Połowa marca, Wizz Air rzuca tanie bilety do Kutaisi. Szybka obdzwonka po znajomych, zbiera się 7 osób. Termin 17-21 maja, de facto 3 doby. Tak akurat pasuje ludziom i tak wychodzą najtaniej bilety. Żal, że tak krótko, ale już wtedy zakładamy, że, o ile nam się spodoba, polecimy jeszcze raz. Prorocze założenie
Szukając możliwie najtańszej wypożyczalni aut trafiamy na ofertę Asi Vilbik, Polki, wraz z mężem mieszkającej w Gori (mają Fanpage - Gruzja z nami wariatami). Asia chyba ma tu nawet konto, serdecznie pozdrawiam i gratuluję świeżo narodzonej córki Po małych negocjacjach staje na cenie 85 USD za dobę za auto z kierowcą plus paliwo. Patrząc na to, co dzieje się na gruzińskich drogach, dobrze się stało, że nikt z nas nie musiał prowadzić. Asia rezerwuje nam również hostel na dwie noce w Tbilisi (Hostel Irina - za 2 noce dla 7 osób zapłaciliśmy po jej negocjacjach łącznie 120 lari, co daje w przeliczeniu na złotówki po obecnym kursie... 13,54 PLN/os./noc w naprawdę spoko warunkach).Dzień I (18.05)
Samolot do Kutaisi wypełniony jest praktycznie do pełna, większość to młodzi Polacy, turyści. Zamieniamy z kilkoma po słowie - jadą raczej na spontanie i dziwią się, że mamy już zorganizowany nocleg i całą trasę. Lądowanie przewidziane jest na lotnisku w Kopitnari na godz. 5.20 czasu miejscowego, lądujemy przeszło 20 minut wcześniej. Kontrola dokumentów jest tylko formalnością. Na lotnisku wraz z naszym przyszłym kierowcą odbiera nas mąż Asi, Gruzin Valeri. Tu pierwsze miłe zaskoczenie - zanim rozpoznaliśmy się z Walerym, widząc nasze chwilowe zakłopotanie, od razu podchodzi do nas pracownik lotniska i płynną angielszczyzną pyta czy
szukamy kogoś konkretnego i czy mamy jego numer telefonu, żeby mógł zadzwonić. W tym też jednak momencie zjawił się i Walery. Kolejnym miłym akcentem są startery gruzińskiej sieci, które rozdaje się przyjezdnym na lotnisku (roaming do Polski jest w naszych sieciach przeraźliwie drogi). Po krótkim przywitaniu Walery ładuje nas do Mercedesa Vito umówionego kierowcy i ruszamy w kierunku pierwszego celu, jakim jest Gori. Co by nam się po drodze nie nudziło wrzuca nam również do samochodu 6-litrowy baniak z domowym winem oraz obiecuje, że wieczorem wpadnie do hostelu z jego większą ilością. To jednak pierwsze wino, w przeciwieństwie do kolejnych, było... hm... no powiedzmy, że miało mocno oryginalny smak (no sorry, Walery
).Mimo nieprzespanej prawie nocy ekscytacja nowym miejscem długo nie pozwala nam zasnąć i podziwiamy zmieniający się za oknem krajobraz. Widać wyraźnie piętno jakie na tych pięknych terenach odcisnęła wieloletnia sowiecka okupacja. Wśród równin przechodzących stopniowo we wzniesienia co i rusz widać opuszczone, bądź nawet niedokończone budynki fabryczne i im podobne. Coś jak krakowski szkieletor pomnożony przez tysiąc. Niezbyt dobre wrażenie robią również zaniedbane bloki na przedmieściach Kutaisi, nieremontowane tak na oko jeszcze od czasów Chruszczowa. Co jednak od razu rzuca nam się w oczy - przy nawet bardzo zaniedbanych domach stoją dobre, zachodnie samochody, no i wszędzie niemal ciągną się rury sieci gazowej oraz oczywiście winorośl
Z rzadka tylko widać pojedyncze przeszklone nowoczesne budownictwo. W miarę jednak jak zbliżamy się do Gori krajobraz pięknieje, przez długi czas jedziemy wąwozem wydrążonym przez rzekę pomiędzy dwiema skalnymi wzniesieniami.Do centrum Gori docieramy po godz. 8. Do otwarcia Muzeum Stalina mamy jeszcze prawie dwie godziny, idziemy więc coś zjeść i wdrapać się na górującą nad miastem twierdzę. Samo Gori robi dość dobre wrażenie, przynajmniej centrum. Duża część budynków jest odnowiona, prowadząca do Muzeum aleja również jest ładnie wykończona. Problemem staje się brak czynnego lokalu, w którym
można by coś zjeść, wszystko otwarte od 10. Widząc nas pod jednym z zamkniętych lokali podchodzi do nas dwóch miejscowych dresików i rosyjsko-angielską mieszanką pokazują z uśmiechem, że kilkadziesiąt metrów dalej jest kawiarnia, która powinna już być otwarta. My jednak idziemy i tak w drugą stronę
Przy placu (zdaje się ratuszowym) znajdujemy kawiarnię (Sport Cafe Gori), która co prawda formalnie również otwarta jest od 10, w środku siedzi jednak przy kawie kilku Gruzinów. Okazuje się, że to właściciele i pracownicy lokalu. Grubawy Gruzin, zdaje się, że główny właściciel patrzy na nas podejrzliwie i pyta:- Wy Ruski?
- Niet, Paljaki!
- A, Paljaki! Siedzicies!
Po czym przynosi nam menu. W ten sposób udaje nam się zjeść śniadanie w lokalu, który otwarty ma być za ponad godzinę
Na przywitanie z Gruzją zamawiamy różne rodzaje chaczapuri. Porcje są, zwłaszcza w stosunku do cen, bardzo duże. Dość powiedzieć, że nawet facetom nie udaje się dokończyć zawartości swoich talerzy, a głodni byliśmy jak diabli. Jedzenie dobre, ale akurat w tym lokalu wyjątkowo tłuste. Zjedzone tu śniadanie wystarcza nam w zasadzie prawie do wieczora. W trakcie śniadania (jemy w ogródku, w środku gapiłby się na nas ze ściany wielki Stalin ) podchodzi do nas mały Gruzin na żebry. Ogólnie jednak liczba żebraków i naciągaczy nie jest duża, a na pewno znacznie mniejsza niż w takim dajmy na to Rzymie (o wiele mniejsza zresztą niż się spodziewałem). Idziemy więc na twierdzę Gorisciche, po drodze zahaczając o (bardzo wymowny!) pomnik ofiar wojny 2008 roku. Widok z twierdzy przepiękny. W dole rzeki, w oddali widać ośnieżone szczyty Kaukazu. Na szczycie, podobnie jak i w wielu innych tego rodzaju miejscach, umundurowany strażnik. Nie wiem jednak co musiałoby się stać, aby interweniował, skoro na szczytowej polanie obok rozbitego namiotu siedzi sobie beztrosko, nieniepokojony przez nikogo turysta i sączy wino z baniaczka. Schodzimy z twierdzy i idziemy w kierunku muzeum. Tu pierwsze ze szczęśliwych zrządzeń losu na tym wyjeździe - okazuje się, że 18.05 był w Gruzji Dzień Muzeów i wszystkie wstępy są darmowe. I bardzo dobrze, bo, choć interesuję się historią i lubię tego rodzaju atrakcje, Muzeum Stalina jest mocno rozczarowujące, niewarte zdecydowanie 10 lari/os., których zapłata nas ominęła. W środku głównie zdjęcia i portrety dziadka Stalina, trochę makiet i prezentów od narodów zaprzyjaźnionych. Całość jednak zdecydowanie bez szału. No i prawda jest taka, że muzeum wciąż jest przede wszystkim hołdem dla tego jednego z największych w dziejach zbrodniarzy, czego wiele osób nie omieszkało wypomnieć w pamiątkowej księdze. Po szybkim przejrzeniu zawartości sklepów z pamiątkami (głównie suweniry związane ze Stalinem, choć nie tylko) ruszamy do Uplisciche. Ewentualne pamiątki polecam jednak kupować na bazarku w Tbilisi, na starcie są tańsze, a i można coś jeszcze utargować
Do Uplisciche docieramy ok. godz. 13, wstęp również tego dnia darmowy. Na miejscu ekipy filmowe, tańczy i śpiewa zespół ludowy, jest degustacja wina. Tutaj kilka słów mojego komentarza - wiele osób pisze, że Uplisciche, zwłaszcza w porównaniu z Wardzią, jest rozczarowujące i niewarte odwiedzenia. Nie zgadzam się. Przede wszystkim Uplisciche jest inne - położone na inaczej ukształtowanym
terenie. Absolutnie jednak warte zobaczenia, choćby dla widoku z samej góry. Przeznaczenie poszczególnych sal jest też, w przeciwieństwie do Wardzi, opisane w choć kilku słowach, a samo skalne miasto (najstarsze z dostępnych do zwiedzania) znajduje się niedaleko głównej trasy Batumi-Kutaisi-Gori-Tbilisi. Cena również zachęca.
Następny punkt programu - Mccheta. Po drodze zadziwiający widok - drogę blokują gnający w drogich BMW i Audi elegancko ubrani młodzi ludzie, trąbiąc, krzycząc i wymachując pomazanymi od podpisów białymi koszulami. Jak wyjaśnia nam kierowca - w ten właśnie sposób świętują koniec roku szkolnego. Żeby było jeszcze dziwniej wszystkich tych młodych ludzi zastawaliśmy później w odwiedzanych po kolei cerkwiach w trakcie modlitwy. Jak później stwierdził Walery - zwyczaj tej szaleńczej jazdy jest niezwykle głupi i co roku prowadzi do ofiar śmiertelnych wśród młodych ludzi. W samej Mcchecie odwiedzamy Samtawro (w środku akurat w remoncie, wszystko pod foliami) i Sweti Cchoweli, które robi na nas chyba największe wrażenie ze wszystkich świątyń w Gruzji. Pod obiema świątyniami - grupy żebrzących "czarnych wdów" od których niełatwo się odpędzić - wykazują duże umiejętności lingwistyczne i potrafią wystawać po kilka minut pod upatrzonym samochodem na parkingu. Później przerwa na piwo i symboliczną porcję chinkali - wszyscy są wciąż pełni po śniadaniu. W knajpie spotykamy grupę artystów, którzy przyjechali do Gruzji na plener malarski; wśród nich sympatyczną ok. 50-letnią Polkę. Do Jvari docieramy najedzeni i zmęczeni, przebijając się po drodze przez stado krów na podjeździe na wzgórze. W samym monastyrze piękna gra świateł dzięki zachodzącemu powoli słońcu.
Do hostelu dojeżdżamy po godzinie 20 (lekko po drodze błądząc) i od razu biegniemy pod prysznice. Warunki w hostelu (zwłaszcza w stosunku do ceny) bardzo dobre. Absolutnie dalekie od tego, czym niektórzy straszą mówiąc o Gruzji. Pokój mamy czysty, obok odnowiona, w pełni wyposażona kuchnia, czyste toalety i prysznice, szybkie Wi-Fi. No i zacny widok z balkonu na modrzewie-giganty
Po ogarnięciu ruszamy na kolację i małe zakupy. Gdy na moment gubimy trasę, podjeżdża do nas BMW z kolejnym ichnim dresikiem, który z uśmiechem niepytany wskazuje nam właściwą drogę. Późnym wieczorem dołącza do nas Walery ze swym kuzynem - dalsza część nocy upływa pod znakiem opowieści zamieniających się w toasty i toastów zamieniających się w opowieści, o tym co nasze nacje różni i łączy. Kolejny 6-litrowy baniak znika, oprócz niego również symboliczna buteleczka czaczy - obie przywiezione przez Walerego. Zmęczeni, po poprzedniej nieprzespanej nocy, idziemy w końcu ok. 3.30 spać, lekko przerażeni wizją jutrzejszego poranka i wyprawy Gruzińską Drogą Wojenną.CDN.
