Fly4free.pl

Gen ABCC11 występuje ponoć u ponad 95% Koreańczyków. U innych Azjatów jest on również dość rozpowszechniony, ale to właśnie Koreańczycy - zapewne z obu stron 38. równoleżnika - są nim obdarowani w stopniu niespotykanym gdziekolwiek indziej. Sprawia on, że gruczoły nie wydzielają odorów potnych. Tako rzeczą internety, a one - powiadam Wam - nie kłamią.
Gdybym wiedział o istnieniu tego genu ponad 2 dekady temu, gdy trolejbusem nr 24 jeździłem do pracy razem ze stoczniowcami, to bym im ten gen podstępnie wstrzykiwał.

Tyle w nawiązaniu do tytułu. Miał przykuć uwagę i mam nadzieję, że spełnił swoją rolę. Dla wszystkich jednak, którzy spodziewają się, że będę organoleptycznie weryfikował informacje o genie ABCC11 i jego zbawiennym działaniu oraz skrupulatnie raportował wyniki mych badań, mam przykrą wiadomość - niestety, raczej tego nie przewiduję. Jeśli ktoś z tego powodu nie będzie kontynuował śledzenia tej relacji, zrozumiem takie postępowanie bez zająknięcia, bo to przecież arcyważki temat. Pozostałych przyjmuję z otwartymi ramionami, odpowiednio oczywiście zabezpieczonymi dezodorantem, tam gdzie trzeba

Egzaltacja i zbytni entuzjazm. Oto cechy, których trzeba się pozbyć, jeśli planuje się podróże w czasie pandemii (no bo formalnie ciągle ją jeszcze mamy, a w niektórych krajach przyjęła ona już chyba postać permanentną). Cóż, ja tej rady nie wziąłem sobie do serca i lot do Seulu zarezerwowałem w pewnym zaślepieniu. Padła informacja, że dla zaszczepionych znoszą kwarantannę po przylocie i wymagany będzie tylko test PCR przed lotem, no to do dzieła! Przecież ostatni raz byłem w Azji w 2019 r.! Trzeba tam lecieć, póki jeszcze pustki...
Dopiero później przyszło otrzeźwienie, gdy po bliższym sprawdzeniu wymagań okazało się, że jest jeszcze jedno "drobne" wymaganie: test PCR po przylocie. Kto ma ochotę, może zajrzeć sobie do dyskusji na ten temat prowadzonej tu: korea-poludniowa-i-covid,1126,155735?start=20#p1518976.
Cóż, kolejność moich kroków była ułożona w zdecydowanie nieprawidlowej kolejności.

To wyżej to kij (oby mnie nie obił). Jest jednak i marchewka. Lot do Seulu nie jest zupełnie przypadkowy. Bilet kupiłem jeszcze w 2020 r. w ramach tej oto "promocji" Lufthansy: kbp-icn-ok-2600-rt,234,155652.
Lot przekładałem kilka razy, cały czas ze startem w Kijowie. Teraz, gdy kacapy najechały na Ukrainę, Lufthansa zgodziła się zmienić bezpłatnie trasę tak, że podróż rozpoczyna się w Gdańsku. No i jak tu nie skorzystać z takiej możliwości? Nawet jeśli po dotarciu do Korei patyczek wygrzebie mi z nosa jakieś cholerne szczątki covida, w ostateczności spędzę większość wyjazdu na 7-dniowej kwarantannie, ale przynajmniej odhaczę ten lot do Azji

Z dzisiejszego planu podróży zaliczone mam:

1) dość krótką wizytę w saloniku w GDN, w którym dostrzegłem kilka drobnych zmian. Zamiast bułek, w lodówce są croissanty z różnym "wsadem", a obok lodówek stoją nowe ekspresy do kawy. Reszta z grubsza po staremu.









2) lot LH w zapełnionej w 50% kl. biznes. Poziom serwisu - zwłaszcza na tak niedługim locie - bardzo przyzwoity. Sympatyczna stewardessa co chwilę dopytuje, czy coś podać, a to, co dają w ramach cateringu jest w pełni zadowalające.



I tylko ta moja nieświadoma niczego współpasażerka wprawiła mnie w lekkie osłupienie, bo nijak nie mogę pojąć, jak ona się znalazła między tymi dwoma szybami...



Z tą nieodgadnioną zagadką w głowie ląduję w Bawarii. Willkommen in München






Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu Tapatalka

Widzę, że odrębna ekipa rozpoczęła tego samego dnia "drobny" przelot przez kawałek świata, więc się dzieje na forum

U mnie zbliża się powoli pora boardingu na lot do Seulu, o którym już w innym odcinku, a teraz jeszcze zamknięcie etapu europejskiego.

Saloniki Senator w Monachium są raczej godne ubolewania. W porównaniu z tym, co oferuje salonik LOT-u w Warszawie (w obu sekcjach), wygrywają jedynie przestronnością.

Po przylocie z GDN trafiam najpierw do saloniku zlokalizowanego w części Schengen. Jest akurat "faza" śniadaniowa. Do wyboru okropnie wyglądająca jajecznica, pieczarki i kiełbaski. Te ostatnie akurat lubię, więc wciągam kilka, dorzucając kilka (ostatnich) kawałków sera pleśniowego. Pozostała oferta jest równie uboga. Aż strach pomyśleć, co dają w "zwykłym" saloniku.









Po jakimś czasie idę piętro wyżej. Kontrola paszportowa przy automacie i już jestem w części Non-Schengen. Tutejszy salonik jest większy od poprzedniego, ale oferta jest tak samo przeciętna (choć nawet to określenie na wyrost).
Zmiana następuje po 11:00, gdy rozpoczyna się "faza" lunchowa. Jest trochę lepiej, a kluseczki z serem oraz mus czekoladowy są naprawdę smaczne.











Co najważniejsze, są szezlągi i prysznice, a tego mi teraz trzeba





To tyle na dzisiaj. Kolejny meldunek już z Seulu.

@tropikey powodzenia !!!
będę śledził

Na pokład wchodzę po królewsku, jako pierwszy



Nie żebym czyhał, by tak właśnie się stało. Po prostu, gdy pojawiłem się przy bramce, akurat weryfikowali, czy każdy ma negatywny PCR, a gdy sprawdzali mnie, uruchomili również boarding dla biznes klasy i tych wszystkich innych darmozjadów (w tym i mnie). Korzyść taka, że zdążyłem zrobić jakieś zdjęcie pustej kabiny. Chwilę potem już by się nie dało, bo leci prawie 100%.



No właśnie, "prawie" czyni cuda
Lufthansa znana jest z archaicznego układu foteli w kabinie biznes (2+2+2), powodującego, że pasażerowie pod oknami muszą skakać przez swoich sąsiadów np. gdy idą do WC, a sąsiadom zostaje znosić owe skakanie. Tylko ci w środkowym rzędzie mają niezależne dojście do korytarza i nie są jednocześnie narażeni na pełnienie roli przeszkody dla kogoś innego. W zamian mają jednak inną dolegliwość - miejsca na stopy obu pasażerów są zaraz obok siebie, z niziutką przegrodą, która nie zabezpiecza przed przypadkowym (albo i celowym) mizianiem.
Dopiero w nowych konfiguracjach (np. w B777) pojawić się ma nowoczesny układ foteli zapewniający każdemu swobodny dostęp do korytarzy i brak udogodnień dla froterystów.

W A350, którym dziś lecę, mimo że to stosunkowo nowy samolot we flocie LH, nadal trzeba uprawiać parkour. Chyba że... Chyba że nie leci komplet pasażerów i akurat obok mnie jest ten jeden wolny fotel. Siedzę zatem przy oknie a obok mnie brak przeszkód, chrapania i cudzych kończyn szukających kontaktu z moimi
Moja dzisiejsza noclegownia prezentuje się tak:











To mój pierwszy lot międzykontynentalny w lufthansowym biznesie. Pewne obawy, które mialem po lekturze kilku recenzji okazują się zupełnie nieuzasadnione.
Fotel jest nad wyraz wygodny (przespałem bite 6, czy 7 godzin), jedzenie - jakkolwiek o klasę niżej od Katarczyków, czy Singapore Airlines - bardzo smaczne, a do załogi nie mam najmniejszej nawet uwagi. Pewnie wrażenia mógłbym mieć inne, gdybym miał sąsiada, ale w tych okolicznościach lot oceniam na 8 w skali 10-cio punktowej.











Jeśli mam mieć jakiekolwiek zastrzeżenia, to chyba tylko do słuchawek. Owszem jakość dźwięku jest w porządku, ale "nauszniki" są za małe, przez co nie wygłuszają otoczenia, jak należy.
No i jeszcze jeden drobiazg. Steward przynosi mi piżamę, idę z nią do toalety, rozdziewam się ze swej odzieży, rozwiązuję sznureczek owijając dar od załogi, a tu tylko góra... Nie wiem, jaki jest powód takiego rozwiązania. Jeśli chodzi o oszczędności, to nieco to zaskakujące.

Lot prowadzi wydłużoną trasą omijającą Z-land. Po przebudzeniu widzę, że jesteśmy jeszcze nad Chinami. Śniadanie jest jednak europejskie.







Po wylądowaniu sprawy toczą się błyskawicznie, no bo tak:

9:40 - otwarcie drzwi z przodu, przez które wychodzę w pierwszej dziesiątce pasażerów i już po kilkunastu metrach wysuwam się na prowadzenie,

9:45 - oddaję do sprawdzenia swój Q-CODE (wykonana przed lotem rejestracja szczepionki i testu),

9:50 - jestem już po kontroli paszportowej i schodzę do hali bagażowej,

10:00 - jestem przy punkcie z kartami telefonicznymi, w którym obsługa instaluje na moim telefonie kartę zakupioną jeszcze przed lotem na kkday,

10:15 - wyciągam 100.000 wonów z bankomatu (Revolut, opłata dodatkowa 3600 KRW), idę na stację metra, kupuję kartę T-Money, doładowuję ją na 10.000 KRW i jadę na stację Unseo,

10:45 - jestem już po darmowym teście PCR i ruszam do hotelu przy stacji Seoul Station.

Sam test - wbrew lękom wywołanym licznymi informacjami o wyjątkowo głębokim, niemal domózgowym sięganiu patyczkami wymazowymi przez sanitariuszy - okazuje się całkiem standardowy. Owszem grzebanie było trochę dalej idące, niż to w Gdyni, 2 dni temu, ale nie było to nic ponadprzeciętnego. Niewykluczone jednak, że to kwestia indywidualnego mojego szczęścia.




Teraz pozostaje już tylko poczekać na wyniki testu...

Pierwsze 4 noclegi mam zarezerwowane w Four Points by Sheraton Seoul Station.
Docieram tu przed południem, ale pokój już na mnie czeka. Jestem jednak nieco rozczarowany, bo nie dali żadnego upgradu, usprawiedliwiając się bardzo dużym obłożeniem. Niech im będzie. Ten standardowy wygląda w porządku, no i jest na przedostatnim (29.) piętrze.









Największą frajdą jest dla mnie to, co widać na ostatnim zdjęciu. Nie ze wszystkich udogodnień tych azjatyckich desek korzystam, ale podgrzewane siedzisko to coś, co lubię

Zgodnie z regułami, do czasu uzyskania wyniku testu powinienem pozostać w miejscu zakwaterowania. Biorę zatem prysznic, a potem zastanowię się, co dalej. Życie pisze dalszy scenariusz w ten sposób, że odpływ z brodzika jest całkowicie zapchany i zalewam wodą całą łazienkę. Zgłaszam to do recepcji, a że nie widzę potrzeby spędzania czasu z koreańskim hydraulikiem, postanawiam jednak wyjść, choćby do najbliższego sąsiedztwa hotelu, tym bardziej, że głód mnie ściga co raz mocniej. Skoro nie ma obowiązkowej covidowej aplikacji lokalizacyjnej, ryzyko takiego naruszenia zasad wydaje się niewielkie (a i @m_budka pisał, że w błogiej nieświadomości chodził po mieście zanim uzyskał wynik).
Idę w kierunku tutejszego Huam Traditional Market, który nie prezentuje żadnej szczególnej wartości, ale po drodze jest masa małych restauracyjek i barów. Widać ewidentnie, że jest jeszcze wcześnie, jak na potrzeby gastronomiczne Koreańczyków, bo lokale są pozamykane, albo niemal puste. Trochę na chybił trafił wybieram taki, który ma możliwie jak najbardziej zrozumiałe menu. Nie jest tanio (15000 KRW, czyli 52 zł), ale jedzenie jest wyśmienite: delikatnie grillowany węgorz, pod nim ryż z kapustą pekińską (ciekawe, jaką nazwę ma ona tutaj?) i pasemkami świeżego imbiru, a do tego cała masa drobnych "smaczków",cz m.in. imbir marynowany i obowiązkowe (ostre) kimchi, a oprócz tego przysmaki, których proweniencji nie jestem pewien.



Przy okazji robię z siebie głupka, gdy nie odnajduję żadnych pałeczek, czy sztućców, sądząc, że kelner o nich zapomniał, a okazuje się, że wszystko mam w szufladzie w stoliku. Zdaje się, że to u nich standard

Po powrocie do hotelu widzę, że robota w brodziku już zakończona. Po obfitym posiłku czuję, że odpływam. Mimo błogiego snu w samolocie, oczy same mi się zamykają. Odpływam na dobrą godzinę.

Po wyjściu z letargu schodzę jeszcze po moje drinki powitalne - wybieram wyrób Oriental Brewery. Rzadko pijam piwo, więc jak na moje mało doświadczone podniebienie może być.



Teraz poplanuję sobie jutrzejsze zwiedzanie, przy założeniu oczywiście, że rano przyjdzie wreszcie (negatywny) wynik porannego testu PCR.

Ciekawa, z grubej rury relacja i czekam na dalsze odcinki.

_________________
Zamiast dziękuję klikamy „Lubię” / „Pomocny post”, jeśli tak jest.

Kochać to chcieć przemierzyć cały świat we dwoje, po to, by nie było miejsca na ziemi wolnego od wspólnych wspomnień.

Na razie drobna aktualizacja: przyszedł wynik testu... Uff, negatywny.

To, co najistotniejsze, wygląda tak:



Się zna języki, to się rozumie taki tekst

The Eatery - taką wysublimowaną nazwę nosi miejsce, w którym mój hotel oferuje gościom posiłki o różnych porach dnia. Nie oczekując zbyt wiele (po lekturze opinii z tripadvisora) zjeżdżam na 19. piętro i jestem w sumie przyjemnie zaskoczony. Nie jest wcale tak źle. Co najistotniejsze, jest normalny bufet, a nie jakieś covidowe substytuty. Wybór owoców mógłby być większy, ale stacja z ramenem, czy rewelacyjne pierożki na parze ucinają moje krytyczne spostrzeżenia.









Wypełniony entuzjazmem po porannym SMS-ie od seulskich władz sanitarnych ruszam na miasto. Jak się okaże na koniec dnia, dziś będę chodził trochę po swoich śladach. Ale po kolei...

Obiecałem sobie, że będę możliwie dużo przemieszczać się po Seulu na piechotę. Dziś to wdrażam w życie. Wychodzę z hotelu i kieruję się do pałacu Gyeongbokgung, który oddalony jest od hotelu o ok. 3,5 km (ok. 50 min marszu).





Nie idę tam na zwiedzanie, ale by kupić bilet na "night walk" (https://www.ivisitkorea.com/special-eve ... ngbokgung/). Niestety, obcokrajowiec nie może kupić na to biletu online (w każdym razie, mnie się nie udało), a znam dwie wersje, jak obecnie wygląda zakup w kasie: a) że trzeba być rano lub b) że trzeba być przed 19:00. Ponieważ jest ponoć jakiś limit dla obcokrajowców, nie pozostaje mi nic innego, jak pójść tam z rana, mając świadomość, że może się to okazać zbędną wizytą (jeśli zachodzi opcja b). Nie wiem tylko czemu nie wpadłem na to, żeby po prostu poprosić recepcję o wykonanie telefonu - wszystko byłoby wyjaśnione zdecydowanie sprawniej.

Po drodze przechodzę przez bramę Sungnyemun. Zbliża się 11:00, a wraz z nią zmiana warty. Widziałem już coś podobnego podczas krociutkiej wizyty w Seulu jakieś 6 lat temu. Pamiętam, że trąciło to wówczas niezłą cepelią. I raczej nie uległo to szczególnej zmianie. Te błyszczące stroje nadal wyglądają, jak świeżo wyjęte z dostawy ze szwalni w Chinach. Dobrze, że wartownicy mają maski, bo przynajmniej nie doklejają sobie sztucznych wąsów i zarostu brodowego, jak czynili to przed covidem. Dużo to jednak czasu nie kosztuje, więc z chęcią się przyglądam całej tej paradzie.



















Po drodze do mojego głównego celu mam jeszcze seulski urząd miasta z ogromną szklaną naroślą. Za nic nie mogę dojść, co ona ma prezentować (o ile cokolwiek)?















Aleja prowadząca do pałacu jest domem dla pomników dwóch największych bohaterów narodowych Korei: króla Sejonga (ten siedzący) i admirała Yi Sun Shina (ten stojący). Niestety, trwają tam teraz duże roboty (rearanżacja całego otoczenia), więc zdjęcia liche.





W pałacowej kasie dowiaduję się, że oczywiście zachodzi opcja b)... Znaczy, przyszedłem teraz bez sensu. No, nie do końca - przy pałacowej bramie są znowu panowie w śliskich materiałach.







Robi się gorąco (od słońca, nie od widoku mężczyzn w śliskich materiałach), więc postanawiam wrócić do hotelu na przebierkę, by dostosować się do aury. Po drodze mijam jednak pałac Deoksugung, a że nigdzie mi się nie spieszy, przekraczam jego bramę (za jedyne 1000 KRW, czyli ok. 3,5 zł.). Zanim to jednak uczynię, kogóż ja tu widzę... Czy oni mnie przypadkiem nie śledzą?











No dobra, ponawalali w bęben i chyba już sobie poszli. Wchodzę przez bramę. Kompleks pałacowy Deoksugung jest znacznie mniejszy od Gyeongbokgung (bez obaw, jeszcze dziś do niego wrócimy), ale przez swoją kompaktowość sprawdza się doskonale, jako cel nie za długiej wizyty. Z powodu swojego otoczenia, stanowi przy tym ciekawą ilustrację zmian, jakie zaszły w Seulu na przestrzeni wieków.




































Po opuszczeniu terenu pałacowego przechadzam się jeszcze wzdłuż jego muru, gdzie jest jeszcze więcej kwiatów (Seul jest nimi usiany we wszelkich dostępnych miejscach), nie tylko naturalnych.







Jest też "kwiatek" artystyczny - to nie jest błąd aparatu.



A zaraz obok niego, na rondzie krążył sobie chwilę ten oto samochodzik z ukraińską muzyką na cały regulator:



CDN tego dnia wkrótce...

Te nowe ekspresy do kawy w GDN to rzeczywiście świeżutkie. Jak ostatni raz leciałem 3 tygodnie temu, to jeszcze były te stare, serwujące coś, co naprawdę trudno nazwać kawą. Mam nadzieję, że to nie będzie tylko zmiana wizerunkowa, ale także smakowa.

_________________

Porównując do cen w WAW powiedziałbym, że tanio (lub cena średnia) za takie danie

@jar188: w mojej beztrosce zapomniałem o szalejącej u nas inflacji. Choć u nas w Trójmieście ceny są jeszcze (a przynajmniej były ok. 2 tygodni temu, gdy jadłem w restauracji) generalnie na poziomie niższym. Jeśli jednak porównywać, to faktycznie, punktem odniesienia dla Seulu powinna być nasza stolica

Dokończmy zatem ten, jakże długi dzień...

Po natknięciu się na uroczy akcent ukraiński wracam do hotelu, wdziewam krótsze rzeczy i ruszam na wzgórze, na którym stoi wieża N Tower, oczywiście na piechotę. To niby tylko 2,6 km, ale w zasadzie cały czas pod górę, na niektórych odcinkach całkiem stromą. Nie jest to oczywiście żadna wspinaczka - cały czas idzie się chodnikiem lub po asfalcie, ale nogi w tyłek trochę włażą, zwłaszcza, jeśli zrobi się to trasę półtora raza (o czym za chwilę). Choć w porównaniu do wchodzenia na Victoria's Peak w Hong Kongu, to jest to raczej igraszka

Na szczycie, u podnóża wieży odbywa się akurat pokaz walk z użyciem białej broni.







Słyszałem, że w Krakowie mają problem z kłódkami miłości na Kładce Bernatka... Ciekawe, co powiedzieliby na to, co wyprawia się tutaj? Na niemal wszystkich barierkach wiszą tu, tak na oko, setki tysięcy kłódek! Wygląda to tak, jakby każda seulska para postanowiła uwiecznić swe uczucia skrzyneczką z zamkiem powieszoną właśnie tu (zdjęcia poniżej obrazują tylko drobny wycinek tego zjawiska).







Z resztą, czynią to pary nie tylko z Seulu. Obserwuję przez chwilę, jak dwóch Niemców próbuje powiesić swoją kłódkę dokładnie przy poniższej kartce (jeśli jest nieczytelna, to prosi ona o nie dokładanie kolejnych kłódek w tym miejsce ze względu na bezpieczeństwo).



W końcu podchodzi starszy pan z obsługi i grzecznie prosi, by powiesili ją vis a vis.

A propos obcokrajowców, jest ich tu całkiem sporo, głównie Amerykanów. Ludzi z naszej części świata jest zdecydowanie mniej. Wydaje mi się przy tym, że odbywają się tu jakieś zawody w taekwondo, bo większość Europejczyków, których tu spotykam ma emblematy związane z tym sportem. Jedyni Polacy, których na razie widziałem wyglądali na mieszkających w Seulu.

A co z widokiem? Jest w porządku, ale do wspomnianego już Victoria's Peak są stąd lata świetlne. Pewnie przesadzam, bo punkty widokowe w Hong Kongu, to dla mnie niedościgniony wzór doskonałości, ale tak, czy inaczej, pozostaje pewien niedosyt. Kto wie, może z tarasu na wieży rozpościera się widok wyrywający z butów, ale odezwał się we mnie sknera i tam już nie dotarłem.









Przed powrotem zasiadam sobie jeszcze na jednej z licznych ławeczek. Po chwili dosiada się Koreanka, grzecznie wcześniej pytając, czy może (mimo że miejsca jest od groma). Zaczyna się pytać o różne kwestie (studiowała w Kanadzie i stąd jej w miarę dobry angielski), emocjonalnie reaguje, gdy mówię, skąd jestem, a ona na to zaraz o wojnie, ja z kolei drążę temat zjednoczenia Korei, no i tak sobie gaworzymy na same miłe tematy. A na koniec mówi, że jestem drugą obcą jej osobą (nie w sensie cudzoziemca, tylko ogólnie "nieznajomym"), z którą ma jakąś dłuższą pogawędkę od roku! Okazuje się, że przez rok siedziała w domu i opuszczała go tylko w wyjątkowych sytuacjach, bo przeszła jakąś operację, nie mogła się zaszczepić i chciała zminimalizować ryzyko zachorowania. Widać było po niej, że cholernie jej brakowało jakiegokolwiek dłuższego i bezpośredniego kontaktu z innym człowiekiem (a rodzinę ma w innej części Korei).

Do hotelu wracam również pieszo. Z górki to sama przyjemność. W pokoju robię krótką przerwę i wracam na trasę. O 18:40 mam być przy kasie w pałacu Gyeongbokgung, by kupić bilet na zwiedzanie wieczorne. Mam jeszcze sporo czasu, w sam raz m.in. na zjedzenie czegoś. Przy bramie do pałacu Deoksugung widziałem wcześniej malutki lokalik, który zwrócił moją uwagę. Skoro to po drodze, to dajmy mu szansę. W środku sami Koreańczycy, choć niekoniecznie Seulczycy (wyglądają raczej na turystów wewnętrznych). Obsługa to dwie panie ok. 60-tki. Jedna gotuje w otwartej kuchni, druga zajmuje się "kelnerstwem" oraz częściowym przygotowywaniem posiłków.
Zamawiam ryż ze słodko-pikantnym kurczakiem oraz 8 szt. pierożków dim sum. Dostaję również tradycyjne dodatki. Całość nie prezentuje się zbyt gustownie, ale jest bardzo smaczna. Wszystko to za 13.500 KRW, w tym same pierożki to raptem 4000 KRW. Gdyby ktoś potrzebował taniej, sycącej przekąski, vto taniej trudno chyba coś znaleźć







Do kasy pałacowej trafiam z półgodzinnym wyprzedzeniem na ogromnym placu gromadzą się powoli tabuny osób obojga płci wystrojonych w tradycyjne koreańskie szaty hanbok. Raz, że oni strasznie lubią te przebieranki, a dwa, że bonusem za to jest bezpłatny wstęp na tereny pałacowe (z czego korzystają i cudzoziemcy). Inna sprawa, że koszt wynajęcia stroju zapewne przewyższa cenę biletu (raptem 3000 KRW).
Wygląda to z grubsza tak:


(to akurat młodzi Filipińczycy, którzy poprosili, bym zrobił im zdjęcie)


(a to ludzie z mojej kolejki do kasy)

Teraz, wyobraźcie sobie setki takich par, a ujrzycie tamtejsze "okoliczności przyrody".

Wieczorne wejście rozpoczyna się o 19:00 i jest wtedy jeszcze zdecydowanie zbyt jasno, by dostrzec jakieś walory wizyty o tej porze. No, może poza tym, że wchodzę na samym początku i jest jeszcze dość pustawo.



















Gdy robi się ciemniej, sceneria robi się jednak naprawdę przyjemna.






















No dobrze, to co by tu jeszcze zrobić na koniec dnia? Skoro już rzekłem, że krążę dziś po swoich śladach, trzeba wpaść ponownie pod N Seoul Tower, żeby zobaczyć tym razem miasto po zmroku. Na dotarcie tam stąd na piechotę nie mam już siły i ochoty, więc zgodnie ze wskazówkami z Navera, wsiadam w autobus 04, którym w 30 minut docieram wprost pod wieżę. Seul nocą wygląda stamtąd mniej więcej tak...









Do hotelu, znaną mi drogą wracam na piechotę. Przelazłem dziś chyba z 20 km, więc z lubością biorę prysznic i idę w kimono. W przenośni, bo to realne wisi ciągle na wieszaku

Podobno kaca zwalcza się klinem. Niespecjalnie się na tym znam, ale podobną technikę zastosowałem dziś na nogi obolałe po wczorajszych nabitych kilometrach. Uczyniłem to jednak kompletnie nieświadomie. A było to tak...

Po pierwsze, zacznę od tego, że sprawdziłem w aplikacji, ile dokładnie przeszedłem w tym wczorajszym chodzeniu po swoich śladach. Wyszło tego niemal 31 km. Kurde, i co się tutaj rano dziwić, że ledwo nimi powłóczę
Efekt okazuje się na szczęście tylko chwilowy. Może po prostu żołądek grzecznie, acz stanowczo wytłumaczył kończynom, że on ma w dupie (bądź, co bądź, będącej z nim w nierozerwalnym związku już od kilkudziesięciu lat), że mają dziś gorszy dzień i że mają w try miga go zanieść na śniadanie. Takoż się stało.

Po śniadaniu, widząc, że pogoda nadal dopisuje, ruszam w plener, choć oczami wyobraźni widzę spory tłumek Seulczyków spędzających niedzielę na łonie natury.

Za cel wybieram sobie dzisiaj górę Gwanaksan. Z dotarciem tam nie ma problemu. Spod hotelu kilkanaście przystanków jednym autobusem, kilkuminutowa przesiadka i jazda jeszcze jednym autobusem wprost do początku ścieżki. Końcówka trasy autobusu przypada na rozległe i świetnie urządzone tereny Uniwersytetu Seulskiego. Aż chciałoby się ponownie zostać studentem

Docieram na miejsce. Z ludźmi - w znaczeniu ich nagromadzenia - jest w porządku, gorzej z Naverem. Mapa pokazuje, że mam walić prosto i będę u celu za kilkanaście minut. Coś mi się to wydaje podejrzane, skoro mówimy o jakimś szczycie, no ale może jest tu zastosowane jakieś sprytne rozwiązanie? Tylko po co ci wszyscy ludzie mają że sobą te kijki, buty górskie, plecaki, rękawiczki itd.? Ja w swoich krótkich spodenkach, T-shircie i z marną Quechuą na plecach wyglądam wprost żałośnie. Dobrze, że na nogach mam chociaż salomony trekkingowe, a nie sandały
Doprawdy, do tej pory myślałem, że to Norwegowie, czy Niemcy mają fioła na punkcie odzieży outdoorowej. Teraz już wiem, jak bardzo się myliłem

W każdym razie, idę sobie w ustalonym kierunku, nabijając się w myślach z alpejskiego niemal ekwipunku mijanych ludzi, ale robi się jakoś tak coraz bardziej stromo. Ujmując rzecz skrótowo, wskazówka z Navera okazała się kompletnie niedorzeczna. Nie trzymając Was w napięciu (piszę, jakbym myślał, że ktokolwiek się emocjonuje ), wyjaśniam, że na szczyt prowadzą dwie drogi, których wyboru należy dokonać w tym miejscu:



Jeśli pójdziecie w tą stronę:



traficie na ścieżkę, którą wybrałem idąc na szczyt. Jest to niby skrót, ale w 95% wymaga ciągłego wspinania się, często ze wspomaganiem ręcznym, linowym lub poręczowym (po to im rękawiczki), w wielu miejscach po gładkich kamieniach (stąd ważne, by mieć dobre obuwie). Proszę bardzo, popatrzcie sami:

















Zaletą są widoki z kilku tarasów skalnych.













Jeśli zaś pójdziecie tą drogą:



traficie na ścieżkę, którą wracałem w dół. Ta nie wymaga żadnej wspinaczki, ale ilość schodów jest niemiłosierna. Trasa prowadzi częściowo wzdłuż wyschniętego (teraz, w kwietniu) strumyka. Podejrzewam, że może tu być bardzo urokliwie, gdy koryto wypełnia się wodą.





Jednego jestem pewien - wracać w dół lepiej jest ścieżką drugą. Co do wchodzenia na górę, obie wersje są do rozważenia, przy czym "mojej" trasy nie radzę pokonywać w trampkach, czy sandałach, nie wspominając o klapkach (choć na szczycie widziałem miejscowego na bosaka, ale nie wiem którą szedł drogą).

Z samego szczytu, z podnóża dużej stacji (chyba) radarowej, widoki są takie:













Niestety, nad Seulem cały czas powietrze jest gęste i nieprzejrzyste. Nie wiem, czy to kwestia smogu, czy może zbliżających się ulew (to już chyba wolę smog), ale uprzykrza to mocno oglądanie miasta z daleka, zarówno za dnia, jak i po zmroku.

Na szczycie jest pamiątkowy głaz-tablica, do którego ustawia się kolejka do selfie. Inni, kawałek dalej (u moich stóp) potrafią spreparować sobie intymne gniazdko lunchowe.





Zaglądam jeszcze na moment do maleńkiej kapliczki przyklejonej do szczytu i wracam na dół, gdzie łapię autobus do centrum. Po tej "wyprawie" moja odzież ewidentnie wymaga wymiany, a ja sam odświeżenia. To jednak jeszcze nie koniec dnia

Po odświeżeniu startuję w dalszą trasę. Mam do załatwienia 2 miejsca: okolice ul. Hongdae wraz z przekąszeniem czegoś, a potem górę Ansan.

Na ul. Hongdae chcę się poczuć, jak 20-latek, bo to świat głównie takich osób. Wynika to z bliskiego sąsiedztwa Uniwersytetu Hongik, którego studenci są jednym z głównych źródeł witalności tego rejonu. Faktycznie, jak na niedzielne popołudnie, jest tu bardzo żywo i żwawo. Jest gastronomia w każdej postaci, sklepy z odzieżą młodzieżową (którą u nas, w wielu przypadkach, sprzedawaliby raczej w sex shopach, na dziale z "przebraniami" ), piercing, tatuaże, a nawet brazylijska parada perkusyjna. O ile te pierwsze sprawy niespecjalnie mnie zainteresowały, o tyle dla samej tej imitacji Rio (bo byli to w istocie Koreańczycy) warto było tu przyjechać.



















Tutaj zaś spożywam 4 rolki kimbapu - za niecałe 30 zł (8400 KRW):





Nie było to może jedzenie, które wywaliło do góry nogami moje podniebienie, ale za tą cenę nie mogę mieć pretensji. Tym bardziej, że dodatki (woda, rzepa, rosołek) były gratis i bez ograniczeń. A rzepa (to żółte) była rewelacyjna!

Wsiadam w autobus i jadę do stacji Muakjae. Kręcę się tam trochę w kółko, bo nie mogę zlokalizować ulicy, w którą trzeba skręcić, by dojść do ścieżki na górę. Wszystko przez budowane tu osiedle. W końcu się udaje. Trzeba szukać tego drogowskazu:



Zasuwam pod górę (znowu!), ale nie narzekam, bo idzie się najpierw asfaltem, a potem po ścieżce gruntowej lub po drewnianej konstrukcji.







Potem jednak - o zgrozo - moim oczom ukazuje się powtórka z pierwszej części dnia:



Na szczęście, to tylko stosunkowo niedługi odcinek. W końcu docieram na szczyt. Dawno temu było tu zlokalizowane palenisko, z którego przekazywano do miasta znaki dymne. Teraz, jest tu punkt widokowy.

















Gdy schodzę ze szczytu wybieram (bo na szczęście się da) nieco inną ścieżkę, prowadzącą zwykłymi schodami, bez konieczności jakiegoś gramolenia się (co byłoby trudne w ciemności). Nie ma tu oświetlenia, więc pomagam sobie latarką z telefonu (nareszcie do czegoś się porządnie nadała). Dochodzę w końcu do ścieżki z latarniami, tylko że ta prowadzi mnie nie do miejsca, w którym zaczynałem, a gdzieś indziej. Mam tu problem ze zlokalizowaniem przystanku (drugi raz Naver mnie zawodzi), ale w końcu wyłuskuję go z otoczenia i wracam aurobusem do hotelu.

No i tak to wygląda, że miał być tylko klin na zabicie kaca, a dziś kolejne 20 km w nogach. Aż strach pomyśleć, co będzie jutro....

Na początek zagadka: kto/co jest bohaterem tego pomnika?


(odpowiedź na końcu )

Pogoda jest dziś taka jakaś zakamuflowana i nie do końca wiadomo, w co się przepoczwarzy. Prognoza niby pokazuje słońce przebijające się przez chmury, ale póki co, pierzyna jest chyba za gruba. Jest jednak przyjemnie ciepło.
W tych okolicznościach przyrody postanawiam podjechać do świątyni Bongeunsa. Na mapie wygląda, że to nie tak daleko, ale dotarcie tam zajmuje ok. godzinę. Odległości są w tej metropolii doprawdy ogromne.

Po wyjściu ze stacji metra Bongeunsa, dotarcie do kompleksu świątynnego to dosłownie kilkanaście kroków, pod warunkiem oczywiście, że na powierzchnię wychodzi się właściwym wyjściem (w tym wypadku Naver działa bezbłędnie).
Z przyjemnością stwierdzam, że przygotowania do urodzin Buddy idą pełną parą. Bo chyba nie wspominałem jeszcze, że do Korei trafiłem akurat (w niezamierzony sposób) w okresie bezpośrednio poprzedzającym czas urodzin Buddy przypadający na 8. maja. Będę już wtedy z powrotem w Polsce, ale załapię się na uroczystości, które zwyczajowo przypadają na tydzień przed urodzinami. Zaczynają się one ok. 29.04. O tym jednak później, w odpowiednim czasie.
Na razie - wracając do świątyni Bongeunsa - widać, że lampiony, które są istotnym elementem uroczystości, są już porozwieszane, a i podświetlane postaci są już na miejscu. Na sucho wygląda to tak...









































A gdyby ktoś chciał spędzić tu trochę więcej czasu, to...





Opuszczając kompleks zagaduję jeszcze człowieka otwierającego właśnie budkę informacyjną, czy oświetlenie już działa (mówi, że i owszem). Człowiek ów okazuje się przemiły i gadamy chwilę, głównie oczywiście o Ukrainie (gdy dowiaduje się, skąd jestem). Jestem ponownie ukontentowany poziomem uświadomienia Koreańczyków. Na pewno nie wszyscy prezentują taki sam, ale nie dostrzegam nawet śladu poddania się kremlowskiej propagandzie.

Po drugiej stronie ulicy jest centrum kongresowe COEX, a na jego tyłach (przynajmniej z punktu widzenia świątyni Bongeunsa) centrum handlowe którego całkiem sporą część zajmuje... biblioteka.











Niedaleko stąd do rzeki, więc idę tam, żeby zobaczyć, jak sobie radzą z ujarzmianiem nabrzeża.
Co ja widzę! Mają tu nawet kaskadę



A kawałek dalej wędkarze oczekują na ryby już w odpowiedniej zalewie



Inni jednak wolą bardziej naturalne.



Zastanawiam się, jak to możliwe, że woda w tak szerokiej rzece, jak Han, jest spokojna, niczym w jeziorze. Okazuje się, że akurat na tym odcinku jest ona wyposażona w dwie "przegrody", które wydzielają ogromny obszar przeznaczony do korzystania z rzeki w celach rekreacyjnych. Prąd wody jest tu tak powolny, że można nawet uprawiać stand up paddling. Jeden z tych progów wygląda tak:



Na jego odległym końcu jest ogromna śluza, która pozwala na przepływanie większych jednostek.

Nadrzeże jest tu świetnie zagospodarowane. Ścieżki rowerowo-spacerowe ciągną się kilometrami, a pusta przestrzeń między rzeką i drogami jest przeznaczona na tereny zielone, parki, strefy sportu i wypoczynku. Idąc wzdłuż nich docieram do kolejnego mostu (tego z "przegrodą") i odbijam tu w głąb miasta, by zobaczyć Lotte Tower - najwyższy budynek Korei (raczej obu ).



Jest to przejaw jakiejś megalomanii. Wieża stoi kilkanaście kilometrów od centrum miasta, dookoła zabudowa jest niska (w porównaniu z wieżą), oprócz innych "atrakcji" Lotte Corporation, takich jak wesołe miasteczko, centrum handlowe, hotel, w zasadzie niewiele się tu dzieje. Ot, duża dzielnica mieszkaniowa.
W zestawie jednak z sąsiednim jeziorem, całość sprawia w sumie dość przyjemne wrażenie, więc cyknąłem jeszcze kilka fotek.











Koreańczycy postawili to ogrodzenie pewnie jeszcze przed najazdem na Ukrainę, a teraz użyty na nim znak "V", w zestawieniu z napisem, nabrał jakże innego znaczenia.



Spod wieży Lotte niedaleko już do parku olimpijskiego. Raptem 2,5 km
Aż trudno uwierzyć, że to już 34 lata temu...





Idę tu tak trochę dla zaliczenia kolejnego punktu na mapie, bez szczególnych oczekiwań. Tymczasem, okazuje się, że na ogromnej przestrzeni parku można byłoby spędzić pewnie i cały dzień.
Jest tu cicho, śpiewają tylko ptaki, a z głośników na latarniach dobiegają ciche dźwięki utworów Chopina, czy Mozarta. Do tego, rozsiane są po nim dziesiątki rzeźb i instalacji artystycznych utworzonych specjalnie na igrzyska i pozostawionych tu dla potomnych.
Są i polskie akcenty, z "agdaleną Abakanowicz" na czele No, ale artyści z "Lumanii" też mogą się czuć nieswojo.











Zagłębiam się w czeluści parku. O ho... Co my tu mamy. Jest majestatycznie, w szeregach... To musi być Abakanowicz (bo z wełny by przecież na lata czegoś tu nie zostawiła).



Podchodzę bliżej...



Pudło. Dzieło z Izraela. Idę zatem dalej...
A może tu? Trochę to może chaotyczne, ale za to jakie rozmiary!







Zgadza się
Tu dane artysty są już poprawne.



Liczba i różnorodność dzieł przytłacza. Od kilkudziesięciocentymetrowych (Boże, co za długi wyraz) po kilkumetrowe giganty, od drewna po metal, od zwiewnych po przytłaczające. Zobaczyłem może 30%. Sfotografowałem może tuzin.





















Wracam na sesję odświeżającą do hotelu, po czym postanawiam sprawdzić, jak po zmroku prezentuje się ulica Hongdae, ta na której spotkałem brazylijską paradę. Cóż, może to kwestia poniedziałku, ale jestem mocno rozczarowany.


Cóż zatem w zamian? Wracam do Bongeunsa, by zobaczyć, jak prezentują się działające lampiony. Trafiam tam przed 21:00. Świątynia jest pusta, niemal wyłącznie dla mnie...





























Ukontentowany wracam do hotelu. Mam już przedsmak tego, jak to będzie wyglądać za kilka dni.
Zaraz, zaraz, ja przecież oprócz 2 bananów nic od śniadania nie jadłem!
Bliziutko hotelu jest kilka lokali typowo nie turystycznych. Sami miejscowi. O dziwo jednak, w pierwszym, do którego wchodzę kelnerka mówi po angielsku.
Zamawiam ryż z warzywami i małżami, a do tego duże piwo. Wychodzi to za 14000 KRW, z czego same piwo to cztery tysiaki.







Gość w koszuli w paski jest ze swoim (niewidocznym) kolegą tak napruty, że siedzą tam obaj i płaczą rzewnymi łzami
Ja aż takiego poziomu nie osiągam. Dziękuję grzecznie za bardzo dobre jedzenie i idę lulu.

Zgodnie z obietnicą, oto wyjaśnienie zagadki

Nawet można pooglądać cię na zdjęciu

E tam, nie kryję się
Bywały już w moich relacjach prawdziwe close up'y

@tropikey a w tej bibliotece próbowałeś zdjąć coś z górnej półki?

Tak, Harry Potter latał na miotlle i zgarniał na zamówienie
Choć tak na serio, to w jednym miejscu by się dało. Może nie z najwyższej półki, ale z tych wyższych, gdy jedzie się schodami ruchomymi.

Mnie coś jeszcze zastanawia - jak oni tam kurz wycierają?

Czas opuścić Four Points.

Podsumowując pobyt tu mogę rzec, że hotel jest w jak najlepszym porządku, zwłaszcza jeśli ktoś chce mieć dobrą bazę wypadową do różnych miejsc, zarówno w centrum Seulu, jak i w dalszej odległości.
Oczywiście, luksusów tu nie ma, ale trzeba byłoby być bardzo wybrednym, żeby czegoś się tu czepiać w tym przedziale cenowym.
Wychodzę zatem z hotelu i idę w lewo... Dokładniej rzecz ujmując 765 m. Tyle jest stąd bowiem do mojego kolejnego miejsca zakwaterowania:



Tak, nie dość, że zostaję nadal w Seulu, to w zasadzie się nie przenoszę. Logistyka przemawia za takim rozwiązaniem, a zbieractwo punktów za zmianą hotelu. W zasadzie, nie zbieractwo, a wydawanie, bo pobyt jest za punkty. Płacę tu zero zł., ale punktów nieco schodzi z konta. Się jeszcze okaże, czy było warto.

O hotelu zbyt dużo pisać nie będę, bo dowiedziałem się dziś, że budynek jest przeznaczony do rozbiórki do końca tego roku. Może być zatem tak, że nikt z forum nie zdąży tu już zamieszkać. Ma tu powstać nowy biurowiec, bez części hotelowej. Czy w Seulu powstanie jakiś inny Hilton? Tego nie wiem. Zawsze zostaje jeszcze Conrad, ale ten to się dopiero ceni...
W celach archiwalnych zamieszczam kilka zdjęć:























Jest to pokój po upgradzie ze standardowego do King Executive Mountain View. Z mojego okna, ten "mountain view" to



Teraz krociutkie cofnięcie czasu... Do Hiltona docieram przed 11:00. Z rozczarowaniem przyjmuję do wiadomości, że pokój będzie dostępny dopiero o 12:00. Cóż tu począć w tą godzinkę? Na dworze piękna pogoda, czemu by zatem nie skoczyć znowu na górę Namsan? Wydaje się, że jest stąd na nią jeszcze bliżej, niż z Four Points.
Przy okazji, orientuję się, że sposób liczenia przez Navera czasu marszu opiera się chyba na krokach azjatyckich. Pokazuje mi, że dotrę tam w 48 minut, a jestem na miejscu już po 25 minutach. Wcześniej tego nie wyłapałem, bo zawsze po drodze gdzieś się zatrzymywałem, ale teraz jest trasa non-stop i wychodzi szydło z worka.
Przejść się na górę zawsze jednak warto, tym bardziej, że w porównaniu z poprzednią wizytą w czasie weekendu, teraz na szczycie jest pustawo















Po powrocie szybko odstawiam manele do pokoju i ruszam do pałacu Chandgdeokgung, w którym jestem zapisany na dziś na 14:30 na zwiedzanie części, co się zowie "The Secret Garden" (http://www.cdg.go.kr/eng/cms_for_cdg/contents/c3_1.jsp). Przybywam tam z godzinnym wyprzedzeniem, więc mam jeszcze czas na obejrzenie części dostępnej w ramach zwiedzania ogólnego.





































Wbrew oczekiwaniom (i nadziejom) grupa na 14:30 jest całkiem spora - liczy chyba ok. 50 osób, w większości Amerykanów choć są też Holendrzy, Francuzi (a może Kanadyjczycy?) i Włosi. Prowadzi nas chłopak, dla którego jest to debiut. Prowadzi nas starając się, jak może, ale do tego trzeba mieć południowoamerykański talent. Mentalność Koreańczyków (ale pewnie i Polaków) nigdy nie pozwoli dobić do takiego poziomu "opowiadactwa", z jakim miałem przyjemność obcować w Meksyku, czy Chile.



































Będę szczery - sekretny ogród nie wyrył się w mej pamięci złotymi zgłoskami. Owszem, miejsce jest urokliwe (najbardziej zapewne jesienią), ale nie był on wart poświęconego czasu, zwłaszcza w tak powolnym i apatycznym towarzystwie. Ja już zupełnie odwykłem od oglądania się za siebie i snucia się w ślimaczym tempie.

Opuszczam tereny pałacowe, a że zaraz obok jest tzw. "wioska" Bukchon Hanok, zaglądam tam przed powrotem do hotelu.
Trzeba wejść trochę głębiej w kilka uliczek, żeby dostrzec urodę tego miejsca, bo pobieżne rzucenie okiem mówi, że dzielnica została już kompletnie "zkwadracona". Gdzieś tam jednak, w zaułkach, albo za betonowymi sąsiadami skryte są odrestaurowane drewniane domki.



















W dwóch miejscach udaje się nawet przekroczyć próg.


































A na koniec trafiam jeszcze do sympatycznej starszej Pani sprzedającej w różnych postaciach projekty artystyczne swego męża. Córka ma nawrót na puzzle, więc biorę dla niej te najbardziej rozbudowane (1000 elementów).



Niestety, nie będą w Polsce na pewno jedynym produktem z tego sklepiku, bo jak opowiedziała mi żona autora, wysłali do Polski niedawno puzzle zamówione przez internet.

Zwieńczeniem dnia jest zasłużona wizyta w saloniku. Nie ma rozczarowania
Trzy dania na ciepło, trzy sałatki, owoce, sery, pieczywo, desery, alkohol... Przez 3 dni wydatków gastronomicznych ponosić raczej nie muszę













Sąsiadów żadnych za oknem nie mam, a sam widok też udany, więc zasypiam z szeroko odsłoniętym oknem.

Dokończmy jeszcze sprawy gastronomiczne w seulskim Hiltonie. Tu też - podobnie jak w saloniku - nie ma lipy.
To znaczy, faktycznie lipy w żadnej postaci nie znalazłem, ale poza tym wybór jest rozpieszczający. Oprócz rzeczy standardowych, warto wspomnieć pierożki, które są jeszcze lepsze, niż w Four Points (nadzienie podobne, ale sposób zawijania inny, jak nasze uszka, tylko dużo większe), stację z innym, niż udon rodzajem makaronu zalewanego "rosołkiem", czy grillowane grzyby a la prawdziwki. Ba! Jest nawet bulgogi... Tak, smażona i duszona wieprzowina (wyśmienita) na śniadanie











Dziś wybieram się nieco dalej za miasto - do wpisanego na listę UNESCO, ufortyfikowanego pałacu Namhansanseong. Jadę tam autobusem podmiejskim.



Dojazd zawiera w sobie sporą "atrakcję". Ostatni fragment kilkuetapowej podróży stanowi przejażdżka autobusem linii nr 9, która prowadzi serpentynową drogą pod samą niemal bramę pałacu. Ku memu zaskoczeniu kierowcy autobusów tędy kursujących prowadzą, jak wariaci. Czuję się bardziej, jak w Peru, czy Kolumbii. Dla jednych będzie to frajda, dla innych przeżycie z rodzaju tych mniej przyjemnych. Dodam, że jeśli się nie załapiecie na miejsce siedzące, warto stać przodem do kierunku jazdy, by dać sobie szansę na przygotowanie ciała na nagłe skręty.
Na miejscu jestem zaskoczony, bo okazuje się, że do zwiedzenia jest tu bardzo rozległy obszar. Jego centralną część stanowi pałac, ale większość ludzi przybywa tu, by pokonać jak najdłuższy odcinek trasy biegnącej wzdłuż murów obronnych. Cała trasa ma ponad 12 km. Nie mam już specjalnej ochoty na aż takie "spacery" (tym bardziej, że teren jest górzysty). Skupiam się zatem na północnej i zachodniej części fortyfikacji.

Zaczynam od pałacu, do którego wejście jest dziś bezpłatne, z powodu - jak to powiedziała pani w informacji - "dnia kultury". Kto wie, może każda środa ma takie miano i daje takie benefity?





















Potem ruszam w górę (mury zostały wytyczone wzdłuż grzbietu górskiego otaczającego pałac) i od bramy północnej idę w lewo. Przed dotarciem do niej mijam miejsce, w którym rekonstruowana jest obecnie jeszcze jedna brama, która uległa kiedyś zniszczeniu.













Idę ciągle w górę, aż docieram do bramy, przy której z muru rozciąga się wspaniały widok na tą część Seulu, w której stoi Lotte Tower. Widać tu, jak na dłoni to, o czym pisałem wcześniej, że lokalizacja najwyższego budynku Korei jest dość kuriozalna.

















Podpowiem jeszcze, że najlepiej być tu z rana. Zdjęcia robiłem około południa i widać już było, że promienie słońca co raz bardziej mącą obraz wpadając w smog spowijający miasto. Gdy przechodzę tędy godzinę później, widać już tylko zamglone zarysy budynków.

Potem krążę jeszcze po ścieżce, raz w górę, raz w dół, zaglądając do różnych obiektów, albo podziwiając widoki.











Najbardziej zaskakują tutejsze liczne toalety - na odludziu, ale z muzyką poważną z głośników



Po powrocie z przyjemnością kieruję się do saloniku. Zapełniam organizm i już mam się zbierać na pokaz fontann na jednym z mostów, a tu nagle jakaś pani pyta, czy jestem może z Holandii, bo jestem strasznie podobny do jej znajomego stamtąd. Ona sama, to Koreanka z USA, która jest w Seulu z synem w interesach. Dosiadam się do nich i prowadzimy sobie naprawdę ciekawą rozmowę. Na most wieczorową porą przyjdzie jeszcze czas