Fly4free.pl

Azjatyckie Przedwiośnie – Singapur, Filipiny i Malezja
Jak większość moich podróży, także i ta narodziła się z impulsu: lipcowa promocja w Turkish Airlines, szybki rzut oka na fly4free, telefon do znajomych i… bilety kupione. Padło na Singapur – nie dlatego, że marzyłem o nim od lat, tylko dlatego, że było najtaniej. 2300 zł za RT z Krakowa wydawało się uczciwe, a od ostatniej Tajlandii minęło już kilka lat, więc zatęskniłem za Azją. To nie miało być coś abitnego, ale różnorodnego.
Planowanie: „Zorganizuj jak chcesz, my jesteśmy na tak”
Z Singapuru miał być tylko skok dalej w Azję. Początkowo myślałem o Wietnamie, ale chciałem odwiedzić kilka krajów, a Wietnam wymaga poświęcenia mu całego wyjazdu (i doliczenia kosztów wizy). Moi znajomi to ten typ ludzi, którzy mówią:
„Zrób po swojemu, nam wszystko pasuje.”
Niby fajnie, ale też cała odpowiedzialność spadła na mnie.
Finalny plan wyglądał tak:
KRK–IST → IST–SIN → SIN–MNL → MNL–MPH → MPH–MNL →
MNL–KUL → KUL–SIN → SIN–IST → IST–KRK
Czyli Singapur → Filipiny → Malezja.

Wylot: stres, mgła i śnieżyca
Bardzo cieszył mnie wylot z Krakowa – mam tam najbliżej, ale zimą zawsze jest to ryzyko. Dodatkowo kilka dni przed naszym terminem Turkish skasował poranne loty: w Krakowie mgła, w Stambule śnieżyca. Kombo idealne.
Na szczęście 28 lutego nasz lot odbył się planowo – ulga ogromna.
Do Stambułu dotarliśmy bez problemów, tam mieliśmy spokojną przesiadkę i już siedzieliśmy w samolocie do Singapuru (który finalnie leciał aż do Melbourne). Do dziś zastanawiam się, czy te kosmetyczki Lacoste rozdawane przez Turka były na pewno oryginalne… 😉

SINGAPUR — 3 dni na start podróży
Do Singapuru dotarliśmy przed 9:00. Pilot jeszcze dwa razy przypomniał o karze śmierci za przemyt narkotyków — upewniliśmy się, czy nikt nie ma gumy w kieszeni 😄 i ruszyliśmy do automatycznych bramek. SGAC działa bezproblemowo, plecaki całe, więc po chwili siedzieliśmy już w Changi Lounge w Jewel. Prysznic i ciepły posiłek po locie zrobiły ogromną różnicę — mogliśmy bez zombie-wyglądu doczekać check-inu w hotelu.
Hotel
Wybraliśmy Furama RiverFront — dobra cena z Black Friday, śniadania, świetna lokalizacja i duży pokój dla czterech osób. Polecam.

Dzień 1 — Rozruch i pierwsze smaki
Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy na spokojny spacer wzdłuż rzeki, a wieczorem na kolację do Lau Pa Sat. Tak, są bardziej lokalne hawkery, ale ten był po drodze, a jedzenie nam naprawdę smakowało.
Singapur to idealne „miękkie lądowanie” dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z Azją — czysto, bez problemów żołądkowych, łatwo się odnaleźć.

Dzień 2 — Botanic Gardens, orchidee i wieczorne pokazy
Po śniadaniu ruszyliśmy metrem (polecam płatności zbliżeniowe — super wygodne) do Ogrodu Botanicznego. Ogrom zieleni, przyjemny chłód, a system odstraszania komarów sprawdza się świetnie.
Największe wrażenie zrobiły na mnie orchidee — odmiany zupełnie inne niż te znane z polskich parapetów. W szklarniach było… chłodniej niż na zewnątrz, co było miłą niespodzianką.
Obiad zjedliśmy w Little India, która — jak ktoś trafnie napisał — jest jak prawdziwe Indie, tylko bez krów i śmieci. Zajrza­liśmy też do Chinatown, a wieczorem zrobiliśmy dwupak pokazów:
• Garden Rhapsody o 19:45
• Spectra – Light & Water Show o 21:00
Świetnie to ze sobą współgra, warto robić w jeden wieczór.

Dzień 3 — Dżungla w mieście i Ramadan
Tego dnia wybraliśmy się do MacRitchie Reservoir. Fenomenalne miejsce! Kilka stacji metrem i nagle jesteś w czymś, co wygląda jak dżungla. Przeszliśmy ok. 12 km dookoła zbiornika — trasa spokojna, do zrobienia dla każdego.
Uwaga tylko na złodziejki małpy, które polują na nieuważnych turystów.
Wieczorem, ze względu na trwający Ramadan, poszliśmy w okolice meczetu Sułtana. Po zachodzie słońca okolica zamienia się w uliczny festiwal smaków — koniecznie trzeba mieć gotówkę.

Dzień 4 — Ostatnie godziny i symbol miasta
Lot mieliśmy dopiero wieczorem, więc po zostawieniu bagaży ruszyliśmy zobaczyć klasyk: Merliona — pół ryba, pół lew, symbol Singapuru. Koleżanka przy okazji kupiła w Pandorze charmsa w jego kształcie 😉
Pozwoliliśmy sobie też na jazdę bez celu piętrowymi autobusami, żeby zobaczyć mniej oczywiste zakamarki miasta. Obiad ponownie w Lau Pa Sat — sprawdzone i dobre.
Wieczorem, korzystając z Early Check-In w Jewel, poszliśmy jeszcze do lounge’u, żeby zebrać siły przed nocnym lotem.

Dalsza część — Filipiny — w kolejnym odcinku

Filipiny: Manila i Boracay – czas na reset

Dzień 5 — Przez Manilę na rajską wyspę
Wylot do Manili na pokładzie Philippine Airlines zaliczył niewielkie opóźnienie, humoru nam to jednak nie popsuło. Na miejscu lądujemy wcześnie rano i od razu kierujemy się do kontroli paszportowej. Dzięki lekturze forum jesteśmy przygotowani — QR z deklaracji eTravel mamy już gotowy, choć sam obowiązek jego posiadania wygląda trochę jak relikt covidowych czasów.
Kontrola przebiega sprawnie, więc szybko opuszczamy terminal i łapiemy autobus transferowy na lot krajowy. Po drodze wymiana dolarów na peso, nadanie bagaży i z dużym zapasem czasu czekamy na lot na Boracay.
Dlaczego właśnie tam? Zdjęcia wyglądały zachęcająco, opinie były dobre, a ewentualną „nudę”, o której wspominali niektórzy w komentarzach, uznałem za coś, z czym dam radę żyć. W trakcie oczekiwania zauważyliśmy, że obok ustawia się kolejka na lot na Busuangę. Szybki Google i już wiedziałem, że to zielona, górzysta wyspa, która wygląda obłędnie… No cóż, zostaje na „następnym razem”.
Na Boracay lądujemy punktualnie. Dalej prom i trycykl na miejsce noclegu. Po drodze uwagę zwraca spora ilość różnego rodzaju złomu — pewnie to tu trafiają pozostałości po polskich karuzelach podatkowych 😉
W końcu docieramy. Jesteśmy na miejscu!

Dni 6–9 — Boracay, czyli pełen reset
Zatrzymaliśmy się w Lazy Dog Hostel, położonym od strony Bulabog Beach. Nazwa „hostel” jest tu nieco myląca — mieliśmy pokoje na wyłączność. Miejsce ma fantastyczny, surferski klimat: luz, uśmiechnięci ludzie i leniwe psy wylegujące się na schodach.
Wietnamska kawa była rewelacyjna, a śniadania z karty — naprawdę świetne. Do wyboru wersja filipińska lub europejska, a wszystko wliczone w cenę noclegu, która była wręcz śmiesznie niska.
To był czas totalnego chillu. Bulabog Beach spodobała nam się zdecydowanie bardziej niż popularna White Beach — czystsza, spokojniejsza, z kolorowymi latawcami kitesurferów unoszącymi się nad wodą. Idealne miejsce na zwolnienie tempa po szarej, polskiej zimie. Tylko uwaga, francowata meduza ostro poparzyła koleżankę.
Jednego dnia, zachęceni przez kelnera w jednej z knajpek, wybraliśmy się trycyklem na Puka Beach, położoną na północy wyspy. Dojazd tani nie był, ale zdecydowanie warto. Szeroka, rajska plaża, mało ludzi i — co najważniejsze — naprawdę czysta woda. Zdecydowanie najlepsza plaża na Boracay. Na miejscu można wypożyczyć łódki, SUP-y czy kajaki. Szczerze polecam.
Boracay to trochę taki filipiński Słoneczny Brzeg — typowo turystyczne miejsce, ale przy całej swojej masowości bardzo przyjemne. Mieszkańcy są wiecznie uśmiechnięci i życzliwi. Wśród turystów dominują Koreańczycy, co widać po liczbie koreańskich knajp i produktów w sklepach. Paradoksalnie działa to na plus i ciekawie urozmaica lokalną kuchnię.
Wieczory umilał nam tani, ale wcale nie słaby filipiński rum.
Ciekawym doświadczeniem było też to, że z racji położenia blisko równika, choć dzień był dość długi, wschody i zachody słońca następowały bardzo szybko, bez długiego celebrowania tych momentów.

Dzień 10 — Żegnaj Boracay, witaj Malezjo
Czas ruszać dalej. Promem wracamy na wyspę Caticlan, a zgodnie z forumowymi poradami na lotnisko udajemy się pieszo. Mamy zapas czasu, więc po drodze zahaczamy o Kam’s Restaurant, położoną tuż przy lotnisku i jednocześnie przy plaży. Zimne piwo, startujące samoloty i morska bryza — idealne pożegnanie z Boracay.
Lot AirAsia do Manili odbywa się planowo. To właśnie ta przesiadka stresowała mnie najbardziej, bo sporo naczytałem się o rozrzuconych po mieście terminalach. Zaplanowałem więc aż 7 godzin zapasu… zupełnie niepotrzebnie. Transfer na terminal międzynarodowy przebiegł sprawnie, a AirAsia bez problemu przyjęła nasz bagaż z dużym wyprzedzeniem.
Po kontroli bezpieczeństwa trafiliśmy do saloniku, gdzie spokojnie regenerowaliśmy siły przed kolejnym nocnym lotem — tym razem do Kuala Lumpur.

Malezja — ciąg dalszy nastąpi.

Malezja i powrót do domu – niedosyt, który zostaje

Dzień 11 — Kuala Lumpur na pierwszy ogień
Nocny lot do Kuala Lumpur przebiega bez zakłóceń. Po przylocie szybkie odświeżenie w saloniku, wypłata gotówki i zamawiamy Graba do hotelu. Przy czterech osobach — nawet zamawiając większy samochód ze względu na plecaki — wychodzi to zdecydowanie taniej niż KLIA Ekspres.
Do hotelu docieramy około 10:00 i ku naszej radości możemy się od razu zameldować. W takich momentach człowiek naprawdę docenia benefity nawet srebrnego statusu w ALL Accor. Mamy zaplanowane tylko dwie noce, więc nie tracimy czasu — od razu ruszamy na miasto.
Na pierwszy ogień idzie klasyk, który mamy najbliżej — wieża telewizyjna. Kupujemy bilety i wjeżdżamy na górę. Jedyny minus: tego dnia widoczność nie była idealna, ale i tak warto było zobaczyć miasto z tej perspektywy.
Dalszy rekonesans po Kuala Lumpur odbywa się już na pół gwizdka — nocny lot daje się we znaki. W pewnym momencie muszę nawet uspokajać jedną z towarzyszek podróży, że to na pewno zmęczenie, a nie… denga 😄
Próbujemy ogarnąć komunikację miejską, ale szybko odpuszczamy — Grab wygrywa bezkonkurencyjnie, zwłaszcza przy kilku osobach. Pod naszym hotelem wieczorem rozstawia się Night Market Bukit Bintang. Choć to miejsce typowo turystyczne, na kolację wybieramy lokalną knajpę. Zarówno w hotelu, jak i poza nim, uderza nas ogromna serdeczność i otwartość mieszkańców.

Dzień 12 — Batu Caves i niedosyt Kuala Lumpur
Po śniadaniu ruszamy do Batu Caves. Przyznam szczerze — to nie był mój pomysł, ale miejsce pozytywnie mnie zaskoczyło. Najłatwiej dotrzeć tam taksówką i kosztuje to dosłownie grosze.
Kolorowe schody i potężny posąg robią ogromne wrażenie, a fakt, że wejście jest darmowe (płatne są tylko niektóre atrakcje), dodatkowo zachęca. Wspinaczka na górę daje w kość, ale każdy dzielnie nie poddaje się — widok z góry w pełni rekompensuje wysiłek.
Po okolicy kręci się mnóstwo małp — są zabawne, ale potrafią być nachalne i zdecydowanie nie warto im nic pokazywać w rękach.
Wracamy do centrum i spacerujemy w okolicach Petronas Towers. Cena wjazdu na górę skutecznie studzi nasz zapał, więc odpuszczamy. Trochę żałujemy, że wcześniej nie zarezerwowaliśmy stolika w restauracji na górze — spotkany tam Polak zdradza nam, że to najlepszy sposób na „zaliczenie” tych wież.
Na ulicy Jalan Sultan trafiamy na kilka świetnych sklepów z herbatą — uznajemy, że to idealna pamiątka do zabrania do Polski.
Malezja zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Mimo że to kraj muzułmański, mieszkańcy są niezwykle otwarci, a kobiety — nawet noszące hidżab — obecne są w każdej branży. Kuala Lumpur pozostawiło we mnie największy niedosyt całej podróży. Dwie noce to zdecydowanie za mało — i to był błąd. Na pewno tu wrócimy.

Dzień 13 — Powrót do Singapuru
Po śniadaniu taksówką jedziemy na lotnisko. Samodzielne nadanie bagażu nie chce z nami współpracować, więc kończy się na tradycyjnym check-inie.
W Singapurze postanawiamy już nie oddalać się od lotniska. Resztę czasu spędzamy na zakupach w centrum handlowym Jewel. Zaopatrzeni w maści i plastry rozgrzewające z tygryskiem, wsiadamy w samolot do Stambułu.

Dzień 14 — Ostatni etap i powrót do rzeczywistości
Na przesiadkę w Stambule mamy niecałe dwie godziny, co lekko mnie stresuje — głównie przez kolejki do kontroli paszportowej. Na szczęście wszystko przebiega sprawnie.
Samolot do Krakowa wypełniają m.in. panowie świeżo po przeszczepach włosów, kilka pań z opatrunkami na nosie oraz grupa emerytów wracających z Wietnamu. Ten Wietnam cały czas gdzieś krąży mi po głowie…
W Krakowie lądujemy punktualnie. Choć pochmurno, to na szczęście bez mgły. Z całej podróży to właśnie na krakowskim lotnisku najdłużej czekamy na bagaż, ale finalnie wszystkie plecaki docierają bez problemu.
Jest połowa marca, a o wiośnie na zewnątrz trudno mówić. Dobrze, że chociaż przez chwilę udało się nałapać azjatyckiego słońca.


Podsumowanie i wnioski
Ta podróż była idealnym połączeniem miejskiego zwiedzania, tropikalnego resetu i azjatyckiej różnorodności. Singapur świetnie sprawdził się jako bezpieczna i komfortowa brama do Azji — szczególnie dla osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z tym kierunkiem. Filipiny dały nam dokładnie to, czego najbardziej brakowało po polskiej zimie: słońce, luz i plażowy chill. Z kolei Malezja, a zwłaszcza Kuala Lumpur, zostawiła po sobie największy niedosyt — zdecydowanie poświęciliśmy jej za mało czasu.
Gdybym miał coś zmienić przy kolejnym wyjeździe, to:
-wydłużył pobyt w Malezji,
- a na Filipinach dodałbym jeszcze jedną, mniej oczywistą wyspę.
Całość logistycznie okazała się zaskakująco prosta: tanie loty wewnętrzne, Grab ratujący życie w miastach i brak większych problemów na lotniskach. To był wyjazd, który utwierdził mnie w przekonaniu, że Azja Południowo-Wschodnia to idealny kierunek na zimową ucieczkę z Europy — i że na pewno jeszcze tam wrócimy.

Bardzo fajna wycieczka. I fajna relacja.
Możesz coś więcej napisać o kosztach takiej wyprawy? Azja jest mi totalnie nie znana, a pora na nią nadchodzi.

@piekara114 jak wspominałem, bilety z Krakowa do Singapuru udało się upolować za 2300 zł RT, co jak za loty normalną linia lotniczą i z wliczonym bagażem rejestrowanym, było okazyjną ceną. Loty wewnątrz Azji (również z bagażem) wyniosły nas około 1500 zł na osobę. Najdroższe noclegi to Singapur - pokój 4 osobowy ze śniadaniem za 3 noce to 2750 zł (Furama RiverFront), dwa dwuosobowe pokoje ze śniadaniami na Filipinach to łącznie 1530 zł za 5 nocy, dwa dwuosobowe pokoje ze śniadaniami w Kuala Lumpur (Ibis Styles Kula Lumpur Bukit Bintang) za 930 zł za dwie noce. Do tego dochodzi lokalny transport, wyżywienie, atrakcje jak to na wakacjach. Myślę, że spokojnie zmieściliśmy się w kwocie 7000 zł na osobę