Fly4free.pl

Będąc w Podgoricy stwierdziłem, że nie samą Podgoricą człowiek żyje i trzeba zobaczyć coś innego w Czarnogórze. W punkcie informacji turystycznej pracownik powiedział mi jasno: jeśli lubisz góry, jedź na północ, a jeśli lubisz morze, to na południe. Dał mi mapę całego kraju z największymi atrakcjami i wybór był prosty: jadę nad morze.
Patrząc na mapę widać, że atrakcje turystyczne są praktycznie na całej długości wybrzeża – od Herceg Novi do Ulcinj. Nie mówią wam nic te nazwy? Mi również, dlatego szukałem czegoś bardziej znanego. Początkowo chciałem zaliczyć cztery lokalizacje za jednym razem (Bar, Sveti Stefan, Budva i Kotor), ale po oszacowaniu dostępnego czasu i odległości wybrałem tylko dwa ostatnie miasteczka.
Dworzec autobusowy w Podgoricy znajduje się tuż obok kolejowego. Oczywiście jest przed nim mnóstwo taksówek, są punkty gastronomiczne, kioski itp.

W kasie kupiłem bilet Podgorica-Budva za 7 euro. Kierowca skrupulatnie odrywa sobie górną część biletu, a dolną pozostawia klientowi. W mieście był bodajże jeszcze jeden przystanek i szofer sumiennie sprzedawał każdemu bilet z kasy fiskalnej. Gdyby to widzieli kierowcy w Ukrainie, to zapewne dostaliby zawału serca.

Dla przypomnienia - Czarnogóra jest krajem górskim. Po drodze na pewno czekają na was piękne widoczki, ale czasami pojawia się w głowie alarm, czy wątłe barierki przy drodze zatrzymają szczególnie duży autokar przed osunięciem się w przepaść na niebezpiecznych odcinkach.

Mój bus przejeżdżał przez miejscowość Cetinje, często polecaną w przewodnikach, ale ominąłem ją bez żalu. Wraz ze zbliżaniem się do Budvy widoczki były coraz ładniejsze. Można było pooglądać to miasto i jej okolice prawie z lotu ptaka.



Nad wyjściem z dworca witają nas drzewa – o ile się nie mylę – z kiwi. Po granatach w Podgoricy kolejne zaskoczenie egzotyczną florą. No i oczywista oczywistość – palmy.



W Budvie zapewne natkniecie się na punkt informacji turystycznej i polecam wstąpić do niego. Dostaniecie bardzo fajną mapę miasta i okolic.



Tradycyjnie eksplorowałem miasto pieszo. Wybrałem najdalszy punkt na mapie i po jego osiągnięciu wracałem do centrum. Nazwa brzmiała imponująco: twierdza Mogren. Wybudowana w 1860 roku, ale zniszczona podczas trzęsienia ziemi w 1979. Hmmm, to trochę zaniepokoiło, ale pomaszerowałem.
Po drodze widziałem uliczkę o absurdalnie dużym kącie nachylenia. Kurczę, jak wjeżdżają tam samochody (jest dużo, dużo dłuższa, niż na fotografii)?

No i oczywiście widoczki, które są bardzo przyjemne.





A sama forteca Mogren wygląda tak …




Widoczki trochę rekompensują widok smutnych gołych murów.



W drodze ku centrum kolejne fajne krajobrazy.




Skierowałem się ku Staremu Miastu, czyli cyplowi z najstarszymi zabudowaniami w Budvie. W pobliżu była marina z całym przekrojem łódeczek, łódek, jachtów i JACHTÓW. Poszukiwałem polskiej bandery, ale niestety …



Kontakt nr 1 z plażą – ależ syf!

Stare Miasto z zewnątrz prezentuje się tak. Nie jest olbrzymie, ale nie jest i małe. Na pewno zgubicie się w labiryncie wąskich uliczek. W sumie po to wchodzi się w takie miejsca, aby znaleźć restauracje, czy sklepiki całkiem niespodziewanie.








Na pewno traficie pod cerkwię i cytadelę. Tam będzie najwięcej turystów.




Również dlatego, że jest tam dogodny punkt do obserwacji okolic, oczywiście z ładnymi widoczkami.



Kontakt nr 2 z plażą – mniejszy syf! (żwirek)

Na turystów chcących poznać okolice Budvy czekają właściciele łódek i stateczków. Można popłynąć do miejscowości Sveti Stefan, żeby obserwować enklawę dla bogaczy lub na wyspę St. Nicholas (dwukilometrowa wyspa niezamieszkana przez ludzi, ale z przebogatą florą śródziemnomorską i plażą). Dla bogatszych (czytaj ponad 30 euro od głowy) oferowano kursy do dalszych rejonów lub dla najbogatszych sprzedawano prywatne wycieczki lub wędkowanie morskie.

Im bliżej centrum, tym dogodniejsze warunki do plażingu.


Budva przeżywa zapewne złote czasy, bo budowane są nowe hotele i apartamentowce. Aż strach pomyśleć, jakie będą ceny za metr kwadratowy.

Pokręciłem się jeszcze trochę po Budvie i zawahałem się, czy nie wybrać się do Sveti Stefan, bo opisy w internecie są przeciekawe. Podjechał bus, kierowca chciał 2,5 euro za przejechanie 8 km i jako wzorowy miłośnik 4free stwierdziłem, że sobie odpuszczę. Pojechałem za to do jeszcze ciekawiej opisywanego Kotoru. Koszt dojazdu z dworca autobusowego w Budvie to 5 euro.

Do Kotoru jedzie się po prawie płaskim terenie, ale wjazd 1,5 km tunelem obiecuje wiele pod kątem górskich widoczków. No i oczywiście człowiek nie zawiódł się. To wita turystów na dzień dobry.


Warto wyposażyć się w punkcie informacji turystycznej w kolejną fajną mapkę – tym razem Starego Miasta. To oczywiście największa atrakcja miasta, dla której ściągają turyści z całego świata.

Faktycznie, można zachwycić się Starym Miastem i otoczeniem górami. Widoki są kapitalne. Co ważne, wejście jest darmowe, płaci się jedynie za zwiedzanie niektórych obiektów. Oczywiście dostępnych jest mnóstwo restauracji i sklepików, zarówno z chińską tandetą, jak i z wyrobami naprawdę artystycznymi. Tak na szybko licząc atrakcje na mapie, to w obrębie murów jest 14 cerkwi, monastyrów i kościołów, 9 pałaców, 3 wejścia do miasta, 17 budynków użyteczności publicznej i instytucji oraz 17 różnych fortyfikacji. Nie ma co liczyć na wielki efekt wow przy każdej z atrakcji, ale liczba łączna robi wrażenie.













Kotor otoczony jest z trzech stron górami (i to wysokimi), a dodatkowo jest on portem mogącym przyjmować dość spore statki turystyczne. W czasie mojej wycieczki cumowały dwa wielkie statki. Takie ukształtowanie terenu powoduje, że z jednej strony zachwycamy się górami, a z drugiej wodą. Super.











Kilka słów o czymś, czego nie doświadczyłem z braku czasu. Otóż nad Starym Miastem wysoko w górach zbudowane są mury obronne z fortami, bastionami, a nawet świątyniami. To wymagająca trasa, coś koło dwóch godzin marszu po stromych zboczach.


Znad Starego Miasta jest oficjalna ścieżka płatna bodajże 8 euro i 90% ludzi wybiera tę drogę.

Podpowiedź dla wielbicieli 4free – jest alternatywna droga za darmo. Trzeba dojść do supermarketu Voli, skręcić w prawo, iść prosto z 500 metrów i po minięciu jakiejś starej budowli wodnej wchodzi się na ścieżkę bezpłatną. Jak mówi internet, na jej końcu jest drabina, po której trzeba wejść, by dostać się na teren twierdzy. I należy wrócić tą samą drogą, ponieważ podobno na oficjalnej drodze mogą być sprawdzane bilety na ścieżce powrotnej.


I to by było na tyle Kotoru. Z dworca autobusowego wróciłem do Podgoricy autokarem za 7 euro (ponad 80 km). Podsumowując – dwa fajne miejsca w sam raz na całodzienną wycieczkę. Warto.

Drabiny nie ma, ale spokojnie da się wskoczyć. Na powrocie sprawdzają bilety.

_________________