Dzień 2 – Turyn (+ finał pucharu Ligi Europy: Benfica – Sevilla)
Rano udaliśmy się regionalnym pociągiem do Mediolanu i potem już superszybką strzałą frecciarossa do Turynu. Bilety rezerwowane z dużym wyprzedzeniem więc ceny w granicy 10-13 € za sztukę. Po wejściu do pociągu okazało się, że nasze miejsca są … zajęte przez fanki Sevilli. Po krótkiej dyskusji z kibicami zajęliśmy inne miejsca przez nich wskazane. Jak się za chwilę okazało mieliśmy dzięki temu lepszy widok na Alpy 
Frecciarossa to superszybki włoski pociąg.
Pomimo, że to tylko klasa 2, siedzenia są bardzo wygodne, a wagon klimatyzowany.
Momentami 300 km/h, a prędkości w ogóle się nie czuje.
Cała trasa Mediolan – Turyn wiedzie wzdłuż podnóża Alp, dlatego najlepiej siedzieć po prawej stronie pociągu.
Po przyjeździe na główną stację Porta Nova poszliśmy zostawić bagaże do Hotelu Bologna, który jest rzut beretem od stacji i od razu ruszyliśmy na miasto.
Przed wejściem na jeden z głównych placów miasta – Piazza San Carlo, witają nas dwie ciekawe fontanny.
Dwa bliźniacze kościoły – San Carlo i San Cristina górują nad południową stroną Piazza San Carlo.
Kościół San Carlo.
Palazzo Carigniano, budynek uważany za jeden z najbardziej oryginalnych przedstawicieli włoskiego baroku.
Pomnik na Piazza Carlo Alberto.
Centralne miejsce na Piazza Castello zajmuje Palazzo Madama, będący ciekawą hybrydą XV-wiecznego zamku z XVII-wiecznym pałacem.
„Nowsza” XVII-wieczna fasada Palazzo Madama.
Palazzo Reale, czyli pałac królewski dawnych książąt i króli z dynastii sabaudzkiej.
Kopuła kościoła San Lorenzo.
Okolice centralne opanowane zostały prawie w całości prze kibiców Sevilli
Dotarliśmy w końcu do Dumo di San Giovanni Battista czyli katedry Św. Jana Chrzciciela, w której przechowywany jest słynny całun turyński. Niestety na widok publiczny wystawiany jest on niesłychanie rzadko, raz na kilka, a nawet kilkanaście lat. Można było obejrzeć tylko kapliczkę, w której złożony jest całun, a samej kapliczki nawet nie można było fotografować. Miłą niespodzianką był informator o całunie dostępny w języku polskim. W katedrze akurat trafiliśmy na wystawę poświeconą … naszemu Papieżowi
Dumo di San Giovanni Battista od frontu.
Główny ołtarz katedry.
Na wystawie poświęconej Janowi Pawłowi II mogliśmy zobaczyć nawet … Gdańsk.
Potem udaliśmy się w kierunku Mole Antonelliana, który jest najwyższym budynkiem Turynu. Budowla pierwotnie planowana jako synagoga żydowska, przerosła swoimi rozmiarami pierwotne plany (stąd nazwa mole, czyli moloch). Obecnie w budynku umiejscowione jest muzeum kinematografii, której jest podobno bardzo ciekawe ale my je jednak odpuściliśmy. Skorzystaliśmy za to z innej atrakcji, którą jest wjazd windą na szczyt wieży. Jazda windą robi niesamowite wrażenie, bo jest ona usytuowana centralnie w samym środku kopuły, a sama winda jest panoramiczna i widać dokoła przestrzeń wewnątrz kopuły budynku. Minusem jest mała pojemność windy (tylko 8 osób) więc często jest kolejka zarówno do wjazdu na górę, jak i zjazdu na dół. Wrażenia z jazdy windą oraz widoki z góry jednak rekompensują czas stracony w kolejce.
Czekając na windę powrotną staliśmy akurat za rosyjską rodzinką z małym dzieckiem. Facet o wzroście ponad 2 metry prowadził ożywioną rozmowę z jakimś turystą, z której dowiedziałem się, że to koszykarz grający na zachodzie. Żona ma lekkie „uczulenie” na naszych wschodnich sąsiadów, więc nie była zadowolona z tego towarzystwa. Najgorzej było kiedy gość pochwalił się imieniem swojej małej córeczki, które brzmiało … Wladimira, na cześć wiadomo kogo
Budynek Mole Antonelliana.
Kolejka do windy panoramicznej.
Ze szczytu Mole Antonelliana widać doskonale panoramę całego miasta, a w oddali Alpy.
Z wieży widać też inną atrakcję miasta - Bazylikę di Superga, do której można dojechać starym tramwajem,
opis w wątku varenna-i-turyn-21-23-luty-2014,209,42834
Potem ruszyliśmy ulicą Via Po w kierunku Piazza Vittorio Veneto, który jest jednym z największych placów miejskich we Włoszech i dalej spacerkiem wzdłuż rzeki Pad.
Na początku ogromnego Piazza Vittorio Veneto zgromadzili się kibice Benfiki
Za mostem po drugiej stronie Padu widać kościół Gran Madre di Dio, wzorowany na rzymskim Panteonie.
Spacerek nad Padem to chwila odpoczynku od zatłoczonego miasta.
Potem był już tylko krótki odpoczynek w hotelu i czas na mecz, finał Ligi Europy: Benfica – Sevilla, najpierw jazda metrem a potem tramwajem nr 9 pod sam stadion. Jeżeli mowa o metrze to w Turynie, to wygląda ono naprawdę bardzo ciekawie. Chociaż metro jest małe (tylko jedna linia) to jest jednym z najbardziej nowoczesnych i bezpiecznych w Europie. Pierwsze odcinki metra zostały oddane do użytku dopiero w 2006 roku (na zimową olimpiadę). Metro jest całkowicie zautomatyzowane, nie ma w nim nawet motorniczego Stojąc na peronie nie ma dostępu do torów, które są całkowicie oddzielone ścianą przesuwnych drzwi. Dopiero jak podjedzie pociąg, otwierają się zarówno drzwi na peronie jak i drzwi wagoników. Musi to być wszystko dokładnie zsynchronizowane miejscowo i czasowo, żeby idealnie działało.
Nowoczesne metro w Turynie.
Z samym wejściem na stadion były w sumie niezłe jajca. Ponieważ nie wylosowałem biletów z aplikacji UEFA zakupiłem je z drugiej ręki od „zawodowego dystrybutora” biletów. Do przesyłki z UEFA dołączony był listy, który ostrzegał, że bilety są imienne i zgodnie z włoskim prawem będą prowadzone kontrole dowodów osobistych przed wejściem na stadion. „Zawodowy dystrybutor” zapewniał mnie jednak, że to zwykły straszak i, że sam był na finale Ligi Mistrzów w Rzymie i niczego nie sprawdzano.
Z moich doświadczeń z poprzedniego finału LE oraz meczy EURO 2012 wynikało również, że nie było czego się obawiać. Jedank już jadąc tramwajem na stadion Juventusu spotkaliśmy gości dyskutujących coś o pożyczaniu ID i jakiś innych kombinacjach przy wejściu na stadion. Pomyślałem, że pewnie się nie znają, bo przecież niemożliwe żeby nie wpuszczali. Potem doszło do mnie, że nigdzie nie ma żadnych koników, co jest zjawiskiem zupełnie nienormalnym przy takich meczach i naszły mnie złe przeczucia. Doszliśmy pod stadion i przy gate A widzę scenę jak koleś trzyma w ręce bilet oraz dokument i błagalnym tonem coś tam mówi dziewczynie na bramce ale ta tylko stanowczo odpowiada "no". Wtedy dostałem mini-zawału lub mini-wylewu, lub obu na raz, już sam nie pamiętam. Doszliśmy w końcu do naszego gate C gdzie było kilku bramkarzy i stoimy w kolejce. Wpuszczanie szło bardzo wolno i co jakiś czas ktoś zostawał odprawiony z kwitkiem. W pewnym momencie jeden z nie wpuszczonych podniósł raban i chciał się przedzierać na siłę, a tłum zaczął napierać na bramkarzy. Szybko pojawili się mundurowi i opanowali sytuację. Stojąc rozpatrywałem dwie koncepcje, albo podam nasze dokumenty i będę liczył na cud albo walnę jakąś ściemę o zgubieniu czy kradzieży. Skłaniałem się ku drugiej opcji ale w ostatniej chwili zmieniłem zdanie. Zauważyłem, że nasz bramkarz od czasu do czasu jakoś dziwnie spogląda na wchodzących coś tam mówi ale wpuszcza. Podałem mu nasze ID i bilety, on sprawdził, popatrzył na nas i z miną mówiącą "no przecież widzę, że się nie zgadza" powiedział tylko - OK. W tym samym czasie bramkarz obok odrzucił delikwenta. Mówiąc w skrócie była wielka loteria z wejściem, nam się udało ale dużo osób nie weszło. Sektory fanów obu drużyn były szczelnie zajęte, a w sektorach ogólnych było sporo wolnych miejsc. Obok nas po obu stronach były po dwa miejsca wolne. Na telebimie podali 33.100 publiczności, a pojemność stadionu to 41 tys., co by wskazywało na ok. 8 tys. wolnych miejsc. Część osób pewnie sama nie przyszła na mecz (np. część VIP-ów) ale pewnej grupy po prostu nie wpuścili. Ja w każdym bądź razie już powiedziałem, że ostatni raz pojechałem na mecz do Włoch bez biletu na swoje nazwisko
Stadion Juventusu z zewnątrz.
Właśnie trwa rozgrzewka.
Tuż przed ceremonią otwarcia.
W trakcie ceremonii otwarcia.
Groźnie wyglądająca sektorówka Sevilli, kibice pod reflektorem odpalili race, przez co wyglądało jakby reflektor świecił
Latający puchar Ligi Europy.
Niewielki balonik
Na meczu widać było wielu kibiców Juventusu, którzy pewnie żałowali, że Juve odpadło już w półfinale.
Dwóch charyzmatycznych trenerów „w akcji”.
W czasie przerwy odbyło się zraszanie murawy.
Widok stadionu przy pełnym oświetleniu.
Co do samego meczu, to siedzieliśmy tuż obok sektora kibiców Benfiki i im kibicowaliśmy. Niestety tak jak rok temu w Amsterdamie, Benfika znowu przegrała finał, chociaż z przebiegu gry nie była wcale drużyną gorszą. Potwierdziło się po raz kolejny, że Benfika jest chyba najbardziej pechową drużyną Europy
Ponieważ mecz, po dogrywce i karnych zakończył się bardzo późno, a nasi faworyci przegrali, nie czekaliśmy już na wręczenie pucharu i ruszyliśmy od razu w drogę powrotną. Do hotelu dotarliśmy przed godziną 1 w nocy, a już przed 7 przewidziana była pobudka na frecciarossę do Mediolanu. Dodatkowo okazało się, że już od 5 rano hałas uliczny, a głównie tramwaje, skutecznie utrudniają spanie. Także jakby ktoś spał kiedyś w Hotelu Bologna w samym centrum Turynu, to polecam od razu na wejściu prosić o pokój od podwórza
C.D.N. |
. 