Główny cel na dziś (brane nie dosłownie, bo mam opóźnienie
) to miasto Suwon, a tam kolejna koreańska fortyfikacja wpisana na listę UNESCO.Swoją drogą, już w innym miejscu i o innej porze dowiedziałem się, że Koreę zwano kiedyś "krainą sanseongów", czyli górskich fortec i warowni. Ponoć w szczytowym okresie było ich ok. 5000. Charakteryzowały się maksymalnym wykorzystaniem walorów obronnych naturalnego ukształtowania terenu. Stąd właśnie ich usytuowanie (tak, jak w przypadku wczorajszego Namhansanseong) wzdłuż grzbietów górskich, czy chociaż wzgórz. A że 70% powierzchni Korei to różnej wysokości góry, było gdzie stawiać te sanseongi.
Do Suwon docieram autobusem, gdyż można w ten sposób dojechać znacznie bliżej atrakcji, niż w przypadku pociągu. Znaczną cześć trasy pokonuję znowu ekspresem podmiejskim, a dopiero w samym Suwon przesiadam się na lokalną linię. Wszystko to oczywiście przy użyciu karty T-Money. Jadąc autobusem podziwiam z jednej strony rozmach, z jakim pobudowali tu wiele odcinków dróg (od Seulu do Suwon ciągną się po 4 pasy w każdą stronę), a jednocześnie współczuję kierowcom, bo znaczne fragmenty tych szerokich dróg są mocno zakorkowane (a to nie są przecież już/jeszcze godziny szczytu). Na szczęście, jadę buspasem i żaden korek mi nie straszny.
W Suwon wysiadam w okolicy pałacu, ale idę najpierw pod niedaleką bramę Janganmun (północną). Rozglądam się chwilkę i może sprawiam wrażenie nieco zagubionego, więc pod swoje opiekuńcze skrzydła bierze mnie starsza pani z budki informacyjnej i klaruje mi, że:
1) mury miejskie można obejść dookoła, ruszając np. z tego miejsca w lewo lub prawo,
2) jest darmowe oprowadzanie z przewodnikiem (podejrzewam, że tylko jakiegoś fragmentu), ale dopiero za ok. godzinę,
3) proszę bardzo, tu jest książeczka, z którą podchodzimy do takiej drewnianej budki i tu można wbić na odpowiedniej stronie stempelek - jak uzbierasz takich 7, dostaniesz nagrodę podstawową, a jeśli 10 (czyli komplet), nagrodę specjalną.
No i najważniejsze - jak przy każdej mojej rozmowie z Koreańczykami, po przedstawieniu miejsca pochodzenia - Ależ wy tam w Polsce wspaniałe pomagacie... I tak dalej. Mam nadzieję, że nie zmarnujemy tego niesamowicie pozytywnego obrazu, który udało się wypracować w związku z najazdem orków (świetne określenie na wiadomo kogo, zaczerpnięte z komentarzy pod artykułami na https://www.konflikty.pl/aktualnosci/wiadomosci/) na Ukrainę. No i oczywiście, żeby ci orkowie sczeźli z kretesem...
Wybieram przemieszczanie się w lewą stronę. Wiąże się to niestety z pokonaniem (znowu) pewnych wzniesień, ale tu po prostu inaczej się nie da
Architektura niby taka, jak zawsze tutaj, ale są pewne ciekawe detale, jak np. "karykaturalne" okiennice dla łuczników.
Kieruję się teraz w dół do bramy południowej, a potem dawnymi uliczkami rzemieślniczymi do pałacu. Co ciekawe, na "Rodeo St." (coś dla naszego Jarosława) natykam się na ostrzyciela noży. Swoją drogą, skąd to rodeo tutaj?
Na marginesie, fascynującym zjawiskiem w Seulu jest ubranżowienie wielu uliczek w mniej reprezentacyjnych częściach miasta. Całe poszczególne takie ulice poświęcone są jednej tylko gałęzi handlu. Na jednej jest to oprawianie luster i obrazów (często że sprzedażą tych drugich), gdzie indziej sprzedaż materiałów hydraulicznych, artykułów metalowych, aparatów fotograficznych, czy instrumentów muzycznych. Nie dwa, czy trzy punkty z tym samym asortymentem, tylko tuzin albo i więcej, jeden obok drugiego. Domyśleć się można, że to kontynuacja praktyki jeszcze sprzed kilkuset lat, gdy wokół pałaców rzemieślnicy i kupcy mieli swoje sektory. U nas to w zasadzie już zamarło. W Korei trwa w najlepsze.
Wróćmy jednak do Suwon. Sam pałac nie różni się szczególnie od widzianych przeze mnie wcześniej. Jest to z resztą jaskrawy przykład przywiązania do tradycji. Podczas, gdy w Europie, z dużą częstotliwością skaczemy z jednego nurtu w architekturze i sztuce w kolejny, w Korei przez kilkaset lat nie zmieniało się w zasadzie nic.
Ten pałac różni się jednak tym, że w wielu pomieszczeniach urządzono scenki rodzajowe, nadające budynkowi nieco życia.
A dla miłośników kinematografii koreańskiej jest nawet wspomnienie o kręconym tu dawniej serialu.
Przechodzę stąd teraz na prawo od bramy, przy której zaczynałem. Z powodu przebiegającej pod murami rzeczki, jest tu sielsko. W każdym razie w obecnych czasach. Mieszkańcy piknikują sobie (a w zasadzie bardziej inscenizują sobie plenery do zdjęć), a zwierzaki mają okazję zaprezentować najnowsze trendy w dodatkach dla nich przeznaczonych.
Gdy Docieram do bramy wschodniej, mam już te 7 cholernych pieczątek, ale nie chce mi się już w tym cieple (jest chyba z 30 st. C) wracać do bramy początkowej, by dostać souvenir. Może gdybym przejechał się takim ustrojstwem, miałbym więcej sił witalnych.
Tuż przy panu z latawcem jest przystanek, z którego ruszam w drogę powrotną do Seulu.
W saloniku ładuję akumulator i nadrabiam to, co miałem zaplanowane na wczorajszy wieczór - pokaz na moście Bunpo. Wysiadam przy oświetlonych na ukraińsko "pływających wyspach" (faktyczne, budynki unoszą się na platformach pontonowych).
Z kilku różnych miejsc obserwuję hektolitry wody wystrzeliwane z dysz zamontowanych na moście. Całkiem przyjemny widok.
Most jest o tyle charakterystyczny, że ma 2 poziomy, z których ten dolny bywa w ciągu roku wielokrotnie zalewany, gdy poziom wody w rzece Han podnosi się.
Moje poziomy wszystkiego za to całkiem już opadły, więc wracam do Hiltona na ostatnią noc tamże i padam na wyro...
