Wstęp
O tym by pojechać na Filipiny marzyłem od jakiegoś czasu. Marzenie to było na tyle silne że w tym roku po raz pierwszy postanowiłem jechać na wakacje nie tam gdzie będzie promocja – a konkretnie na Filipiny i nigdzie indziej. W końcu kto nie widział tych zdjęć rajskich plaż – jeszcze nieznanych dla masowego turysty i przez to nie zepsutych? Dodatkowo piękne rafy koralowe, krystaliczne morze, liczne atrakcje (tarasy ryżowe, jaskinie, wodospady, tropikalne lasy) – i to wszystko za niewielkie pieniądze. Brzmi jak raj. I właśnie w raju przyszło mi spędzić miesiąc czasu – ale było jeszcze lepiej niż to sobie wyobrażałem
Nie wiedziałem bowiem wtedy jeszcze o największej zalecie Filipin – zamieszkujących je najmilszych ludziach na świecie 
Na Filipiny przylecieliśmy korzystając z promocji Cebu Pacific – dość regularnie oferują oni przeloty na trasie z/do Chin poniżej 200zł RT. Jako że były to nasze ostatnie długie wakacje w życiu (studenckie czasy się właśnie skończyły..) - postanowiliśmy najpierw spędzić miesiąc czasu w Chinach, a potem stamtąd udać się na Filipiny, również na miesiąc. O tym jak dostaliśmy się do Chin, co się tam wydarzyło i dlaczego tak bardzo potrzebowaliśmy po nich odpocząć możecie przeczytać w tej forumowej relacji w-poszukiwaniu-shangri-la-czyli-miesiac-w-chinach,215,56293 Tu jednak będzie tylko i wyłącznie o Filipinach
A więc zaczynajmy relację! Nie będzie ona prowadzona w formie dziennika, opisująca wydarzenia krok po kroku – w końcu ile można by pisać "Dzień 15. Jest cudownie, leżymy na rajskiej plaży, w wolnych chwilach oglądamy rafy koralowe jakich niewiele jest na świecie (znów prawie wpłynąłem na żółwia morskiego, nie mogło by ich być trochę mniej?), na wieczór mamy zaplanowany rum Tanduay, jak zawsze po 4zł za 0,7l"
Natomiast postaram się by relacja była praktyczna i dokładnie opisująca czekające na podróżnych atrakcje Bo każdy raj ma swoją Manilę
Swoją podróż zaczęliśmy od stolicy Filipin, Manili, miasta które na wszystkich blogach podróżniczych opisywane jest bardzo krótko - „omijać”
I nie jest tak opisywane bez powodu. Skupię się więc w tej części relacji na poradach praktycznych jak przetrwać w tym mieście kiedy już ze względów logistycznych musimy je odwiedzić.Na Filipiny przylecieliśmy na lotnisko Clark – znajdujące się tuż przy dużej amerykańskiej bazie wojskowej koło miasteczka Angels, 80km od Manili. Loty z/do Clark na trasach międzynarodowych często są tańsze niż z/do Manili, zaś dostać tam się nie jest trudno – przy mniejszym budżecie warto więc rozważyć tą opcję. Pierwszą rzeczą po przylocie która może interesować podróżnego jest zaopatrzenie się w niezbędne środki płatnicze. Na Filipinach używane jest peso filipińskie (skrót PHP, w relacji będę pisał po prostu P). 100P to około 7zł. Niestety każdorazowe wyjęcie gotówki z bankomatu obarczone jest prowizją w wysokości 200P. Nie byłby to problem gdyby nie fakt że dodatkowo nie można wyjąć za dużo gotówki naraz – maksymalnie 10000P czyli raptem 700zł. Warto więc rozważyć wymienianie gotówki w kantorach. Z lotniska najtaniej do miast można dostać się komunikacją publiczną. Na Filipinach takową rolę spełniają twory o nazwie jeepey.
Pojazdy te jeżdżą praktycznie non stop bez żadnego rozkładu jazdy. Jeżdżą jednak na konkretnych trasach. Czasami trasa wypisana jest na boku pojazdu, czasami jej główne punkty są wypisane na tabliczce za przednią szybą, czasem zaś określa ją tylko kolor pojazdu (tylko w największych aglomeracjach miejskich mają one numery). Punkty na trasie wyznaczają nie ulice ale najczęściej nazwy centrów handlowych/sklepów (Filipińczycy zostali w sporym stopniu zamerykanizowani i uwielbiają centra handlowe, w Manili znajduje się kilka z największych centrów handlowych na świecie). Aby zatrzymać jeepeya wystarczy zamachać ręką. Potem wsiadamy tylnym wejściem i skuleni posuwamy się do końca. Do pojazdu wejdzie tyle osób ile wejdzie, panuje tam niesamowity ścisk, ale wszyscy ludzie są życzliwi i mili – nikt się nie obrazi jeśli przypadkowo komuś nadepnie się na nogę czy nie będzie miał pretensji że do tego małego pojazdu wchodzisz z dużym plecakiem. Opłata za przejazd najczęściej przekazywana jest z ręki do ręki w kierunku kierowcy, rzadziej większe pojazdy mają swojego krzykacza/zbieracza pieniędzy który jeździ stojąc na tylnym zderzaku i trzymając się dachu. Opłatę najlepiej dawać wyliczoną – koszt przejazdu zwykle oscyluje od kilku do kilkunastu peso, kierowca może mieć problem z rozmienieniem większych kwot (raz gdy nie miałem mniejszych pieniędzy niż 200P Filipińczycy po prostu za mnie zapłacili za przejazd, bo powiedzieli że kierowca nie miałby jak rozmienić – i zrobili to z uśmiechem
). Często też nie wyda od razu Wam reszty – będziecie musieli poczekać aż takowa się uzbiera – nie należy się tym stresować, tu naprawdę bardzo rzadko ktokolwiek będzie chciał Was oszukać. Aby zatrzymać pojazd należy zastukać monetą w dach, ew w przypadku naszym poprosić o to kogoś (na Filipinach prawie wszyscy mówią po angielsku, jest to tutejszy język urzędowy, problemów z komunikacją więc nie będzie, a każdy chętnie nam pomoże – powie gdzie i kiedy wysiąść oraz zatrzyma dla nas pojazd). 
Tyle ogólnie o jeepeyach. Wracając do wydostania się z lotniska Clark. Z drogi można złapać za 50P jeepeya jadącego bezpośrednio do dworca Dau, jednak jest to wersja „luksusowa”, dla turystów. Lokalna ludność pojedzie za 12P do "main gate" które mieści się tuż przy SM (ważny skrót – warto zapamiętać – SaveMore, to sieć supermarketów i centrów handlowych – często używane są jako punkty orientacyjne). Dalej przesiadamy się w jeepeya za 8P do dworca Dau. Jeepeye jeżdżą non stop, czasowo więc wyjdzie takie rozwiązanie tak samo (około 20-30 min). Z dworca Dau za około 114P jeżdżą co chwila (co 10-15min) autobusy do Manili, przejazd zaś zajmuje im w zależności od korków i miejsca w którym wysiadamy od 1,5h wzwyż.
I tu docieramy do Manili jako takiej. Nie jest to miasto w precyzyjnym tego słowa znaczeniu, a raczej gigantyczna aglomeracja miejska składająca się z 16 miast, o populacji 12 milionów ludzi! Gdy więc poprosimy na dworcu o bilet do Manili – nikt nas nie zrozumie. Musimy nasze zapytanie sprecyzować – powiedzieć że np. chcemy dostać się do Pasay (miasto/dzielnica w której znajduje się lotnisko). Manila jest aglomeracją ogromną, chaotyczną, brudną i pozbawioną atrakcji turystycznych. A jednocześnie miejscem gdzie ogromna bieda Filipińczyków bije po oczach i przeraża. Bo Filipiny są bardzo biednym krajem. Nie zwrócimy na to uwagi na rajskich wysepkach (no ew ponarzekamy że do jedzenia wciąż mamy do wyboru ryż z ryżem, czemu nie mogli by nam ugotować czegoś porządnego? no nie mogli by bo sami jedzą w ten sposób, na nic innego ich nie stać) gdzie fakt że ktoś posiada bambusową chatkę nad morzem a by zjeść cokolwiek musi codziennie wypłynąć na połów ryb nie będzie dla nas rażący. Natomiast w Manili gdy zobaczymy dzieci bawiące się w toczenie starej opony
ludzi grzebiących w śmieciach
czy to jak podróżują lokalsi
będziemy wstrząśnięci. To tu spotkałem jedynych żebraków na Filipinach. To tu przestępczość jest wysoka, należy więc mieć się na baczności (a zwłaszcza uważać na swoje kieszenie). Jednocześnie zdając sobie sprawę z tej biedy tym bardziej docenimy niesamowitą pogodę ducha cechującą ten naród, to jak mili, sympatyczni i pomocni są dla wszystkich – w tym przyjezdnych, których nie traktują jak chodzące worki z pieniędzmi i nie próbują oszukać na każdym kroku. Być może dlatego że nie zostali skażeni jeszcze masową turystyką.
Wiedząc że wszyscy odradzają zatrzymywanie się w Manili na dłużej niż jest to konieczne – i tak spróbowałem odszukać jej nieliczne zabytki, miałem bowiem kilka godzin do mojego następnego lotu. Wybraliśmy się do historycznej dzielnicy Intramuros. Jest to pozostałość dawnej odgrodzonej murami hiszpańskiej kolonii, najstarszych zabudowań miejskich w Manili. Niestety w wyniku intensywnych walk podczas II Wojny Światowej pomiędzy Amerykanami i Japończykami w 1945 roku dzielnica ta została prawie całkowicie zrównana z ziemią i sprawia bardzo przygnębiające wrażenie. Wciąż w niej odnajdziemy oazy spokoju i piękna – takie jak katedra, fort (wstęp jedynie 50P dla studentów) czy kościół św. Augustyna.
I to w zasadzie koniec miejskich atrakcji oO Polecam natomiast po przyjeździe zacząć cieszyć się tutejszymi cenami
Wystarczy wejść do pierwszego lepszego 7eleven (co ważne przy tamtejszych upałach - klimatyzowanego! ) i zamówić gigantyczne lody czekoladowe w waflu cukrowym za.. 15P (trochę ponad 1zł ). Jeśli jest to dla nas za drogo na ulicy kupimy świeży sok z kokosów z dodatkiem cukru za.. 8P (56gr!) I nikt nie będzie chciał od nas innej ceny niż ta która obowiązuje Filipińczyków (czy to naprawdę Azja ?) Niechlubny wyjątek jak zawsze będą stanowić (dziwnie nieliczni) taksówkarze i ludzie związani z transportem. Jeśli wsiądziemy do pustego jeepeya to kierowca może zaśpiewać nam zawyżoną cenę (np. 30P, podczas gdy opłata wynosi 12P – taka sytuacja zdarzyła nam się tylko raz) – jednak wystarczy poczekać pół minuty aż wsiądzie jakiś Filipińczyk – od razu nam powie prawdziwą cenę i jeszcze nakrzyczy na kierowcę że próbował nas oszukać. Tak samo nie należy wierzyć osobom które mówią nam że nie ma transportu publicznego na lotnisko w Manili i zaraz zaoferują nam taksówkę – owszem nie ma jeepeyów na samo lotnisko, są jednak na rondo przy lotnisku z którego w 2min dojdzie się piechotą na sam terminal. O tym fakcie również poinformował nas Filipińczyk który widząc że chcemy wsiąść do taksówki zapytał się gdzie chcemy dojechać i czy nie chcemy na lotnisko dojechać taniej, jeepeyem – zaprawdę cudowni ludzie Kosz jeepeya łapanego w Pasay z skrzyżowania EDSA i Taft – 8,5P od osoby. Poruszając się po Manili warto też korzystać z metra – choć drogie jak na tamtejsze warunki (ok 30P, różnie w zależności od ilości stacji), przynajmniej trasa przejazdu jest nam znana I to by było w zasadzie tyle jeśli chodzi o wstęp/porady praktyczne dotyczące Manili. Już w następnym odcinku zawitamy w raju – będzie on bowiem o Palawanie!
). 