Mikrokosmos na morzu – jak wygląda życie na statku wycieczkowym Costa Smeralda?
Pokład to miasto, kabina – twój dom
Na statku wszystko działa jak w miniaturowym mieście. Są tu ulice (korytarze), centra handlowe (butiki), komunikacja miejska (windy), strefy relaksu i sportu, baseny, bary, kluby, restauracje i cała reszta. I jest „dom” – czyli twoja kabina.
Niektórzy przychodzą do niej tylko spać, inni urządzają sobie tam własną strefę zen. Ci z balkonem co rano piją kawę patrząc na morze, ci z kabiny wewnętrznej sprawdzają godzinę na zegarku lub telefonie, bo nie wiedzą czy jest jeszcze dzień czy już noc.
Różnice są subtelne, ale istnieją. Na pokładzie 15. luksusowe apartamenty z własnym ekspresem do kawy i leżakami na balkonie. Na pokładzie 5. kompaktowe wnętrza, które przypominają wagon sypialny. Pomiędzy tym wszystkim mnóstwo innych opcji do wyboru, w których nietrudno się pogubić.
Restauracje jako scena społeczna
Jednym z moich ulubionych miejsc obserwacyjnych były restauracje. Nie dlatego, że było tam najlepsze jedzenie (choć było!), ale dlatego, że to tam najłatwiej było zobaczyć ludzi w ich naturalnym środowisku.
Kto siada przy oknie? Kto rezerwuje stolik prywatnymi rzeczami? Kto bierze dokładkę tiramisu, zanim zje pierwsze danie? Jak się rozmawia, jak się czeka w kolejce, jak się zachowuje gdy ktoś „wejdzie bez kolejki”? Z boku wygląda to jak teatr – tyle że nikt nie udaje. Niektórzy jedzą w pośpiechu, inni celebrują każdy posiłek. Są tacy, którzy zostawiają pół talerza i tacy, którzy zbierają wszystko dokładnie.
Jemy razem ale osobno. Rozmowy toczą się w różnych językach, ale gesty są wspólne. A najciekawsze są te ciche zasady: że przy dużym stoliku się nie dosiadasz, że nie komentujesz talerza sąsiada, że nikt nie krzyczy (może poza dziećmi), że każdy obserwuje innych (może poza południowcami).
Wspólna przestrzeń, wspólne napięcia
Najbardziej intensywne interakcje? W windach, przy barach i basenach. Tam, gdzie trzeba współdzielić przestrzeń. Gdzie ktoś zawsze czeka, coś zajmuje, coś blokuje.
Winda to mikrospektakl: kulturalne skinienia, naciśnięcia przycisków, niepisane zasady – nie rozmawiaj głośno, nie patrz się za długo, nie wchodź z lodem z baru bo będzie kapać.
W barze uprzejmi i zawsze uśmiechnięci barmani chętnie realizują każde zamówienie, ale nieraz trzeba trochę poczekać, a może wepchnąć w kolejkę, bo ktoś akurat zapatrzył się na swój telefon i nie widzi, że jest jego kolej.
Leżaki? Królestwo ręczników. Tu też pojawiają się reguły – niepisane, ale mocno przestrzegane. Kto pierwszy ten lepszy. Ale jeśli kogoś nie ma przez godzinę – zaczynają się szepty. Show wieczorne? Siedzimy razem, śmiejemy się razem – przez chwilę jesteśmy jednością, mimo, że mówimy w innych językach.
Świat na wyciągnięcie ręki
Na Costa Smeralda byłem jedną z kilkunastu narodowości. Obsługa mówiła głównie po włosku i angielsku. Pasażerowie – z Włoch, Francji, Hiszpanii, Niemiec; ale też Polacy czy Hindusi. I to jest piękne! Zmusza do zrozumienia, do otwartości, do innego rytmu komunikacji.
Niektórzy głośni, inni zamknięci w sobie. Jedni zagadują kelnera po imieniu, inni nie mówią nawet „dziękuję”. Widać, kto przyjechał pierwszy raz, a kto zna ten świat na pamięć.
Czy statki łączą? Tak, ale powierzchownie. Mało kto nawiązuje głębsze relacje – przelotne spojrzenia, może drink w barze, czasem wspólna wycieczka. I to wszystko. Jak w windzie – jesteśmy obok siebie, ale niekoniecznie razem.
Władza na pokładzie
Statkiem rządzi kapitan. Ale w codzienności nie widujesz go prawie wcale. Władzę czuć bardziej w aplikacji, która mówi ci gdzie masz być i o której. W rezerwacjach, które masz zrobione albo… nie. W ogłoszeniach z głośnika. W tych, którzy wiedzą gdzie iść i w tych, którzy się gubią.
Jest struktura. Hierarchia. Załoga wie, kto za co odpowiada, i pasażerowie – choć się do tego nie przyznają – też ją czują. Ale jest też coś, co łączy wszystkich: zasady. Ćwiczenie ewakuacyjne. Karta pokładowa. Wspólne wejście na statek i wspólne zejście. Przestrzeganie godziny „curfew”, czyli momentu, do którego należy wrócić na pokład w przypadku zwiedzania miasta portowego.
Co zostaje po zejściu ze statku?
Costa Smeralda jest tylko statkiem. Ale też czymś więcej. Jest małym światem. Społeczeństwem w wersji demo. Tu można zobaczyć, jak bardzo lubimy porządek, wygodę, rytuały. Jak różnie się zachowujemy kiedy jesteśmy razem. I jak rzadko naprawdę jesteśmy razem.
To nie krytyka, to obserwacja. Bo może właśnie w takim mikrokosmosie najłatwiej dostrzec rzeczy, których nie widzimy na co dzień. Kiedy schodzisz z pokładu świat wraca do normy. Masz znowu zasięg, klucze, ulicę, sklep za rogiem. Ale przez chwilę byłeś częścią społeczności, która istnieje tylko w tym jednym konkretnym czasie i przestrzeni – od portu do portu.
I może właśnie dlatego te rejsy są tak fascynujące. Bo przypominają nam, że każda podróż – nawet ta najkrótsza – jest też podróżą w głąb ludzi. W tym również… nas samych.
Czy warto wybrać się na rejs wycieczkowy?
Odpowiedź może być tylko jedna: tak.
Jeśli chcesz tylko odpocząć – tak, rejs to świetny wybór.
Jeśli chcesz coś przeżyć – również.
Ale jeśli lubisz patrzeć głębiej – Costa Smeralda lub każdy inny statek da Ci więcej niż instagramowe widoki. Da Ci doświadczenie bycia częścią tymczasowego, ruchomego społeczeństwa, które – tak jak każde inne – rządzi się swoimi prawami.
Rejs to nie tylko podróż. To soczewka, w której możesz zobaczyć ludzi – i przede wszystkim siebie – w nieco innym świetle. A na Costa Smeralda widać ich jak na dłoni.
A może chcesz dowiedzieć się więcej o rejsach?
Wszystko, co musisz wiedzieć przed pierwszym rejsem: od wyboru kabiny po ukryte koszty, pakowanie i pułapki roamingu morskiego. Po tym filmie żadna morska podróż nie będzie Ci straszna!
Podróż odbyliśmy na zaproszenie Costa Cruises.
Nie ma jeszcze komentarzy, może coś napiszesz?