7. Northern Lights - how to guarantee the show ?
No właśnie, jak jadąc na daleką północ zagwarantować sobie, że na pewno zobaczymy zorzę polarną ? Okazuje się, że sprawa jest banalnie prosta. Trzeba po prostu zabrać ze sobą … własną czarownicę. Ja na szczęścia takową zabrałem
Ale może po kolei.Na zobaczenie zorzy mieliśmy tylko trzy nocki. Prognozy były w miarę dobre, raczej czyste niebo, ewentualnie czasowe małe zachmurzenia. Pierwszego wieczoru byłem nastawiony bojowo, prognoza pogody pozytywna, prognoza zorzowa wykazuje średnią aktywność, a nawet możliwość wystąpienia burzy słonecznej o poziomie G1. Pomyślałem, że jak nie dzisiaj, to kiedy ? Za dnia rozeznałem teren i okazało się, że nie ma co specjalnie jeździć na wcześniej wskazane punkty obserwacyjne (np. wzgórze Ounasvaara), bo praktycznie zaraz za naszym domkiem jest zamarznięta rzeka, która powinna zapewnić duży stopień zaciemnienia i dobry widok w kierunku północnym. Wystarczy zejść po schodkach za domkiem na rzekę i już jesteśmy na miejscu
Żona wieczorem padła na kanapie w salonie wymęczona podróżą z wieloma przesiadkami i atrakcjami, a ja przestawiłem się w stan czuwania. Drzemałem trochę na fotelu ale nie rzadziej niż co godzinę zakładałem kurtkę i schodziłem nad rzekę. Tak wytrzymałem do godziny 3 w nocy i w końcu poszedłem spać na dobre. Następnego dnia byłem przez to całe czuwanie tylko niewyspany, a żonka wręcz przeciwnie, bo przecież przespała cały wieczór i noc
Na drugą nockę byłem nastawiony już sceptycznie, bo prognozy były dużo słabsze, a do tego był to piątek 13-tego
Żona za to powiedziała, że dziś zorza będzie na pewno !!! Na pytanie skąd ma taką pewność, powiedziała tylko, że wie to i już. Wieczorem ubraliśmy się ciepło i poszliśmy nad rzekę ale po niecałej godzinie nastąpił odwrót do domu na herbatkę. Potem była druga próba i znowu nic, tylko zmarzliśmy. Żona zaczęła nagle dziwnie podrygiwać, można by nawet rzec - tańcować i podśpiewywać pod nosem jakieś piosenki (jedną z nich rozpoznałem jako „Trzynastego” Katarzyny Sobczyk). Jak się za chwilę okazało, zorza już dłużej nie wytrzymała tej profanacji o charakterze wokalno-tanecznym i się po prostu nam objawiła Najpierw las na północnym brzegu lekko zajaśniał. Potem to już wyglądało zupełnie jakby ktoś bladozielone ognisko rozpalił w lesie. Po chwili z tego ogniska wyskoczyły w górę klasyczne filary zorzowe. Kiedy zorza powoli przechodziła nad rzeką w kierunku zachodnim utworzyła małą eliptyczną koronę. Nie wiedziałem co mam robić, bo statyw do aparatu zostawiłem w domku, a nie chciałem stracić tych widoków. Kiedy po pół godzinie zorza zaczęła zanikać, pobiegłem dopiero po statyw. Na parkingu przed domkami spotkałem trójkę studentów, którzy mnie zawołali, bo myśleli, że nic nie wiem o zorzy. Powiedziałem im tylko, że z rzeki jest lepszy widok, bo jest ciemniej i pobiegłem do żony. Za chwilę studenci też zgramolili się po ośnieżonym stoku na rzekę (pewnie nie wiedzieli o schodkach). Trochę minęło czasu zanim wstrzeliłem się z odpowiednimi ustawieniami aparatu do warunków. Zdążyłem zrobić parę zdjęć i zorza przeszła nad las na drugim brzegu (znowu jakby ognisko). Żonka w tym czasie latała po rzece jak poparzona, szukając dobrego punktu obserwacyjnego, zupełnie nie przejmując się możliwością nagłego załamania 80 centymetrowej warstwy lodu na rzece
Zdjęcia nie są najlepszej jakości bo mój aparat kompaktowy zbytnio nie radzi sobie w warunkach słabego oświetlenia. Jako takie wychodzą jedynie zdjęcia przy ustawieniu czasu migawki rzędu 20-30 s.
Nasza zorza (z lewej światła pierwszego domku, a przed nami studenci).
Kto tam pali po nocy te ogniska w lesie ?
Zorza już niestety powoli od nas odchodzi.
Trzeciej nocy zobaczyliśmy już tylko słabiutką bladą poświatę, którą ledwo co można było nazwać zorzą. Najśmieszniejsze jest to, że już dzień po naszym powrocie do kraju, była bardzo silna zorza (burza słoneczna G3), widoczna nawet w Polsce. To oznacza, że na północy musiały dziać się wtedy prawdziwe cuda na niebie. Już drugi raz rozminęliśmy się z prawdziwym mega spektaklem na północy o jakieś 2-3 dni. Rok temu tak było w Tromso, a teraz w Rovaniemi. Niemniej jednak i tak jestem zadowolony z naszej wyczarowanej zorzy, nie była może najsilniejsza ale była bardzo piękna
Na marginesie, jakby ktoś chciał wypożyczyć na wyjazd osobistą czarownicę do wywoływania zorzy, to zapraszam do kontaktu. Atrakcyjne stawki, zniżki dla studentów i seniorów, za dopłatą możliwość wynajęcia w pakiecie - gderanie, zrzędzenie, prawienie morałów
Powinno się im spodobać, nawet i bez zorzy 
