Dwa schroniska, dwie szarlotki i mnóstwo frajdy. Oto szlak idealny – nawet zimą i nawet z dziećmi!

Zalety? Dwa desery, mało ludzi i nasz polski „winter wonderland”

Na Klimczoku wybieram z menu „pijaną śliwkę” – głównie dlatego, że nigdy nie spotkałam jej w innym schronisku. Ta deserowa brawura okazuje się być wyborem porównywalnym do wybrania właściwych sześciu cyfr na kuponie LOTTO. Ciasto jest wilgotne, wręcz soczyste, bardzo aromatyczne, a przede wszystkim pełne przeplatających się smaków i tekstur. W moim prywatnym rankingu deserów górskich daję mu mocne 12/10. Tradycjonaliści i ci, których zwiodłam tu tytułem o dwóch szarlotkach też nie będą rozczarowani Jest tu i ona – królowa polskich szlaków. Sama liczę jednak, że z nią spotkam się na Szyndzielni.

I dokładnie tak się dzieje. Zaledwie godzinę później delektuję się szarlotką w ogromnej, choć pustej sali drugiego schroniska na swojej trasie. Przez kilkadziesiąt minut spotykam tu dosłownie trzy osoby. To irracjonalnie, bo latem to miejsce pęka w szwach, a kolejka po ciastko i inne rarytasy ciągnie się często aż do drzwi.

Jeszcze chwilę ponownie wpatruję się w Tatry – stąd też widać je bardzo wyraźnie – a zachwyt całą sytuacją zdaje się tylko rosnąć z każdą chwilą. Gdyby nie zbliżający się nieuchronnie zachód słońca – zaszyłabym się tu jeszcze na kilka godzin z książką albo notatnikiem. Śnieżne zaspy dookoła schroniska, z wydeptanymi pomiędzy nimi szlakami, tylko dodają magicznej atmosfery – niczym z teledysku „Last Christmas”, choć już po świątecznym sezonie. Wielka górka nieopodal, z której aż chciałoby się zjechać na jabłuszku albo tych cienkich, niezbyt jakościowych sankach (co zresztą niektórzy najmłodsi turyści tu czynią), przywołuje wszystkie najwspanialsze dziecięce marzenia. Jest pięknie.