Wiem, że to nie jest jakiś wyszukany kierunek, ale tak mi się podobało, że postanowiłem wkleić relację. Tym bardziej, że LH ciągle ma dobre taryfy.
Szukaliśmy czegoś na szybki i krótki wypad na weekend. Znalazłem tanie bilety w Lufthansie i to z idealnymi godzinami lotów.
Wylatujemy z Poznania o 6:00, wschód słońca na podejściu do Monachium:
Szybkie śniadanie i lecimy dalej. To tylko 2h lotu, a już inny kontynent, inna kultura.
Na lotnisku nie ma dużych kolejek, ale coś im się nie spodobało w moim paszporcie. Czekaliśmy około 15min aż przyjdzie ktoś to wyjaśnić. Gdy w końcu przyszedł nawet w ten paszport nie spojrzał i kazał nas puścić. Taksówkarze próbują się targować, ale mniej więcej wiemy ile powinniśmy zapłacić wg licznika. Zgadzamy się za kwotę akceptowalnie wyższą, ale w zamian kierowca dzwoni do hotelu i uzgadnia jak podjechać.
Śpimy w hotelu w Medynie. Jest w Tunisie kilka zadbanych butikowych, nie mają wysokich cen. Wybrałem Bayram Palace. Spanie w takim miejscu jest fajne, bo czuje się historię i klimat miejsca, ale nie da się dojechać pod hotel i trzeba dojść z bagażem labiryntem uliczek. Dzięki telefonowi taksówkarza ktoś wyszedł by nam pomóc trafić i słusznie, bo nie nauczyliśmy się kierunków na pamięć do końca pobytu. To prawdziwy labitynt dla którego nie znalazłem w sieci przydatnej mapy. Wejście do hotelu:
W recepcji wita nas miła pani z pięknym niskim głosem, kojarzy mi się z znaną irańską aktorką Shohreh Aghdashloo (Avasarala z Expanse)
Hotel to kompleks połączonych starych budynków. Każdy pokój jest inny w nie wiadomo na jaki się trafi. Nasz jest nieco na uboczu. Mogło być lepiej i pewnie mogło być gorzej.
Niektóre mają wejścia i okna wyłącznie na wewnętrzny dziedziniec:
Niewiele wiedziałem wcześniej o Tunisie. Tyle, że ma starą Medine i że w pobliżu jest Kartagina. Pierwsze wraźenie jest dobre. Jesteśmy pozytywnie zaskoczeni.
Ruszamy na spacer po Medynie. Idziemy zabłądzić.
Jest bardzo klimatycznie, brak komercji, mało turystów, jest naturalnie, a bardziej czysto i bogato niż np. w Jordanii (dużo bardziej niż w Egipcie). Przy tym jest tanio.
Ludzie są bardzo przyjaźni. Podoba mi się sposób w jaki się ubierają. Nie widać arabskiego konserwatyzmu, wręcz przeciwnie - u wielu oryginalność i to nawet z artystycznym zacięciem.
Tunezja ma opinię kraju liberalnego w świecie arabskim. To tutaj na przełomie 2010 i 2011 zaczęła się arabska wiosna. Obalono nieudolne skorumpowane władze i wprowadzono w kraju wiele zmian - demokratycznych. Pewnie nie wszystko się udało, ale widać powiem świeżości. Bab al-Bahr - brama do mediny od wschodu:
W Tunisie widac silne poparcie dla Palestyny. Tunezji sprawa nie jest obojętna, tutaj przez wiele lat przebywał Jasir Arafat i stad prowadził swoja działalnosc. W 1985 Izrael w akcie zemsty zbombardował dzielnice Tunisu, zginęło podobno około 80 cywilów. Wydarzenie wywołało oburzenie na świecie, nawet w USA.
Wracamy. Zachodzące słońce świeci idealnie w osi głównego ciągu handlowego:
Nie spodziewałem sie, że aż tak popularny jest francuski, ciężko dogadac sie po angielsku. Niby oficjalnym językiem jest arabski a mam wrazenie, ze wszyscy mowia po francusku. Dzień kończymy w Cafe Panorama na dachu jednego z wyższych budynków. Miejsce jest popularne.
Na koniec jeszcze przygoda z kotami:
Na śniadaniu byliśmy pierwsi i dobrze bo było świetne więc siedzieliśmy tam więcej czasu niż planowaliśmy. Personel włączył nam fajną muzykę, coś czego nie znaliśmy, Ash - egipski muzyk mieszkający aktualnie w Kanadzie.
Później idziemy szukać taxi. Dziś czyste niebo, znacznie cieplej:
Nie czekaliśmy długo przy ulicy. Polowaliśmy na taksówki które kogoś przywoziły. Dojazd do Bardo to 10-15min. Muzeum jest otwarte dopiero od września po 2letniej przerwie.
Zbiory nie są najwyższych lotów - to głównie mozaiki (te lepsze eksponaty trafiły oczywiście do Paryża).
Sikający Herkules podobał mi się najbardziej:
Znajdują się tutaj także artefakty z odnalezionego u wybrzeży Tunezji wraku z czasów greckich:
Niegdyś eklektyczny pałac muzeum rozbudowano o modernistyczne elementy. Nie jest to światowy poziom, ale może się podobać.
Budynek Bardo w 2015 przejeli terroryści zabijając wielu turystów. Tunezja stała się celem zamachów po demokratycznych zmianach które tu zaszły kilka lat wcześniej. Tablica upamiętniająca ofiary zamachu, w tym kilku turystów z Polski. Obok po lewej wejście do szczęści muzealnej:
Dziś nadal to dosyć wyzwolony kraj i widać to na ulicach.
Jedziemy taxi do Sidi Bou Said 20km na wschód od centrum Tunisu. Mijamy zwykłe osiedla a później lotnisko:
Sidi Bou Said to małe miasteczko które od wieków jest mekką artystów (od lat 50tych takźe francuskich). Dziś większość spacerujących to mieszkańcy Tunisu, jest weekend.
Położone na wzgórzu z fajnymi widokami na okolice. Poniżej jest spora plaża:
Dziś knajpki, galerie i ładne widoki. Pozytywne zaskoczenie. Pijemy kawe, która jak na tutejsze warunki okazała się bardzo droga.
Jedziemy do pobliskiej Kartaginy. Dawniej potezne miasto, zalozone przez Fenicjan z libanskiego Tyru. Zaczynamy od muzeum, które okazuje się być zamknięte. Pozostają ruiny dookoła i widok na miasto:
Kartagina została zburzona przez rzymian, ale potem odbudowana przez nich z niemniejszym rozmachem. Dlatego zachowały się głównie ruiny rzymskie i niestety nie są w najlepszym stanie. Z okresu fenickiego widać okrągły basen portowy ale z już zmieniona linia brzegową. Wszystkie obiekty do zwiedzania są rozrzucone tak, że miedzy nimi za daleko na spacer a za blisko na taxi. Idziemy na piechotę do amfiteatru. Dziwne uczucie gdy przy ulicy leżą kamienie a wśród nich fragmenty rzymskich kolumn 😉
Do kolejnego jedziemy już taxi. Ten jest niezdarnie odbudowany i wykorzystywany do dziś zgodnie z swoją funkcją:
Sąsiaduje z nim stanowisko archeologiczne rzymskich willi. Jest słabo zachowane, ale można chodzić po antycznych uliczkach:
Co ciekawe, po upadku cesarstwa rzymskiego obszar Tunezji podbili Wandalowie z naszych okolic: Sudetów i Beskidow. Swoja stolice zrobili także w Kartaginie.
Ta dzielnica wygląda bogato. Mijamy domy bogatych mieszkańców:
Na koniec odwiedzamy ruiny Term Antoniusza. Mamy już ochotę odpocząć przy jedzeniu, a tu nie bardzo jest gdzie. Pojawia się zmęczenie.
Do okolic Medyny mieliśmy wrócić pociągiem dla frajdy. Na stacji bezproblemu kupiliśmy bilety, bardzo tanie, a później bardzo długo czekaliśmy na pociąg.
Jechało się bardzo fajnie:
Potem po kilku stacjach pociąg zatrzymał się na dlużej i ... zaczął wracać. Okazało się, że tymczasowo do Tunisu nie kursuje. O tym nie wiedziało nawet wielu miejscowych. Wysiedliśmy na najbliższej stacji i znowu byliśmy skazani na taxi. Tym razem wracamy środkiem jeziora Tuniskiego, a dokładniej nasypem będącym jednocześnie zaporą dzielącą płytkie jezioro z pogłębionym sztucznie kanałem pozwalającym na dopłynięcie do Tunisu wiekszym jednostkom.
Fajna architektura kolonialna:
Katedra św. Wincentego a Paulo
Zjedliśmy co się dało i dosyć wcześnie zmęczeni wróciliśmy do hotelu.
Dziś mieliśmy czas tylko do około 15:00. Za mało by jechać gdzieś dalej. Zwiedzaliśmy więc tylko okolice Medyny, już spokojnie i staraliśmy się tam gdzie nikt nie chodzi.
Tunis jest zarządzany przez burmistrza. Od 2018 roku rolę tę pełni Souad Abderrahim - kobieta. Została wybrana w demokratycznych wyborach i to pierwszy taki przypadek w świecie arabskim.
Taxi na lotnisko wyszło poniżej 10 dinarów. Na lotnisku wszystko poszło ultrasprawnie i wygodnie, żadnych kolejek. Priority Pass daje wstęp do tutejszego największego lounge, które obsługuje chyba większość latających tu linii. Jeden z fajniejszych saloników odwiedzonych w tym roku. Mamy ponad 2h na obiad i relaks:
Prawie jak w Europie. Różnicę robi tylko tablica odlotów. Jest nieco bardziej egzotycznie:
Tylko 3dni na wszystko, a całkiem fajne wrażenia.
