Na Maderę chciałem wybrać się już dawna – w sumie to od momentu, gdy przeczytałem rozdział książki „Lecę dalej” Marzeny Filipczak. Jak wiele osób zauważyło, takie marzenie można w tym roku spełnić bezpośrednio z Polski za naprawdę niewielką kwotę – ceny biletów last minute do Funchal potrafiły rozpoczynać się już od 297 PLN! Loty kupowane na stronie biura podróży TUI realizowane są z Warszawy i Poznania przez polskie linie czarterowe Enter Air.
Wyjazd mój był typowo niskobudżetowy. W ostatniej części relacji postaram się zamieścić przydatne informacje – jak choćby źródła, z których czerpałem informacje o wyspie, czy też podsumowanie kosztów.
Liczę też na wasze opinie co zmienić w relacji – za każdą od razu dziękuję!
Jak będziecie mieli pytania – postaram się na bieżąco na nie odpowiadać.01.07. Dzień 0. Gdańsk - Warszawa
Dzień wlókł się niemiłosiernie. Biletów wciąż nie kupiłem – najtańsze kosztowały 797 PLN. Rano przygotowałem bagaże, a następnie wziąłem się za odświeżanie strony TUI i czytaniem różnorakich stron internetowych o wyspie. Byłem coraz bardziej zdenerowany, w sumie pogodziłem się już, że nigdzie nie pojadę, aż do godziny 14:30, kiedy to nastąpiła aktualizacja cen (397 PLN). Uff, co za ulga. Szybkie kupno biletów lotniczych z Warszawy, biletu na PolskiegoBusa (mieszkam w Gdańsku) oraz zakupy w Biedronce – jako wyżywienie na pierwsze dni wyjazdu. Wracam do mieszkania, pakuję wszystko do plecaka, szybkie sprawdzenie wagi – 12 kg (w cenie biletów jest bagaż rejestrowany o wadze dopuszczalnej 20 kg). Tak po krótce, co można było znaleźć w moim plecaku: namiot (Fjord Nansen Veig II), śpiwór, karimata, trzy bluzki (dwa T-Shirty, jedna bluzka termiczna), aparat fotograficzny (zwykły kompakt), 2 pary spodni, bułki, kabanosy, ser, 3 czekolady, czołówkę, nóż, przewodnik, mapa i inne.
O godzinie 19:30 wsiadam na pokład Astromegi i wyjeżdżam do Warszawy.
02.07. Dzień 1. Warszawa – Lotnisko Funchal (FNC) – Santa Cruz – Caniço – Funchal
Autobus przyjeżdża na Młociny prawie pół godziny przed czasem – dwie minuty po północy. W domu sprawdziłem wszystkie możliwości dojazdu na lotnisko – najbardziej opłacalne, zarówno czasowo jak i cenowo, było połączenie dwoma autobusami – najpierw na Dworzec Centralny a następnie na terminal. Na lotnisku Chopina jestem po raz pierwszy, szybkie rozpoznanie terenu, ustawienie budzików (odprawa bagażowa zaczyna się już o 03:50, trochę bałem się że zaśpię) i zasypiam na ławkach.
Budzę się – to chyba już. Rozglądam dookoła, ale coś pusto. Zwijam się i szukam swojej kolejki do odprawy. Szukam, szukam, aż w końcu wpadam na genialny pomysł żeby spojrzeć na zegarek. No tak jest dopiero 02:56. Kładę się znowu. Z płytkiego snu wyrywa mnie dźwięk budzika. Otwieram oczy – tam gdzie jeszcze przed godziną nikogo nie było teraz ciągnie się stuosobowa kolejka, na której końcu posłusznie staję. Do samolotu zabieram ze sobą karimatę (chodziło wyłącznie o to, żeby nie była przypięta na zewnątrz do plecaka, gdzie mogłaby ulec uszkodzeniu).
Po wejściu na pokład samolotu na twarzy pojawia się szeroki uśmiech, ponieważ dostałem miejsce w rzędzie 15 – przy wyjściu ewakuacyjnym, gdzie jest dodatkowa przestrzeń na nogi. Rewelacja, jako że jestem dość wysoki. Mimo wszystko jest jeden minus, miejsce to nie jest z dobrej strony do oglądania widowiskowego podejścia do lądowania. Madeira International Airport przez wiele osób uznawane jest za jedno z najbardziej niebezpiecznych lotnisk na świeci. Po tym jak w 1977 miały miejsce dwa duże wypadki, władze podjęły decyzję o wydłużeniu pasa startowego o dodatkowe 1100 metrów, umieszczonego na 180 kolumnach o wysokości 70 metrów każda. Obecnie pod pasem znajduje się centrum sportu: łódki, baseny na powietrzu, siłownia – oryginalny pomysł…
Widok pod pasem startowym (droga Machico - lotnisko).
Lot trwał 5 godzin (od 5:50 do 9:50 – na Maderze cofamy zegarki o jedną godzinę). Po wyjściu z lotniska udaję się pieszo do pobliskiej miejscowości Santa Cruz (jeśli ktoś chciałby zrobić zakupy od razu, to niedaleko lotniska, w stronę Machico znajduje się supermarket Continente). Wzdłuż uroczej miejscowości, nad morzem ciągnie się kamienista plaża, przyjemna promenada (obok niej znajdziemy również ryneczek, gdzie można kupić owoce i warzywa) a także baseny dostępne dla wszystkich chętnych. Jest to także całkiem interesujące miejsce dla plainspotterów:
Plaża w Santa Cruz
Z Santa Cruz udaję się autobusem do Caniço (~2.2 EUR), które jest 3 największym miastem na Maderze (13 tysięcy mieszkańców). Nie jest to miejscowość zbyt ciekawa – odniosłem wrażenie, że są tam jedynie hotele i nieliczne na wyspie bloki mieszkalne. Pojechałem tam tylko żeby zobaczyć Pomnik Cristo Rei (Chrystusa Króla) wznoszącego się nad Atlantykiem oraz panoramę Funchal. Najłatwiej dostać się do niego samochodem (podjeżdża się praktycznie pod samą figurę), mnie z kolei czekało długie zejście z centrum.
Pomnik Chrystusa Króla
Widok na Funchal
Ponieważ dość się spieszę to biorę autobus do Funchal, do którego dojeżdżam około godziny 15, wysiadając przy chyba najbardziej znanej atrakcji turystycznej Mercado dos Lavradores. Na najniższym piętrze można obejrzeć wiele gatunków ryb w tym pałasza (port. espada preta, ryba występująca tylko w 2 miejscach na świecie). Gdy ja byłem na rynku niestety wszyscy rybni sprzedawcy zdążyli zwinąć już interes, ale wciąż pozostawały otwarte stoiska z owocami. A tych na Maderze można znaleźć naprawdę dużo! Ze świeżych owoców możemy spróbować między innymi 25 odmian marakui, anony (jabłka cukrowe), czerymoje, mango, banano-ananasy oraz suszone: kwiaty hibiskusa, aloesu. Każdym z nich możemy zostać poczęstowani przez sprzedawcę – z resztą sami do tego namawiają. Mimo wszystko zakupy tam są potwornie drogie – kilogram owoców potrafi kosztować nawet 20 euro!
Marakuja cytrynowa
Marakuja pomidorowa
Następnie udaję się w poszukiwanie…Urzędu Miejskiego (port. loja da cidade) aby uzupełnić wszelkie formalności związane z rozbijaniem namiotu. I tu pojawia się problem: bardzo sympatyczna pani urzędniczka ni w ząb nie mówi po angielsku. Moim szczątkowym portugalskim oraz za pomocą Google Translatora udaje nam się porozumieć, a także wypełnić dokumenty (tylko wersja portugalska). Na mapie należy wybrać stanowiska straży leśnej (port. posto forestal), a także podać dokładne daty w których chce się tam przebywać. Pani informuje mnie, że pozwolenia będą gotowe w południe następnego dnia. O nie! Nie mogę sobie na to pozwolić, skoro jutro od rana mam już być w trasie! Po chwili pertraktacji Pani prosi żebym przyszedł za 2 godziny – no już lepiej
Tak więc mając chwilę czasu udaję się na wycieczkę do Blandy’s Wine Lodge Museum – najstarszej na wyspie fabryki wina. Warto wcześniej dowiedzieć się, o której godzinie odbywa się zwiedzanie z przewodnikiem w języku angielskim. Najtańsze wycieczki (Lodge Tour) kosztują 3 EUR i odbywają się tylko raz dziennie, w okolicach godziny 10 – w związku z czym ja byłem na ostatniej tego dnia Premium Tour (5.5 EUR). W cenę każdego biletu wliczona jest degustacja wina.
Dziedziniec muzeum Blandy's
Madera ze szczepu sercial
Następnie udaję się z powrotem do Urzędu gdzie od razu dostaję wszystkie pozwolenia oraz dane kontaktowe do leśniczych. Ponieważ pozostałe godziny chcę spędzić na zwiedzaniu Funchal – udaję się w poszukiwaniu schroniska młodzieżowego (port. pousada da juventude)(chcę zobaczyć jak najwięcej a nie chcę rozbijać się w mieście - jedyna noc nie w namiocie). Ich sieć, jak się później okazało, rozsiana jest po całej wyspie i nie są w sumie bardzo drogie. Niestety, w Funchal nie było już wolnych miejsc, a recepcjonistka nie chciała się zgodzić na wynajem kawałka podłogi
, w związku z czym udałem się do pobliskiego pensjonatu, gdzie za 17 EUR (tak, zabolało ) dostałem indywidualny pokój z łazienką. Szybko odstawiam zbędne bagaże i lecę zwiedzać miasto. Na pierwszy ogień wznosząca się nad miastem i widoczna z (prawie) każdego miejsca Fortaleza do Pico.
Widok z mojego okna na Fortalezę do Pico
Od razu da się odczuć, że miasto położone jest na zboczu (przewodniki piszą: amfiteatralnie), a zwiedzanie go jest dość męczące. Następnie swoje kroki kieruję w okolice kościoła Santa Clara, a następnie mariny i Pałacu São Lourenço.
Strome uliczki Funchal
Widok z mariny
Wieża Pałacu São Lourenço
Kolejnymi miejscami, które odwiedzam są Fort św. Jakuba oraz najstarsza dzielnica Funchal – Zona Velha. Spacer wieczorem wąskimi, brukowanymi uliczkami to duża przyjemność. Jeśli ktoś chce, może przysiąść w jednej z licznych kawiarni lub restauracji. W niektórych z nich można posłuchać na żywo fado. Wiele drzwi okolicznych domów zostało pomalowanych w fantastyczny, bajkowy wręcz sposób!
Mistrzyni muzyki fado - Amalia Rodrigues
Trochę zmęczony oraz w związku z tym, że zrobiło się już ciemno zaczynam kierować się do swojego pensjonatu. W okolicach katedry Sé decyduję się wstąpić do malutkiego baru na stek z tuńczyka. Po chwili odpoczynku idę zobaczyć niedaleki pomnik Józefa Piłsudskiego (Marszałek przebywał na Maderze w trakcie zimy 1930/31) i jeszcze trochę popatrzeć na nocne życie miasta.
Reprezentacyjna Avenida Arriaga nocą. Można tam usiąść na ławce i posłuchać koncertów, które grane są w kawiarni hotelu Ritz
Jeden z polskich akcentów na wyspie
Po północy wracam do pokoju, szybki prysznic, po którym momentalnie zasypiam.
[CDN.]
. Nie grałem w nią od dzieciństwa, ale frajda była niezła! Zwłaszcza gdy na końcu zostałem na polu bitwy tylko z samym 60 letnim Mateo zgromadziło się wokół nas sporo ludzi. Po kilku minutach honorowo uzgodniliśmy remis, a ja ruszyłem w dalszą drogę. 
