Poznajcie guru taniego latania, który prawie kupił LOT. Ma 79 lat i wciąż buduje lotnicze imperium
Frankego spotkałem tylko raz i było to bardzo krótkie spotkanie. W lutym 2015 w Londynie, podczas debiutu giełdowego Wizz Aira, gdzie należący do Frankego fundusz z Arizony Indigo Investments jest większościowym akcjonariuszem. Atmosfera jest radosna, do grupy dziennikarzy z Europy Środkowej podchodzi Daniel de Carvalho, ówczesny rzecznik przewoźnika.
– Po części oficjalnej dostaniecie parę minut na wywiady z Joe [chodzi o Jozsefa Varadiego, prezesa Wizz Aira – przyp. red.]. Na sali możecie gadać z każdym, wyjątkiem jest Bill Franke i reszta gości z Indigo – mówi i wskazuje na grupkę podstarzałych, eleganckich dżentelmenów.
Franke nie przepada za wywiadami. Lepiej czuje się, sterując wszystkim z tylnego siedzenia. I, jak zobaczycie za chwilę, jest w tym diabelnie skuteczny.
Takie inspiracje najlepiej widać w Ryanairze, który pod koniec lat 80-tych znajdował się na prostej drodze do bankructwa. Coraz bardziej zniecierpliwiony Tony Ryan – irlandzki miliarder i założyciel linii, w 1988 roku powierzył misję ratowania przewoźnika świeżo upieczonemu księgowemu, który nazywał się Michael O'Leary. Ten zaczął zaś od krótkiego audytu finansów irlandzkiej linii, po czym stwierdził, że jest ona typową skarbonką bez dna i zarekomendował irlandzkiemu miliarderowi jej zamknięcie.
Ryan zaś nie tylko odmówił, ale w 1990 roku wysłał O'Leary'ego do Teksasu, by zobaczył w jaki sposób Southwest Airlines zarabia pieniądze. Aktualny ekscentryczny szef Ryanaira pojechał tam... i wrócił absolutnie zachwycony: wkrótce zaczął oferować loty z małych lotnisk, ciąć bezpłatne usługi i kazał pasażerom płacić za wszystko, co jest tylko możliwe. Ale w zamian pasażer dostawał najtańsze bilety na rynku, co już wkrótce zaczęło być poważnym problemem dla tradycyjnych przewoźników.
Fot. Wikipedia
