Nasza kolejna przygoda rozpoczęła się 31 sierpnia 2015 roku - dokładnie w rocznicę po wyprawie do kolorowego, pełnego zapachów i smaków, gwarnych ulic i tajemniczych zaułków Maroka. (http://www.fly4free.pl/forum/3100-km-i- ... ,213,56048)
Niezmierzone przestrzenie parków narodowych, dzika przyroda i widokówkowe pejzaże. Tym razem mieliśmy ochotę na „Dziki Zachód”.
Miesięczny urlop zaplanowaliśmy tak:
31 sierpnia lot do Chicago. Tam dwa dni na okiełznanie jetlaga i reorganizację bagaży.
2 września wsiadamy w samolot do Las Vegas i zaczynamy nasz „American Dream”
Plan obejmował przejechanie 4 stanów – Nevadę, Arizonę, Utah i Kalifornię w 15 dni.
16 września mieliśmy lot powrotny z San Francisco do Chicago. Do Polski wracaliśmy 26 września.
Uprzedzając komentarze - wiedzieliśmy, że wyjazd będzie intensywny
wiedzieliśmy też, że prawdopodobnie w najbliższej perspektywie tam nie wrócimy, w związku z tym chcieliśmy wykorzystać czas maksymalnie, nawet kosztem zmęczenia. Baterie mieliśmy naładować po powrocie do Chicago.Tak mniej więcej przedstawia się to na mapkach. Pierwszy tydzień naszej wycieczki:
Drugi tydzień:
Załącznik:
mapa 2.png [ 247.93 KiB | Obejrzany 18829 razy ]
Bilety kupiliśmy w kwietniu.
Lot: Warszawa – Dusseldorf – Chicago, Chicago – Dusseldorf – Warszawa (Lufthansa)
Cena biletów: 3764zł na parę (kupione bezpośrednio na stronie przewoźnika)
Lot międzystanowy: Chicago – Las Vegas, San Francisco - Chicago (United Airlines)
Cena biletów: 1678zł na parę (kupione na orbitz.com)
PL- USA
Lot PL-USA był delikatnie opóźniony, ale stratę odrobiliśmy w powietrzu. Podróż odbyła się bez żadnych niedogodności. No może poza faktem, że siedząc gdzieś na tyle samolotu byliśmy pozbawieni wyboru w kwestii zestawu obiadowego. (co zresztą, jak się później miało okazać, stało się naszą małą tradycją i miało się powtarzać „every single time”). Chcąc nie chcąc dostaliśmy ravioli i choć pewnie sami byśmy go nie wybrali, to było smaczne.
Pierwsze 2 dni spędzone w Stanach przyjęły nas gorącem i bardzo wysoką wilgotnością. Wiedzieliśmy, że wysoka wilgotność i silny wiatr są charakterystyczne dla Chicago, ale tym razem wilgoć wręcz oblepiała, sprawiała, że czuliśmy się jak w saunie parowej. W połączeniu z milionem cykad, które w tym okresie dawały niebywałe koncerty ciężko było wytrzymać na zewnątrz nawet krótką chwilę.
Wild West Dzień 1.
2 września, koło 11:00, po niespełna 4 godzinach lotu wylądowaliśmy w Las Vegas.
Jak na miasto hazardu przystało już samo lotnisko stanowi przedsmak tego, co czeka nas za jego drzwiami - wygląda jak małe kasyno. Ulegliśmy jednej z maszyn do grania i chwilę później przegraliśmy naszego pierwszego dolara.
Pogodę w LV określiłabym jako typową dla terenów pustynnych
Całe szczęście nasze organizmy wykazują się większą tolerancją na suchy klimat, niż wysoką wilgotność panującą w Chicago. Po wyjściu z lotniska wsiedliśmy do busa, który zawiózł nas do pobliskiej wypożyczalni samochodów. W Polsce zarezerwowaliśmy samochód za pośrednictwem renatlcars.com.
Za 2492 złote wybraliśmy Jeepa Grand Cherokee w pakiecie z 3 dodatkowymi kierowcami i darmowym pełnym bakiem. Podróżowaliśmy w czwórkę, więc na parę wyszło 1246 złotych.
Najpierw skierowaliśmy się do biura National, gdzie przedstawiliśmy stosowne dokumenty. Na miejscu zdecydowaliśmy się dokupić dodatkowe ubezpieczenie ($79,18), które zabezpieczało nas na wypadek zgubienia kluczyków i złapania gumy oraz gwarantowało przyjazd lawety w razie awarii lub kolizji. Ubezpieczenie nie było obowiązkowe, ale umowa zastrzegała wyłączne prawo do holowania firmie National. Ubezpieczenie dodatkowe, które wykupiliśmy jeszcze w Polsce w firmie zewnętrznej obejmujące tego typu pomoc drogową wobec tego było bezużyteczne. Zaproponowano nam też nawigację. Nie zdecydowaliśmy się. W Polsce ściągnęliśmy na komórki mapy offline. Poza tym, byliśmy przekonani, że do miejsc, które chcemy odwiedzić prowadzą jedyne słuszne i jak drut proste drogi.
Przynajmniej taki dziki zachód kojarzyliśmy z filmów... Po załatwieniu wszystkich formalności zostaliśmy skierowani na parking po odbiór auta. Na miejscu pojawił się jednak pewien problem. Nasz Jeep miał problemy z silnikiem. W związku z tym zaproponowano nam kilka alternatywnych SUVów. Oferowane samochody były jednak mniejsze i po prostu gorsze. Cierpliwie tłumaczyliśmy, że zapłaciliśmy za auto w wyższym standardzie i nie weźmiemy niczego słabszego. Pan trochę marudził. Po każdej chybionej ofercie powtarzał, że zobaczy co da się zrobić i znikał na dłuższą chwilę. Spędziliśmy na tamtym parkingu przeszło godzinę, ale opłaciło się. W końcu zaproponowano nam darmowy upgrade i Dodge’a Durango. Samochód z marca 2015 roku, silnik 3,6 V8, 270KM, piękny. Nad tą ofertą długo się nie zastanawialiśmy..!
…niecałe 15 minut później, kiedy już wygodnie siedzieliśmy w aucie i kierowaliśmy się w stronę Zapory Hoovera, szybko przeanalizowaliśmy wielkość i moc silnika. Z przerażeniem uświadomiliśmy sobie, że nasza Bestia będzie chciała poić się na co drugiej stacji benzynowej
Zaczęliśmy się już nawet przyzwyczajać do wizji noclegów w aucie Przy spokojnej jeździe jednak okazało się, że nie taki diabeł straszny jak go malują i wskazywany przez komputer pokładowy zasięg, jaki mogliśmy zrobić na jednym baku stopniowo wzrastał z początkowych 340mil do ok. 600mil, co mieściło się w zakładanych kosztach.ZAPORA HOOVERA
Po około godzinie dojechaliśmy do Zapory Hoovera. Tama, określana jako cud inżynierii dwudziestego wieku, została wzniesiona na rzece Kolorado w 1936 roku i od tamtego czasu nieprzerwanie zachwyca. Ponieważ było już grubo po 14, a nasz pierwszy nocleg planowaliśmy w pobliżu Wielkiego Kanioniu, odpuściliśmy zwiedzanie Zapory. W zamian za to zostawiliśmy auto na pobliskim parkingu i przeszliśmy na platformę widokową znajdującą się na jednym z najbardziej malowniczych mostów łukowych na świecie - Hoover Dam Bypass.
Most ukończono w 2010 roku, a z platformy rozpościera się przepiękny widok na kanion, Zaporę Hoovera oraz ciągnące się za nią sztuczne jezioro Mead. Na moście wiatr wiał z taką siłą, że bez większych problemów ściągnął mi okulary przeciwsłoneczne z nosa.
KINGMAN
Następny postój Kingman, skąd planowaliśmy odbić na Historyczną Route 66.
W Kingman zatrzymaliśmy się w legendarnej knajpie Mr D’z. Wyjątkowo klimatyczne miejsce. Elvis Presley i Marylin Monroe na ścianach oraz szafa grająca przeniosły nas w czasie, a hamburgery w towarzystwie cebulowych krążków i najlepszej lemoniady jaką piliśmy w Stanach smakowały wybornie – polecamy!
-- 04 Gru 2015 22:03 --
ROUTE 66
Najpiękniejszy zachód słońca podczas całego wyjazdu...
SELIGMAN
Wieczorem dotarliśmy do Seligman, a ponieważ RoadKill Cafe cieszy się dużym uznaniem wśród internautów, postanowiliśmy zweryfikować te opinie i spędzić w niej trochę więcej czasu
W ten sposób nasz ambitny plan podróżniczy uległ weryfikacji po raz pierwszy. Na tę noc wynajęliśmy pokój w pobliskim 66 Motel (nocleg $87) – na parę $44. 
Niepowtarzalny charakter Roadkill Cafe tworzą dwa tematy przewodnie
część baru wytapetowana jest jednodolarowymi banknotami, na których ich właściciele złożyli swoje podpisy. Ten dość oryginalny wystrój w połączeniu z wieloma humorystycznymi tabliczkami zawieszonymi tu i ówdzie bardzo przypadł nam do gustu. Druga część lokalu – w stylu myśliwskim - mniej podbiła nasze serca. Pełno tu wypchanych zwierząt i poroży. Motto knajpy to – „you kill it, we grill it.” W lokalu można również kupić pamiątkowe gadżety nawiązujące do Seligman i Route 66.
dotarliśmy do Bellagio, a ponieważ uznaliśmy to za nie lada wyczyn, w ramach nagrody postanowiliśmy zrelaksować się w jakże przyjaznym i chłodnym... kasynie zlokalizowanym w jego wnętrzu. 
). beztrosko zostawiając naszą nowiutką, cudowną kamerkę na jednym z automatów do gry... (oczywiście kto by pamiętał na którym….?). Szczęśliwie szybko zorientowaliśmy się, że czegoś brakuje i w nagłym przypływie adrenaliny zaczęliśmy uskuteczniać nerwowy przemarsz pomiędzy maszynami, w okolicach których wcześniej się zatrzymywaliśmy. Pierwsza pętla - bez skutku! Druga pętla - nadal nic. Zrobiło mi się gorąco - już myślałam o tym, jak ta strata wpłynie na nastroje w kolejnych dniach naszej wycieczki. Max po bezowocnym przebiegnięciu trzeciej pętli w desperacji zaczął już nie tyle zerkać na mijane automaty (istniała dość nikła szansa na jej cudowne zmaterializowanie w kilkukrotnie sprawdzanych miejscach), co na ręce klientów kasyna - a nuż komuś przykleiła się do dłoni. 
) W odpowiedzi na ich znaczące spojrzenia obiecałam czym prędzej przyprowadzić operatora kamery i uzbrajając się w cierpliwość udałam się na kolejne poszukiwania - tym razem Maxa 
Powiem szczerze, że nawet nie pamiętałam w jakiej kolejności zaliczaliśmy kolejne punkty. Z pomocą przyszła mi karta pamięci naszego aparatu - kolejność zapisanych zdjęć nieco ułatwiła mi sprawę... 
