Termin: 15.05 – 01.06.2015
Trasa: Poznań – Berlin – Lizbona - São Miguel – Terceira – Pico – Faial – São Jorge – São Miguel – Lizbona – Berlin – Poznań
15 maja
Z Poznania wyjechałyśmy ok. 4 rano, trzeba było dojechać do Berlina, skąd o 11.30 wylatywał nasz samolot do Lizbony. Podróż do Berlina minęła szybko i właściwie niezauważalnie, ponieważ o tej porze chyba nikt z podróżujących nie ma problemu ze snem
Ok. 7.30 byliśmy na lotnisku Berlin-Schönefeld. Cóż, trzeba było szybko się obudzić, żeby nie paść ofiarą tych tłumów ludzi, którzy pewnie też gdzieś lecieli albo i niekoniecznie (wiadomo, że ludzie w różnym celu przyjeżdżają na lotniska Mniejsza o to, nasz dzień zaczął się od śniadania i to było najważniejsze, że w odróżnieniu od innych nie musiałyśmy nigdzie się spieszyć Samolot Berlin - Lizbona wyleciał z ok. 30 min. opóźnieniem i tym sposobem w Lizbonie byliśmy dopiero ok. 15 godz. Szkoda, ponieważ miałyśmy spore plany na stolicę Portugalii, ale po krótkiej naradzie zdecydowałyśmy, że mimo to jedziemy do centrum, w końcu 2-godz. spacer w centrum to lepiej, niż 3h czekania na lotnisku . Z lotniska do centrum można bardzo łatwo dostać się metrem, a zatem już po 30 min. spacerowałyśmy wraz z naszym małym bagażem (niestety, tanie linie lotnicze „pilnują”, by bagaż podróżnych był jak najmniejszy) wzdłuż pięknych uliczek Lizbony 
(1 bilet na metro kosztuje 1,4 € + 0,5 € za kartę wielokrotnego użytku Viva Viagem).Z Lizbony i potem między wyspami korzystałyśmy z usług linii Sata. Być może nie mam dużego doświadczenia, jeżeli chodzi o różne linie lotnicze, ale podróż z Sata podobała mi się. Obsługa w samolocie była fajna, a szczególnie, że dostaliśmy zarówno gorące napoje, jak też zimne, całkiem dobre kanapki i do tego jeszcze deser (tak to mogę latać, naprawdę
Lotnisko na wyspie Sao Miguel jest nieduże, znajduje się niedaleko miasta. Pas startowy biegnie dosłownie wzdłuż oceanu, dlatego fajnie jest obserwować z góry, jak lądują i startują samoloty
Sao Miguel (15.05 – 21.05)
Z lotniska do miasta dojechałyśmy aerobusem. W poczekalni na lotnisku jest stoisko, w którym można kupić bilet na aerobus, umówić się na termin powrotny, dostać wszystkie niezbędne informacje. Cena biletu – 5 € (w obie strony), aerobus zawozi do samego hotelu i potem zabiera też spod samego hotelu, co jest mega wygodne! Jeżeli chodzi o język, to okazało się, że na Azorach w zasadzie wszyscy lepiej czy gorzej potrafią mówić po angielsku (podobno większość mieszkańców wysp posiada rodzinę w Stanach, pewnie stąd wynika naprawdę gęsta siatka połączeń lotniczych z Kanadą oraz USA).
Zanim opuściłyśmy lotnisko (to dotyczy wszystkich wysp), podeszłyśmy jeszcze do informacji turystycznej. Fajna sprawa! Można tam dostać i to za darmo mapę wyspy + większych miast, rozkład komunikacji publicznej, mapki z trasą pieszych wędrówek (wszystkie te materiały można również dostać w informacji turystycznej w Ponta Delgada).
W Ponta Delgada nocowałyśmy w Residencial Sete Cidades (ok. 21 godz. byłyśmy w końcu u siebie w pokoju, dzień przelotów dobiegł końca, uff
). Jeżeli chodzi o hotel, to dla nas ważny był koszt noclegu (rezerwacji dokonałyśmy przez hotels.com, było sporo taniej niż przez booking.com), ale nie chciałyśmy rezygnować z własnej łazienki i śniadania. Zważywszy jeszcze, że w niektóre dni korzystałyśmy z komunikacji publicznej, musiałyśmy również pamiętać o przyzwoitej lokalizacji hotelu, żeby nie trzeba było daleko iść do przystanku. Podsumowując, powyższy hotel nie był luksusowy, ale spełniał nasze wymagania. Pokoje były czyste, a śniadanka smaczne (najbardziej cieszyło nas, że codziennie dostawałyśmy świeże Bolo Lêvedo – rodzaj lekko słodkich miejscowych bułek, bardzo nam smakowały! 
16 maja
Po dobrym śniadanku nadszedł czas, by spojrzeć trochę bliżej na wyspę São Migiel. Droga z hotelu do centrum zajmowała nam jakieś 10 min, ale mimo to w standardzie było tak, że rano wychodziłyśmy i przez cały dzień nas nie było. Na São Migiel jest całkiem sporo atrakcji, dlatego szkoda czasu, by spędzać go w hotelu
Na dobry początek był zaliczony spacer wzdłuż wybrzeża, zajrzałyśmy do wszystkich kościółków po drodze, a co ważniejsze znalazłyśmy biuro firmy MobyDick-Tours (http://www.mobydick-tours.com/), by od razu nabyć bilety na oglądanie wielorybów i delfinów. W zasadzie zobaczenie wielorybów było głównym celem wyjazdu (przynajmniej dla niektórych z nas
) Właśnie dzięki wielorybom w swoim czasie dowiedziałam się o istnieniu takiego zakątka Ziemi jak Azory. Być może też dlatego już pierwszego dnia postanowiono, że to dobry moment, by od wielorybów zacząć przygodę z Azorami Firma MobyDick-Tours była wybrana ze względu na koszt biletu (35 € - najniższa cena, którą udało nam się znaleźć przed wyjazdem w Internecie). Istotne również było to, że MobyDick-Tours do swoich morskich wycieczek wykorzystuje taki większy stateczek, a nie mały ponton. Wydawało nam się, że stateczek będzie bardziej stabilny i dzięki temu bujanie będzie zdecydowanie mniej wyczuwalne. Myliłyśmy się albo miałyśmy pecha, jeżeli chodzi o skalę bujania w tym czasie w oceanie, ale przed wypłynięciem jeszcze o tym nie wiedziałyśmy, niestety…
Wycieczka miała zająć nam 4 godziny, wróciliśmy już po 3 godz. (i całe szczęście!!!). Niektórzy z nas widzieli dużo delfinów, żółwie, a niektórzy… (w tym również ja
) już po 15 min. od wypłynięcia mogli doświadczyć wszystkich „przyjemności” związanych z chorobą morską… To było straszne, nie żartuję! 
Z przerażeniem myślałam, że o zgrozo, wycieczka ma trwać aż 4 godziny i jeszcze za to zapłaciłam… Im dłużej szukaliśmy wielorybów, tym mocniej fale rzucały nasz stateczek, tym coraz więcej ludzi dowiadywało się, co to jest choroba morska… Po jakimś czasie organizator wycieczki stwierdził, że chyba już nikomu nie zależy na wielorybach , tym sposobem postanowiono, że wracamy do portu. A zatem wielorybów tym razem nie zobaczyłam (tak, tak!!! Był ciąg dalszy poszukiwań ogromnych stworów, ale o tym trochę później), z kolei koszt wycieczki z tego względu ostatecznie nam zmniejszono do 30 €/os., czyli i tak dość dużo).Wieczorem znowu spacerowałyśmy wzdłuż wybrzeża i dzień tym sposobem dobiegł końca…
17 maja
Trasa dnia: Sete Cidades - Lagoa Verde - Vista do Rei – Mosteiros
Do Sete Cidades dojechałyśmy autobusem (koszt biletu 3,91€), a potem już pieszo i za pomocą mapy szukałyśmy najpierw jezior Lagoa Verde oraz Lagoa Azul (to nie jest daleko od przystanku autobusowego, może z15 min. do „niebieskiego jeziora” i następne 10 min do „jeziora zielonego”
) Jeziora rzeczywiście są w kolorze zielonym i częściowo niebieskim, bo bardziej widoczny jest szary niż niebieski, no ale cóż. Zielono jeziorko obeszłyśmy wkoło, zanim znalazłyśmy kierunkowskaz na Vista do Rei (okazało się, że droga do Vista do Rei zaczyna się już tuż przy parkingu, a nie „końca” jeziora, no ale kto wiedział… Pogoda tego dnia była bardzo zmienna, dlatego stopniowo idąc w górę, udało nam się zobaczyć 2 jeziora razem, ale ludzie, którzy przyjechali na ten punkt widokowy samochodem, już takiego szczęścia nie mieli, mgła była tak duża, że z tej wysokości prawie nic nie było widać.
Już w pierwszy dzień pobytu na wyspie dosłownie wszędzie widziałyśmy te szczęśliwe krowy pasące się na polu z przepięknym widokiem na ocean, powszechne hortensje (symbol Azorów), ogromną ilość odcieni zielonego, że momentami odruchowo musiałyśmy sprawdzić, czy aby na pewno to są żywe rośliny, a nie sztuczne
Powrót z Mosteiros był wybrany z tego względu, że autobus stamtąd w kierunku Ponta Delgady wyjeżdżał o 18.05 (bilet kosztował 3,31 €), czyli miałyśmy cały dzień na spokojny i niespieszny trekking. Z kolei miasteczko Mosteiros jest nieduże, przystanek autobusowy znajduje się w centrum miejscowości przy kościele. Podobno jest tam też piękna plaża, ale zabrakło nam czasu, by ten fakt sprawdzić
Można jednak było podziwiać widok na miasto z góry, co też zrobiłyśmy 
18 maja
Trasa dnia: Furnas - Parque Terra Nostra - Lagoa das Furnas - Caldeiras das Furnas
Do Furnas można bez żadnego problemu dojechać autobusem (albo południową stroną wyspy, albo północną, jak kto woli). Wybrałyśmy autobus w kierunku Povoacao przez Furnas (koszt biletu ok. 4 €).
Wycieczkę zaczęłyśmy od zwiedzania ogrodu botanicznego Terra Nostra, ponieważ autobus zatrzymuje się dokładnie przed wejściem do tego parku. Ludzi w parku było niedużo, ale bez względu na niezbyt ciepłe powietrze większość kąpała się w basenie termalnym (temperatura wody w basenie wynosi ok. +30-40 st.). Przy basenie jest spora ilość przebieralni, prysznic, więc dołączyłyśmy do reszty turystów i też skorzystałyśmy z mega przyjemnej kąpieli
Bardzo ciekawe doświadczenie, że w wodzie było cieplutko, z kolei na zewnątrz bardzo rześkie powietrze, że aż trudno było uwierzyć, że dałam się namówić na przebranie kurtki na strój kąpielowy… Na pewno super sprawa! Z przydatnych informacji, które udało mi się gdzieś tam wcześniej znaleźć i sprawdzić osobiście, zachęcam, by zabrać ze sobą ciemniejszy ręcznik oraz jakiś starszy strój kąpielowy, który nie szkoda wyrzucić po kąpieli albo przynajmniej mieć świadomość, że wszystko może nie do końca się wyprać (woda zawiera bardzo dużą ilość żelaza, stąd ma taki żółty kolor). Skóra również „łapie” od wody żółty nalot, ale na szczęście idzie potem tego się pozbyć pod prysznicem (może, co prawda, niekoniecznie od razu w parku) 
Po kąpieli nadszedł czas na spacer. W parku rośnie dużo hortensji, różnych paproci, kamelii, jakieś inne rośliny…
Na obiad w Furnas większość turystów zamawia „cozido” – takie tradycyjne azorskie danie z warzyw i mięsa (chociaż rybę w ten sposób również podobno można przyrządzić), które gotuje się głęboko w ziemi nad parującymi gorącymi źródłami. Cóż, nie byłyśmy wyjątkiem, zamówiłyśmy słynne „cozido” w restauracji Tony’s. Całkiem smaczne jedzonko, ale bez szału, po prostu ciekawy sposób przyrządzania
(cozido jest na talerzu stojącym trochę dalej, na pierwszym planie jest tuńczyk
).
Po obiedzie i spacerze po mieście, jak też odrobinę za miastem, taksówką dojechałyśmy do jeziora Lagoa das Furnas (taksówka kosztowała 8 €), żeby zobaczyć, gdzie zakopuje się „cozido”, jak też by poczuć zapach wydobywającej się z ziemi siarki, by zobaczyć słynne azorskie gejzery… A zatem potwierdzam, że rzeczywiście pełno tam jest gorących źródeł, gotuje się prawie na okrągło słynne „cozido”, siarkę czuje się nie tylko w okolicy tychże źródeł.
Z powrotem do Ponta Delgady wróciłyśmy wieczorem, korzystając z autobusu, tyle że wsiadłyśmy do niego przy jeziorze Lagoa das Furnas.
19 maja
Trasa dnia: Santa Iria – Porto Formoso – Nordeste – Ermida da Senhora da Paz
Ten i następny dzień różniły się od poprzednich tym, że zmieniłyśmy sposób zwiedzania wyspy. Już nie chodziłyśmy dużo pieszo, tylko wygodnie jeździłyśmy wynajętym autem
Samochód wynajęłyśmy bezpośrednio w firmie Autocunha (http://www.autocunha.net/ ). Rezerwacja była zrobiona jeszcze przed podróżą i z dostarczeniem samochodu do hotelu. W tym przypadku bezpośredni wynajem okazał się tańszy, niż przez Economy Car Rentals, i co bardzo ważne, nie było żadnej blokady środków na karcie kredytowej (co prawda, zapłaciłyśmy za pełne ubezpieczenie SCDW). Zarówno samochód, jak też obsługa były bardzo fajne, polecam! Nasz samochodzik
Kierując się na Ribeira Grande i nie wjeżdżając do samego miasta, bardzo szybko dojechałyśmy do punktu widokowego Santa Iria. Było ładnie, ale ze względu na zachmurzenie dużego wrażenia ten punkt widokowy na nas nie zrobił.
Następny przystanek – plantacja herbaty Porto Formoso. Najpierw całkiem niepotrzebnie wjechałyśmy do miasteczka Porto Formoso, co było sporym błędem, ale dzięki temu na własnej skórze doświadczyłyśmy uroku małych wąskich uliczek, które prowadzą raz w górę, raz w dół; ruch z naprzeciwka nie zawsze jest widoczny, nie mówiąc już o zaparkowanych samochodach miejscowych również w tych wąskich małych uliczkach. Podsumowując, nasz kierowca nie miał lekko!
Samochód dał sobie radę, ale gdyby silnik był nieco lepszy, to mimo wszystko wszyscy by nam tym skorzystali Wracając do plantacji herbaty Porto Formoso, jest to niewielka plantacja, na której rośnie i produkuje się 3 rodzaje czarnej herbaty – Pekoe, Orange Pekoe oraz Broken Lear (każdy rodzaj herbaty różni się przede wszystkim swoją mocą). Wejście na plantację jest darmowe. Najpierw turystom proponuje się obejrzenie filmu na temat uprawy herbaty, potem pokazuje się etapy produkcji, z kolei pod koniec zwiedzania można również całkowicie za darmo spróbować wybranego gatunku herbaty. Można oczywiście nabyć herbatę jako pamiątkę do domu (koszt 3 €), ale absolutnie nikt tego nie wymaga.
Dalej droga prowadziła nas w kierunku Nordeste – miejscowość znajdująca się we wschodniej części wyspy. Wiadomo, że jadąc w kierunku Nordeste, zatrzymywałyśmy się na każdym możliwym punkcie widokowym, a trochę ich było
Można było zobaczyć wodospady (Parque Natural da Ribeira dos Caldeirões), trochę poobserwować ptaki.
Nordeste nie zrobił na nas dużego wrażenia, ale niektóre punkty widokowe w okolicach Nordeste i owszem, były bardzo ładne
Już wieczorem dotarłyśmy jeszcze do jednego pięknego miejsca – Ermida De Nossa Senhora Da Paz. Stąd można podziwiać miasto oraz maleńką wysypkę Ilhéu da Vila Franca.
20 maja
Trasa dnia: Augusto Arruda Pineapple Plantation – Lagoa do Fogo – Miradouro da Boca do Inferno – Ponta da Ferraria (tzw. „gorący ocean”)
Plantacja ananasów była dla nas nie tyle czymś ciekawym, co bardziej nowym, bo raczej nie często widuje się, gdzie i jak rosną ananasy…
Augusto Arruda Pineapple Plantation (znajduje się w miejscowości Fajã de Baixo, plantacja jest otwarta codziennie od 09:00 do 20:00) jest to niewielka plantacja, ale dość znana na Azorach. Pracownicy większym grupom robią wycieczki, dokładnie opowiadając oraz pokazują różne ciekawostki związane z uprawą ananasów. Wejście znowu było darmowe, ale obok szklarni znajduje się nieduży sklepik z pamiątkami, w którym można nabyć oczywiście ananasy, likier ananasowy + wszelkie inne produkty, w procesie wytwarzania których wykorzystuje się ananas. Ciekawy pomysł w każdym razie na biznes 
Lagoa do Fogo – ładne i drugie co do wielkości jezioro na wyspie, ale z powodu mgły, która swoją drogą zdaniem miejscowych bardzo często tam jest, niedużo udało nam się zobaczyć. Pewnie byłoby cudownie pójść pieszo wokół tego jeziora, nie mieliśmy jednak na to czasu. Okolica w każdym razie jest przepiękna i warta zobaczenia!
Punkt widokowy Miradouro da Boca do Inferno – to miejsce zapamiętałam ze zdjęć jeszcze przed wyjazdem na Azory i nie pomyliłam się w swoim wyborze! Moim skromnym zdaniem
jest to najpiękniejsze miejsce na wyspie, które będę zawsze przywoływać w pamięci, gdy padnie słowo Azory…
W trakcie poszukiwań Miradouro da Boca do Inferno zobaczyłyśmy wiele innych pięknych tras, punktów widokowych. Niestety zabrakło nam czasu, by podążać każdą ścieżką. Niektóre szlaki zaliczyłyśmy częściowo, niektóre punkty widokowe widziałyśmy z daleka… Właśnie w tym dniu każda z nas stwierdziła, że na Azory musimy jeszcze wrócić, bo przecież tyle nie zdążyłyśmy…
Ponta da Ferraria („gorący ocean”) – niestety, nie udało nam się doświadczyć „gorącej” kąpieli w oceanie. Trochę trudno było przewidzieć, o której uda nam się do tego miejsca dotrzeć, a przypływy i odpływy też nie chciały dostosować się do nas…
W Internecie jest sporo opinii, że jest to wyjątkowe miejsce i ciekawe zjawisko, no ale cóż, mamy kolejny powód, by kiedyś powrócić na Azory Tym niemniej widoki w Ponta da Ferraria również są przepiękne 
21 maja
Samolot na Terceirę leciał o 13.10, dlatego przed południem udało nam się zobaczyć jeszcze 2 parki miejskie (jeden płatny – Jardim José do Canto, drugi bezpłatny - Jardim Antonio Borges). Bardziej przypadł nam do gustu park bezpłatny
Dziwne, u mnie wszystko dobrze się wyświetlało... Jednak usunęłam wszystkie linki i jeszcze raz wstawiłam zdjęcia od nowa. Mam nadzieję, że teraz będą widoczne dla wszystkich 
) Ech, nie ma lekko, trochę techniki i człowiek się gubi