Fly4free.pl

Wracam z relacją, aby choć na chwilę przestać myśleć o tym, co się dzieje za naszą wschodnią granicą…

Etap 2. Windhuk – Pustynia Namib – Swakopmund



Po odebraniu Jany i Piotrka z lotniska wyruszyliśmy w stronę pustyni Namib. Samochód bezproblemowo pomieścił wszystkie nasze bagaże.



Po drodze obowiązkowy STOP przy tablicy informującej, o przekroczeniu zwrotnika koziorożca.




Trasa w większej części nie była spektakularna (nie chcę pisać, że była nudna), ale im bliżej byliśmy pustyni tym robiło coraz ciekawiej.



Po drodze naszą uwagę przykuwały ogromne gniazda na drzewach. To gniazda Tkaczy (Sociable waver), w których potrafi żyć nawet do 500 ptaków!




Dojeżdżamy do cywilizacji, a dokładniej Solitaire.
Miejsce słynie z najlepszej (jedynej?) szarlotki w tej części Afryki, którą rozsławił w tym miejscu Percy McGregor, Szkot osiadły w Solitaire w latach 90. Otworzył on cukiernię.
Można tutaj podziwiać malownicze wraki samochodów, a wszystkiemu przyglądają się ciekawskie afrowiewiórki. Warto w tym miejscu zatankować (najlepiej tankować na każdej z napotkanych stacji benzynowych) i zrobić zapasy spożywcze.




Z Solitaire do Sesriem pozostała nam 1 godz. jazdy (ok 80 km). Nocleg zaplanowaliśmy na NWR Sesriem Campsite. Każde stanowisko campingowe usytuowane jest przy drzewie (camel thorn – akacja), mamy swoje gniazdko z prądem. Toalety i łazienki położone są w pobliżu.







Zdążyliśmy na wspaniały zachód słońca, a podziwialiśmy go z najbliżej położonej campingu „niewielkiej” wydmy - Elim Dunes.



Czas na odpoczynek.
Camping w Sesriem położony jest na samym początku doliny Sossuvlei i jest najlepszym a wręcz obowiązkowym miejscem na to, aby z rana wyruszyć na wschód słońca do Deadvlei.
Osoby nocujące na kempingu mogą ruszyć na pustynię godzinę wcześniej niż ci którzy nocują poza bramą campingu (oni wpuszczani są o wschodzie słońca). Do pierwszych wydm jedzie się 30-40 minut… także wybór był oczywisty.



Teraz już będzie tylko piach 😊
Plan na dzień był taki: wschód słońca Deadvlei, odpoczynek na campingu, canyon Sesriem, zachód słońca Diune 40 („40 km” od bramy parku).
Rano, godzinę przed wschodem słońca (ok 6:30) wyruszyliśmy do Deadvlei. To wyglądało jak rajd samochodowy. Jak skończył się asfalt trzeba było przygotować spuścić powietrze w oponach. Nie wszyscy biorą sobie zalecenia do serca i po drodze minęliśmy jeden zakopany samochód (oni już nie zdążyli na wschód słońca).

Deadvlei











Powrót na camping




Seriem Canyon



Zachód słońca – Diune 40














Następnego dnia po śniadaniu wyruszyliśmy do Swakopmund.
Po drodze zajechaliśmy zobaczyć Kuiseb Canyon



Oryksy



Namibijskie Fairy Circles (Tajemnicze Kręgi)




cdn…

Foty z pustyni KOZAK

_________________
"Ten, kto znalazł się za drzwiami, pokonał najtrudniejszy etap podróży" - przysłowie duńskie

Deadvlei robi niesamowite wrażenie na tych Waszych fotach, podczas mojej podróży do Namibii było to chyba najpiękniejsze miejsce. Ale wydmy z drona to hit! Już wpisuję drona i dobrą kamerkę jako must zakup przed następną podróżą.

_________________


"Turysta to ktoś, kto już od przyjazdu myśli o powrocie do domu, podczas gdy podróżnik nie wie, czy w ogóle wróci"

Zdjęcia z drona są wspaniałym dopełnieniem relacji fotograficznej. Ja żałuję, że tak późno zacząłem latać z dronem. Tak naprawdę dopiero dwa ostatnie wyjazdy (NZ 2019 i Namibia 2020) miałem drona(y) ze sobą.

Z pierwszym dronem Yuneec Q500 nie było jak podróżować. Chyba że zamiast plecaka zabierałbym walizkę z tym dronem.

Pisałem już w dedykowanym wątku o dronach, że seria DJI Mavic zmieniła wszystko (w moim przypadku).

Etap 3. Swakopmund – Walwis Bay – Spitzkoppe - Opuwo



Swakopmund to miasto, które dziś można określić jako resort, przeważa w nich niemiecka architektura kolonialna.
Ogromna część infrastruktury miasta została wybudowana ponad sto lat temu rękami niewolników zamkniętych w obozach koncentracyjnych.
Niedaleko słynnego molo, dzisiaj atrakcji turystycznej mieścił się obóz koncentracyjny (Konzentrationslager) Swakopmund, a wzdłuż rzeki Swakop znajduje się cmentarz ofiar, gdzie o miejscach pochówku świadczą tylko bezimienne piaszczyste kopczyki.
Pamięć o tamtych wydarzeniach jest praktycznie zupełnie zatarta, nawet trudno dowiedzieć się od miejscowych gdzie ten cmentarz się znajduje.
W zasadzie miasta za bardzo nie zwiedzaliśmy, potraktowaliśmy je jako bazę wypadową do zwiedzania okolicy i fundowania sobie atrakcji, jak np.. rajd po wydmach.


Lokalne napoje.




Rejs z Walvis Bay, głównego portu i trzeciego co do wielkości miasta Namibii i dawna posiadłość Korony Brytyjskiej. Podczas rejsu zaobserwować można uchatki i pelikany, czasem delfiny czy rybę zwaną samogłowem (sunfish).












W cenie rejsu mamy „mały” poczęstunek. Ostrygi z tego rejonu mają opinie jednych z najsmaczniejszych na świecie. Są eksportowane na cały świat. Prąd Benguelski sprawia, że wyhodowanie ostrygi do rozmiarów nadających się do konsumpcji zajmuje tu 9 miesięcy, tymczasem np. we Francji aż 3 lata… (Dużo planktonu, tlenu)








Po rejsie czeka już na nas kierowca, z którym wybieramy się na rajd po wydmach.














Następnego dnia kolejna z super atrakcji. Fantastyczna wycieczka na pustynię z przewodnikiem w poszukiwaniu zwierząt i roślin tam żyjących.

Jako laicy niczego, poza roślinami, które niespecjalnie się maskują, nie zauważylibyśmy. Owady, gady, ptaki. Żmija karłowata (do 40cm najwięcej, działa błyskawicznie. Jadowita niemalże od wyklucia, jad nie jest zabójczy dla człowieka. Ale podobno po ugryzieniu tak boli, że chciałoby się umrzeć. Potrzeba kilku lat, by organizm się zregenerował.) Mistrzyni kamuflażu. Sposób chodzenia, po wydmach pod górkę. Wabi ofiary ogonkiem.






Gekon palmato, ogromne oczy, półprzezroczyste różowo-żółte ciało, brak powiek – oblizuje oczy.








Kameleon namaqua. Kolory zmienia by regulować temperaturę ciała, nie dla kamuflażu.




Stepniarka piaskonurek – „maserati”.






Melon nara – (język nama) Krzew rośnie do wysokości ok. 1 metra, natomiast korzenie potrafią sięgać nawet do 50 metrów w głąb! Jak przystało na sukulent.
Nara potrafi się obejść nawet kilka lat bez wody, choć mgły znad Atlantyku dostarczają jej w miarę regularnie. Gałęzie !nara są pozbawione liści – ich rolę w procesie fotosyntezy spełniają grube zielone kolce. Dzięki temu roślina traci mniej wody i skuteczniej broni się przed zjedzeniem przez zwierzęta.








Tlenek żelaza, jest ich tu 16 rodzajów. Czarny to magnetyt, jest wykorzystywany w Afryce Południowej do budowy dróg, oczyszczania wody, w garncarstwie.
To właśnie tlenkom pustynia Namib zawdzięcza swój pomarańczowy kolor.






Welwiczja przedziwna – jest żywą skamieliną. Krótki pień, do 50cm, żyje setki a nawet 1500 lat. Wypuszcza dwa liście, które rosną całe życia, drą się na paski, drewnieją. Korzeń palowy kilkumetrowy.





Goanikontes Oasis






Cape Cross. Kolonia uchatek – 80 000 – 200 000 zwierząt.








Tłumaczenie inskrypcji z oryginalnego padrao, na zdjęciu jest akurat replika (to jest „W roku 6685 od stworzenia świata i 1485 od narodzin Chrystusa znamienity i dalekowzroczny król Portugalii Jan II rozkazał Diogo Cao, rycerzowi swego dworu, aby odkrył tę ziemię i wzniósł tutaj owe padrao”




„Go Fishy” – najlepsza restauracja w Henties Bay!. Prowadzona przez Polaków (do poczytania: https://travelnamibia.pl/go-fishy-najle ... nties-bay/)






Spitzkoppe to wygasły wulkan liczący ze 120-130 mln lat.
Może nie jest niezwykle wysoki, bo mierzy nieco ponad 1700m n.p.m., ale jest popularny wśród wspinaczy i zwany afrykańskim Matterhornem.
Fantastycznie położony kemping, na którym jedynym udogodnieniem jest osłonięta z trzech stron materiałem latryna.












Spitzkoppe słynie również z bardzo fotogenicznego łuku skalnego.
















Dalej ruszamy do Twyfelfontein. Te okolice słyną z rytów skalnych wykonywanych przez lud San, czyli Buszmenów. Najstarsze ryty datowane są na około 6000 lat. Co ciekawe, znajdują się na nich wizerunki zwierząt lub ich tropy, które można było spotkać nad Atlantykiem, jak np. uchatka, lub hipopotamów, które obecnie występują setki kilometrów od Twyfelfontein. Były to swego rodzaju tablice ogłoszeniowe do polowań, o tym, jakie zwierzęta występują/były widziane w okolicy, czy oznaczenia źródeł wody – stałych lub okresowych.
Niedaleko rytów znajdują się bazaltowe kolumny w odcieniach zieleni, szarości, rudości – niewielka dolinka, w której można się pozachwycać formacjami skalnymi.














W Twyfelfontein trafiliśmy na kolejny wspaniały camping (Mowani Mountain Camp) i przepiękny zachód słońca.












Z Twyfelfontein ruszyliśmy do Opuwo, aby uzupełnić zapasy i na kolejny nocleg.














cdn…

Coś się uda z dalszą częścią?

Hej. Chciałbym przeprosić za niezamierzoną rozciągłość czasową tej relacji.
Planowałem "co piąteczek" wrzucać informacje i zdjęcia z poszczególnych etapów, ale w międzyczasie zmieniły się plany.
Nie chcę się usprawiedliwiać, ale od 24.02 pojawiły się inne, ważniejsze sprawy i relację wrzucam wtedy kiedy mam chwilę na przebranie zdjęć, przegląd notatek.

Myślę, że jednym wpisem w najbliższych dniach dzisiaj załatwię już resztę (wioska Himba, wodospady Ruacana no i Etosha), aby zamknąć relację.

Etap 4 - ostatni. Opuwo-Epupa-Ruacana-Etosha-AfriCat-Lotnisko



Po noclegu w Opuwo jedziemy do wioski kulturowej Himba.
Himba to kilkudziesięciotysięczna grupa etniczna, zamieszkująca północno-zachodnią część Namibii.

Zwiedzając Namibię ma się do wyboru zwiedzić zwykłą wioskę lub wioskę kulturową. Różnią się tym, że jadąc do zwykłej wioski trzeba jechać z przewodnikiem. Zazwyczaj przewodnik pochodzi od Himba, tylko był wysłany do szkoły – co jest wciąż raczej rzadkie, żeby zarabiać na utrzymanie rodziny. Zabiera więc nas do swojej rodzinnej wioski, zazwyczaj wypada przyjechać z jakimiś darami. 100% autentyzmu, również w tym znaczeniu, że niekoniecznie mieszkańcy wioski mają chęć nas ugościć. Bywa więc różnie.

My odwiedziliśmy wioskę kulturową, do której przyjeżdża się samemu, ot tak. Na miejscu jest przewodnik, wioska wizualnie nie różni się niczym od zwykłej, może jest bardziej uporządkowana. Rodzina, która w niej mieszka jest w pełni świadoma, że ich wioska jest swego rodzaju żywym skansenem, więc część osób zajmuje się takim tradycyjnym rękodziełem na pokaz – biżuteria, ceramika, prezentacją zwyczajów, okadzania ciała czy malowania go czerwoną glinką - robioną z tłuszczu z mleka krowiego, ekstraktu z roślin, popiołu i ochrą. chroni przed insektami, słońcem i odwodnieniem organizmu












































Z wioski Himba ruszyliśmy w stronę Angoli zobaczyć kolejne atrakcje Namibii jakimi są wodospady na rzece Kunene, będącej granicą między Namibią a Angolą. W pierwszej kolejności pojechaliśmy nad wodospady Epupa, następnie Ruacana.














Mieliśmy szczęście, bo ostatnie miesiące jak na Namibię (północ) były wilgotne, dużo wody w rzece i wodospadach! Naszym latem można się rozczarować.

Przy wodospadach Epupa mieliśmy kemping na wzgórzu i widok na cudowne baobaby na tle wodospadów!






















Z Ruacany wyruszyliśmy do (chyba) największej atrakcji Namibii – Parku Narodowego Etosha.




Etosha NP to park narodowy wielkości Województwa Dolnośląskiego gdzie możemy spotkać (o ile mamy szczęście 😉 ) blisko 150 gatunków ssaków.
Konieczna jest tutaj Rezerwacja noclegów, którą lepiej zrobić nawet pół roku wcześniej jeżeli jedziemy w sezonie wakacyjnym.
My spaliśmy na dwóch kempingach NWR Olifantsrus oraz NWR Okaukejo.
Warto zapoznać się z zasadami jazdy po terenie PN – po szczegóły odsyłam do https://travelnamibia.pl/zasady-jazdy-po-pn-etosza/













































Niestety wszystko co piękne szybko się kończy. I tak było tym razem. Na sam koniec przed rozstaniem z Janą i Piotrkiem (wylatywali kilka dni po nas) spędziliśmy jeszcze wspólnie czas w AfriCat oraz na kempingu pod Windhukiem.









Podsumowując. Namibia to fantastyczny, bezpieczny kraj. Pobudza wszystkie zmysły – pięknymi krajobrazami, zapachem rozgrzanego buszu, tam wszystko lepiej smakuje. To jest też miejsce, gdzie wyjątkowo istotną rolę pełni słuch. Kiedy śpicie pod namiotem i usłyszycie stado czegoś buszującego w ciężkim koszu na śmieci, wycie szakali wokół samochodu, chichot hieny w oddali, ryki lwa za ogrodzeniem kempingu to gwarantuje, że Wasza wyobraźnia da Wam niesamowity popis.

Korzystając z chwili Waszej uwagi chciałbym z całego serca podziękować mojej żonie – Gosi oraz naszym współtowarzyszom tej wspaniałej podróży – Janie i Piotrkowi. Dzięki Wam ta przygoda doszła do skutku i była tak piękna. ❤️



Koniec.

Ja wiem, że mamy dopiero kwiecień, ale jak dla mnie - relacja roku. Super - oraz dzięki za ukierunkowanie mnie na jeden z moich kolejnych celów podróży.
Powodzenia we wszystkim.

Rewelacja! Warto było czekać 2 lata na relację

_________________

Informuję, że pojawiła się okazja na loty z Oslo do Namibii Lufthansą.



https://www.fly4free.com/flight-deals/europe/cheap-flights-from-oslo-to-windhoek/

Świetne foty, wspaniała przygoda i przyroda. Super relacja !!

GENIALNE !!!

Super wyprawa.
A jak było z pogodą? Powinno lać, zwłaszcza w Etosha, a tu wszędzie piękne słońce. Planuję wyprawę w lutym, a informacje, opisy pogody znalezione w internecie nie zachęcają...

Cześć,
Byliśmy w Namibii na przełomie grudnia 2022 i stycznia 2023.
W samej Etoszy na początku stycznia (3 dni, 2 noclegi)

Padało tylko raz w nocy. Zwierząt było sporo (z wyjątkiem lwów - niestety nie udało nam się ich zobaczyć).
Roślinności bardzo dużo dlatego trzeba mocno wypatrywać ale i tak było fantastycznie.
Campingi nie były zatłoczone. Bardzo dobry termin na wyjazd wg nas.

Ekstra relacja, zdjęcia i wideo cudne. Dzisiaj właśnie kupiłem bilety do Namibii, bo już od dawna mam ją na celowniku i tylko się utwierdziłem, że to będzie ekstra wyjazd. Dla mnie relacja kandydująca do relacji roku! Dzięki!