To tam niedługo będą tłumy! 15 nowych miejsc na liście światowego dziedzictwa UNESCO
Stare Miasto w Kuldydze (Łotwa)
Położone w zachodniej części Łotwy miasto Kuldyga jest wyjątkowo dobrze zachowanym przykładem tradycyjnej osady miejskiej, która w okresie od XVI do XVIII wieku przekształciła się z małej średniowiecznej wioski w ważny ośrodek administracyjny Księstwa Kurlandii i Semigalii. Struktura miasta w dużej mierze zachowała układ ulic z tamtego okresu i obejmuje tradycyjną architekturę z bali, a także style z wpływami zagranicznymi, które ilustrują bogatą wymianę między lokalnymi i podróżującymi rzemieślnikami z całego Morza Bałtyckiego.
Żydowsko-średniowieczne dziedzictwo Erfurtu (Niemcy)
Położony w średniowiecznym, historycznym centrum Erfurtu, stolicy Turyngii, obiekt składa się z trzech zabytków: Starej Synagogi, Mykwy i Kamiennego Domu. Obrazują one życie lokalnej społeczności żydowskiej i jej współistnienie z większością chrześcijańską w Europie Środkowej w okresie średniowiecza, od końca XI do połowy XIV wieku.
Pierścienne twierdze z epoki Wikingów (Dania)
Te pięć stanowisk archeologicznych tworzy system monumentalnych fortec z epoki Wikingów w kształcie pierścienia, charakteryzujących się jednolitym wzorem geometrycznym. Zbudowane między około 970 a 980 rokiem n.e. twierdze w Aggersborg, Fyrkat, Nonnebakken, Trelleborg i Borgring zostały strategicznie rozmieszczone w pobliżu ważnych szlaków lądowych i morskich, a każda z nich wykorzystywała naturalną topografię otaczającego krajobrazu do celów obronnych. Stanowią emblematyczną demonstrację scentralizowanej władzy dynastii Jelling i świadectwo przemian społeczno-politycznych, jakie przeszło królestwo duńskie pod koniec X wieku.
Krajobraz kulturowy Tr’ondëk-Klondike (Kanada)
Położone nad rzeką Jukon w subarktycznym regionie północno-zachodniej Kanady, Tr’ondëk-Klondike leży w ojczyźnie Pierwszego Narodu Tr’ondëk Hwëch’in. Zawiera źródła archeologiczne i historyczne, które odzwierciedlają adaptację rdzennej ludności do bezprecedensowych zmian spowodowanych gorączką złota w Klondike pod koniec XIX wieku. Seria ilustruje różne aspekty kolonizacji tego obszaru, w tym miejsca wymiany między rdzenną ludnością a kolonistami, a także miejsca pokazujące adaptację Tr’ondëk Hwëch’in do obecności kolonialnej.
Perskie karawanseraje (Iran)
Karawanseraje były przydrożnymi zajazdami, zapewniającymi schronienie, żywność i wodę dla pielgrzymów i innych podróżnych. Trasy i lokalizacje karawanserajów zostały zdeterminowane obecnością wody, warunkami geograficznymi i względami bezpieczeństwa. 56 z nich, znajdujących się w kilku regionach kraju to tylko niewielki procent licznych obiektów zbudowanych wzdłuż starożytnych dróg Iranu. Uważane są za najbardziej wpływowe, ukazujące szeroką gamę stylów architektonicznych, adaptacji do warunków klimatycznych i materiałów budowlanych, rozsiane na przestrzeni tysięcy kilometrów i budowane przez wiele stuleci.
Santiniketan (Indie)
Założona na wiejskich terenach Bengalu Zachodniego w 1901 roku przez znanego poetę i filozofa Rabindranatha Tagore, Santiniketan była szkołą z internatem i centrum sztuki opartym na starożytnych indyjskich tradycjach i wizji jedności ludzkości przekraczającej granice religijne i kulturowe. W 1921 r. w Santiniketan utworzono „światowy uniwersytet”, uznający jedność ludzkości, czyli „Visva Bharati”. W odróżnieniu od dominujących brytyjskich orientacji kolonialnych z początku XX wieku i europejskiego modernizmu, Santiniketan reprezentuje podejście do nowoczesności panazjatyckiej, czerpiąc z tradycji starożytnych, średniowiecznych i ludowych z całego regionu.
Krajobraz kulturowy starych lasów herbacianych na górze Jingmai w Pu’er (Chiny)
Obszar położony na górze Jingmai w południowo-zachodnich Chinach był rozwijany przez tysiąc lat przez ludy Blang i Dai zgodnie z praktykami zapoczątkowanymi w X wieku. Region ten słynie z produkcji herbaty obejmujący tradycyjne wioski położone na terenie starych gajów herbacianych otoczonych lasami i plantacjami. Tradycyjna uprawa starych drzew herbacianych w cieniu to metoda, która odpowiada specyficznym warunkom ekosystemu górskiego i subtropikalnego klimatu monsunowego, w połączeniu z systemem zarządzania utrzymywanym przez lokalne społeczności tubylcze.
Gaya Tumuli (Korea Południowa)
Na terenie tym znajdują się stanowiska cmentarzy archeologicznych z kurhanami przypisywanymi ludowi Gaya, który rozwinął się w południowej części Półwyspu Koreańskiego od I do VI wieku n.e. Poprzez swoje rozmieszczenie geograficzne i cechy krajobrazu, rodzaje pochówków i wyposażenie nagrobne cmentarzy świadczą o charakterystycznym systemie politycznym Gaya, w którym politycy istnieli jako autonomiczni równi polityczni, mając jednocześnie podobieństwa kulturowe. Wprowadzenie nowych form grobowców i intensyfikacja hierarchii przestrzennej w miejscach kurhanów odzwierciedlają zmiany strukturalne, jakich doświadczyła społeczność Gaya na przestrzeni swojej historii.
Pomniki z kamieni jeleni i powiązane miejsca z epoki brązu (Mongolia)
Te kamienie jeleni (mong. bugan czuluu), położone na zboczach grzbietu Khangai w środkowej Mongolii, były wykorzystywane do praktyk ceremonialnych i pogrzebowych. Pochodzą z okresu od około 1200 do 600 roku p.n.e., mają do czterech metrów wysokości i są osadzone bezpośrednio w ziemi jako pojedyncze stojące kamienie lub w grupach i prawie zawsze znajdują się w kompleksach obejmujących duże kurhany zwane khirgisüürs. Pokryte wysoce stylizowanymi lub przedstawiającymi rycinami jeleni kamienie są najważniejszymi zachowanymi konstrukcjami należącymi do kultury nomadów z eurazjatyckiej epoki brązu, która ewoluowała, a następnie powoli zniknęła między II a I tysiącleciem p.n.e.
Koh Ker – stanowisko archeologiczne starożytnej Lingapury (Kambodża)
Stanowisko archeologiczne na Koh Ker to sakralny zespół miejski składający się z licznych świątyń i sanktuariów, w tym rzeźb, inskrypcji, malowideł ściennych i pozostałości archeologicznych. Zbudowany w ciągu 23 lat, był jedną z dwóch rywalizujących ze sobą stolic Imperium Khmerów – drugą jest Angkor – i był jedyną stolicą od 928 do 944 roku n.e. Uważa się, że jego święte miasto, założone przez króla Dżajawarmana IV, zostało zbudowane w oparciu o starożytne indyjskie religijne koncepcje wszechświata.
Koutammakou i Kraina Batammariby (Benin, Togo)
Miejsce to stanowi przedłużenie krajobrazu Koutammakou w północno-wschodnim Togo (wpisanym na listę w 2004 r.). Teren ten leży w sąsiednim Beninie i odzwierciedla charakterystyczne i oryginalne zagospodarowanie terenu Batammariby, której siedliska znane są jako takienta (sikien w liczbie mnogiej). Gaje, źródła i święte skały, tarasowe zbocza i sieci ścian oporowych, a także lasy i gatunki roślin wykorzystywane do budowy sikien, związane z rytuałami i wierzeniami Batammariby, również stanowią część tego krajobrazu kulturowego.
Krajobraz Kulturowy Gedeo (Etiopia)
Miejsce położone na wschodnim krańcu Głównej Szczeliny Etiopskiej, na stromych skarpach wyżyn Etiopii. Jest to obszar rolno-leśny, w którym wykorzystuje się wielowarstwową uprawę z dużymi drzewami, które chronią rodzimy enset, główną roślinę spożywczą, pod którą rośnie kawa i inne krzewy. Obszar ten jest gęsto zaludniony przez lud Gedeo, którego tradycyjna wiedza wspiera lokalną gospodarkę leśną. Na uprawianych zboczach górskich znajdują się święte lasy tradycyjnie wykorzystywane przez lokalne społeczności do rytuałów związanych z religią Gedeo, a wzdłuż grzbietów górskich znajdują się gęste skupiska megalitycznych pomników.
Lasy Hyrkańskie (Azerbejdżan, Iran)
Nowe części składowe wyróżnionej doliny Dangyaband i İstisuchay (Azerbejdżan) zawierają bardzo cenne starożytne lasy należące do lasów hyrkańskich i uzupełniają już wpisane części składowe w Iranie. Należą do tego samego łuku lasu rozciągającego się wzdłuż Morza Kaspijskiego. Lasy Hyrkańskie tworzą wyjątkowy zalesiony masyw rozciągający się wzdłuż południowego wybrzeża Morza Kaspijskiego, którego historia sięga 25 do 50 milionów lat. Nowo wpisane elementy obejmują pełne ekosystemy, w tym największe drapieżniki, takie jak lampart, wilk i niedźwiedź brunatny, a las charakteryzuje się dużą liczbą rzadkich i endemicznych gatunków drzew.
Jedwabny Szlak: Korytarz Zarafshan-Karakum (Tadżykistan, Turkmenistan, Uzbekistan)
Korytarz Zarafshan-Karakum to kluczowy odcinek Jedwabnego Szlaku w Azji Środkowej, łączący inne korytarze ze wszystkich kierunków. Położony w skalistych górach, żyznych dolinach rzecznych i niezamieszkanej pustyni, 866-kilometrowy korytarz biegnie ze wschodu na zachód wzdłuż rzeki Zarafshan i dalej na południowy zachód, wzdłuż starożytnych dróg przecinających pustynię Karakum do oazy Merv. Kierując znaczną część wymiany wschód-zachód wzdłuż Jedwabnych Szlaków od II wieku p.n.e. do XVI wieku n.e., wzdłuż korytarza handlowano dużą ilością towarów. Ludzie podróżowali, osiedlali się, tworząc tu tygiel etniczny, kultur, religii, nauki i technologii.
Starożytne Jerycho/Tell es-Sultan (Palestyna)
Obiekt ten położony jest w Dolinie Jordanu i ma kształt owalnego wzgórza, na którym znajdują się prehistoryczne pozostałości działalności człowieka, a także sąsiadujące z nim wieloletnie źródło „Ain es-Sultan”. Stała osada powstała tu już od IX do VIII tysiąclecia p.n.e., dzięki żyznej glebie oazy i łatwemu dostępowi do wody. Czaszki i posągi znalezione na tym miejscu świadczą o praktykach kultowych wśród mieszkającej tam populacji neolitu, a materiały archeologiczne z wczesnej epoki brązu wykazują oznaki planowania urbanistycznego.
Nie ma jeszcze komentarzy, może coś napiszesz?