Przed wyjazdem zawsze szukam relacji z pobytu w miejsca, do których się wybieram. Są bardzo ważne w planowaniu podróży. Wymagają też dużo pracy od tych, którzy je zamieszczają. Pomyślałam, ze czas zacząć oddawać to co otrzymałam od innych stąd zamieszczam relację czy może raczej opowieść z Zanzibaru.
Odkąd pamiętam zawsze marzyłam o podróżowaniu. Gdzieś w tych marzeniach pojawiały się magiczne nazwy, których nawet samo wymawianie sprawiało przyjemność: Seszele, Mauritius, Bora-Bora, Fidżi czy właśnie Zanzibar.
Dlatego długo nie zastanawiałam się, kiedy pojawiło się coś takiego: http://www.fly4free.pl/jamajka-kuba-mek ... -1702-pln/. Bilety kupione dla 4 osób, termin 18 stycznia - my na 3 tygodnie z zamiarem spędzenia tygodnia na safari a nasi współtowarzysze 2 tygodnie z nami na Zanzibarze.
Lot z Brukseli, więc trzeba się tam jakoś dostać. Po przekalkulowaniu (czasowym i kosztowym) wyszło nam, że najlepiej samochodem. 900 km autostradami – jest OK. Parking w pobliżu lotniska.
Lot BRUKSELA 21.25 - ZANZIBAR 4.05 liniami Jetairfly. To belgijskie linie lotnicze pozostające w kooperacji z TUI Airlines. Nie pozostawiły dobrego wrażenia, niestety. Na wstępie samolot spóźnił się o jakieś 2,5 h (zresztą powrotny dokładnie tak samo). Brak informacji – obsługa wzruszała ramionami z sakramentalnym „I don’t know..” Samolot? Standard jak w tanich liniach lotniczych – tak też samolot mniej więcej wygląda. Niewygodny na 9-cio godzinny lot. No ale zabierał mnie w jedno z moich wymarzonych miejsc więc mu wybaczyłam.
Hala przylotów na Zanzibarze. Hmm…. Jakby to powiedzieć… Z zewnątrz wygląda w miarę normalnie ale wewnątrz… trudno mi nawet przywołać w myślach jakieś porównanie. Nie mogę powiedzieć, że lata świetności dawno ma już za sobą bo świetności toto nigdy mieć nie mogło
Dość powiedzieć, że powinno się temu nadać inną nazwę bo „hala przylotów” zdecydowanie nie pasuje Wizę dostaje się szybko. Formularz, zdjęcie, skan palców, 50 $ i już mamy wizę. Dłużej czeka się na bagaż. Nic dziwnego –wydawanie nie jest zautomatyzowane. W tym czasie można wymienić trochę pieniędzy – nie za dużo bo kurs w Stone Town jest o wiele lepszy. Żółtej książeczki nikt sprawdzać nie chciał - co nie znaczy, że to norma.
Transport do zarezerwowanego wcześniej hotelu już na nas czeka. Jak z pod ziemi pojawiają się „pomocnicy”, którzy odbierają od nas walizki i ciągną je do samochodu. Po drodze dołączają do nich następni i już we dwóch ciągną jedną walizkę (wcale nie były takie ciężkie)
Nauczeni doświadczeniem nie protestujemy, nie wyrywamy walizek. Są niezadowoleni, kiedy dostają napiwek z informacją, ze muszą się podzielić. I odchodzą, kiedy przestajemy zwracać na nich uwagę. Czyli norma.Hotel Hiliki House: dobra lokalizacja, dobry standard, czysto i miło. 50 $ za klimatyzowaną dwójkę (przy dwóch nocach) z bardzo dobrym śniadaniem, z prywatną łazienką na korytarzu. W hotelu ogólnodostępna lodówka, czajnik, herbaty, kawa. Obsługa hotelu przyjazna i pomocna.
Na początek organizacja: trzeba kupić kartę do telefonu (nie pamiętam ile ale to było naprawdę niewiele i starczyło na cały pobyt), wymienić pieniądze (wymiana 2000 zł sprawiła, że staliśmy się milionerami
), wynająć samochód i załatwić pozwolenie na jazdę po Zanzi (10 $). Miałam co prawda namiar na wynajem samochodu ale menager naszego hotelu zaproponował, że może nam kogoś podesłać. Za 10 min. był w hotelu właściciel wypożyczalni i zaczęły się targi „na dobrego i złego policjanta” Cena wyjściowa 50$/doba przy 12 dniach za Suzuki Grand Vitara (samochód musiał mieć duży bagażnik ze względu na bagaż rejestrowany i podręczny x 4) Mój mąż negocjuje cenę: 45 $, 40, 30 a ja mu brzęczę nad uchem i wymachuję kartką z numerem telefonu, że przecież mamy umówione i że tanio i żeby dał spokój. W końcu facet zrezygnowany pyta „za ile macie ten samochód” -„ za 20$” – „ok., dajcie 250 dolców i przybijamy”. Przybiliśmy: połowa przy odbiorze auta, połowa po zwrocie. Samochód przyprowadził rano następnego dnia. Jego stan…? no cóż zawiózł nas wszędzie gdzie chcieliśmy i nie zawiódł 
A że trzeszczał? Kto by się tym przejmował Ruch lewostronny. Trochę obawiałam się patroli policyjnych, bo w sieci mnoży się od informacji o ciągłych łapankach i wymuszaniu łapówek. Pierwszą mieliśmy w drodze z Jambiani do Nungwi. Policjant zażądał międzynarodowego prawa jazdy. Mieliśmy. Pozwolenie rządowe. Mieliśmy. Mówi, że niedobre bo musi być ze zdjęciem. Byliśmy przygotowani – "nieprawda, Panie Policjancie – zdjęcie jest potrzebne przy pobycie ponad 3 miesiące a my przyjechaliśmy na dwa tygodnie". Pokiwał głową, uśmiechnął się i oddał dokumenty. Przez cały czas pobytu mieliśmy 4 kontrole. Bez łapówek.STONE TOWN
Przyszedł czas na zwiedzanie Stone Town. Co mogę o nim powiedzieć… Czy jest piękne? Nie powiedziałabym. Czy ma klimat? Zdecydowanie tak. Pomijając uciążliwe nagabywanie na każdym kroku to wąskimi uliczkami naprawdę warto się powłóczyć.
Można zobaczyć Masaja:
Zawsze zatłoczone miejscowe środki transportu lądowego; dala-dala:
i morskiego:
pójść na lekcję do miejscowej szkoły:
lub po prostu pozachwycać się kolorami:
Warto też – zdecydowanie warto -odwiedzić Darajani. Tam z pomocą naszego uprzejmego bossa zrobiliśmy zakupy na kilka dni w Jambiani. Myślę, że oszczędziło nam to wiele nerwów i szylingów. Wyglądało to tak, że my mówiliśmy co i ile chcemy a on podchodził i targował. Potem wołał nas i płaciliśmy. Czasem nie targował – podchodził do stoiska z nami i mówił „to mój kolega – da Wam dobrą cenę”. Darajani Market to miejsce, gdzie najtaniej na całym Zanzibarze można zrobić zakupy i to dosłownie wszystko (łącznie z żywymi zwierzętami) - oliwę, ryż (najlepszy jaki kiedykolwiek jadłam), makaron, warzywa, owoce i pieczywo. Ceny w mini marketach są znacznie wyższe – ale niektóre produkty (np. masło) można dostać tylko tam. Pewnie dlatego, ze w tym upale długo by nie wytrzymało.
A poza tym Darajani jest tak kolorowy i ciekawy, ze naprawdę nie można sobie darować połażenia i pogapienia. Jedynie zapach w części „mięsnej” i „rybnej” spowodował, że byłyśmy tam kilka sekund – na wdechu. Panowie dzielnie przeszli całość. Ale zakupów na tych słabo pachnących stoiskach nie zrobiliśmy…
O zachodzie słońca nad brzegiem morza rozpoczyna się pewien spektakl – chyba wszystkie dzieci Zanzibaru (miasta) pojawiają się na plaży i w ubraniach rozpoczynają kąpiel w morzu: skaczą z betonowych brzegów do wody, biegają, chlapią – jest ich mnóstwo: głośnych, szczęśliwych i roześmianych.
Wieczorem wybraliśmy się na kolację do Forodhani Gardens - nocny targ z jedzeniem. Rozpoczyna się tuż po zachodzie słońca a kończy się (podobno) kiedy zniknie ostatni klient. Nie byłam zachwycona jakością jedzenia. Ale to nasza wina – zamiast trzymać się sprawdzonej zasady „idź tylko tam gdzie widzisz miejscowych” daliśmy się podejść jak pierwsze lepsze białasy i w efekcie posiłek był dość drogi i niezbyt smaczny. Nie powtórzyliśmy już tego błędu. Polecam zanzibarską pizzę,
sok z trzciny cukrowej
samosy i grillowane krewetki.
Można sobie odpuścić największe i najbardziej kolorowe stoiska z ogromnym wyborem – przeciętna jakość, nastawiona na drenowanie kieszeni turystów. Ale wyglądają pięknie. I sam pobyt tam też obowiązkowy.
W Stone Town nie ma ładnych plaż. Żeby znaleźć się na czymś ładnym trzeba wynająć łódź (10$/osoba cena normalnie przyjęta – my zapłaciliśmy 25 za wszystkich ale to było po południu a i tak nie było łatwo zbić cenę) i popłynąć na jedną z okolicznych wysp. Wybraliśmy Prison Island ze względu na żółwie olbrzymie, których nasi towarzysze podrózy jeszcze nie widzieli. Płynie się ok. 20 min. wstęp na wyspę jest bezpłatny – płatne jest tylko wejście do żółwiego zoo (chyba 5$). Miejsce do nurkowania z maską miłe, ale nie powala.
Taka była łódka:
a żółw robił dziwne miny
Podsumowując: na wszystkie atrakcje Stone Town wystarczy 1 pełny dzień z noclegiem. Jak ktoś jest dłużej to warto wybrać się na Safari Blue do oddalonej ok. 25 km Fumby. Można też ze Stone Town ale najlepszą cenę uzyska się w Fumbie właśnie, bo stamtąd ruszają wszystkie Safari Blue. Trzeba być tylko rano ok. 8.30 – 9.00. W cenie oczywiście lunch – nawet niezły.
cdn...
