Pomysł o wycieczce na język trola zjawił się niespodziewanie przy okazji planowania wycieczki do Oslo i okolic (notabene nie doszła do skutku ta wycieczka).
Plan podróży był nstpjcy:
- 26.09.2014 Wrocław - Oslo Sandjeford (Wizz)
- 29.09.2014 Bergen - Warszawa Chopin
- 29.09.2014 Warszawa - Wrocław (PolskiBus)
Podróż odbywałem razem z kuzynem. Założyliśmy, że podróż będzie maksymalnie budżetowa. Więc spiwory, namiot, prowiant no i w drogę!
Podróż odbywała się w większości autostopem (poza jednym wyjątkiem). Założenie główne zdobyć Trolltungę a dodatkowe to pochodzić po Bergen i jak czas pozwoli to wejście na Urliken.
Ziściło się jedynie założenie główne z powodu po prostu braku czasu.
Więc? Rozpoczynamy.Pierwszy nocleg gdzieś w okolicach Haukerød.Było już ciemno jak się rozbijaliśmy
Było ciężko ze znalezieniem odpowiedniego miejsca pod namiot. Okazało się, że rozbiliśmy się na świeżej powycińce (czy jak to się nazywa)
Pełni sił witalnych po śniadaniu ruszamy pełną parą.Trochę na początku byliśmy rozczarowani opcją autostop (a tyle się naczytałem relacji autostopowych z norwegii) bo wprawdzie aut było niewiele to nikt się nie zatrzymał.Mieliśmy nawet teorię o nas czyli dwóch Marcinów prawie przed czterdziestką realizujący coś co powinniśmy robić co najmniej z dekadę wcześniej ale co tam. Lepiej późno niż wcale.Dopiero po dojściu do stacji benzynowej (shell) i umieszczeniu się przy wyjeżdzie z niej po dosłownie kilku minutach przystanął nasz pierwszy kierowca busa chrześcijańskiej szkoły.Nadrobił trochę kilometrów żeby zawieźć nas w miejsce gdzie będziemy mieli większe szanse na kolejny transport czyli w pobliże miejscowości Seljord na stację shell (dystans około 160 km).Ten przejazd był trochę "barterowy" bo pomogliśmy mu wcisnąć dwie tony pyrek do tego busa.Po drodze posililiśmy się na stacji statoil hotdogami (4 korony/sztuka).A oto ten busik odjeżdżający gdzieś dalej.
Po krótkim odpoczynku i wejście na drogę.
Dosłownie po 10 minutach zatrzymał się kolejny kierowca.
Tym razem dostaliśmy się z nim do Røldal ( około 135 km) na stację bezynową także shell.
W trakcie tej podwózki strasznie zaczeło padać ale i tak widoki jakże inne niż dotychczas oglądane.
Jako, że była już godzina 19 i powoli zaczeło się ściemniać jak i aura deszczowa jaką zastaliśmy obawialiśmy się czy na pewno dostaniemy się tego dnia pod schody kolejki.
Tutaj w trakcie czekania na kolejnego kierowcę.
Dotarliśmy wieczorem do Oddy (godz 20). Piersze spotkanie z fiordem. Muszę powiedzieć, że spojnie jadł mi z ręki i nie uciekał.
Sørfjorden we własnej osobie
Potem rzutem na taśmę udało nam się dojechać (dwoma samochodami) tuż pod schody.
Rozbiliśmy namiot obok informacji turystycznej i w kimę.
Rankiem zanim się zebraliśmy poszedłem zobaczyć te 2000 schodów.
Bardzo to była mądra decyzja bo spotkałem tam parę z polski.
Trochę porozmawialiśmy i dowiedziałem się że plecaki i namiot zostawili na werandzie domku/kasy? zaraz przed dawną kolejką.
Tak samo zrobiliśmy więc namiot i plecak z ciężkimi rzeczami został na dole a my przepakowaliśmy się do jednego i ruszyliśmy do góry.
Nie wyobrażam sobie faktu niesienia wszystkiego aż na jęzor.
Pozdrawiam tamtą parę
Schody nachylone nawet do 42 stopni. Po przejściu początkowego dystansu byliśmy szybko w połowie drogi.
[sattachment=6]mIMG_5249.jpg[/attachment]
Jednak po wejściu na "górę", "góra" okazała się być połową drogi.[
Schody są umieszczone tak na oko 2-3 metry nad poziomem gruntu. Do podtrzymania jest przeciągnięta stalowa linka.
Przy robieniu zdjęcia spadł mi dekielek i ciężko było zejść i wejść z powrotem.
Zdjęcia na szczycie schodów
Tablica informacyjna z podanymi czasami dojścia. Niestety powalona leżała na ziemi.
Trochę zdjęć z marszu. Ogólnie cały czas padało. temperatura około 12 stopni ale nie było wetrznie więc nie odczuwało się tej temperatury (w Oslo było ponad 20 stopni).
Zdjęcia ciężko się robiło bo nad nami ciemne deszczowe chmury, których nie było nad lodowcem. Więc tam było słonecznie dodatkowo światło odbijało się od lodowca i to wszystko razem wzięte dawało duży kontrast w kadrze.
(aparat canon s3 z CHDK i z chińskim konwerterem x0,45 czas na zmianę "zestawu")
Na płaskowyżu Hardangervidda taki oto mostek.
Tak oznaczone są szlaki, literą T i ułożonymi kamieniami aby można było dojrzeć szlak z daleka.
[img]http://fotserv.pl/upload/1475315842-\mIMG_5266.jpg[/img]
Za mną płaskowyż a ja w zapasowym płaszczu przeciwdeszczowym (taka darmowa reklamówka sklepu) Przydała się bardzo mimo dobrej kurtki.
Niemal przez cały czas coś padało z nieba. Wszystko było takie ponure ale i zarazem takie ciekawe i niesamowite.
Nad nami ciemne chmury a nad lodowcem widać było słońce i blask jego odbijający się od szczytów.
Przez cały czas natrafialiśmy na mniejsze lub większe potoki. Ze zboczy było dużo wodospadów.
Bardzo fajny kontakt z naturą przez to, że było tylko kilka osób spotkanych na ścieżce.
W jednym miejscu mieliśmy problem z przejściem przez strumień. Był rwący i dosyć szeroki.
Nie chcieliśmy zamoczyć bardziej obuwia a i pomysł żeby je ściągnąć nie był też najlepszy.
Koniec końców jakoś się udało. W drodze powrotnej nie było za to problemu.
Z innej strony od razu zauważyliśmy dogodne przejście powyżej wytyczonej ścieżki.
Opisywany strumień.
Nareszcie po kilku godzinach marszu zobaczyliśmy jezioro Ringedalsvatnet nad którym wisi język trola.
Niestety jeszcze przed nami było trochę drogi żeby go zobaczyć.
Marcin przy wodospadzie a dalej kilka powtarzających się widoków z marszu.
Przy jednym ze spadających niżej wodospadów natrafiliśmy na ciekawe zjawisko.
Wodospad zamiast spadać w dół pod wpływem silnego wiatru rozbryzgiwał się na małe drobinki, uzosił się i wirował.
Główny cel już w zasięgu wzroku
Najpierw robiliśmy sobie wzajemnie zdjęcia. Po chwili jednak przyszli dwaj niemcy i już nawzajem robiliśmy sobie przysługę fotografowania siebie.
Marcin jeszcze wszedł na skałę która jest powyżej języka
Kilka chwil odpoczynku i wracaliśmy. Niemcy poszli szukać miejsca na rozbicie namiotu.
W drodze powrotnej przez chwilę zobaczyliśmy słońce nad nami. Zaraz jednak chmury je przysłoniły ale zdjęcie udało się zrobić.
Po drodze zobaczyliśmy z 30 metrów od ścieżki przewrócony namiot. Dosłownie pośród mchów i małych kałuż. Zabrałem go bliżej ścieżki i przymocowaliśmy żeby znowu nie pofrunął.
W międzyczasie spotkaliśmy parę azjatów i myślę, żę oni mogli go rozstawić.
Trochę się śpieszyliśmy bo zmierzch nas straszył swoją obecnością i nie chcieliśmy ani szlakiem ani torami iść po ciemnku.
Gdy byliśmy już na dole zrobiło się już ciemno.
Zabraliśmy namiot i torby pozostawione na ganku domku przy kolejce i zjechaliśmy stopem na dół.
Plan był żeby jechać w prawo na most nad Hardangerfiord, więc udaliśmy się żeby złapać jakieś auto.
Niestety nie udało się nam. Dosłownie tylko kilka samochodów przejechało.
Chcąc nie chcąc poszliśmy piechotą.
Głównie szliśmy starą drogą poza tunelami.
Szualiśmy miejsca na nocleg i choć kilka miejsc by się nadało to ilość kamieni które pospadały na tę drogę i okolicę zniechęciły nas i pchały coraz dalej.
Czas upływał nam miło. Przestało padać. Obok ciemnowody fiord nam towarzyszył.
Po około dwóch godzinach znaleźliśmy parking przy wylocie z tunelu. Mniej więcej tutaj:https://goo.gl/maps/FacnK9zpmEG2
Rozbiliśmy się. Wszystko mieliśmy mokre i nie mieliśmy złudzeń. Nic nie wyschnie. Zaczęło ponownie padać.
Pierwszy raz użyliśmy kocy termicznych i pokrzepiliśmy się resztą trunku z ziemniaków.
Ranek przywitał nas chłodny. Widok był zachwycający.
A tutaj jeszcze widać nasz namiot
Pośniadaliśmy trochę i dalej w drogę. Ruch był mały ale zdecydowaliśmy się pójść tunelem mimo, że jest zakaz.
Chwilę potem zatrzymał się bus. Kierowca był właścicielem firmy hydrauliczno-sanitarnej.
Jechał do Lofthus co nam pasowało. Okazało się, że zatrudniał kilku polaków i jedyne słowa jakie znał nie nadają się do opisania w tej kulturalnej relacji.
Wysadził nas jednak w Kinsarvik czyli nadłożył drogi żebyśmy zdążyli na prom.
Nie mieliśmy w zamiarze korzystać z niego bo nasz plan był aby poruszać się drogami i stopem.
Prom około 30 minut wcześniej jednak odpłynął a następny miał być za około 1,5 godziny.
Ruszyliśmy tyłki na drogę i..... nic nie jechało. Godzinę prawie staliśmy i żadnego ruchu nie było. Głównie auta zatrzymywały się w tej miejscowości.
W takim razie zmieniliśmy plany. Ulokowaliśmy się przy przystani w oczekiwaniu na prom.
Miła Pani z informacji turystycznej pozwoliła nam naładować wszelkie akumulatory w tak zwanym międzyczasie oczekiwania na nasz środek lokomocji.
Miejscowe rzeźby.
Prom okazał się dość tani. Około 30 PLN/os.
Oczywiście cały czas padało jednak było przyjemnie. W końcu dzisiaj będziemy spali w ciepłej pościeli.
Prom przybił do Utne aby za chwilę ruszyć w dalszą drogę do Kvanndal
Po dotarciu do .... na początku chcieliśmy po prostu ruszyć dalej łapać stopa ale akurat jechał autobus który właśnie udawał się do Bergen. Jako, że trochę czasu mieliśmy mało zdecydowaliśmy się na niego.
Bilet dla jednej osoby kosztował około 100pln. Jednak natrafiliśmy na wielki problem.
Od początku podróży nie mieliśmy styczności ze szwedzkimi koronami a w autobusie nie można było płacić kartą.
Trochę to nierozsądne może ale mieliśmy nic nie wydawać. Podróż na kilka dni, namiot, jedzenie z kraju, woda do picia wszędzie dookoła. Słowem byliśmy "goli".
Na szczęście kierowca pozwolił nam jechać a po drodze skorzystamy z bankomatu.
Tak też się stało. Problem jeszcze był taki, że kierowca musiał na mnie czekać z powodu małej ilości gotówki w bankomacie.
Maszyna stwierdziła, że jednorazowo będzie wypłacać maks. 100 koron więc wypłata chwilę trwała. Wcześniej chwilę trwało wymyślenie dlaczego maszyna nie wypłaca nam tych 500 koron.
Dalsza droga była już tylko luksusem. Bardzo dużo w tamtych rejonach czarnoskórych. Właściwie dopóki nie dojechaliśmy do Bergen to białych było kilku.
Parę widoków zza okna busa.
W Bergen od razu udaliśmy się na lotnisko komunikacją. Jechaliśmy dwoma autobusami które były skomunikowane ze sobą. Ponoć nie zawsze tak jest.
Na lotnisku wystarczyło już przepakować się i w drogę.
Na początku mieliśmy bardziej ambitne plany co do wypadu ale trochę marnowaliśmy czas.
Mogliśmy na Trolltungę wejść nawet dzień wcześniej, może z noclegiem gdzieś po drodze a w Bergen być przed zmrokiem. Niewiadomo.
Bardzo sprawnie nam poszło przedostanie się z Sandenfiord do Oddy. Mogło być różnie.
No i nie wydalibyśmy kasę na transport do Bergen co było największym kosztem. Wielokrotnie wyższym niż same loty.
