Informacje
Data: 22-26.11.2015r.
Wylot – przylot: Warszawa Modlin – Teneryfa Południowa - Warszawa Modlin
Linia lotnicza: Ryanair
Przemieszczanie się: Wynajęty samochód
Nocleg: 1 noc w hotelu oraz 3 w pokoju wynajętym przez Airbnb
Skrócony plan podróży:
Dzień 1
- przylot
- wypożyczenie samochodu
- szlak zmysłów
- nocleg na północy wyspy
Dzień 2
- plaża las Teresitas
- San Pedro de Daute
- Punta de Teno
- Masca
- nocleg na południu wyspy
Dzień 3
- Teide
- Los Cristianos
Dzień 4
- Siam Park
- Costa Adeje
Dzień 5
- błąkanie się po miastach nad wybrzeżem
- oddanie auta
- wylot
Dzień I
Podróż i lotniska
Wylot z Modlina w niedzielę 22.11.2015r. o godzinie 10:25. Śniegu nie ma, ale temperatura oscyluje w granicach trzech stopni Celsjusza. Jest pochmurno i brzydko. Lotnisko malutkie, a kolejki na bramkach długie. Po około czterdziestu minutach stania udało dostać się na strefę bezcłową. Każdy z nas miał po dwa bagaże - po jednej większej torbie oraz ja mniejszą z jedzeniem, a Magda plecaczek. W sumie każdy z naszych bagaży formalnie przekraczał wymiary, ale w razie potrzeby dałoby się je upchać tak żeby spełniły wymogi wielkości. Podczas czekania na otwarcie bramek panie z obsługi Ryanair'a podeszły i poinformowały, że bagaż 60 ostatnich osób będzie leciał w luku bagażowym. Nam to pasowało bo i tak mieliśmy jeszcze mniejsze podręczne, a z tymi nie było trzeba się cisnąć w samolocie. Lot miał trwać 5:50h, ale pilot zdołał go skrócić o ok. 25 minut i w ten sposób wylądowaliśmy na słonecznym lotnisku około godziny 14:50. Od razu dało się wyczuć wilgoć i wysoką temperaturę (było ok. 21 stopni). Sama podróż pozostawiła mały niesmak z powodu głośniej, rozpitej ekipy polskich turystów, których pracodawca wysłał na wczasy. Doszło do tego, że załoga przestała sprzedawać alkohol i rekwirować każdy, który zobaczyła. Stereotyp o polakach utrwalony
Wypożyczalnia
Pierwszym punktem było odebranie samochodu. Zanim "przyjechały" nasze bagaże i się oporządziliśmy była już 15:40. Samochód był zarezerwowany na 16:00 więc postanowiliśmy spróbować go odebrać. Była to moja pierwsza styczność z wypożyczalnią. Pracownik poinformował, że można już zacząć załatwiać formalności, a auto odbierzemy o wyznaczonej godzinie. Pogadał o tym, że weźmie 272 euro kaucji, które zostaną zwrócone, chyba że nie oddamy z pełnym bakiem itd. po czym poprosił o zapłatę kartą. "Transaction rejected". Druga próba i to samo
Pracownik pozwolił użyć karty debetowej, ale tam było za mało pieniędzy... i co teraz? Telefon do banku, gdzie mam kartę kredytową, 15 minut czekania na linii i okazuje się, że mam za małe limity transakcyjne na karcie "ponieważ zmienił je Pan w piątek, a czas kiedy zmiana wejdzie w życie to do dwóch dni roboczych". Szybka analiza sytuacji i drugi telefon do koleżanki, która po zalogowaniu się na moje konto przelała mi środki z mojego konta oszczędnościowego (które dzięki Bogu tam miałem). Odetchnąłem z ulgą kiedy tym razem transakcja została zaakceptowana. Z dudniącym sercem podpisałem się tylko na komputerku jaki mają kurierzy i szczęśliwy odebrałem kluczyki. Odnaleźliśmy parking i odszukaliśmy odpowiednie miejsce, a tam: Reno Captur z 2014-2015 roku 
Auto na full wypasie i co ważne z wbudowanym GPSem, za którego nie musieliśmy dopłacać. Na wszelki wypadek (chociaż miałem wykupione ubezpieczenie) porobiłem zdjęcia małych otarć i wgnieceń. Wyruszyliśmy z pół godzinnym opóźnieniem.Samochód wypożyczałem przez stronę http://www.autoeurope.eu/index.cfm?aff=googleza&c=24472 w wypożyczalni Thrifty. Oni jako jedyni nie naliczali dodatkowych opłat za młody wiek. W tamtejszych wypożyczalniach nie mogłem wziąć samochodu ponieważ 23 lata kończyłem 27.11.2015r. Łączne koszta wliczając pełne ubezpieczenie od wszystkiego to 61,36 funtów, ok. 370 złoty.
Szlak zmysłów (N28.5308, W16.2801)
To miała być nasza pierwsza i ostatnia atrakcja tego dnia. Jechaliśmy autostradą, zachwycając się wszystkim dookoła - góry, pagórki, skały, roślinność, słońce, ocean... Dokładnie tak miało tu być. Im bardziej zbliżaliśmy się do północnego punktu podróży tym było zimniej i tym więcej ciemnych chmur pojawiało się nad nami. Droga zamiast godziny trwała 20 minut dłużej z powodu jazdy z trzema GPSami na raz
Na miejsce dotarliśmy o 17:50 czyli łącznie z 50 minutowym opóźnieniem. Parking pusty, zimno, wietrznie, trochę kropi, robi się ciemno. Weszliśmy na szlak i przeszliśmy jakieś pół kilometra po czym wróciliśmy nie chcąc ryzykować, że zastanie nas tam noc. Zapewne w dzień jest tam pięknie, ale kiedy zapada zmrok, a chmury w każdej chwili mogą spuścić deszcz miejsce to traci urok. To jedyna rzeczy, która przez całą podróż nie poszła zgodnie z planem.
Hotel (N28.5121, W16.1896)
Pokój mieliśmy zarezerwowany w Hotel Brisas De Anaga S.l. Nie będę go tutaj recenzował. Dokładny opis wraz ze zdjęciami zamieściłem na Tripadvisor: http://pl.tripadvisor.com/ShowUserReviews-g7293759-d2652319-r331064132-Alojamientos_Brisas_de_Anaga-Almaciga_Tenerife_Canary_Islands.html
Dzień II
Wschód słońca - Plaża Las Teresitas (N28.5121, W16.1790)
Poranek postanowiliśmy zacząć o 7 udając się na punkt widokowy znajdujący się nad plażą Las Teresitas. Niestety chmury uniemożliwiły obejrzenie wschodu słońca. Upamiętniliśmy na zdjęciach plażę i wszystko wokół i ruszyliśmy dalej, udając się na południe. Jako, że byliśmy bez śniadania zajechaliśmy jeszcze do Lidla w San Andres, ale niestety okazało się, że jest otwarty od 10:00. Tak więc z planem, że zatrzymamy się w jakiś sklepie po drodze ruszyliśmy do Punta de Teno.
San Pedro de Daute (N28.3752, W16.7631)
Naszą jazdę zakłóciło piękne miejsce, w którym nie mogliśmy się nie zatrzymać
Jadąc główną drogą TF-42 w pewnym momencie po prawej stronie jesteśmy dosłownie nad samym oceanem. Przeszliśmy się wybrzeżem podziwiając fale, które rozbijały się o skały pod nami i wróciliśmy (wciąż głodni) do auta.
Punta de Teno (N28.3428, W16.9202)
Na początek tylko wspomnę, że w momencie przekroczenia "granicy" północnej części wyspy z południową diametralnie zmienia się pogoda
Chmury odchodzą gdzieś daleko, wychodzi słońce, a słupek rtęci podnosi się o kilka stopni Do Teno dojeżdża się drogą TF-445. W pewnym momencie zaraz za miastem, a przed rozpoczęciem wjeżdżania na górę (chociaż ciężko powiedzieć kiedy na Teneryfie się nie wjeżdża
) minąłem podniesiony szlaban - przy bardzo wietrznej i deszczowej pogodnie droga jest zamykana z powodu osuwających się skał. Przygotowując się do wycieczki czytałem opinie o tym miejscu i o drodze do niego. Wyczytałem, że są ostrzeżenia żeby tam nie jeździć, ale to przesada i droga jest bardzo bezpieczna. Yyyy, mam mieszane uczucia 
Od miejscowości Buenavista do najdalej wysuniętego punktu na wschód prowadzi wąska droga, z której po prawej mamy przepaść, a po lewej pionowe ściany góry. Czy jest całkowicie bezpiecznie? O tyle o ile o przepaść byłem spokojny bardziej martwiły mnie kawałki skał, które mijałem na drodze. Mniej więcej połowa drogi jest niezabezpieczona i dopiero po pewnym czasie jazdy widzimy wielkie metalowe siatki, które powstrzymują spadające kamienie przed znalezieniem się na drodze. Jednak mimo wszystko widoki, które ukazują nam się po trafieniu na miejsce pozwalają zapomnieć o wszystkim przez co przed chwilą się przeszło. Słońce, góry, ocean i piękna zatoczka. Przepiękne widoki i miejsce, które trzeba zaliczyć będąc na tej cudnej wyspie. Nigdzie indziej też tak nie wiało - naprawdę czasami było ciężko ustać Miałem nadzieję, że znajdzie się tu jakaś restauracja, ale nie spodziewałem się aż takiego pustkowia - jedyne co tam jest to latarnia.
Masca (N28.30337, W16.83657)
Dziwią mnie opinie osób, które twierdzą, że dojazd tam jest bezproblemowy, a drogi wcale nie są takie wąskie. Subiektywnie uważam, że niedoświadczeni kierowcy mieliby problem żeby się tam poruszać. Dwa auta osobowe miną się "bez problemu", ale kiedy pojawiają się autobusy jest już ciężej. Udało się na szczęście po drodze znaleźć sklepik (a wręcz nawet minimarket). Zrobiliśmy zakupy i po jakiś 20 minutach kiedy byliśmy na miejscu, ok. 12:30 w końcu zjedliśmy śniadanie. Duży problem jest z zaparkowaniem w Masce. Jest tam parking, ale zdecydowanie za mały co powodowało, że ludzie stawali w każdej możliwej zatoczce na długość ok. 1,5 km jeszcze za miasteczkiem. Tak więc i my zostawiliśmy tam auto i ruszyliśmy w drogę. Kolejna konfrontacja z recenzjami, które czytałem. Przejście szlaku zajęło nam niecałe trzy godziny idąc bardzo spokojnym tempem i robiąc po drodze ponad 200 zdjęć. Szlak nie jest trudny. Owszem trzeba kilka razy zeskoczyć z wyższych kamieni czy wyżej podnieść nogę żeby gdzieś wejść, ale "ciężki szlak"? Mijaliśmy tam starsze panie, wycieczki emerytów, kobietę, która miała (naprawdę) z 80 kilo nadwagi. Tak więc polecam go i starszym i dzieciom i każdej innej osobie. Może zająć wtedy droga cztery godziny, ale nie nazwę jej trudną bo w żadnym momencie nie przysparza ona problemów. Widoki po raz kolejny cudowne. Schodzimy coraz niżej i niżej idąc kanionem pomiędzy dwoma górami. Przeróżna roślinność, strumyki i mini wodospady, przepiękne skały, zero owadów. Jest to kolejny punkt, który trzeba zaliczyć.
Po dotarciu na wybrzeże zastajemy jedynie dwa stanowiska z kilkoma osobami, które proponują nam rejs z wybrzeża do Los Gigantes oraz jednych Amigos, którzy sprzedają puszki zimnych napojów z przenośnej lodówki (chyba najlepsza Mirinda jaką piłem w życiu)
My z Magdą zarezerwowaliśmy rejs już wcześniej na stronie http://www.mascalosgigantes.com/reservas/?lang=en. Dokonując rezerwacji płacimy 8 euro za osobę. Na miejscu koszt ten to 10 euro. Przy wcześniejszej rezerwacji trzeba jednak podać dokładną godzinę, o której będziemy płynąć (dostępne są trzy: 13:30, 15:30 i 16:30). Na miejscu byliśmy przed 16, a łódź wypływała o 16:30 tak więc mieliśmy czas żeby odpocząć na plaży, zjeść i pomoczyć nogi. Temperatura musiała wynosić koło 25 stopni. Woda w oceanie nie za ciepła, ale gdybyśmy mieli więcej czasu pewnie nie odmówilibyśmy sobie kąpieli. 
Przepłynięcie łódką to kwestia około 20 minut. Płynie się blisko brzegu tak więc raczej nie można się nastawiać, że zobaczy się delfiny (chociaż czytając takie wypowiedzi miałem nadzieję, że jednak jakiś kiedyś się pokaże). Odpuściliśmy sobie zwiedzanie Los Gigantes i po zrobieniu drobnych zakupów i wypytaniu tutejszych gdzie jest przystanek autobusowy ruszyliśmy z powrotem w drogę po auto. Od przystani trzeba iść ciągle prosto aż dojdziemy do rozstaju dróg i tam w prawo. Po dotarciu na przystanek pojawił się problem ponieważ rozkład jazdy był tak dziwny, że nie potrafiliśmy nic z niego wywnioskować. W końcu stwierdziliśmy, że mamy autobus o 18:30 (na przystanku byliśmy ok. 17:50). Jednak kiedy autobus przyjechał ok. 18:40 kierowca wysiadł i oznajmił, że odjeżdża o 19. Poczekaliśmy cierpliwie. Bilety kupiliśmy u kierowcy płacąc 1,65 euro za osobę. Pierwszy autobus jechał do Santiago del Teide (325, 461 lub 462), gdzie trzeba wysiąść na drugim przystanku (dla upewnienia lepiej spytać kierowcę ponieważ jak nie ma ludzi chętnych do wysiadki to nie zatrzymuje się na niektórych przystankach). Kiedy wysiedliśmy czekał już bus, który jechał do Masca (355). Bilet również zakupiony u kierowcy tym razem za 1.45 euro za osobę. Nie wiem czy wyjeżdża on o wyznaczonych godzinach czy po prostu czeka aż będą ludzie bo ten nasz kiedy wsiedliśmy postał jeszcze może z trzy minuty i pojechał. Jazda była... ciekawa
W zupełnych ciemnościach, bus gnał wąskimi, pozakręcanymi drogami, nie zważając na ograniczenia prędkości Dzięki Bogu kierowca, który doskonale wiedział czemu jedziemy do Masca nie wyrzucił nas w mieście pozostawiając na pastwę nocy i pieszej 20 minutowej tułaczce po samochód tylko podwiózł nas pod same drzwi auta 
"Hotel" part 2
Drugi nocleg zarezerwowaliśmy na Airbnb. Trzy noce kosztowały nas 61 euro
Pokój w swoim mieszkaniu w Aronie udostępniła nam Annarita Vitali. Powiem tak: daliśmy radę, ale nie wiem czy kiedyś jeszcze się odważę Na pewno nie, kiedy cena będzie tak zaniżona. Właścicielka miała najwięcej komentarzy w okolicy - pozytywnych komentarzy co po wizycie tam mnie zaskoczyło.Jako, że pierwszy raz korzystałem z Airbnb nie wiedziałem, że trzeba dopytać się o dokładny adres i byłem pewien, że to co było podane podczas rezerwacji to wszystko. Kiedy jednak GPS stwierdził, że „to tu” staliśmy samochodem na opustoszonej ulicy, po której z obu stron stały, mieniące się różnymi kolorami domki-bloki. Co zrobić? Szukamy. Wyszliśmy z auta i podchodzimy do pierwszych lepszych drzwi w poszukiwaniu nazwisk, numerów, czegokolwiek. Nie ma nic.
- To przecież mogliście zadzwonić do właścicielki żeby się spytać, gdzie trzeba jechać
Moglibyśmy gdyby znała angielski. Podczas tułaczki podjechał samochód, z którego wyszła młoda dziewczyna, która na szczęście znała angielski Magda wyjaśniła jej co się dzieje i dała telefon żeby skontaktowała się z Annaritą i dowiedziała się gdzie ta mieszka. Po krótkiej rozmowie nasz bohater wsiadł w auto i jadąc przed nami doprowadził do celu oddalonego o jakieś 50 sekund jazdy Annarita mieszka w domku, który składa się z ogródka oraz trzech pomieszczeń: sypialnio-przedpokojo-kuchni, łazienki oraz pokoju dla gości. Mieszka z trzema wielkimi psami, które nie są groźne. Jednak sprawiają wrażenie "niehigienicznych". Jeden, który jest stary i ledwo się rusza przesiaduje w domu, a dwa pozostałe urzędują na dworze. Po wejściu czuć dziwny odór, który zapewne ma silny związek z psem, który tam żyje. Całe mieszkanie wydaje się mało sterylne. Jestem pedantem i osobiście umierałem tam duchowo
Wszystko przebiła sytuacja, która miała miejsce ostatniego dnia przy śniadaniu: piesek, który miał legowisko przy stole w kuchni po prostu (przepraszam) nasrał pod siebie, wstał i poszedł. Za kilka sekund uniósł się cudny zapach kupy delikatnie łaskocząc nas po nosach podczas spożywania posiłku.W kuchni do dyspozycji mamy lodówkę, naczynia i sztućce. Codziennie rano można liczyć na kawę. Łazienka nawet OK tylko prysznic w trochę złej kondycji. Annarita zapewnia ręczniki, szampon, żel pod prysznic, piankę do golenia. W pokoju dla gości (na zdjęciach poniżej) znajduje się dwuosobowe duże łóżko, szafa na ubrania, stolik oraz dwie szafki nocne. Na oknie wisi koc. W porównaniu do reszty pomieszczeń te było swoistym azylem
Z plusów: Annarita jest bardzo miła i sympatyczna. Naprawdę się stara żeby goście byli szczęśliwi i dobrze się tam czuli. Codziennie rano robi kawę. Poczęstowała nas świeżo zerwanymi pomidorami i rukolą z przydomowego ogródka. Samochód można zaparkować na placu obok jej domu - jest ciasno, ale miejsce zawsze się znajdzie. Robi też kolacje - aczkolwiek tu się zastanawiam czy to rzeczywiście jest na plus
Po zjedzeniu jednej pierwszego dnia na dwie pozostałe nie przyszliśmy Tak więc cena niespotykana, ale coś kosztem czegoś.
Tym razem lot nie był krótszy i trwał pełne 5:40h. Szczęśliwie wylądowaliśmy, wyszliśmy i powitaliśmy zamarzniętą Warszawę.