Kolejnego posta poświęcę w całości trasie autobusowej z Mendozy przez Andy do Santiago de Chile. Trasa jest nieprawdopodobną perełką i każdemu, kto miałby okazję polecam jej zaliczenie. Warto przy tym pamiętać o kilku sprawach.
Po pierwsze lepsze widoki można zobaczyć jadąc od strony Mendozy do Santiago niż w przeciwnym kierunku. Niby ta sama trasa ale po chilijskiej stronie zmiana poziomów jest tak dynamiczna, że z dołu nie widać wszystkiego tak dobrze jak z góry (chyba, że ktoś będzie patrzył przez tylną szybę, o ile w ogóle będzie coś przez nią widać).
Po drugie ważna jest pora dnia (kursów w ciągu dnia jest kilka, są również nocne) – jeśli chcemy obserwować trasę, ewentualnie zrobić zdjęcia trzeba wyjeżdżać z Mendozy rano – tak, aby mieć słońce przez większość trasy „za plecami”.
Po trzecie dla lepszych widoków najlepiej wybrać przewoźnika, który jeździ autobusami z dwoma pokładami (np. CATA) oraz nie żałować i zarezerwować wcześniej przez Internet bilet z miejscem przy przedniej szybie (mimo, że w kasie w Mendozie prawdopodobnie byłoby taniej – ale tych miejsc raczej na pewno już by nie było). Prawa strona autobusu jest moim zdaniem lepsza niż lewa.
I po czwarte, należy na dworcu zgłosić się na co najmniej 30 minut przed planowanym odjazdem. Ma wówczas miejsce coś na kształt check-in. Sprawdzane są paszporty i sporządzana lista pasażerów dla służb granicznych.
Autobus był praktycznie pełny. Z listy pasażerów, którą kierowca nieopatrznie włożył za szybę i którą podejrzałem na granicy, wynikało że dominowali jak łatwo się domyślić obywatele Chile i Argentyny, poza tym po kilka osób było z Peru, Kolumbii, Brazylii i Wenezueli. Z Europy były dwie osoby: ja oraz kobieta ze Szwajcarii.
Siedzenia w autobusie są wygodne (chociaż miejsca przy przedniej szybie mają mniej miejsca na nogi niż pozostałe – ale coś za coś). Każdy po wyjeździe z Santiago dostał zestaw powitalny:
…w którego skład wchodziła kanapka z szynką i serem, krakersy, czekoladka. Do tego rozdawany był wrzątek, tak że każdy mógł sobie zaparzyć kawę czy herbatę. Na pokładzie była toaleta. Oprócz kierowcy jechał z nami pracownik operatora, który pełnił funkcję stewarda, co przydało się głównie na granicy.
Z Mendozy wyjechaliśmy parę minut po 8. Na początku góry było ledwo widać:
Po niespełna godzinie jazdy minęliśmy malownicze jezioro Embalse Potrerillos:
Góry stawały się coraz bliższe, droga węższa. Powoli pięliśmy się wyżej i wyżej:
Praktycznie cały czas wzdłuż drogi biegnie rzeka Mendoza. Nurt jest bardzo wartki i co jakiś czas zmienia kolor (woda niesie nieprawdopodobne ilości mułu, który jest albo brązowy albo prawie czerwony). Obecnie-o tej porze roku nie niesie ona zbyt wielkich ilości wody. Widać jednak wyraźnie ile potrafi jej być w okresie największych roztopów po zimie:
Razem z drogą i rzeką ciągnie się nieprawdopodobnie zdezelowana linia kolei wąskotorowej – sądząc po jej stanie nieczynna od lat. Z drugiej strony ilość wybudowanych dla niej mostów, wiaduktów, tuneli, drewnianych galerii chroniących przed lawinami, murów oporowych itd. budzi szacunek:
W oddali widać było jęzory lodowca:
Po drodze mijaliśmy kilkakrotnie punkty kontrolne, na których weryfikowano dokumenty przejeżdżających samochodów (listę pasażerów również). Swoją drogą ciekawe, czy nie jadąc do Chile można swobodnie jeździć tą drogą…
Ostatnią większą miejscowość (Las Cuevas) minęliśmy po około 3-ech godzinach jazdy:
Na wysokości ok. 3200 metrów (o ile mój telefon prawidłowo ją zmierzył) wjechaliśmy do tunelu Christo Redendor (nazwa pochodzi od pomnika Chrystusa Zbawiciela Andów postawionego przy starej drodze na wysokości 3862 m n.p.m.):
…w którym tylko mignęły słupki graniczne Argentyny i Chile:
…i w ten sposób znalazłem się w Chile:
Po paru kilometrach jazdy pojawił się terminal kontroli granicznej:
Dzień wcześniej podczas zwiedzania winiarni miałem okazję rozmawiać z kilkoma osobami, które w ostatnich dniach pokonywały tę trasę autobusem i wszystkie zgodnie narzekały na to co działo się na granicy. Jedno z małżeństw, które jechało 2 dni przede mną (w przeciwnym kierunku) spędziło na granicy ponad 3 godziny.
Trudno powiedzieć, czy była to zasługa niedzieli, naszego kierunku (do Chile a nie Argentyny) czy może szczęścia – ale na terminalu autobusowym nie było ani jednego innego autobusu, nie mówiąc o kolejce autokarów. Sam terminal jest bardzo nowoczesny i funkcjonalny. Przekroczenie granicy odbywa się w ten sposób, że wszyscy pasażerowie ze swoimi bagażami podręcznymi udają się do odprawy paszportowej (duża sala z okienkami – coś podobnego jak na lotniskach). W tym czasie pracownicy terminala rozładowują bagaże, które lądują na taśmie (podobnie jak w hali przylotów). Po przejściu kontroli granicznej należy odebrać swój bagaż i oddać deklarację celną (dostawaliśmy ją do wypełnienia już przy wejściu do autobusu). Bagaż obwąchiwały psy, szedł na skaner i jeśli nic nie wzbudziło niczyich wątpliwości to wracało się z nim do autobusu, gdzie pracownicy terminalu z powrotem ładowali go do bagażnika. Całością sterował steward operatora kierując pasażerów tam gdzie trzeba i pilnując, żeby nikt się nie zawieruszył.
Na miejscu są również toalety, kantor wymiany walut a nawet biuro informacji turystycznej.
W czasie odprawy paszportowej, mój paszport wzbudził duże zainteresowanie pograniczników. Bardzo długo oglądali wizy i pieczątki aż w końcu zamiast strony ze zdjęciem chcieli zeskanować stronę z wizą rosyjską i długo się dziwili dlaczego się nie udaje 
Odprawa wszystkich pasażerów, rozładowanie i ponowne załadowanie bagaży zajęło w sumie około godziny, po czym ruszyliśmy dalej.
A potem zaczęła się naprawdę ostra jazda w dół. Od strony Mendozy w górę wyjeżdżaliśmy stopniowo i łagodnie. Po chilijskiej stronie naprawdę nie ma żartów:
Pierwszych kilka zakrętów było dopiero uwerturą do tego co będzie później:
Argentyńczyk, który siedział obok mnie uprzedził mnie przed kolejną serią zakrętów – i na szczęście udało się ją złapać telefonem. Przez moment z mojego siedzenia wydawało się, że zaraz dosłownie spadniemy w dół:
…po czym pojawił się widok tego co nas czekało przez następne jakieś 20 minut:
Prawdziwy slalom gigant. Kilkanaście ponumerowanych zakrętów. Jadąc bardzo powoli, w ciągu niespełna pół godziny „zrobiliśmy” ponad 1500 metrów różnicy wysokości. Swoją drogą aż ciężko sobie wyobrazić jak budowano tę drogę oraz tunel. Przed jej oddaniem, korzystano ze starej trasy, która wychodziła jeszcze wyżej (ale nie wiem, czy jeździły nią autobusy i ciężarówki). Skalę zakrętów widać na poniższej mapce (żółto-szara trasa to nowa droga, biała – stara):
Trzeba też wspomnieć, że ja pokonywałem tę trasę latem. Zimą to musi być przeżycie ekstremalne. Pod warunkiem, że trasa jest w ogóle otwarta – bo zdarza się, że ze względu na warunki pogodowe jest ona całkowicie zamykana na kilka dni. To takie małe ostrzeżenie, gdyby ktoś chciał ją pokonywać w czasie zimy
Później już było spokojniej. Droga wiodła doliną:
…i w końcu Andy zostały gdzieś w oddali:
Do Santiago dotarliśmy pół godziny przed planowaną godziną przyjazdu:
Po około godzinie na terminalu Alameda (obok tego, na który przyjechał autobus z Mendozy) wsiadłem do autobusu Pullmana do Valparaiso:
…i w okolicach 18 byłem na miejscu. Szybki Uber (tu działa legalnie i ostro konkuruje z Cabify) i znalazłem się hotelu. Accorowy ibis położony jest w świetnym miejscu - tuż obok portu i placu Sotomayor – a jednocześnie nad stacją metra czyli kolejki łączącej Valparaiso i Vina del Mar.
Na miejscu okazało się, że od wycieczkowców się chyba nie uwolnię Taki widok czekał na mnie za oknem hotelowego pokoju:
Valparaiso kiedyś było bardzo popularnym portem dla statków wycieczkowych – głównie obsługujących trasy wokół przylądka Horn oraz wzdłuż zachodniego brzegu Ameryki Południowej. Aktualnie jego rola jako portu pasażerskiego spadła na rzecz San Antonio. Wielka szkoda bo to drugie jest nieporównywalnie mniej atrakcyjne od Valparaiso (o ile w ogóle jest atrakcyjne bo są na ten temat również dość radykalne opinie). Przyczyną były liczne strajki załogi portowej, które sparaliżowały ileś rejsów i doprowadziły do tego, że kilku operatorów podziękowało za współpracę Valparaiso. Nie zmienia to faktu, że Valparaiso nadal jest największym portem przemysłowym na zachodnim wybrzeżu Ameryki Południowej. Jak widać w tym póki co strajki nie przeszkodziły
W ten sposób przejechałem/przeleciałem trasę od wschodniego do zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej. Od Atlantyku do Pacyfiku. OK, może nie w najszerszym miejscu ale nie wchodźmy w szczegóły
O samym Valpo napiszę w kolejnych postach. |
. W efekcie spóźniłem się na ostatnie zwiedzanie winnicy:
