Po 5 godzinach snu wstaję. Jest 6:25, biorę zimny prysznic i idę na śniadanie.
Dopakowuję ostatnie rzeczy, po czym wychodzę przed budynek. Nie wiem jak to się dzieje, ale na każdej ulicy (w tym także mojej) jest masa trójkołówek, także tych wolnych. Nie martwię się że nikogo nie znajdę, bo to oni znajdują mnie.
Mam przy sobie banknot 20PHP i chciałbym go wydać. Już mi szkoda ich męczyć o te 10PHP
Sporo kierowców odmawia słysząc słowo „airport”, jeszcze przed ustalaniem ceny. Nie mam pojęcia dlaczego, ale pewnie boją się wzmożonych kontroli, a sami nie czują się pewnie ze swoimi cenami. Nagle ktoś rzuca 40PHP, odmawiam. Kolejny mówi że za mniej niż 30PHP nie pojedzie. W końcu przyjeżdża Samuel, który mówi że chętnie za 20PHP mnie zawiezie. Rozmawiamy o dwóch poprzednich kierowcach, mówi mi szczerze o rządowej cenie i dziękuję że ją podwoiłem.
Na lotnisku przy wejściu do security siedzi para urzędników z płachtą kartek, sprawdzają karty pokładowe i ręcznie skreślają na kartce konkretnego pasażera.
Terminal jest praktycznie nowy. Na zdjęciu kojarzy mi się z plakatem filmu Up in the Air
Wylot na pokładzie samolotu Cebu Pacific do Manili jest przewidziany na 9:50. Nie podoba mi się jednak to, że o 9:40 nadal nic się nie dzieje... Chwilę pózniej podany jest komunikat (bo przecież elektronicznych tablic nie ma), że wylot będzie opóźniony o godzinę. Całe szczęście, że w Manili zostawiłem sobie większy margines czasowy i lot do Szanghaju mam dopiero o 20:15. Mimo to cały czas jest jakiś cień niepewności, czy z godziny opoźnienia nie zrobi się zaraz anulacja lotu, itd. Ok. 10:35 rusza jednak boarding.
Na pokładzie Airbusa A320 bardziej niż kiedykolwiek wcześniej widziana jest charakterystyczna mgiełka. Mam wrażenie, że jestem na planie amerykańskiego filmu katastroficznego, wygląda to naprawdę nietypowo
W samolocie jest ciasno, a że mam miejsce środkowe, to brak jest jakichkolwiek atrakcji. Lądujemy w MNL. Kolejny lot dopiero za parę godzin, ale nie planuję jechać do miasta z kilku powodów. Przede wszystkim chciałbym się trochę wyspać na lotnisku, bo mam pewne plany na najbliższą noc. Do tego słyszałem same słabe opinie na temat Manili, a na domiar złego korki w dzień są takie, że bałbym się zapuścić gdzieś dalej. Będę więc dogłębnie testował saloniki
Wychodzę z lotniska, przechodzę na odloty i idę się odprawić. Celowo nie robię tego mobilnie ani w maszynce, bo tam nie ma możliwości darmowego wyboru miejsca. Przy okienku wystarczy się ładnie uśmiechnąć i poprosić, a na karcie ląduje miejsce przy oknie, tak jak chciałem. Lot MNL-PVG chwilę trwa więc zależało mi na lepszym miejscu do drzemania. Dalej standardowa procedura: wszystkie kontrole, pieczątka do paszportu i prosto do saloniku. Siadam w Pacific Club Lounge. Jest chłodno, klimatyzacja mocno pracuje a ludzi praktycznie nie ma. Na dworze zaczyna padać. Cieszę się, że nie wyszedłem z lotniska.
Przypominam sobie, że przecież lecę do Chin, a mam ze sobą dwa powerbanki. Nie będzie łatwo. Jeden o sporej pojemności (za dużej żeby było spokojnie), drugi bez oznaczenia o pojemności bo... oznaczenie było na materiałowej wypustce, która wpadła do środka. Korzystam więc z wolnego czasu, rozkładam powerbanka na części i wyciągam oznaczenie na zewnątrz. Tylko 8000mAh, może chociaż tu nie będzie problemów
Jak będzie w praktyce? Dowiemy się tego już wkrótce.Do pózniej!
Trochę ostatnio latam i zupełnie zmienia się jakość podróży gdy można sobie na spokojnie posiedzieć w saloniku, coś zjeść, skorzystać z WiFi czy wziąć prysznic. Szczególnie przy bardziej złożonych podróżach. 
Wbija pieczątkę i welcome to USA. Nie mam dostępu do saloniku na tym terminalu, z którego wylatuję, stąd spędzam czas przy gate’cie (są wygodne fotele i gniazdka), po czym wsiadam znowu na pokład samolotu i lecę do LAX. Obłożenie wynosi 100%, a na lot była długa lista osób rezerwowych. Podobną sytuację zaobserwowałem na wielu krajówkach wylatujących obok, nieraz nawet oferowali vouchery za dobrowolne przeniesienie na następny lot.
