Tysiące Buddów, mistycznie komercyjny klasztor i miła pożegnalna niespodzianka
Naszą podróż postanowiliśmy zakończyć w sposób uduchowiony. Pociągiem dotarliśmy do miasta Luoyang, będącego niegdyś przez krótki okres stolicą Chin, obok którego rozciągają się nad rzeką Yi He jaskinie - Jaskinie Dziesięciu Tysięcy Buddów (inaczej Wrót Smoka - Longmen). Nazwa jest nieco myląca – Buddów podobno jest jeszcze więcej – 142 289 
Rozumiem jednak że niewygodnie by się wymawiało „Jaskinie stu czterdziestu dwóch tysięcy dwustu osiemdziesięciu dziewięciu Buddów”  Zaczęto je rzeźbić w 494 roku w miękkim wapieniu i kontynuowano dzieło przez prawie 400 lat. Jaskiń jest ponad 1400, rozciągają się zaś po obu stronach rzeki. Najmniejszy budda liczy sobie zaledwie 2,5cm
największy – 17m.
Nic dziwnego że miejsce to zostało docenione przez UNESCO. Byliśmy ciekawie tego miejsca, i nie zawiedliśmy się. Pomijając walory kulturowe/religijne/historyczne (osoby zainteresowane na pewno doceniły by je bardziej niż my) – jaskinie są malownicze i robią duże wrażenie.
Ogrom pracy który został włożony w stworzenie tego miejsca jest niesamowity.
Płaskorzeźby zachwycają swymi detalami.
W cenie biletu można odwiedzić kilka pobliskich świątyń – jednak w naszej opinii można je spokojnie pominąć. My woleliśmy nasz czas poświęcić na inną świątynię. Miejsce niemal mistyczne – klasztor Shaolin.
Prawdopodobnie każdy z Was kojarzy tą nazwę, nawet jeśli nie ma nic wspólnego z wschodnimi sztukami walki. Pozwólcie jednak że odświeżę Wam pamięć i przypomnę historię tego legendarnego miejsca – miejsca narodzin sztuk walk. Klasztor został założony w roku 495 przez indyjskiego misjonarza Buddhabhadry pośród gór Song (nie są to wysokie góry, najwyższy okoliczny szczyt Shaoshi ma 1512m n.p.m - od niego też swą nazwę wziął klasztor – Shaolin Si oznacza świątynię pośród lasów Shao). W VI wieku do klasztoru przybywa Bodhidharma, indyjski książę który osiągnąwszy oświecenie postanowił zabrać do Chin Dharmę. Tyle faktów.
Wędrował on przez Himalaje, wielokrotnie będąc napadanym przez zwierzęta i rabusiów – opierając się im i ich obserwując nauczył się walczyć. Nie został on wpuszczony na teren klasztoru, osiadł więc w pobliskiej jaskini gdzie przez 9 lat medytował bez przerwy patrząc się w ścianę. Dopiero widząc jego medytację mnisi nabrali do niego szacunku i postanowili wpuścić go do klasztoru. Tam to Bodhidharma stwierdził że mnisi są senni i chorowici – zalecił więc im ćwiczenia fizyczne, wzorowane na indyjskim tańcu wojennym i jego własnym doświadczeniom z podróży. Mnisi wzięli sobie do serca jego nauki i doprowadzając je do perfekcji. Tak oto powstały sztuki walki.
Tyle mówi legenda. W rzeczywistości choć Bodhidharma istniał, prawdopodobnie do Chin przybył drogą morską a nie lądową, zaś sztuk walki nie stworzył. Nie da się jednak zaprzeczyć że klasztor swej sławy nie wziął znikąd. W okresie dynastii Ming klasztory formowały zbrojne oddziały które wspomagały chińskich dowódców. Oddziały z Shaolin uchodziły za najlepsze i były sławione w całych Chinach (istnieje ok 40 pisemnych źródeł z tego okresu, dobrze piszą one zwłaszcza o mnisiej walce przy użyciu kija). W XX wieku klasztor zaczął cieszyć się popularnością na zachodzie, inspirując wiele opowiadań, książek i filmów. Ale jak to miejsce wygląda w rzeczywistości?
Bardzo niepozornie.
Właściwy klasztor został ostatecznie spalony za czasów Mao w ramach rewolucji kulturalnej. Jednak polityczne trendy przychodzą i odchodzą, i tak za sprawą Xiaopinga sztuki walki stały się na nowo popularne, szczególnie w formie sportowego wushu (które więcej ma wspólnego z gimnastyką niż z walką). W latach 80tych klasztor więc odbudowano. Obecnie jest on gigantycznym centrum szkoleniowo-treningowym oraz turystycznym – w skrócie – wielkim biznesem. Mieści się tu największa w Chinach szkoła Kung Fu.
Obecnie szkoli 35 000 osób.
Jeśli wierzyć tabliczkom wyszkolili prawie 200 olimpijczyków.
Jeśli symbolika miejsca Was nie interesuje warto tu przyjechać chociażby dla pokazów wushu. Można popodziwiać nadzwyczaj wygimnastykowanych mnichów
czy pokaz różnych stylów walki.
No i zobaczyć sławetny Hard Quigong – rozbijanie metalowych sztab na głowie
oraz opieranie się na ostrzu włóczni.
A także fizycznie niemożliwą sztuczkę z gwoździem oO (gwoźdź został przez mnicha rzucony – przebił się przez szybę zostawiając idealnie okrągły otworek; że to żadna ściema widzieliśmy dowód – za pierwszym razem krzywo mnichowi się rzuciło i gwoźdź odbił się bezskutecznie od szyby)
Pokaz jest po prostu rewelacyjny, szkoda że tak krótki. Zawiera też elementy humorystyczne (ludzie z widowni proszeni są o wstąpienie na scenę i próbę powtórzenia ruchów mnichów )
Po pokazie udaliśmy się w poszukiwaniu groty w której medytował Bodhidharma, jednak trochę się pogubiliśmy i w zamian znaleźliśmy miejsce dokąd uciekają młodzi mnisi pogadać przez telefon komórkowy Bardziej jednak żałuję że nie udało mi się namówić Moniki na odwiedzenie Lasu Pagód, miała ona już jednak serdecznie dość jakiegokolwiek zwiedzania i chciała po prostu iść już na pociąg który dowiezie nas do Xianu. Byle bliżej domu, byle szybciej. Po dwóch miesiącach w podróży byliśmy po prostu zmęczeni, zwłaszcza mając tak szalenie intensywny powrót. Tak też zrobiliśmy. Kupiliśmy nasze ostatnie chińskie piwa i usiedliśmy przed dworcem obserwując wieczorne tańce chińczyków.
Nocnym pociągiem dojechaliśmy do Xianu, w którym to nad ranem nie mogliśmy połapać się w rozkładzie nocnych autobusów. Nasze działania była tak bezowocne że w końcu do hotelu Melody (sprzed którego odjeżdżają autobusy na lotnisko) dotarliśmy godzinę później – pierwszym dziennym autobusem. Na szczęście mieliśmy zapas czasu. Na lotnisku czekały nas niespodzianki przy odprawie. Najpierw – pani prosi nas o umieszczenie naszych plecaków w wielkich plastikowych workach i szczelnie zakleja je taśmą. O co chodzi, to dlatego że to nie walizki, boi się że paski się gdzieś wkręcą? Potem zaś usłyszeliśmy „Czy chcą państwo miejsca przy wyjściu awaryjnym?” Jasne! będzie więcej miejsca na nogi. Nie spodziewaliśmy się jednak że będzie go tak dużo  miejsca te dostaliśmy w klasie premium
W taki sposób to można podróżować lot zleciał więc nadzwyczaj szybko. Krótka przesiadka w Helsinkach i już jesteśmy w Pradze. Odbieramy nasze plecaki i wyciągamy je z worków – już wiemy czemu się w nich znalazły Powiedzmy tylko że dwa miesiące dość dzikiej podróży zrobiły swoje i nie pachniały za dobrze  Na odbiór z lotniska zamówiłem Black Lane (oczywiście z kodem - wyszedł taniej niż dojazd autobusem) przez co czułem się bardzo głupio. Pan w świetnie skrojonym garniturze czekał na nas by zawieźć nas swoją S klasą na Polskiego Busa Następnego dnia rano (po piątym noclegu bez łóżka w ciągu ostatnich 7 dni) dojeżdżamy do Warszawy. Nareszcie w domu!
Wskazówki praktyczne
Do grot Longmen jedzie bus 81 bezpośrednio z dworca (kosztuje 1,5Y, jedzie 40min). Wstęp do Grot kosztuje 120Y, nie ma biletów studenckich wcale. Zwiedzanie zajmuje ok 3h, ładniejsza jest strona zachodnia, czyli ta od której zaczynamy.
Do Shaolin busy jadą też bezpośrednio spod dworca kolejowego (albo prywatne busiki z różnych miejsc, znajdą Was naganiacze, albo z dworca autobusowego który jest naprzeciw) i kosztują 19-20Y. Jeżdżą non stop, co 20min, jadą zaś ok 1,5h. Wstęp do klasztoru kosztuje jedynie 50Y studentów Pokazy wushu odbywają się o pełnych godzinach w hali pokazowej która znajduje się bliżej wejścia niż sam klasztor.
W Luoyang można odwiedzić również pierwszą świątynię buddyjską w Chinach – świątynię Białego Konia (my nie byliśmy, dojeżdża tam miejski autobus 56 w około 45min).
O autobusach z/na lotnisko w Xianie pisałem już w pierwszym wpisie, napiszę teraz więc tylko że najwcześniej zaczyna kursować i najpóźniej kończy ten sprzed hotelu Melody. Sam hotel zaś znajduje się koło Wieży Bębnów.
Podsumowanie
W Chinach spędziliśmy 26 dni. Przejechaliśmy ponad 10 800 km lądem, większość pociągami, ale prawie cały odcinek tybetański autostopem.
Nasza trasa wyglądała mniej więcej tak:
https://maps.google.pl/maps?saddr=Xian+ ... 22&t=m&z=5
(inaczej wyglądał przejazd przez góry do Shangri-la, nie ma tej drogi jednak na mapie; przez HK i Macao google zaś nie chcą prowadzić trasy)
Widzieliśmy góry wyglądające jak z photoshopa, tarasy ryżowe jak z obrazka czy jeziora których koloru nie powstydziły by się zdjęcia w HDR. Chodziliśmy wokół sześciotysięczników i byliśmy goszczeni w tybetańskich domach. Wszystkie te rzeczy będziemy ciepło wspominać, choć gdyby nie zdjęcia wkrótce zaczęli byśmy wątpić w ich realność – tak piękne miejsca odwiedziliśmy. Z uśmiechem wspominać zaś będziemy nasze wszystkie kłopoty, a było ich nie mało – z uśmiechem, bo jesteśmy już w domu. Na miejscu nie było nam do śmiechu. Była to chyba najcięższa podróż jaką odbyłem, i jedna z najmniej przyjemnych. Chińska głupota (na koniec relacji pozwolę sobie użyć tego słowa wprost) utrudniała nam życie na każdym kroku. Nie winię jednak samych Chińczyków, w naszej opinii są oni celowo ogłupiani przez rząd, w końcu takim narodem łatwiej jest sterować.
Czy uważam że było warto? Tak. Czy gdybym mógł cofnąć się w czasie mając świadomość tego co doświadczę pojechał bym raz jeszcze? Tak. Czy wrócę kiedyś do Chin? Wątpię. Chiny wrażeń dostarczyły mi już wystarczająco wiele Czy w związku z tym polecam ten kraj innym podróżnym? Tak, ale miejcie pełną świadomość gdzie się wybieracie i że lekko (przynajmniej na zachodzie kraju) nie będzie. Miejcie też świadomość że nie będzie tanio jak gdzie indziej w Azji. Noclegi, jedzenie, transport lokalny – tu jest jeszcze przyjemnie azjatycko (choć o noclegach w bardziej turystycznych miejscach już tego nie mogę powiedzieć). Ale jeśli chcecie zwiedzić dużo rzeczy i dużo podróżować – odczujecie to mocno. Dystanse są ogromne, a cena transportu proporcjonalnie spora. Najgorzej jednak wypadają wszelkie bilety wstępów, zwłaszcza do parków narodowych – tu ceny zwalają z nóg. Nie tylko w porównaniu z Azją. Przez 26 dni wydaliśmy 1980 zł na osobę, a więc niby tylko 76zł/os/dzień. Podróżowaliśmy jednak w sposób dość daleko odbiegający od komfortowego więc pieniędzy ubyło znacznie więcej niż mieliśmy nadzieję.
Jeśli macie pytania o którąkolwiek część podróży – z chęcią na nie odpowiem. Mam również nadzieję że relacja okazała się pomocna. (nawet jeśli nie czytało się jej za lekko – jakoś to tak bywa że łatwiej pisać relacje z miejsc które miło się wspomina z Chin nie pisało mi się za dobrze ) |
Największe kasyno na świecie, the Venetian, również znajduje się w Makao. Gdzieś wyczytałem ponadto (nie mogę znaleźć potwierdzenia tej informacji) że dochód z kasyn w Makao jest większy niż z reszty kasyn na całym świecie – nie zdziwiło by mnie to. Skąd te liczby? W całych Chinach jak i w Hong Kongu zakazany jest hazard. W Makao zaś za sprawą Portugalczyków od końca XIX wieku jest on dozwolony. Ktokolwiek więc z Chińczyków ma zamiar zawierzyć swemu szczęściu - przyjeżdża stracić pieniądze do Makao.
Tego już za wiele. 
Mimo że deszcz nadal leje wychodzimy na zewnątrz z silnym postanowieniem ucieczki z tej chińskiej pułapki. Jak za sprawą czarodziejskiej różdżki nagle wszystko się udaje. Już po chwili zatrzymuje się luksusowe auto. I jedzie akurat na kontynent 
