JAMBO!
Wciąż brakuje mi czasu na sprawozdania z dłuższych podróży. Zdecydowałam się jednak do Was wrócić, bo moja ostatnia wyprawa była krótka i zwarta - czyli łatwa do opowiedzenia.
Na początku tego roku spędziłam niemal dwa miesiące w Gambii. Widać mój facet obgryzał paznokcie z tęsknoty i nerwów, bo nieugięcie próbował zająć sobie czymś czas. Z tej nudy i niemocy prześledził wszystkie loty w całej dostępnej cyberprzestrzeni. Po powrocie do Polski czekało na mnie kilka niespodzianek: pyszne jedzenie i wyjazdowe atrakcje.
Kiedy usłyszałam, że kupił dla nas bilety do Tanzanii, pisnęłam z radości. Chwilę później dodał, że wyjazd odbędzie się w okresie świątecznym. Mina mi zrzedła i od razu oznajmiłam, że to on powie mojej mamie o planach na wigilię. Chwilę później się okazało, że pod hasłem TANZANIA, kryje się ZANZIBAR. I w ten sposób mój entuzjazm znacząco przygasł.
Preferuję wolny tryb podróżowania, z odpowiednią ilością czasu na rozmowy z ludźmi i poznawanie lokalnego życia. Na hasło "Zanzbibar" ogarnął mnie dreszcz grozy, a przed oczami namalowały się pocztówkowe obrazki: palmy, biały piasek, europejskie laski opalone na skwarkę i murzynek bambo za murami kurortu. Brr! Relaks należy się każdemu i nie ma w nim nic złego. Jednak moje zamiłowanie do Afryki nie pozwala mi leżeć plackiem na plaży wśród drinków z palemką.
Później przyszły dobre wieści. Najwięcej turystycznych kompleksów znajduje się na północy wyspy. My natomiast mieliśmy hotel ulokowany na południu, w małej wsi Jambiani. I chociaż na plaży leżała mąka, a pod palmami byczyło się kilka lalek, życie miasteczka pochłonęło mnie do reszty. Jeśli macie ochotę zaznać lokalności i prawdziwego życia, wybierzcie się właśnie tam.
Chociaż lotnictwo nie obchodzi mnie wcale, podobnie nie ogarniam wszystkich promocji i systemowych błędów (hmm a nawet obsługa komputera kryje przede mną sporo tajemnic), wiem że znajduje się tutaj wielu biletowych freaków.
Bilety z których skorzystaliśmy wynikły z błędu taryfowego Oman Air. Połączenie Luksemburg - Monachium - Oman - Zanzibar, w dwie strony kosztowało 750zł. Brzmi jak okazja? No raczej! Nie tylko my się załapaliśmy na niebiańską promocję. Pokład samolotu pękał w szwach od obecności Polaków, Czechów i nacji bliżej nieokreślonych ale sąsiadujących. Po długich i wyczerpujących lotach czekała na nas ciekawsza część podróży. Aby dostać się z lotniska do Jambiani, potrzebny jest transport. Do wyboru macie taksówkę (ok. 30-50 dolarów) lub Dala Dala, lokalne busiki, tłoczne i nieprzyzwoicie tanie ( w zależności od dystansu, ceny zamykają się w kilku dolarach). Prawdziwa cena za przejazd w mieście to 600 szylingów tanzańskich. Aby ze stolicy, Stone Town, ruszyć do Jambiani, powinniście wydać nie więcej niż 7 000 szylingów tanzańskich od osoby. Choć wydaje mi się, że realna cena dla mieszkańców to ok. 3000-4000
Dolary na szylingi wymienić możecie na lotnisku, jednak nie jest to korzystna transakcja. Najlepiej wymieńcie tylko kilka dolarów na podróż do Stone Town i tam poszukajcie kantoru. Nie wytłumaczę Wam, gdzie się znajduje, bo sama pytałam po drodze z 10 osób, żeby się tam dostać. Kiedy Marcin pilnował ciężkich plecaków, ruszyłam na prawdziwe poszukiwania! Kręte uliczki miasta nie powinny Was przerażać - wszyscy bardzo chętnie wskazywali mi drogę i owocnie doprowadzili do celu. Po drodze mijałam mnóstwo białych par z afrykańskim "przewodnikiem".
Nie dajcie się namówić na odpłatną pomoc, jest zupełnie zbyteczna. DalaDala 309 prowadzi ze Stone Tone prosto do Jambiani. I tutaj również nie dajcie się robić w konia - najlepiej udawajcie, że korzystaliście już z takiego transportu i wiecie ile powinniście zapłacić. Nie pytajcie o cenę, wręczcie kierowcy lub "zbierającemu kasę" banknot i podziękujcie.
Podróż DalaDala to świetna zabawa, o ile nie macie problemów ze stawami.
Ponad dwie godziny siedzieliśmy skuleni w towarzystwie 30 (!) innych osób. Po środku auta leżał worek kartofli, kilka kartonów z jajkami, dzieci, ciuchy i zakupy. A na dachu piła maszynowa, dwumetrowe dechy i bagaże podróżnych. Dla pewności zostawiliśmy swoje plecaki w bezpiecznym miejscu - między nogami. Podczas niemal trzygodzinnej drogi zdziwiliśmy się przynajmniej 15 razy. Każda nowa osoba ładująca się na pokład była dla nas szokiem nie do ogarnięcia: GDZIE ON/ONA MA ZAMIAR USIĄŚĆ? Widać nasze wygodne dupy nie mają pojęcia, co znaczy ekonomiczna podróż. W DalaDala pasażerów nigdy za wiele!
Niestety po tym krótkim wprowadzeniu muszę uciekać. Wrócę do Was jutro i zostanę trochę dłużej. W tej krótkiej relacji podzielę się z Wami praktycznymi wskazówkami, nie zabraknie też anegdot z życia wziętych. Nie liczcie jednak na recenzje hoteli, knajp i jedzenia w samolocie - nie po to lecimy na drugi koniec świata, żeby myśleć o takich pierdołach.
Spróbuję podzielić się z Wami klimatem, który mnie urzekł. A tymczasem zostawiam Wam okropne, pocztówkowe zdjęcie mojej roboty! 
Hakuna matata i do zobaczenia!
