Ok. 19:40 (lokalnego czasu) wsiadam na pokład Boeinga 737-800 linii UIA.
W środku jest ciasno, zauważam to od razu. Lot nie jest krótki, 5h w wąskim kadłubie. Po lewej stronie dziecko przez cały lot kopie mnie gołymi stopami, z tyłu inne dziecko z uporem maniaka walczy z moim oparciem. Przesypiam lot na stoliku, po czym wysiadam w Dubaju średnio zregenerowany.
Od razu przechodzę do tranzytów i znajduję się zaraz w strefie D (terminal 1.). Nie mam karty pokładowej, ale to nie problem. Problemem natomiast okazało się to, że przy przejściu prowadzącym do stref A, B i C (czyli terminal 3., z którego odlatuje Emirates) siedzi pani, która mile, ale dobitnie tłumaczy mi, że nie mogę tam pójść, bo nie lecę liniami Emirates. Wyczaiłem sobie tam wcześniej kapsuły do spania (darmowe w ramach PP), więc liczyłem na to, że je przetestuję i się trochę wyśpię. Nie wyszło. Jakby ktoś wiedział czy tylko ja miałem pecha czy faktycznie nie można przechodzić między terminalami 1. i 3. bez BP, będę wdzięczny za informacje 
Kieruję się w takim razie do Ahlan Business Lounge, jem kolację (jest po 2 w nocy, ale cały czas są dostępne potrawy), po czym idę w okolicę gate’a D13, znajduję ustronny kącik między fotelami a ścianą, rozkładam śpiwór i śpię aż do 9. Nikt mnie nie budzi, nikt nie przeszkadza. Rano zauważam, że stałem się lotniskowym innowatorem: za innymi rzędami siedzeń swoje śpiwory porozkładali inni 
Rano znowu idę do saloniku, żeby zjeść śniadanie (kelnerka podaje kartę z różnymi fajnymi opcjami, salonik jest naprawdę przyjemny). Do tego dostaję pełny zestaw kosmetyków i ręcznik, biorę prysznic i wychodzę z lotniska. Po drodze zgarniam kolejną pieczątkę w paszporcie oraz kupuję srebrną kartę Nol, która pozwoli mi na korzystanie z komunikacji miejskiej.
Z lotniska w Dubaju jeździ metro. Wszystko jest na tyle dobrze zorganizowane, że do Dubai Mall docieram bez chwili spędzonej na zewnątrz. Cały trasa jest klimatyzowana, od lotniska aż po korytarze tej największej galerii handlowej na świecie. Za przejazd płacę tylko 5AED.
W galerii spędzam kilka godzin, chociaż jest straszliwie pusto (pewnie przez dobiegający końca ramadan). Trochę porównuję ceny elektroniki, trochę zwiedzam. A zwiedzać jest co, nigdy nie myślałem że do galerii handlowej można się wybrać turystycznie A to największe na świecie akwarium, a to lodowisko, a to wodospady. Emiratczycy lubią mieć wszystko naj.
Z galerii wychodzę na chwilę zobaczyć fontanny, ale w ramadan pokazy są jedynie po zmroku. Dopiero tutaj czuję klimat, chociaż wiedziałem czego się spodziewać. Jest duszno, temperatura odczuwalna sięga 45 stopni. Zerkam do góry i w oddali widzę wierzchołek Burj Khalifa. Wysokość tego budynku naprawdę robi ogromne wrażenie.
Po godzinie 15 wybieram się metrem dalej, żeby zobaczyć Dubai Marina. Wysiadam na stacji Damac Properties i pieszo pokonuję wzdłuż wody ok. 2km do Dubai Marina Mall. W słońcu, upale i z plecakiem zajmuje mi to pół godziny, a na miejsce docieram cały mokry. Po drodze mijałem chyba jedynie 2 pracowników fizycznych, generalnie było kompletnie pusto.
Decyduję się podjechać z galerii handlowej do najbliższej stacji metra tramwajem. Z tego, co się orientuję, to to jedyna linia tramwajowa i od metra różni się tym że nie jeździ automatycznie. Dalej wsiadam w metro (czerwona linia, w Dubaju są dwie) i jadę 22 stacje na lotnisko DXB.
Podsumowując mój pierwszy kontakt z Dubajem: byłem bardzo uprzedzony. Wszyscy mówią że jest sztuczny i czuć to na każdym kroku. To prawda, ale ta ilość wieżowców robi mimo wszystko wrażenie. Do tego to miasto-wizytówka: wszystko jest zadbane, światowe, jest bezpiecznie i czysto. Uprzedzenie było bardzo przesadzone 
Na razie jestem w miarę wypoczęty, ale to dopiero początek. Przechodzę przez wszystkie kontrole, zaliczam kolację w saloniku i noc spędzam na pokładzie samolotu Cebu Pacific. Na pokład wchodzę jako jeden z ostatnich, przez co udaje mi się dogadać z załogą miejsce przy emergency exit, gdzie jest jednak dużo luźniej. Lot do MNL trwa ponad 8h i potwierdza się to, że w Cebu(li) jest zawsze zimno. Leciałem w krótkich spodenkach i cienkiej kurtce i temperatura naprawdę dawała się we znaki. Między innymi dlatego przespałem prawie cały lot.
Po dotarciu do Manili musiałem przedostać się na terminal 4., z którego o 17:45 lokalnego czasu wylecę dalej na Palawan (PPS). Na transfer czekałem prawie godzinę. Terminal przypomina bardziej PKS i nie ma tu żadnego saloniku, dlatego siedzę i po prostu obserwuję jakże odmienną kulturę tubylców. Wylot do PPS na pokładzie AirAsia o 17:45  |
Pózniej stopniowo dokupowałem kolejne odcinki lotu, aż do przedwczoraj. Najważniejszym etapem podróży miał być słynny Island Hopper, ale ostatecznie po długich rozmowach z Unitedem nie udało się wypracować rozwiązania, które pozwoliłoby na przywrócenie na mojej rezerwacji lotu UA155. Udało się przynajmniej zachować postój na Hawajach (który też był zagrożony, bo United bardzo chciał mnie wysłać bezpośrednio do Kalifornii).
Powodzenia 
