Fly4free.pl

Nie wiem, czemu Seattle.

Miasto zapomniane przez wszystkich w Stanach, szczególnie przez turystów. Gdy mówi się, że leci się na West Coast (Pacific Northwest Coast), to zwykle kończy się na Los Angeles lub San Francisco.

Pierwszy raz poczytałem o Seattle na greckim forum lotniczym – ktoś tam leciał, zwiedził fabrykę Boeinga i jakoś utkwiło mi to w głowie. Może warto tam kiedyś polecieć?

Aż do momentu, gdy niechcący kupiłem bilet na koncert Pearl Jam w Atenach w 2006 roku.



Wtedy zaczęła się zaraza zwana grunge. Koszula flanelowa, koszulki zespołów, które w moim ateńskim liceum były nieznane (bez Nirvany, bo jakoś nie trafiła w mój gust), no i pierwsze kontakty z gitarą.

I tak przez 14 lat. Ten plan siedział mi w głowie, ale pozostawał tylko planem.

Aż do momentu, gdy wygrałem voucher na noclegi o wartości 600 euro do wykorzystania. Warunek? Trzeba wykorzystać całość. A gdzie najbardziej się opłaca? W Stanach.

Więc zabrałem się za najważniejszą rzecz potrzebną do wyjazdu – wizę amerykańską.



Spotkanie z pracownikiem konsulatu i szybka rozmowa:

– Powód wyrobienia wizy?
– Tranzyt na amerykańskich lotniskach oraz prawdopodobna wizyta w celach turystycznych.
– Turystycznych? Nowy Jork, Miami, Las Vegas?
– Nie, nie. Seattle.

A pracownik – poker face, bo nie spodziewał się takiej odpowiedzi.

Następnego dnia odbieram wizę, a na Twitterze redaktor Cichy z Radia 357 reklamuje nową książkę mojego ulubionego wydawnictwa Czarne – Grunge. Bękarty z Seattle Piotra Jagielskiego.



Więc to znak, żeby kupić książkę i odpalić plan: Seattle 2024

test

West Coast gwoli ścisłości a nawet Pacific Northwest Coast

_________________


"Turysta to ktoś, kto już od przyjazdu myśli o powrocie do domu, podczas gdy podróżnik nie wie, czy w ogóle wróci"

Jeden z większych problemów, jakie miałem z Seattlem, to wybór noclegu. Tak jak to bywa w Stanach, nie ma jednego centrum jako tako, a obecnie szuka się noclegu w „strefach wolnych od fentanylu”.

Więc downtown odpada (i jak byliśmy tam dwa razy wieczorem, mieliśmy rację, że odpuściliśmy), a decyzja padła na Fremont – młodzieżową i hippisowską dzielnicę.

Pierwsze koty za płoty, teraz zabawa z drugimi – jak tam dolecieć? To nie Miami, Nowy Jork czy Los Angeles, gdzie loty w dobrych cenach są dostępne cały czas.

Niestety, korzystne opcje z Berlina na KLM/Deltę lub Air Lingus nam przepadły, ale na ratunek przyszedł Icelandair ze swoimi dobrymi cenami na Pacific Northwest Coast. Ostatecznie ułożyliśmy trasę: KTW-OSL-KEF-SEA-OSL-KRK.



Mamy loty, pora zaplanować, co i kiedy zwiedzamy.

Punkt nr 1 – wiadomo, wycieczka po fabryce (a raczej po hangarze) Boeinga w Everett.

No i kolejny problem – jak się tam dostać? niby to blisko Seattle, niby to aglomeracja Seattle, niby Seattle uchodzi za najlepsze miasto w USA pod kątem komunikacji, a przejazd 40 km zajmuje od 2 do 3 godzin. W jedną stronę.



Szybka decyzja – rezerwujemy auto nie na jeden dzień (żeby dostać się do Kanady), ale na dwa, żeby nie zmarnować pół dnia na jazdę.

I tak mamy już prawie wszystko zaklepane. Inne atrakcje będą dodawane lub odejmowane w zależności od pogody.

Teraz pozostaje tylko cierpliwie czekać na nasz lot – w specjalnym dniu, 9/11.

Dni szły spokojnie, sporo roboty – w końcu sezon wakacyjny – aż do czasu pięknego maila od Icelandaira.

Z powodu „problemów” nasz lot z Oslo do Keflaviku został odwołany, a nasza idealna (i bezpieczna) przesiadka, trwająca kilka godzin, skróciła się do ledwo dwóch.

Icelandair twierdzi, że to „minor change” i nie interesuje go.

Narada z @seba – co robimy? Monitoruję nasz lot Ryanaira od początku roku. Najdłuższe opóźnienie to 30 minut, czyli jak na standardy Oslo OSL – do wykonania.

Zostajemy przy pierwszym locie z Katowic do Oslo.

I tak docieramy do 11 września. Poranny FlixBus do Katowic, a my non stop na Flightradarze sprawdzamy, czy wcześniejszy lot przed naszym (do Forli) leci zgodnie z rozkładem.

Chillujemy i już wiemy, że na 99% doleci o czasie do Oslo.

Tak też się dzieje. Jesteśmy w OSL nawet przed czasem, co daje nam zapas na skorzystanie z salonki i najedzenie się na długie loty bez żarcia.

13:50 – boarding do mojego pierwszego w życiu Boeinga 757-300.

Pierwsze wrażenie – linia Icelandair umie w PR. Fajnie opisane samoloty z nazwami miejsc w Islandii.



Drugie wrażenie – na Odyna! Jaki ten samolot jest długi! Idzie się, idzie i dalej nie ma mojego miejsca.

Ciekawe safety video (ponownie promujące Islandię):

I start. Trochę turbulencji po drodze, a po chwili darmowy serwis pokładowy (czyli napoje). I ponownie – Islandczycy robią to dobrze.





Przylot do Keflaviku.



5 godzin do zabicia, a jako że pogoda jest po prostu fenomenalna jak na ten kraj, spacerujemy do miasta na szybkie piwko (z Norwegii) i sushi (także z Norwegii).



Po kilku godzinach spacerowania wracamy na lotnisko, szybka kontrola paszportowa i po chwili znowu pakujemy się do kolejnego 757 – tym razem tego, który zabierze nas do Seattle.



Kontrola paszportowa szybka, i już za chwilę w słuchawkach leci kawałek Pearl Jam:


State of love and trust as I busted down the pretext

Mając wszystko załatwione, można się w końcu skierować do naszego noclegu.

Google Maps pokazuje, że trzeba dojechać kolejką z krótką przesiadką na autobus do Downtown. Jadąc kolejką i widząc pasażerów, myślimy, że zapowiada się super miasto.

Do czasu, gdy wysiadamy na przystanku autobusowym i dopada nas rzeczywistość amerykańskiego snu – fentanyl. I jego skutki. Zarówno na przystanku, jak i w autobusie.

Tak docieramy do naszego noclegu, gdzie dostajemy kolejnego kopa – właściciel hostelu/hotelu zapomniał wysłać dane do otwarcia drzwi do budynku oraz naszego pokoju. Po 15 minutach dzwonienia wreszcie ktoś nam otwiera.

Szybki check-in, zaliczamy pierwszego seattlowskiego krafta i idziemy spać.

Islandczycy, drobna literówka

_________________

Pierwsza pobudka w Seattle, pierwszy spacer po dzielnicy Fremont i pierwsza niespodzianka.

Jedyny pomnik Władimira Iljicza Uljanowa, znanego potocznie jako Lenin, w USA.



Historia tego pomnika jest dość ciekawa. Został zbudowany przez Bułgara urodzonego w Słowacji, Emila Venkowa, i postawiony w słowackim Popradzie w 1988 roku, gdzie stał ledwie rok. W 1993 roku został przetransportowany do USA, a w 1995 roku ustawiony w Fremont.

Pomnik Lenina stał się symbolem i obiektem ciekawości Fremont, odzwierciedlając ekscentryczną naturę tej artystycznej dzielnicy, której mottem jest Libertas Quirkas – wolność bycia ekscentrycznym. Podczas Tygodnia Dumy Gejowskiej posąg jest ubierany w strój drag queen.

Dzielnica faktycznie jest dziwna, ale zarazem urocza. Przypomina Exarcheię lub lekko Poblado w Medellín. Sporo kraftowni, ciekawych lokali oraz niska zabudowa. Idealne miejsce na szybką kawę przed wyruszeniem do Downtown, gdzie „czeka” na nas nasze auto.





Pierwszy postój – w sumie nieplanowany, bo mieliśmy już dość autobusu – to magiczne logo Sub Pop. To znak, który każdy fan grunge musi kojarzyć. To niezależna wytwórnia płytowa założona w 1986 roku przez Pavitta i Ponemana. Zdobyła sławę na początku lat 90. XX wieku po podpisaniu kontraktów z zespołami z Seattle, takimi jak Nirvana, Soundgarden i Mudhoney, które były czołowymi postaciami ruchu grunge.







Tutaj znajduje się sklep z pamiątkami (notabene jedno z dwóch miejsc w Seattle, gdzie można dorwać grungowe gadżety), a nowa siedziba wytwórni jest kawałek dalej.

Naprzeciwko – The Spheres i siedziba Amazona.



oraz jego Spheres i 7. Aleja.





i Met Tower.





Docieramy do jednej z siedzib Hertza, gdzie mamy zaklepane auto. Zwykła benzynówka, najtańsza na wskazaną godzinę.

Mała kolejka, biuro Hertza przypomina bardziej biuro Manolakis Rent-A-Car na Krecie i… dostajemy zonga – naszego auta nie mają.
A że codziennie mają overbooking, nie mają też żadnego innego samochodu… poza elektrykiem.

Dziękujemy, ale nie przepadamy za motoryzacyjnym hazardem, szczególnie że mamy w planach wyjazd do Kanady.

Pomoc ze strony obsługi? Prawie zerowa. Mamy sami dzwonić do innych oddziałów Hertza, a koleś zamyka okienko jak pracownik budżetówki w PRL-u, bo pora obiadowa.

Po 30 minutach, jak Deus ex machina, wpada auto do zwrotu – dokładnie nasza klasa. Mówimy gościowi, że ma je ogarnąć na tip-top i przekazać nam, bo mamy ważne spotkanie z Boeingiem. Tak też robi i po kilku minutach już jesteśmy w drodze, przy akompaniamencie Nirvany.

Pierwsza rzecz, jaką widzimy po wyjściu z auta, to ogromne zielone pole, a w nim wielkie zabawki dla dorosłych.





Wchodzimy do środka.



Odbieramy bilety i, jako że mamy sporo czasu do zabicia, idziemy do sklepiku z pamiątkami.







Wybór ogromny. Od zwykłych naklejek z każdym możliwym samolotem, który Boeing wyprodukował, przez Starlinery i wojskowe helikoptery. Do tego modele, koszulki, bluzy, polskie klocki COBI oraz kubki, szklanki i kielony.

Jeżeli ktoś chce spalić 500 USD w 20 minut, to idealne miejsce do tego.

Kierujemy się na observation deck, gdzie mamy możliwość zobaczenia najnowszego dzieła Boeinga – 777X.









Niestety, oprócz kilku samolotów czekających na odbiór, nie zobaczyliśmy niczego ciekawego lądującego. Kawiarnia również była zamknięta, więc nici z kraftowego piwa.

Zaczyna się zbiórka na wycieczkę. W trakcie obowiązuje całkowity zakaz nagrywania wideo i robienia zdjęć, dlatego cała elektronika musi zostać przy wejściu. Broń również – jakby ktoś miał ze sobą Glocka.

Jak w każdej wycieczce, na początek obowiązkowe wideo o historii Boeinga – jak powstał, jak działa i jakie są zasady zwiedzania.

Po chwili wsiadamy do autokaru, który podwozi nas do fabryki. W trakcie jazdy pokazują nam hangary (każdy hangar jest dedykowany innemu typowi samolotu – 787 już tu nie ma, bo jego montaż przeniesiono do fabryki Boeing South Carolina), testy ciśnieniowe silników i skrzydeł oraz benefity dla pracowników (sic!).

Cała „wycieczka po fabryce” sprowadza się do tego, że zostajemy w hangarze na punkcie widokowym, a przewodnik tłumaczy, jak wygląda montaż samolotów.

Z ciekawostek, które zapamiętałem – liczba produkowanych Boeingów 737 w ciągu miesiąca. W sierpniu było to 30–31 sztuk, a po przemianowaniu hangaru 787 na 737 produkcja wzrosłaby do 45 miesięcznie, a w 2025 roku do 50.

I to by było na tyle. Zero zdjęć, bo strach przed „kradzieżą patentów” (jakoś nie przejmują się tym, że mają fabrykę w Zhoushan w Chinach i że ich samoloty są sprzedawane na całym świecie), ani żadnej możliwości zobaczenia montażu z bliska.

No nic, mamy jeszcze wejście do wystawy Boeing Future of Flight Aviation Center.



Co okazuje się ogromnym rozczarowaniem.

Wygląda, jakby mieli wolną salę i wrzucili tam to, co zostało, albo co znaleźli na hasjoku.

Na przykład ogon 747-800.



Destiny Module Exhibit

Moduł Destiny to pełnowymiarowa makieta głównego laboratorium badawczego, w którym przeprowadzane są eksperymenty na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS).







Jedyne, co ratowało wystawę, to wideo room z historią Królowej Przestworzy – 747 Jumbo Jet.









Lekko rozczarowani, kierujemy się do knajpy, z krótkim postojem na zdjęcia przy hali Boeinga.



Lokal wybrany przy pomocy Google Mapsa i opinii – szczególnie pracowników Boeinga – i lądujemy w Zoey’s Fried Chicken Sandwiches & Wings.

Wygląda spelunowato, ale porcje są dobre, duże i tanie jak na warunki USA.



Tam dowiadujemy się, że pracownicy planują ogromny strajk. I to bardzo szybko.

Spoiler alert: zaczęli strajkować następnego dnia, a wszystkie wycieczki do Boeinga zostały anulowane. Trafiliśmy dosłownie na Last Call.

Jako że do wieczora zostało sporo czasu, zostawiamy auto i wracamy do Downtown, a szczególnie w okolice kolejnego symbolu Seattle – Space Needle.

Seriale i filmy kręcone w Seattle często mają go w tle lub w logo,

tak jak Grey’s Anatomy:



lub w filmie z Meg Ryan i Tomem Hanksem, Sleepless in Seattle (Bezsenność w Seattle):



Wieża widokowa została zbudowana w 1961 roku z okazji wystawy światowej EXPO.











Dzielnica wokół Space Needle jest świetna na spacer – można usiąść na trawie, posłuchać kapel, które tam grają, albo przejechać się Monorailem.



Przed powrotem na nocleg próbujemy świeżego West Coast IPA.





I powrót do Fremontu, jako że rano jedziemy do Kanady.

[travegeo][/travegeo]Uff…miałem się przelecieć do Seattle głównie po to, żeby odwiedzić muzeum Boeinga, ale odpuszczę. Dzięki za ratunek @Zeus

_________________

Muzeum Boeinga, jako tako nie istnieje. Muzeum Lotnictwa, w którym są prawie wszystkie samoloty Boeinga to owszem Ale to pózniej

@kubus95
Muzeum lotnictwa w Seattle, gdzie jest trochę samolotów Boeinga do obejrzenia, jest ciekawe i warte odwiedzenia (co nie znaczy, że warto specjalnie w tym celu tam lecieć) . Natomiast zwiedzanie wytwórni w Everett, która na mnie zrobiła duże wrażenie, pozostawia niedosyt, gdy się ją zwiedza jako odwiedzający. Myslę, że dla kogoś, kto interesuje się lotnictwem warto zwiedzić muzeum (Museum od flight) a Everett - do rozważenia.

Poranna pobudka, auto i kierunek na północ, do Kanady.

Drogi puste i piękne, zalesione, zielone. Nie bez powodu stan Washington nazywa się The Evergreen State.





Droga piękna, duża kawa (5x americano) jeszcze lepsza.



i po 2 godzinach już jesteśmy na przejściu granicznym.

Powiem szczerze, tak wyluzowanego przejścia nie widziałem nigdzie, oprócz oczywiście krajów w Schengen. Ludzie grają we frisbee na "zielonej granicy", oprowadzają psy lub robią pikniki.

Kontrola graniczna także bardzo wyluzowana – 2-3 pytania i witamy w Kanadzie.



I tak spokojnie dojeżdżamy do stacji kolejki, gdzie zostawiamy auto, żeby dostać się do centrum Vancouver. I spotkać moją knajpę.



Pierwsze wrażenia z Vancouver? Bardzo pozytywne. Jest inaczej niż w Seattle. Czystsze, poczucie bezpieczeństwa o wiele lepsze, co jednak nie wyszło mi na dobre.



Miasto nie jest aż tak popularne jak np. Toronto czy Ottawa. Głównie służy jako szybki postój dla wycieczkowców płynących z USA do Alaski, z krótkimi przystankami na zachodnim wybrzeżu Kanady.





Ciekawostka: w Vancouver odbyła się zimowa olimpiada w 2010 roku, gdzie po raz ostatni skakał Adam Małysz (zdobywając 2x srebro), a jedyne polskie złoto zdobyła Justyna Kowalczyk w biegach narciarskich.

Także "Simpsonowie" wygrali złoto w curlingu podczas olimpiady w Vancouver, ale to inna para kaloszy. Jest nawet pamiątka od Homera.



Miasto widać, że dość nowoczesne. Architektura przypomina inne duże miasta USA.







Widać też, że Vancouver zawdzięcza swój rozwój dostępowi do morza i rybołówstwu, które przez lata było głównym źródłem dochodu miasta.







Oraz oczywiście imigrantom.



Pogoda nie jest idealna, więc staramy się nie oddalać od centrum. Głównie spędzamy czas na West End, oglądając starty i lądowania hydroplanów, które łączą wszystkie wioski na zachodnim wybrzeżu Kanady oraz Seattle.











Największą atrakcją, jaka była najbliżej nas, to Stanley Park, po drugiej stronie mariny, więc tam się kierujemy.

Piękna marina, dziwne budynki.







Oraz domki-statki prosto z opowieści Tove Jansson – Muminki.



Stanley Park to jeden z największych parków miejskich w Ameryce Północnej,



ale niestety pogoda nie pozwala nam na jego zwiedzanie, więc zapada wspólna decyzja: pora na piwo.

Po drodze spiewając kultową piosenkę:

He's a lumberjack and he's OK
He sleeps all night and works all day



Dla niekumatych:

Robimy postój, ostatni miły w Kanadzie, w kraftowni Steamworks Brewpub, przy Waterfront.



Szeroki wybór kraftów oraz super opcja – 4 testery za 12 CAD, a jeśli kupi się 2x4, dostaje się 10 testerów za 24 CAD. Taką matematykę to ja lubię.







Gadamy z @seba, jaka fajna ta Kanada, jak tu wszystko pięknie. Gadamy z barmanem, oglądamy zawody pokerowe w TV, kibicując zawodnikowi z Ukrainy – aż do momentu, kiedy wychodzimy z lokalu i orientuję się, że brakuje mojego plecaka, który był cały czas koło moich nóg.

Sytuacja opisana była tu: skradziony-paszport-w-kanadzie-z-wiza-i-powrot-wylot-z-usa,766,178560

Na wielki plus zasługuje menadżerka lokalu, która udostępniła monitoring, aby sprawdzić, czy zobaczymy złodzieja (nie) oraz zafundowała nam Ubera do konsulatu polskiego.



Po tym wszystkim, o wiele później, przekraczamy granicę lądową z USA i kierujemy się do knajpy, którą polecili nam strażnicy graniczni – Red Robin – na burgera, czyli nasz pierwszy ciepły posiłek dnia.





Przed północą jesteśmy w hostelu, styrani, ale ciut zadowoleni, że nie utknęliśmy w Kanadzie.

Dziś to będziemy grungowo. Na to przyjechaliśmy do Seattle.

Jako że mamy jeszcze auto, kierujemy się do Zachodniego Seattle, a szczególnie do “The Junction”.





Właśnie tam znajduje się niezależny sklep z płytami – Easy Street Records.




To tutaj znajdziemy dwa z najważniejszych graffiti związanych ze sceną grunge w Seattle.



Pierwszy z nich, mural upamiętniający zespół Mother Love Bone i jego zmarłego wokalistę Andrew Wooda, został namalowany ręcznie przez basistę zespołu Jeffa Amenta, obecnie grającego w Pearl Jam.



A drugi to mój ulubiony – wokalista zespołów takich jak Soundgarden, Audioslave oraz Temple of the Dog – Chris Cornell.

Easy Street otworzyło swój sklep w West Seattle w 1988 roku, a później dodało kawiarnię/bar, gdzie serwowana jest kawa, śniadania, lunche, piwo, wino i koktajle.

To miejsce to prawdziwe skupisko gadżetów muzycznych – od zwykłych płyt CD/LP...






...po T-shirty



...czy nawet świece.



Zadowoleni z miejsca, pytamy personel, czy dziś wieczorem odbędzie się jakiś koncert rockowy. W końcu jest sobota, idealna na piwko!
Odpowiedź nas zbiła z tropu: „Nie, przepraszamy, dziś odbywa się kinderbal.”

FFS!

Zwracamy auto (po małych perypetiach z paliwem) i kierunek – brązowy nektar, czyli pierwsza kawa. Jak zawsze, omijamy Starbucksa i wybieramy lokalną kawiarnię, która okazuje się strzałem w dziesiątkę.




Pogoda, jak to w Seattle, nie rozpieszcza, ale nie jest tragiczna. Włócząc się po mieście (w kierunku portu), trafiamy na Teatr Moore.



Otwarty w 1907 roku, jest najstarszym aktywnie działającym teatrem w Seattle. Organizowane są tu różnorodne produkcje teatralne, koncerty i wykłady.

To tutaj nagrano teledysk Alice in Chains – „Live Facelift” oraz słynny klip Pearl Jamu – „Even Flow”:

Tak docieramy do kolejnej (niegrungowej) atrakcji Seattle – Pike Place Market.





Otwarty na początku XX wieku, jest jednym z najstarszych stale funkcjonujących rynków rolniczych w Stanach Zjednoczonych.

Największą atrakcją hali jest sklep rybny z codziennie świeżymi połowami prosto z Pacyfiku.





Niestety, na słynne „rzucanie rybami” nie trafiliśmy. 😞

Za to widok na promenadę wynagrodził nam to.




Schodzimy niżej, do Post Alley.



Nazwa sugeruje, że znajdziemy tam pocztę. W rzeczywistości jest tam jedna z najbardziej obrzydliwych atrakcji w USA – Ściana Gumowa.




Ściana ma długość około 15 metrów i pokryta jest zużytymi gumami do żucia. Zapach w tym miejscu to mieszanka nie do opisania, więc długo nie da się tam wytrzymać.




W drodze na pierwszego krafcika dnia mijamy pierwszy-drugi Starbucks na świecie.





Oryginalny Starbucks powstał w 1971 roku przy 2000 Western Avenue, ale w 1977 roku został przeniesiony do Pike Place 1912, gdzie działa do dziś.

Kolejka na wejście: 2 godziny. Więc wygrywa zimna IPA.

Po drodze mijamy kultowy Cyclops – miejsce, w którym spotykali się członkowie Soundgarden, Eddie Vedder, Dave Grohl i inne legendy grunge.



Naprzeciwko – The Crocodile, siódmy najlepszy klub w USA.



Teraz pora na „kolejne rozczarowanie” – MoPOP, czyli Museum of Pop Culture.




Budynek zaprojektował Frank Gehry, ten sam, który stworzył Muzeum Guggenheima w Bilbao.

Muzeum jest podzielone na różne strefy, od popkultury po grunge.

I jak grunge, to musi być posąg gitary





Dział najsłynniejszych gitar



Coś popowego

Jak strój, najgorszego Batmana w historii, z Batmana i Robina (z Clooneyem)

Darth Vadera





Najważniejszej, pop-grunge zespołowej



Czyli Nirvany!




Perkusja Dave Grohla











Oraz kolejnego słynnego mieszkanca Seattle, Jimiego Hendrixa







Ale, najlepsze miejsce, to drugie piętro, znane jako Sound Lab



To tutaj każdy może zagrać lub się nauczyć grać na instrumencie, od gitary, przez perkusje/piano aż po air guitar.



Sprawdzić jak działają efekty do gitary





Na końcu, pograć w roomie parę grungowych riffów.

Brzmi super? Owszem. Ale cena dynamiczna biletu – 35 USD – może rozczarować. Chyba że masz darmowe wejście jako „weteran wojska USA” 😉

Zegnamy "tragiczny" pomnik Cornella,



Sprawdzamy rozmiar buta naszego z Hendrixem



Na koniec szybka kawa i ostatni punkt dnia – Central Saloon, jeden z najstarszych barów Seattle.
Założony w 1892 roku słynie z elity grunge, która tutaj grała, tak jak Nirvana lub Soundgarden.







Lokal przypomina spelunę. I ją trochę ją jest. Toaleta jest idealnym przykładem tego. I kierownik przy drzwiach także.

Nie chce nas wpuścić na bazie dowodu osobistego z PL, bo nie wyglądamy na over 21. Ale po 5 minutach jak wracamy z skanem paszportu, nie ma problemu, nasz wpuszcza (notabene z moim dawnym skanem paszportowym).

Chcieliśmy wejść, bo to był nasz ostatni wieczór i odbywał się tu koncert grungowy. Przed nim, niestety, jako support grała laska, gdzie jej styl przypominał mieszankę Torri Amos, Bjork i kotach które szukają partnerów.

Ale kolejny zespół nagrodził nam "tortury"



Zmęczenie dał nam w kość, wracamy jednym z ostatnich busów, żegnając patologię fentanylową i wracamy do hostelu na ostatnią noć w USA

Ostatni dzień w USA. I przeznaczony do zwiedzania ostatniej atrakcji co miasto lotnictwa oferuje, The Museum of Flight.

Szybki spacer z widokiem na Space needle



szybki przejazd autokarem, po drodze ostatnie patologie fentanylowe oraz strajkujący pracownicy Boeinga i docieramy do Muzeum.



Pierwsza sala, poświęcona jest podróży kosmicznej,



z najważniejszym zabytkiem (i jedynym na świecie) pełnowymiarowym statkiem szkoleniowym NASA Space Shuttle















Ciekawe zrobione, z sporym interaktywnych opcji, tak jak symulator lądowań lub informacji jak wyglądały podboje kosmosu.

A w drugiej sali, to co każdy aviation geek kocha…







A w drugiej sali, to co każdy aviation geek kocha…

Pierwsze piękne cudo to B-17, które stacjonowało w Anglii w 1944





A obok, największe cudo mechaniki, Concorde





No i królowa powietrza, pierwszy nadający się do lotu B747, City of Everett. Jego numer rejestracyjny to N7470, a nazwa pochodzi od miasta Everett w stanie Waszyngton. Jego pierwszy lot odbył się 9 lutego 1969 r., a wycofano go ze służby w 1990 r. A na nim, loga wszystkich linii które skorzystali z Jumbo Jeta.





Niestety tego dnia 747, 727 i 787 były zamknięte do zwiedzania w środku, z powodu renowacji (peszek).

Ale za to, można było wejść do Boeinga VC-137B SAM 970, który był pierwszym odrzutowcem prezydenckim, który służył we flocie prezydenckiej w latach 1959-1996





I niestety, zobaczyć byłego prezydenta, Nixona



Były samolot United Airlines B727-100, oryginalny prototyp.





Prototyp Boeinga 737-100, wcześniej obsługiwany przez NASA pod nazwą NASA 515.



Oraz trzeci Dreamek jaki wyszedł z Boeinga



I jeden z 2 ostatnich DC-2 w kolorach TWA



Boeing B-29 Superfortress bomber “T-Square 54”



Helikopter Chinooka



F-14 Tomcat



No i latająca forteca, bombowiec B52



Myśląc ze to już koniec muzeum, decydujemy się przejść na drugą stronę, w celu odwiedzenia sklepu z pamiątkami, a tu ogromne zaskoczenie, bo tam muzeum jest 2 jak nie 3 razy większe od sali z samolotami.

Pierwsza sala, to wojskowe samoloty z II wojny światowej.



Od Spitfire, Messerschmitt , Curtis P40







Polski akcent



Oraz "ruski"



A na górnym piętrze wystawa poświęcona I Wojny Światowej



Niestety czas nas trochę gonił (do lotu Icelandaira) więc główną salę obskoczyliśmy dość szybko.







No i co zrobiło dla mnie największe wrażenie, sala Apollo z kapsułą/lądownikiem z misji Apollo 11.











Helikoptery z wojny wietnamskiej



A na koniec w "Czerwonej Hali" czyli pierwszej, pierwszej fabryce Boeinga



Historia powstania lotnictwa



Oraz plany podboju kosmosu



Po tym wszystkim, robimy szybki skok do sklepiku pamiątkami (niestety ceny nie zachęcają)



Szczerze, dla mnie to jedno z najlepszych muzeów w jakich byłem, a w tematyce lotniczej, to najlepsze muzeum lotnictwa w jakim byłem. Cena - jakość była po prostu idealna na to co nam oferowali. A położenie, bardzo blisko SeaTacu to idealne miejsce na szybki skok przy długiej przesiadce.

Szybki powrót na lotnisko, mini problemy z boarding passami (system Icelandaira robi w innym stylu niż bramki przyjmują), obiad na koszt Priority Passa, i nasz 757, Vatnajökull, już wita na tarmacu



Boarding



ostatnie widoki na na trzeci największy szczyt Washingtonu, Baker



Lot zaskakujący spokojny, większość przespana i idealne lądowanie



do momentu otwarcia drzwi. Tam przywitał nas zimni, chłodny wiatr Islandii. Niestety beż kurtki (ona została w Kanadzie), więc pierwszy mój widok, na postawiony autobus było, klastyczne, polskie, z serca, słowo na K.
A stewka, po Polsku: Witamy na Islandii...

Kontrola paszportowa szybka, po czesku, jako ze przygranicznyk był z FRONTEXu, i został zaskoczony ze znam czeski.

I tym wszystkim, na przedostatnim locie, do Oslo



zakonczę relację, zostawiając epilog wyjazdu