DZIEŃ XIV
Uwaga, mam do zamieszczenia 60 zdjęć
z góry przepraszam, jeżeli jakieś ujęcia się powtarzają, chciałem jak najlepiej oddać klimat miejsca i zachęcić do zrobienia podobnej wycieczki.Wstajemy ok. 6.30, o 7.30 miał nas zabrać bus. Oczywiście polecono nam zabrać coś do zjedzenia, gdyż ceny na miejscu są duże, do tego jeszcze mini trekking, a tam niczego oprócz lodu, ziemi i wody - nie ma.
Wstęp do parku z lodowcem płatny tylko gotówką, tak dla potomności.
Po drodze niesamowite chmury
W drodze na główny parking, świetny punkt widokowy. To, co najlepsze, jeszcze nie jest widoczne.
Wszystkie autobusy zatrzymują się na wielkim placu, przed kładkami. Tablica informuje, ile czasu trzeba poświęcić na dokładne zbadanie lodowca.
Tak to się prezentuje zaraz zza tablicy
A tutaj spojrzenie na czoło lodowca od prawej, przez środek, do lewej strony.
W tym miejscu świetnie widać, jak wygląda ściana lodowca, gdy jej część spadnie do wody. Genialnie intensywny kolor, wyróżniający się na tle reszty.
Żeby nie niszczyć przyrody, dostępne do zwiedzania ścieżki poprowadzono po takich oto stalowych przejściach.
Lewa ściana, dosyć prosta, wygląda jakby ktoś odkrajał lód nożem.
A tutaj część przed lewą ścianą. Nie ma co, pogoda nam dziś dopisała.
Oczywiście te małe, białe obiekty to nic innego, jak oderwany lód.
A na tym zdjęciu pokazany jest cały fenomen lodowca. Cyklicznie przesuwa się on w stronę lądu, następnie woda żłobi w lodzie taki tunel, a gdy staje się on odpowiednio szeroki, góra się zapada, czoło lodowca może napierać kolejny raz. Nie jest możliwe dokładne określenie, kiedy ten lodowy most się zawali. Podobno huk jest niesamowity. Wierzę, gdyż przy małych kawałkach wpadających do wody, już wiele się słyszało.
Na podziwianie lodowca z naprzeciwka mamy ok. 2 godzin. Prawdę mówiąc, nie starczyło nam czasu, żeby przejść wszystkie ścieżki, od A do Z. Czas już na prawdziwą zabawę, czyli dotknięcie lodu.
Widok na prowizoryczny port, skąd odpływają statki na lodowiec.
Płyniemy, a wysoko na kamieniach widać ślady obecności lodowca
Gdzieniegdzie trzeba uważać na góry lodowe
Czy coś tu trzeba dodawać?
Tak wygląda czoło lodowca z perspektywy statku. Zdjęcie nie oddaje tego światła w szczelinach. To naprawdę trzeba zobaczyć na żywo.
Wejście na lodowiec wymaga założenia raków. Przychodzisz, siadasz, podajesz numer buta, a pan/pani niespiesznie zakłada.
Pierwsze widoki, tam pójdziemy
No to ruszamy w górę!
Uwaga na przesmyk
A co tam jest, w tej dziurze?
Drobne kamienie, zatopione w lodzie.
A tak wygląda woda w szczelinach, załamanie światła tworzy świetny obraz
Prawie jak czterotysięczniki
Tak z bliska wygląda faktura śniegu/lodu
W każdej chwili można napić się świeżej wody
To naprawdę wygląda, jakby ktoś wewnątrz lodu wcisnął świetlówkę, a ona jarzyła na taki kolor.
Widok na stronę ze ścieżkami, z naszego najwyższego punktu trekkingu.
Po zejściu z prowizorycznego szczytu, prawdziwa petarda. Whisky z lodem z lodowca!
Przewodnik wziął czekan, wiaderko, odszedł dalej, zaczął skrobać lód. Po chwili wrócił, napełnił szklanki, cheers!
Wasze zdrowie, @OradeaOrbea @ane.wald @Zeus @Mlody @seba @tom971 @miloszp @aeonflux @pieerx i inni !
Czas schodzić z powrotem. Ścieżka biegnie obok niewinnie wyglądającego jeziora. Według przewodnika, jeszcze wczoraj nic tutaj nie było!
A tutaj przewodnik czekanem formuje ścieżkę.
Po powrocie, kiedy czekamy na łódkę, mamy czas popodziwiać skały. Tutaj widoczne ślady przemieszczania się lodowca.
Zadowoleni, ale okropnie zmęczeni, wracamy do miasta. Czas jeszcze coś zjeść. Na dziś papas, te dziwne kule. Z mozzarellą, mięsem, albo zmieszane.
Do tego kawał wołu przysypany górą frytek.
Ostatnie dropne zakupy, jutro ok. południa wracamy do Ushuaia. Żal nam opuszczać to miejsce, było naprawdę zjawiskowo.
