

***
Czy Colón to dobre miejsce? Z pewnością żyje tam bardzo wielu dobrych ludzi, którzy chcą żyć w spokoju, mieć dzieci, chodzić do kościoła, szkoły, pracy. Podobno Panama (kraj) ma program odnowy Colón, zarówno odbudowy miasta, jak i finansowania ludzi. Niestety, zamiast remontu miasta pieniądze pożera biurokracja, a zamiast pracowitych i uśmiechniętych ludzi jest rosnące bezrobocie, przestępczość i żerowanie na socjalu (kosztem innych regionów Panamy). Smutny widok, smutne miejsce.
PS. Wiecie jak w Panamie sprawdzić, czy auto ma ważny przegląd? Prosto – patrzymy na tablice rejestracyjne – każdy rok ma swój kolor i swoją datę ważności. Inna sprawa, że kto by się tym przejmował.
Załącznik:
07_09.JPG
07_09.JPG [ 425.57 KiB | Obejrzany 15755 razy ]
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
4 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#16 PostWysłany: 29 Gru 2017 15:13 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Nie czekajcie na taksówkę na ulicy - czyli kilka dni w Panama City
Załącznik:
08_00.JPG
08_00.JPG [ 461.36 KiB | Obejrzany 15360 razy ]

W ramach naszego pobytu w Panamie mieliśmy, rzecz jasna, zwiedzić również stolicę.

Pierwotny plan był taki, że w niedzielę pojedziemy z Colón do Panama City, tam prześpimy się w mieszkaniu studenckim Helen i bladym świtem pojedziemy dalej, na San Blas. Niestety, jeszcze w czasie naszego przejazdu busikiem parafialnym z Colón do stolicy dowiedzieliśmy się, że na morzu są za duże fale, i na razie przez kilka dni nie mamy co liczyć na San Blas, ponieważ łodzie nie kursują.

Na pocieszenie zabrali nas do Albrook Mall, podobno największego centrum handlowego w Ameryce Centralnej (fakt, ogromne!). W centralnym punkcie - obowiązkowo - zaliczamy karuzelę i fastfoody, innego jedzenia dla nas nie przewidzieli.
Załącznik:
08_01.JPG
08_01.JPG [ 592.24 KiB | Obejrzany 15360 razy ]

Załącznik:
08_02.JPG
08_02.JPG [ 745.07 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Wizyta w tym przybytku przeciągnęła się do późnych godzin wieczornych i o 22:00 zlądowaliśmy w "mieszkaniu" studenckim Helen. Cóż powiedzieć, naliczyłem w środku chyba 6 osób, oddano nam pokój, który był dużo "trudniejszy" do zniesienia niż nasze miejsce spoczynku w Colón. Dzieci nasze, jak to zwykle, gdy zmęczone, zaczęły się bić o jedyną kołdrę (kawałek prześcieradła), w pokoju gorąco, my wkurzeni, masakra. Wtedy zapada szybka decyzja - uciekamy do Hotelu, zostajemy na kilka dni w Panama City, a potem się zobaczy.

Szybki skok na booking.com, znalazłem coś z pięcioma łóżkami, cena znośna, bierzemy. Zamawiam UBERa, mamy już wychodzić na ulicę, a Helen do nas: "Nie wychodźcie na ulicę do momentu przyjazdu samochodu, to niebezpieczne". Taki piękny kraj, no nic, poczekamy, w hotelu w centrum będzie lepiej.

Przyjeżdża zwykłe auto, klasycznie pakujemy się w piątkę do czteroosobowego auta, norma. W czasie przejazdu uberem sprawdzam ten hotel, co to ma być naszą miejscówką na najbliższe dni. Niby wszytko ok, średnia ocena się zgadza, ale... czytam pierwszą z brzegu opinię:
"We stayed Oct. 15-18. I did not like the fact that there was a murder committed while we were there on the same floor. The next morning there was blood in the hallways and broken glass. I was very scared for our safety. We were awaken by the gun shots and the commotion in the hallways. No one advise or apologize to us the following morning."

Pięknie, nieprawdaż? Do hotelu docieramy szybko i sprawnie, nie jest tak źle, jak się zapowiadało. Przede wszystkim mamy dla siebie normalne podwójne łóżko oraz trzy oddzielne "jedynki" dla dziewczynek - istne szaleństwo i luksus niebywały. Śpimy długo, smacznie, nikogo w nocy nie mordują.

Stare nowe miasto
Być może dla kogoś, kto nigdy niczego nie zwiedził i mieszka w jakimś NYC, LA albo licho wie gdzie jeszcze, ruiny kościołów i fortyfikacji robią jakieś wrażenie, jednak jestem zdania, że każdy Europejczyk widział w swojej okolicy coś bardziej zabytkowego, więc na Casco Viejo nie ma się za bardzo co nastawiać. Ale po kolei: rano Helen idzie coś załatwić na uczelni, a my mamy się z nią spotkać "w centrum". Stoimy więc sobie na placu przy wejściu do jedynej linii metra i przez chwilę się zastanawiam czy to Panama, czy mur ambasady USA w Teheranie, bo klimat dość podobny:
Załącznik:
08_11.JPG
08_11.JPG [ 528.43 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Zjawia się Helen i idziemy w stronę "starego miasta". Samo Casco Viejo jest słabe, ciasne uliczki, drogie (bardzo) jedzenie, badziewne pamiątki. Idąc bulwarem nad Oceanem obserwujemy jak zmienia się mocno poziom morza - zdjęcia wykonano w odstępie 3 godzin:
Załącznik:
08_12.JPG
08_12.JPG [ 436.81 KiB | Obejrzany 15360 razy ]

Załącznik:
08_13.JPG
08_13.JPG [ 483.95 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


W południowej części Casco Viejo jest Plaza de Francia (i ambasada Francji), gdzie można spotkać nagromadzenie straganów wszelakich (w tym Cuna Yala) i obkupić się w pamiątki (nie było tak drogo).
Załącznik:
08_14.JPG
08_14.JPG [ 410.01 KiB | Obejrzany 15360 razy ]

Załącznik:
08_15.JPG
08_15.JPG [ 314.81 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Na koniec zwiedzania Casco Viejo idziemy zobaczyć Arco Chato - ot taka ruina (kościoła), z którą wiąże się podobno ciekawa anegdota: gdy szukano miejsca, gdzie można zbudować Kanał Panamski, uwagę planistów kościół w Casco Viejo i łuk, który rozpięty między ścianami od setek lat pozostawał nienaruszony - wskazywało to na dużą stabilność tektoniczną tego terenu. Podobno dlatego kanał zbudowano w tej części Ameryki. Podobno. Fakt jednak jest taki, że łuk ostatnio spadł (i resztki leżą ogrodzone na ziemi), a to co na fotce, to rekonstrukcja.
Załącznik:
08_16.JPG
08_16.JPG [ 626.49 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Na koniec tego dnia robimy sobie dłuższy spacer po bulwarze wzdłuż oceanu. Tam powstaje kolorowa fotografia z cyklu #visitpanama, jest to ładne miejsce, czyste, sporo miejsca dla dzieci, place zabaw itp.
Załącznik:
08_17.JPG
08_17.JPG [ 421.28 KiB | Obejrzany 15360 razy ]

Załącznik:
08_18.JPG
08_18.JPG [ 496.76 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Na koniec dnia jeszcze kolacja w jakimś barze i pożegnanie z Helen. Mimo, że jest jeszcze wcześnie (18-ta), a Helen do mieszkania ma do przejścia 1km, nie decyduje się na spacer do domu i wzywa Ubera. Tak, wiemy, że to nieciekawa okolica.

Miejska dżungla
Tego dnia Helen nie ma dla nas czasu, ale nawet nam to nie przeszkadza. Chcemy zrobić coś "po swojemu", dlatego udajemy się do Parque Natural Metropolitano.
W drodze do parku mijamy tablicę z nazwą ulicy - to na cześć Jana Pawła II nazwano jedną z obwodnic w Panama City, akurat przechodzącą przez nasz park:
Załącznik:
08_21.JPG
08_21.JPG [ 606.13 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Sam park, czy raczej dżungla, to fragment większego kompleksu, który został otoczony przez rozrastające się miasto. W parku jest kilka ścieżek, o różnym stopniu trudności i długości.
Załącznik:
08_22.JPG
08_22.JPG [ 482.18 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Wszystkie ścieżki są łatwe i gdyby nie temperatura/wilgotność, nasze dzieci spokojnie dałyby radę przejść wszystkie ścieżki jednego dnia. Na początku trzeba oczywiście uiścić opłatę za wejście do parku, jest też mała ekspozycja. Koniecznie (!) trzeba sobie kupić zapas wody, nawet jak nie świeci słońce, wilgotność i nachylenie terenu znacząco wpłyną na zapotrzebowanie na płyny.

Na początku trasy można zwiedzić motylarnię (ekstra płatna, dzieci gratis :), my sobie darowaliśmy).
Załącznik:
08_23.JPG
08_23.JPG [ 709.66 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Dla nas najciekawsza była najdłuższa trasa, gdzie mogliśmy zdobyć "szczyt", z którego kiedyś można było zobaczyć zarówno centrum miasta, jak i Kanał. Niestety, las się rozrósł, więc Kanału nie było widać, ale po wejściu na samą górę zobaczyliśmy, że znajdujemy się całkiem daleko od centrum:
Załącznik:
08_24.JPG
08_24.JPG [ 686.36 KiB | Obejrzany 15360 razy ]

Załącznik:
08_25.JPG
08_25.JPG [ 687.05 KiB | Obejrzany 15360 razy ]

Załącznik:
08_27.JPG
08_27.JPG [ 625.11 KiB | Obejrzany 15360 razy ]

Załącznik:
08_28.JPG
08_28.JPG [ 776.46 KiB | Obejrzany 15360 razy ]


Na koniec, na deser zwiedzania, spotkanie z prawdziwymi zwierzakami: aguti, małpy oraz - uwaga - leniwce! Na to bardzo liczyliśmy i się udało - zaraz przy ścieżce, na szczycie drzewa, wisiała mama-leniwiec z małym leniwcem przyczepionym jej brzucha. Chociażby dla tych zwierzaków warto było odwiedzić to miejsce.

Po wyjściu z parku pojechaliśmy jeszcze uberem do śluz Miraflores, ale była to strata czasu i pieniędzy - na miejscu wycenili nas drogo za bilety i podkreślili, że nie gwarantują, że będzie jakiś statek (niestety opisany na f4f sposób na tańsze wejście na śluzę w przypadku naszej licznej gromadki nie miał racji bytu).

Stolica jeszcze 2 razy
Po kilku dniach znowu musieliśmy pojawić się w Panama City, ale tylko w celu przenocowania. Raz - przed wyjazdem na San Blas, drugi raz - przed powrotem do domu. W obu przypadkach wybraliśmy hotel poza centrum, za to z dużym pokojem, dobrą ceną, spokojną okolicą i basenem. I oczywiście dzięki temu basenowi nasze dzieciaki wspominają wizytę w Panama City bardzo dobrze. (Hotel nazywa się Albrook Inn).
Załącznik:
08_31.JPG
08_31.JPG [ 740.49 KiB | Obejrzany 15360 razy ]
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
2 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#17 PostWysłany: 30 Gru 2017 02:00 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Sagrada Familia
Na koniec naszej panamskiej opowieści zostawiłem najciekawszy kawałek. Nie będzie o rajskich plażach, pięknych widokach, dzikich zwierzętach itp. Będzie o wspaniałych ludziach. Jedynych w swoim rodzaju.
Gdy jeszcze z Polski planowaliśmy (a przynajmniej próbowaliśmy zaplanować) nasz wyjazd, powiedzieliśmy naszym Dziewczynom, że chcielibyśmy zobaczyć trochę interioru. Nie wiem czy pod tym pojęciem zrozumieliśmy to samo, ale wówczas już nas zapewniono, że do interioru pojedziemy, i nie mamy się o nic martwić.
Po przylocie do Colón powiedziano nam, że pojedziemy do Las Tablas, miasta, które jest w zupełnie innej części kraju. Że tam na miejscu czeka na nas dom i jest Jorge, znajomy Ythzaka, który się wszystkim zajmie. Że mamy tam dojechać autobusem z Panama City, a na miejscu się nami zaopiekują. Aha, i że Jorge nie mówi po angielsku, ale nie mamy się nic martwić, bo jego znajomi mówią i jakoś sobie poradzimy.
Załącznik:
09_00.JPG
09_00.JPG [ 461.69 KiB | Obejrzany 15291 razy ]


Gdy już zwiedziliśmy miejską dżunglę, po ponad tygodniu w Panamie, wsiedliśmy w autokar do Las Tablas. Podróż była w miarę przyjemna, po drodze przystanek gdzieś na jakimś węźle przesiadkowym (można było kupić jedzenie), później drogowskazy na Chitre i w pewnym momencie dojechaliśmy na miejsce. Na dworcu autobusowym czekał na nas Jorge, w sumie to nie wiedzieliśmy jak on wygląda, ale stała łączność na WhatsApp rozwiązała wszystkie problemy ze wstępnym zapoznaniem. I tak, zgodnie z tym, co nam powiedziano, Jorge nie mówił po angielsku.
Chyba nigdy nie dowiemy się co tak naprawdę powiedziano o nas ludziom z Las Tablas. Możliwe, że po prostu tak wygląda prawdziwa panamska gościnność i podejście do życia ludzi z zupełnie innej części tego kraju niż trudne okolice Colón. A może było dodane coś jeszcze, nie wiem.
Jorge przywitał nas i powiedział, że mamy iść do jego pracy. (Jorge próbował trochę po angielsku, ja próbowałem trochę po hiszpańsku, w krytycznych sytuacjach translator w komórce też działał i jakoś sobie dawaliśmy radę).
Załącznik:
09_11.JPG
09_11.JPG [ 493.67 KiB | Obejrzany 15291 razy ]


W pracy (jakiś urząd do spraw społecznych) cała masa ludzi, od wejścia święte obrazki, wszyscy chcą się z nami przywitać, może wody, może do toalety itp. Jak już wszystkie panie z biura nas przywitały, Jorge powiedział, że teraz pójdziemy na lunch. Plecaki zostawiamy w biurze, tutaj są bezpieczne, i ruszamy w stronę knajpki. Jedzenie jest pyszne, właścicielka bardzo dobrze mówi po angielsku i opowiada nam, że kilka dni temu skończył się w Las Tablas karnawał i w ten sposób populacja tego miasta spadła z półmilionowego tłumu do normalnej ilości mieszkańców. Jest zaskakująco czysto i spokojnie. Ponieważ nie wiemy jakie są wobec nas plany, robię nawet zdjęcie tej knajpki, na wypadek, gdyby trzeba tam jeszcze wrócić. Za obiad nic nie płacimy, Jorge mówi, że to prezent dla nas.
Załącznik:
09_12.JPG
09_12.JPG [ 463.96 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

W tym samym czasie pojawia się nasz anioł stróż – Luis. Luis ma dwadzieścia lat, ciężko powiedzieć czym się aktualnie zajmuje, ma dużo wolnego czasu i mówi po angielsku. Luis będzie z nami przez większość czasu w Las Tablas.
Luis zabiera nas na spacer po Las Tablas, ciężko powiedzieć po co ten spacer, ale w końcu się domyślamy – musimy poczekać, aż Jorge skończy pracę i nas zabiorą do naszego „domu”. Luis opowiada nam wiele rzeczy, między innymi to, że Jorge ma kolegę, którego rodzice są bardzo zamożni, i którzy nam udostępnili swój nowy dom na osiedlu za miastem. Cały nowy dom dla nas.

W końcu Jorge kończy pracę i jego znajoma zabiera nas do swojej ogromnej toyoty. Jedziemy kilka ładnych minut, kończy się Las Tablas, wjeżdżamy do El Carate. Jeszcze kilka zakrętów i w końcu docieramy na coś na wzór zamkniętych osiedli domków jednorodzinnych. Prosta ulica, identyczne nowe domy, żywego ducha na ulicy. Dom jest rzeczywiście nowy, na tarasie jeszcze leżą kartony po klimatyzatorach, nie wiem czy ktokolwiek tutaj spał przed nami. Ale jest kuchnia, wielka łazienka, dwie sypialnie. Idealnie. To wszystko dla nas? Tak, dla Was, odpowiadają. Wieczorem przyjeżdża po nas auto i zabiera na kolację „z młodzieżą”. Spotykamy się przed burgerownią (piękne malunki na elewacji), jest Luis, poznajemy Zaravi, Katie (dziewczyna Luisa) i innych. Część mówi bardzo dobrze po angielsku, część wcale. Ludzie tutaj mają zupełnie inne rysy i kolor skóry, widać, że w tej części kraju panuje zupełnie inna struktura etniczna. Zamawiamy hamburgery. Luis mówi, że Jorge się spóźni troszkę, ale to on organizuje to spotkanie i on płaci za kolację. Znowu.
Załącznik:
09_13.JPG
09_13.JPG [ 442.83 KiB | Obejrzany 15291 razy ]


Następnego dnia rano pojawia się Luis i mówi, że dzisiaj pojedziemy "w góry". Dodaje, że mają tutaj taką górę, gdzie rosną drzewa iglaste i jest zimno, tak jak u nas w kraju. Przyjeżdża auto, zabiera nas do centrum, tam znowu spacer po uliczkach dookoła rynku i idziemy na jakiś przystanek autobusowy. Na miejscu się okazuje, że niestety autobus w to miejsce, gdzie mieliśmy jechać tyle co odjechał. Luis przeprasza, mamy się nie martwić, on coś załatwi. Załatwianie trwa godzinę (i sprowadza się do dzwonienia do Jorge, żeby ten coś załatwił), po godzinie pojawia się biały, kilkuletni mały samochodzik Suzuki SX4. Za sterami wozu starszy pan, mamy go nazywać Papa Nikozia. I Papa akurat zupełnie przypadkiem ma czas i chętnie nas w te góry zabierze. No, to wsiadamy – z przodu tego mikrego auta siada Luis, nasza piątka zajmuje tylną kanapę. Podróż trwa może około 30 minut, jest hm… ciężko, dużo zakrętów, Tosia jęczy, że jej niedobrze, okna pootwierane bo klimatyzacja nie działa, wieje niemiłosiernie, auto piłuje pod górę. W końcu dojeżdżamy na miejsce – Cerro Canajagua.
Załącznik:
09_21.JPG
09_21.JPG [ 590.92 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

Jest, trzeba przyznać, osobliwie – jakby na jakiejś Ślęży w Polsce – są maszty radiowe, rosną sosny, cisza, chłodno, miłe widoczki. Spacerujemy po szczycie kilkadziesiąt minut, Ola szybko „kolonizuje” sobie Papę, Tosia przejmuje kontrolę nad Luisem.
Załącznik:
09_22.JPG
09_22.JPG [ 696.89 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

Załącznik:
09_23.JPG
09_23.JPG [ 687.39 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

Zbliża się godzina 12, przypominam Luisowi, że chyba o 13-tej mamy się z kimś spotkać w Las Tablas. Luis potwierdza, że na 13:00 jest umówione spotkanie z proboszczem w tamtejszej parafii. Powoli wracamy do samochodu, jest 12:30 i według mnie już jesteśmy spóźnieni. Auto rusza stromą drogą w dół, jednak po 2 minutach na trasie Papa Nikozja wciska hamulec i mówi, że przed chwilą mijaliśmy sklepik z takim lokalnym napojem (cziczeme), i koniecznie musimy się napić. Droga nachylona dość sporo, a Papa wrzuca wsteczny bieg i zaczyna piłować sprzęgłem pod górę. Sprzęgło płonie, wszędzie czuć ten charakterystyczny smród. Pijemy cziczeme, jest paskudne, wszyscy wylewają, Papa mówi, że coś z nim było nie tak. Ruszamy do Las Tablas, przed nami 30 minut jazdy, do spotkania zostało 5 minut. Auto szarpie przy przyspieszaniu, już tak będzie szarpało do końca naszej wizyty, zdaje się, że Papa zamordował sprzęgło.
Załącznik:
09_24.JPG
09_24.JPG [ 509.08 KiB | Obejrzany 15291 razy ]


Na spotkanie z proboszczem przyjeżdżamy nieco spóźnieni, ale ponieważ jesteśmy w Panamie, nikt się tym absolutnie nie przejmuje. Luis nie jest zaproszony, Papa Nikozja też. Za to na miejscu jest Zaravi, którą poznaliśmy wczoraj na burgerach, dziś w zupełnie innym outficie. Zaravi świetnie mówi po angielsku, proboszcz nie – będzie robiła za tłumacza podczas naszego spotkania.
U proboszcza podają dla nas obiad (bardzo dobry), rozmawiamy przy jedzeniu o (a jakże) Światowych Dniach Młodzieży, przygotowaniach, radach dla Panamy, o Polsce itp. My opowiadamy po angielsku, Zaravi tłumaczy. Na koniec fotka na parafialnego facebooka i gotowe.
Załącznik:
09_25.JPG
09_25.JPG [ 505.97 KiB | Obejrzany 15291 razy ]


Po spotkaniu pojawia się Luis ze swoją dziewczyną, mamy jechać kupić pamiątki do pobliskiego Chitre. Tłuczemy się jakimś busem do innej miejscowości, która okazuje się zagłębiem wszelkiej maści ceramiki, z naciskiem na krasnale ogrodowe i inne tego typu atrakcje. Nic nam się tam nie podoba, ale aby nie jechać na darmo, oraz nie robić nikomu przykrości, kupujemy dwa ceglaste kubki. Tłuczemy się drogą powrotną do Las Tablas, po czym Luis prowadzi nas w stronę domu Jorge, bo dzisiaj Jorge zaprasza nas do siebie.
Jorge mieszka daleko od centrum i można powiedzieć, że w Polsce taka rodzina byłaby zakwalifikowana do pierwszej edycji Szlachetnej Paczki. Poznajemy rodziców Jorge, jego psa, siostrę, jakieś dziecko, ojca tego dziecka. Nikt tam po angielsku nic nie powie, ale jakoś dajemy radę. Dużo dobrej roboty robią nasze córeczki, zawsze można skupić wszystkich uwagę na dzieciach, albo iść z nimi po kolei do toalety, albo poprosić o szklankę wody. To jest dla nas dość trudna godzina, nasi gospodarze w tym ubogim domu nie bardzo wiedzą co z nami zrobić, rozmowa się nie klei, stoimy w wejściu (nie ma na czym siedzieć nawet), jest późno, jesteśmy głodni, dziewczynki zmęczone. W końcu pojawia się Luis, ale nie ten nasz, tylko kolega Jorge, syn właścicieli naszego domu. Jedziemy do miasta, dzisiaj będzie kolacja w innej restauracji (też jakaś koligacja towarzysko-rodzinna wpływa na wybór miejsca jedzenia, ale nie do końca ogarniam kto jest kogo krewnym/znajomym). Jest późno, mega późno, dzieci męczą się z pizzą, my męczymy się z paskudnym ceviche i czymś innym mniej paskudnym. Rozmowa się nie klei na początku (angielski nie jest tutaj zbyt popularny), ale potem już jest lepiej, bo dołącza do nas jakaś kobieta, która dobrze mówi po angielsku. Rozmawiamy o rodzinie, kościele, parafiach, wspólnotach do których należymy. Miła rozmowa, ale pora straszna. Po kolacji obowiązkowo pamiątkowa fotografia. Luis (właściciel) odwozi nas do domu. Mamy się wyspać, bo jutro pojedziemy nad morze.
Załącznik:
09_26.JPG
09_26.JPG [ 433.55 KiB | Obejrzany 15291 razy ]


Kolejny dzień to wyprawa nad ocean. Luis nie jest zaproszony, jedzie Jorge. Spytali, czy nie mamy nic przeciwko, aby jechała Zaravi. Powiedzieli, że to nie jest daleko. No więc o umówionej godzinie zabiera nas Papa Nikozja do swojego zarżniętego SX4 – z przodu siedzą Papa oraz Jorge, a z tyłu kolejno:
Marta z Tosią na kolanach, ja z Olką na kolanach, Zaravi z Adą na kolanach. Okazuje się też, że morze wcale nie jest blisko - tłuczemy się ponad godzinę po kiepskiej drorze. W aucie jest ciasno, duszno (mimo otwartych okien). Miejsca brak na jakikolwiek ruch, staram się jedynie aby moje włochate łydki nie przyklejały się do nóg Zaravi. Po godzinie jazdy wysiadamy w jakimś miasteczku, robimy spacer do jakiegoś kościółka, po czym ruszamy dalej. Ot taki panamski styl, nie bardzo wiadomo po co tam byliśmy, ale miejsce zostało zaliczone. W końcu dojeżdżamy na naszą plażę.

Załącznik:
09_31.JPG
09_31.JPG [ 383.3 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

Plaża mieści się przy jakimś pensjonacie, ale zdaje się, że wraz z końcem karnawału wszyscy się z niego zmyli, bo jesteśmy jedynymi turystami na całej plaży. Jorge i Zaravi szybko wskakują do oceanu, nasze dziewczyny razem z nimi. O Zaravi toczy się walka (Tosia krzyczy: zostawcie, to moja Zaravi), Marta z Adą zbiera na plaży muszelki i martwe koralowce. Jest cudownie. Zupełnie inaczej niż w Colón. Czysta woda, miękki piasek, super miejsce.
Załącznik:
09_32.JPG
09_32.JPG [ 480.33 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

Załącznik:
09_33.JPG
09_33.JPG [ 560.4 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

Spędzamy tam sporo czasu, na koniec robimy pamiątkowe zdjęcie morskich skarbów, niestety do Polski z nami nie pojadą.
Załącznik:
09_35.JPG
09_35.JPG [ 729.91 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

Załącznik:
09_36.JPG
09_36.JPG [ 660.8 KiB | Obejrzany 15291 razy ]


Papa i Jorge koniecznie chcą nam coś jeszcze pokazać – drugą plażę, niedaleko. Okazuje się, że jest to jakieś centrum surfingowe, że nawet w tym miejscu robili zawody, mistrzostwa kraju czy coś. Rzeczywiście fale są gigantyczne i sporo ludzi ćwiczy na deskach. Chętnie byśmy zostali tam dłużej, ale czas ucieka, a nam właśnie się przypomniało, że zaproszono nas na 18:00 do kościoła na mszę w naszej intencji. Głupio byłoby się nie pojawić, no nie?
Papa Nikozja robi co może, ale fizyki się nie pokona. Skoro droga nad Ocean zajęła półtora godziny, tyle samo zajmie droga powrotna. Zmęczeni słońcem i plażą przysypiamy na tylnej kanapie. Zaravi odpływa do krainy snów z Adą na kolanach, dzieci zasypiają, ja nie muszę już walczyć z problem owłosionej nogi.
Zbliżamy się powoli do Las Tablas i pojawia się pytanie: czy chcemy jechać do El Carate się przebrać? Robimy z Martą szybką ocenę sytuacji – mamy mało czasu, dzieci są głodne, jak nie pójdziemy coś zjeść to zrobią nam jesień średniowiecza w kościele. Nie, nie będziemy się przebierać, jedźmy coś zjeść przed mszą. Zawożą nas do innej jadłodajni, gdzie pracuje/jest właścicielem (trudno ocenić) mama Luisa (nie wiem którego). Jemy obiad, uzupełniamy braki płynów, ruszamy w stronę kościoła. Outfit, cóż, plażowy. Sandały, sukienki, krótkie portki. Tymczasem w kościele raczej standard to spodnie na kant i koszula z długim rękawem. Trudno, nie ma innego wyjścia.
Rozpoczyna się msza, jest specyficznie, najpierw zespół muzyczny śpiewa po hiszpańsku piosenkę religijną, którą aż za dobrze znamy z Polski i która jest dość charakterystyczna dla naszej wspólnoty (ciekawe czy wiedzieli), okazuje się, że msza wygląda zupełnie tak jak powinna wyglądać i swawola liturgiczna to chyba spefycika Colón, a tutaj jest już jak trzeba. Potem podana jest intencja mszalna - oczywiście msza jest po hiszpańsku, ale nie trzeba być super oblatanym w tym języku, aby nie zrozumieć co to jest "sagrada familia da polonia" (co też oni im o nas naopowiadali?!). Na koniec mszy wołają nas na środek (żeby wszyscy zobaczyli jak jesteśmy szałowo ubrani), są podziękowania, uściski, pamiątkowa fotka na parafialnego facebooka.

Po mszy – kolacja, w kolejnej knajpce. Dzieci najpierw nie chcą jeść, potem jednak chcą, jedzenie jest takie sobie, ale za to można oglądać panamską telenowelę w telewizorze. Dziewczynki są zachwycone. Kolacja kończy się późno, Papa Nikozja ma nas odwieźć do domu w El Carate, ale wpada na pomysł, że jeszcze jego własnego domu nie widzieliśmy. No więc jedziemy do domu Papy, następuje oprowadzenie po domu, prezentacja dzieci, żony akurat nie ma. Nasze dziewczynki lecą na oparach energetycznych od 2 godzin a tutaj jeszcze takie niespodzianki. Ale wiemy też, że nie mamy prawa nic powiedzieć, w żaden sposób okazać zniecierpliwienia czy czegokolwiek – w końcu ten człowiek przez trzy dni poświęcał dla nas swój czas i pieniądze po to, by jakaś rodzinka z Polski mogła sobie pozwiedzać okolicę jego miasta. Oczywiście pamiątkowa fotka musi być.
Załącznik:
09_37.JPG
09_37.JPG [ 486.85 KiB | Obejrzany 15291 razy ]

W końcu o 23 wracamy do domu.

Noc mija szybko, rano trzeba posprzątać po sobie, bo jeszcze przed wyjazdem mamy kolejny proszony posiłek – tym razem śniadanie, na które zapraszają (do restauracji) właściciele domu, w którym spaliśmy przez ostatnie trzy noce. Całe szczęście, że z Polski targaliśmy do Panamy duży album ze zdjęciami o Polsce, z opisem po angielsku. Album wręczamy właścicielom, są bardzo zadowoleni, cieszą się, że mogli pomóc. Jorge wszystkim dziękuje za wszystko. Papy Nikozji nie ma, podobno miał inne sprawy (pewnie go nie zaprosili), Luisa naszego też nie ma. Kończy się śniadanie, żegnamy się ze wszystkimi, właściciel odwozi nas do centrum. Tam jeszcze czeka nas wizyta w sklepie mamy Zaravi, bo ona też chce nas przedstawić swoim rodzicom. Mama Zaravi robi nam różne drobne upominki, Zaravi wręcza ciasteczka, które dla nas upiekła. Ściskamy się i żegnamy.
Załącznik:
09_41.JPG
09_41.JPG [ 596.05 KiB | Obejrzany 15291 razy ]


Pojawia się Luis, on nas odprowadzi na autobus, dopilnuje, że wszystko jest ok. Godzinę później nasz autobus rusza w stronę Panama City. Dziewczynki płaczą za Luisem, Luis płacze gdy my odjeżdżamy. Papa Nikozja pisze na WhatsApp, że tęskni za naszymi dziewczynkami i zaprasza do siebie znowu, kiedy tylko będziemy chcieli.

Wracając autobusem z Las Tablas już wiemy to na pewno - nasza podróż do Panamy to podróż nie dla widoków, wody, piasku, palm. To podróż do ludzi i dla ludzi.
Załącznik:
09_42.JPG
09_42.JPG [ 433.9 KiB | Obejrzany 15291 razy ]
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
4 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#18 PostWysłany: 30 Gru 2017 22:42 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Zakończenie
I to właściwie wszystko. Tęsknimy za Panamą, ale nie za krajem, widokami, plażą, piaskiem. Owszem, było fajnie, ale takich miejsc na świecie jest mnóstwo.
Tęsknimy za fantastycznymi ludźmi, których dane był nam tam poznać.
Mógłbym jeszcze napisać o paru drobnych radościach z tego wyjazdu, o wynalazkach gastronomicznych (np. całe świńskie nogi w occie, zupa ze świńskich ogonów), o powrocie do Polski przez Frankfurt,Amsterdam,Brukselę i Berlin...

Czy warto było pojechać? Tak. Czy pojedziemy tam znowu? Trudno powiedzieć.
Na razie Luis z Las Tablas pisze do nas na Whatsappie, że wybiera się na mundial do Rosji i chce u nas zrobić sobie bazę wypadową (chyba Polska i Rosja zlewa im się na mapie w jedną plamę :)).
A z Helen widzimy się za miesiąc w Havanie, zupełnie przypadkiem nasz wyjazd na Kubę pokrył się z jej wyjazdem na stypendium.

W życiu nie ma przypadków.
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
2 ludzi lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#19 PostWysłany: 04 Sty 2018 12:19 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Maj 2014
Posty: 1668
Loty: 197
Kilometry: 451 573
srebrny
Drobne podsumowania i porady
Lot:
My lecieliśmy z Lufthansą z Amsterdamu. Trasa AMS-FRA-BOG-PTY, powrót PTY-FRA-AMS.
Odcinek BOG-PTY realizowany przez Avianca, wygodny samolot, pora lotu mniej wygodna. Na lotnisku w Bogocie kiepsko, w większości miejsc nie chcieli mi przyjąć karty i nie dało się nic kupić.
We FRA wygodne przesiadki, jest kilka miejsc gdzie można spokojnie z dziećmi przeczekać layover.
Loty do Panamy dość często pojawiają się w dobrych cenach, często to Lufthansa, KLM, AirCanada oraz czarter Rainbow (bezpośrednio z Warszawy).

Doloty/dojazdy:
Z Wrocławia do Amsterdamu jechaliśmy nocnym autokarem Sindbad (100zł/os), później jeden dzień w Amsterdamie. Dojazd na Schiphol najwygodniej pociągiem z głównego dworca kolejowego - szybko i sprawnie, cała masa połączeń.
Powrót z Amsterdamu mieliśmy kombinowany, przejazd autem do Brukseli (przyjaciele z Brukseli pomogli), potem Ryanair BRU-SXF do Berlina (bardzo tanie połączenie) i na koniec Polskibus z Berlina do Wrocławia. W Berlinie, niestety, trzeba przeczekać kilka godzin na paskudnym lotnisku lub w jego okolicy, nie opłacało nam się jechać do centrum.

Pieniądze:
Jak wiadomo w Panamie płaci się dolarami, można zabrać z PL, można wypłacać w bankomatach. W większości sklepów można płacić kartą, ale już za jedzenie, bilety metra itp bywa różnie. Wiadomo, lepiej mieć drobniejsze banknoty, na 100-usd i wyżej niektórzy źle patrzyli.

Koszty na miejscu:
Wiele kosztów było dla nas niewidocznych z uwagi na to, że Panamczycy nas gościli u siebie, ale gdybyśmy mieli tam pojechać po prostu na wakacje na 2 tygodnie, byłby to zdecydowanie droższy wyjazd niż Malezja i Tajlandia - Panama nie jest tanią destynacją. Dość powiedzieć, że za pół koszyka zakupów spożywczych w Colón (plus aoles i krem spf100) zapłaciliśmy 100USD, a nic szczególnego tam nie było. Noclegów w PanamaCity cała masa, ceny różne.
Bardzo tani na miejscu jest transport lokalny - autobusy w PanamaCity to grosze, metro też, podobnie autobusy Panama-Colón i Panama-Las Tablas.

Turyści, jeśli już płacą, to płacą więcej niż inni. Dotyczy to zwiedzania śluz w Miraflores, wjazdu na teren indian Cuna Yala itp.

Bezpieczeństwo, czystość:
Z uwagi na obecność lokalnych opiekunów mamy z pewnością nieco inne spojrzenie, ale zdecydowanie miło i bezpiecznie to było tylko w Las Tablas. Poza tym w Panama City radzono nam brać taksówkę 500m do hotelu, mimo, że była to dobra dzielnica. W Colón, jak już napisałem, jest bardzo niebezpiecznie i stanowczo odradzam spacerów po tym mieście bez lokalnego opiekuna.
Co do czystości - im dalej na północ/zachód (Las Tablas) - tym lepiej. Prowincja Colón - syf, brud, masakra. Niestety.

Czy pojedziemy tam znowu?
Być może, ale tylko dla ludzi, których tam spotkaliśmy. Są miejsca, do których chcemy wrócić ponownie (Izrael,Tajlandia,Norwegia,USA), są miejsca do których nie ciągnie nas znowu, ale jak się trafi tani lot to czemu nie (Brazylia, Malezja), w końcu są miejsca, do których nie planujemy wracać - tego typu miejscem jest Panama, no chyba, że ma się tam przyjaciół. :)
_________________
R.

Pierwsze raz w Afryce: https://www.fly4free.pl/forum/a-na-koniec-ktos-ci-powie-ze-nic-z-tej-afryki-nie-widziales,213,175117
Pojechaliśmy z nastolatkami w kilkumiesięczną podróż dookoła świata: W sto dni dookoła świata
Góra
 Profil Relacje PM off
Pabloo lubi ten post.
 
      
 Temat postu: Re: Niezły kanał!
#20 PostWysłany: 05 Sty 2018 21:21 

Rejestracja: 18 Gru 2015
Posty: 102
Loty: 103
Kilometry: 244 869
Mam kilku ulubieńców na tym forum - każdego z innych powodów ;) Was lubię czytać i oglądać (choć zdjęcia najlepszej jakości nie są ;) ;) ;) :lol: ) za to , że jesteście tacy rodzinni i potraficie "targać" dzieci na drugi koniec świata :D Podziwiam i pozdrawiam "agentki".
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
Wyświetl posty z poprzednich:  Sortuj według  
Napisz nowy temat Odpowiedz  [ 21 posty(ów) ]  Idź do strony 1, 2  Następna

Wszystkie czasy w strefie UTC + 1 godzina (czas letni)


Kto jest na forum

Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zarejestrowanych użytkowników oraz 2 gości


Nie możesz zakładać nowych tematów na tym forum
Nie możesz odpowiadać w tematach na tym forum
Nie możesz edytować swoich postów na tym forum
Nie możesz usuwać swoich postów na tym forum
Nie możesz dodawać załączników na tym forum

Przeszukaj temat:
  
phpBB® Forum Software © phpBB Group