Akceptuję i chcę ukryć komunikat Fly4free.pl korzysta z technologii, takich jak pliki cookies, do zbierania i przetwarzania danych osobowych w celu automatycznego personalizowania treści i reklam oraz analizowania ruchu na stronie. Technologię tę wykorzystują również nasi partnerzy. Szczegółowe informacje dotyczące plików cookies oraz zasad przetwarzania danych osobowych znajdują się w Polityce prywatności. Zapoznaj się z tymi informacjami przed korzystaniem z Fly4free.pl. Jeżeli nie wyrażasz zgody, aby pliki cookies były zapisywane na Twoim komputerze, powinieneś zmienić ustawienia swojej przeglądarki internetowej.



Napisz nowy temat Odpowiedz  [ 37 posty(ów) ]  Idź do strony Poprzednia  1, 2
Autor Wiadomość
#21 PostWysłany: 27 Sie 2020 21:12 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 04 Lip 2012
Posty: 3699
srebrny
Sz@lony napisał(a):
238 km przedreptanych w górach.
6,174 m przewyższeń (tylko do góry, skoro auto w dolinie, wychodzi razy dwa).

Mógłbyś wrzucić tracka albo jakąś mapę z przechodzonymi kilometrami, bo to interesujące dane?
_________________
"Ten, kto znalazł się za drzwiami, pokonał najtrudniejszy etap podróży" - przysłowie duńskie
Image
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
Wczasy w Turcji: tygodniowe all inclusive w hotelu niedaleko plaży od 1763 PLN. Wyloty z 2 miast Wczasy w Turcji: tygodniowe all inclusive w hotelu niedaleko plaży od 1763 PLN. Wyloty z 2 miast
Odkryj Deltę Mekongu: Wietnam i Kambodża w jednej podróży z Warszawy za 2900 PLN (z dużym bagażem) Odkryj Deltę Mekongu: Wietnam i Kambodża w jednej podróży z Warszawy za 2900 PLN (z dużym bagażem)
#22 PostWysłany: 28 Sie 2020 12:33 

Rejestracja: 10 Maj 2014
Posty: 1743
Loty: 106
Kilometry: 170 376
niebieski
Wciągająca ta relacja :) Świetnie się czyta i ogląda :D
_________________
http://ineedatrip.pl/
Góra
 Profil Relacje PM off
Sz@lony lubi ten post.
 
      
#23 PostWysłany: 29 Sie 2020 00:56 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 12 Maj 2017
Posty: 343
Dzięki za ciepłe komentarze, cieszy mnie pozytywny odbiór, choć opisałem dopiero jeden sensowniejszy dzień ;)

@cypel Jasne, będę dołączał mapki. Nie zawsze jednak mam jak zaznaczyć na nich dokładnie, gdzie byłem, bo widząc ciekawe miejsca, często zbaczałem ze ścieżki schodząc gdzieś do dolinki, nad staw albo na szczyt, do których nie prowadziła żadna droga. Dlatego żeby być dokładnym, mierzyłem przebyte odległości aplikacją w telefonie, jednak bez zapisu całej drogi na GPS. Tak samo różnice wysokości. Dysproporcja między kilometrami w górę a dwustoma km w poziomie wynika z długich tras w dolinach przed dotarciem do stromych fragmentów szlaku, być może wyrażenie "przedreptanych w górach" było lekko mylące. Tutaj orientacyjna mapka, choć odległości z Google są niedoszacowane przez chodzenie zygzakiem - zrobiłem tego dnia 11 mil. Big Sandy Trail prowadzi dalej na zachód, okrąża szczyty i wraca równolegle do początkowej trasy, kończąc w punkcie startowym. Doszedłem do Lonesome Lake w zaznaczonym punkcie. Potem bez szlaku na mapie odbiłem na zachód do dolinki i tam spałem.

Załączniki:
map1.jpg
map1.jpg [ 337.67 KiB | Obejrzany 11423 razy ]
Góra
 Profil Relacje PM off
3 ludzi lubi ten post.
 
      
#24 PostWysłany: 29 Sie 2020 08:55 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 04 Lip 2012
Posty: 3699
srebrny
@Sz@lony do planowania/obrazowania pieszych tras polecam mapy.cz rewelacja lub openstreetmap.
Przykładowo trasa, którą wrzuciłeś https://mapy.cz/s/fulonazute

Zainteresował mnie Big Sandy Trail o którym wcześniej nie słyszałem. Widoki fajne a wygląda właśnie na dreptanie niezbyt wymagające.
_________________
"Ten, kto znalazł się za drzwiami, pokonał najtrudniejszy etap podróży" - przysłowie duńskie
Image
Góra
 Profil Relacje PM off
2 ludzi lubi ten post.
2 ludzi uważa post za pomocny.
 
      
#25 PostWysłany: 31 Sie 2020 10:20 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 12 Maj 2017
Posty: 343
Dzień 3. Powrót & Grand Teton National Park

Pomimo nastawionego na później budzika - a uwielbiam spać i wyrwanie się spod ciepłego okrycia brzmi jak koszmar - po piątej rano ocuca mnie w akompaniamencie chłodnej rosy rześkie górskie powietrze, usiłujące przedostać się przez moskitierę do namiotu. Nadzieja na zdjęcia o wschodzie słońca pryska, wszak trudno jest uchwycić kolory, które widoczne są jedynie przy płaskich krajobrazach, a nie w kotlinie zatrzymującej światło wynurzające się dopiero zza horyzontu. W każdym razie pod szczytami, nieco ponad dolinką, jest kilka małych jezior, na brzegu których warto by stanąć i cyknąć fotki. Ubieram więc sweter i czując jeszcze ociężałość nóg, które jakby zamieniły się w żelbetonowy kloc po wczorajszym energetycznym szoku, idę na rekonesans w pobliżu. Przeskakując kilkumetrowe głazy, które niegdyś pourywały się ze strzelistych grani ponade mną, docieram do strumienia, a potem do niedużych stawów. Widoki są przeurocze; światło padające z zupełnie innej strony nadaje świeży widok niezmiennym od wieków białym skałom. Krajobrazy nad wodą tuż po wschodzie słońca są zawsze najlepsze, bo nie ma wiatru i wszystko odbija się od płaskiej powierzchni wody niemal jak w lustrze. Wiatr powstaje przecież dzięki różnicy temperatur, a po nocy są one wyrównane między ziemią a powietrzem.

Załącznik:
001.jpg
001.jpg [ 418.52 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
002.jpg
002.jpg [ 434.93 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
003.jpg
003.jpg [ 455.51 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
IMG_5709.jpg
IMG_5709.jpg [ 602.04 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
IMG_5721.jpg
IMG_5721.jpg [ 465.58 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
IMG_5736.jpg
IMG_5736.jpg [ 640.84 KiB | Obejrzany 11288 razy ]


Wracając do namiotu, zabieram zapakowane w dziesięć worków (chodzi o ilość warstw, a nie skalę mojego obżarstwa :D) resztki jedzenia, które schowałem pod 40-kilogramowym głazem dla bezpieczeństwa przed niedźwiadkami. A jadłem tuńczyki z puszki w różnych wydaniach; to był przeciętny pomysł, jako że niedźwiedzie przecież wcinają pstrągi i łososie z rzeki, prawda? Głowę cały czas drenuje pomysł, żeby jednak pójść naprzód i zrobić całą pętlę, ale nawet pomijając niewielki zapas żywności, mam tylko jeden powerbank, który nie wystarczy na ładowanie telefonu przez kolejne dwa dni. A czy warto bez zdjęć iść naprzód? Warto! Jednak obiecałem komuś fotorelację, zatem wrócę tą samą drogą, a Wind River Range z pewnością jeszcze kiedyś odwiedzę.

Z uczuciem, jakby mi ktoś kijem zajechał po barkach, ruszam pod górę z plecakiem w kierunku ścieżki. Nabrawszy wody ze strumyka, skręcam w lewo, żeby zerknąć na dalszą drogę, którą prowadzi szlak. Jest fajnie, ale po dwóch kilometrach marszu stwierdzam, że nie dojdę do przełęczy, a czeka mnie kilka godzin drogi powrotnej i jazda 250 km samochodem, także cóż, zawracam. Po pierwszej po południu, kiedy już jestem w dolinie, zaczyna się burza, ale nie jestem z cukru, idziemy naprzód. Znalazłem też grzyby - żółte maślaki i… prawdziwego muchomora sromotnikowego. Kiedy jeszcze byłem na studiach, myśleliśmy z kumplami o lekach przeciwnowotworowych na bazie zmodyfikowanej amanityny (trucizny z tegoż muchomora, która blokuje działanie polimerazy RNA w komórkach rakowych, podobnie jak doksorubicyna), tylko że nawet jako grzybiarzowi, nigdzie w Polsce nie udało mi się znaleźć tego gatunku :P W jaki sposób ludzie się nim trują, skoro to nigdzie nie rośnie, to jest zagadka… Mniejsza. Doszedłszy, wrzuciłem plecak do samochodu i poszedłem ochlapać się w rzece, bo jednak dwie noce bez prysznica ujmują komfortu. Woda ZIMNA JAK PIERON, ale było świetnie!

Załącznik:
IMG_5742 (1).jpg
IMG_5742 (1).jpg [ 840.7 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
IMG_5757.jpg
IMG_5757.jpg [ 776.34 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
IMG_5762.jpg
IMG_5762.jpg [ 908.33 KiB | Obejrzany 11288 razy ]


Wracam tą samą szutrową drogą, pozostawiając za samochodem żółtą chmurę kurzu. Szybko wyschło po krótkim prysznicu z nieba. Za dnia lepiej widać kamienie i dziury, a także metalowe kraty umocowane nad wyschniętymi korytami strumieni, po których przejazd trzęsie autem tak przeraźliwie, jakby się miało rozpaść na kawałki. Ten dźwięk rani uszy straszliwie i podnosi ciśnienie do 280! Dobra, dojechałem do asfaltu. Czas skręcić w kierunku Grand Teton National Park, do którego jest bliziutko, bo jedynie trochę ponad 200 km. Mijając raz na jakiś czas małe miasteczka, gdzie nic nie ma poza paroma sklepami i stacją paliw, pytam wciąż o ten nieszczęsny spray; podobno w zeszłym tygodniu jakiś niedźwiedź rzucił się na rodzinę z dzieckiem w Yellowstone, ale ojciec użył gazu i obeszło się bez ofiar. Oczywiście nie ma, wyprzedane, wszak jestem w samym szczycie sezonu. W końcu w supermarkecie w Jackson tuż przed parkiem narodowym, udaje mi się go kupić. Uff. 40 dolarów pójdzie na zmarnowanie, ale bezpieczeństwo kosztuje. No bo co ja z tym gazem zrobię po wszystkim, do samolotu nie wezmę, nie rozstawię ostatniego dnia straganu przy drodze żeby go odsprzedać, nie oddam do sklepu jak pewien celebryta Kuźniar-the-moron, ani nie będę nim polował na kojoty żeby je upiec na rożnie. Mogłyby się okazać zbyt pikantne ;)

Załącznik:
IMG_5787.jpg
IMG_5787.jpg [ 327.4 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
004.jpg
004.jpg [ 367.96 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
005.jpg
005.jpg [ 276.48 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
007.jpg
007.jpg [ 488.56 KiB | Obejrzany 11288 razy ]


Jackson jest miastem dość turystycznym, z drewnianą, przaśno-góralską, acz ciekawą zabudową, położonym w drodze do Grand Teton i południowego wjazdu do Yellowstone. Coś jakby w charakterze Poronina przed Morskim Okiem, tylko w amerykańskim stylu. Przyjezdni siedzą w knajpach, rodziny z dziećmi spacerują wzdłuż drogi, skądinąd leci jakieś country. Korzystając z dobrego zasięgu, sprawdzam z ciekawości na Booking.com, ile tu kosztuje nocleg, gdybym jednak zechciał skosztować luksusu w postaci łóżka i prysznica. Matko Boska Przeciwlotnicza! Najtańszy to 313 dolarów plus podatek i opłata turystyczna, w podrzędnym motelu. Pokoje w góralskich domkach idą za dwa razy tyle. To jeszcze drożej, niż płaciłem kiedyś w bostońskim Hiltonie, i nigdy w sumie nie przebiłem $300 za noc. Ani aż tak szalony, ani bogaty nie jestem :D

Popołudniowe słońce chowa się leniwie za postrzępionymi górskim szczytami. Za miasteczkiem rozciąga się na dziesiątki kilometrów kwadratowych obszerna, trawiasta dolina z mokradłami, która jest ogrodzonym rezerwatem dla łosi. Łosie są w ogólne kochane, choć akurat szczęśliwie żadnego nie było blisko drogi. Na marginesie, polędwica z łosia jest przepyszna, piekłem kiedyś z niej wyborne steki na wyprawie do fińskiej części Laponii. Niemniej jednak, łoś kończący żywot na randce z samochodem nie zawsze odskakuje jak sarna, bo waży grubo ponad pół tony, i urywa całą karoserię powyżej poziomu maski, zabijając na miejscu wszystkich pasażerów. Oczy dookoła głowy i noga z gazu!

Już po zachodzie słońca, równolegle do drogi ciągną się ośnieżone gdzieniegdzie, strzeliste góry z monumentalnym Grand Teton pośrodku. Sporo osób jadących do Yellowstone robi tu zdjęcia, ale albo wcale nie skręcają do parku i jadą dalej, albo obejrzą tylko jezioro, jeden wodospad i uciekają. Oczywiście to błąd. Przejeżdżając przez uroczo nazywającą się miejscowość Moose, w której nie ma absolutnie nic poza skrzyżowaniem, docieram po zmroku pod Jenny Lake Visitor Center. Parking całkiem spory, ale pusty, gdzieś tylko chwilę wcześniej stało jedno auto. Okazuje się, że visitor centers we wszystkich parkach są permanentnie zamknięte przez wirusa, o istnieniu którego już zapomniałem. Są tu jednak otwarte łazienki z ciepłą wodą, także można przynajmniej się odświeżyć i iść spać, by z rana ruszyć w jeszcze porządniejszą trasę - dwudniową pętlę na 33.2 mile (53.2 km). Jeszcze mi do reszty nie odbiło, żeby mieć taki plan od początku, ale wyszło jak wyszło. Dormez bien.

Załącznik:
IMG_5820.jpg
IMG_5820.jpg [ 456.7 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
IMG_5823.jpg
IMG_5823.jpg [ 570.95 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
IMG_5844.jpg
IMG_5844.jpg [ 433.04 KiB | Obejrzany 11288 razy ]

Załącznik:
IMG_5851.jpg
IMG_5851.jpg [ 459.6 KiB | Obejrzany 11288 razy ]


————

Dzień 4. Cascade Canyon & Lake Solitude

Świt już dawno nastał, a ja po dwóch małych Heinekenach wczoraj wieczorem budzę się wyspany słodko jak dziecko. Normalnie bym ich nawet nie poczuł, ale na wyprawie to co innego. Plecak spakowany, pozostaje tylko podstawowe pytanie: jaką trasą iść? Mapy z parku mnie znów oszukały, bowiem istnieje trasa startująca od południowej strony Tetona pod lodowcem, okrążająca go i wracająca przez Cascade Canyon - ale odkryłem to dopiero w głębi Internetu po powrocie. Sugerując się więc mapą stwierdziłem, że dojdę do Lake Solitude (10 mil) od północnej strony góry, rozbiję tam namiot i wrócę nazajutrz przez przełęcz Paintbrush. Nie wiem, czy to najlepsza trasa, ale okazała się bardzo ładna. Gdybym nie planował spędzić jedynie dwóch dni w parku, to zaliczyłbym też wspinaczkę od południa aż na przełęcz pod Tetonem, do której nie prowadzi żadna ścieżka. Dalej już mogłoby być niebezpiecznie, nie miałem raków ani liny, a wejście na szczyt jest eksponowane bardziej niż najsoczystsze fragmenty Orlej Perci, przy wysokości 4000 m n.p.m., i do tego bez szlaku czy łańcuchów. Cóż, następnym razem. Przejdę zatem trasę przez Cascade Canyon i wrócę pętlą na północy przez Paintbrush Canyon.

Początek szlaku jest koszmarny. Urokliwe Jenny Lake u stóp Tetona, z możliwością płynięcia łódką zamiast przejścia pierwszych dwóch mil szlaku, przyciąga pełno turystów. Nawet na ścieżce jest ich sporo, w węższych momentach tuż przed Hidden Falls ciągną się rzędem: dzieci wydzierające japy, hałaśliwe nastolatki w klapkach z plastiku, ludzie ważący 200+ kg, typowy przekrój społeczny z większych miast. Wodospad jest fajny, ale nie powalający, w atmosferze ścisku i zapachu potu nie ma absolutnie żadnego uroku. Dalej trasa wiedzie pod górę na tzw. Inspiration Point, z którego widać zarówno całe Jenny Lake, Leigh Lake i fragment znacznie większego Jackson Lake. Jest to punkt przegięcia - apogeum turystów, choć wciąż jednak będące malutkim ułamkiem tłumów jak w Tatrach. Ułamkiem nie tylko liczebnym, ale także kulturowym. Od początku wyjazdu, aż do końca, nie widziałem na żadnym szlaku, w krzakach, w lesie, na łące czy w jeziorze, absolutnie żadnego śmiecia, papierka, folii, peta, puszki - zero, nic. Pamiętam mnie samego, który za dzieciaka wynosił z polskiego lasu śmieci łącznie z lodówką czy oponami od tirów, bo nie byłem w stanie zdzierżyć widoku takiej profanacji przyrody. Gdybym spotkał dziadów na żywo, to albo rozwiązanie niehumanitarne, albo kara finansowa w postaci całego 50% majątku zamienna na 12 lat sprzątania lasów po 10 godzin w tygodniu. Wówczas już nikt nigdy nie zobaczyłby śmiecia w lesie, podobnie jak chodników zaplutych gumami do żucia w Singapurze (jest bodaj 10 tys. dolarów kary za żucie gumy, prawo działa). Nie mam pojęcia dlaczego Amerykanie kochający się obżerać bekonem, strzelać do wiewiórek i nagrywać 95% światowego porno potrafią tak szanować otoczenie, a wielu Polaków postępuje odwrotnie, ale to raczej spostrzeżenia bez głębszego związku… ;)

Załącznik:
IMG_5860.jpg
IMG_5860.jpg [ 520.62 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_5873.jpg
IMG_5873.jpg [ 633.18 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_5899 (2).jpg
IMG_5899 (2).jpg [ 812.81 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_5917.jpg
IMG_5917.jpg [ 952.8 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_5920.jpg
IMG_5920.jpg [ 842.2 KiB | Obejrzany 11249 razy ]

Załącznik:
IMG_5927.jpg
IMG_5927.jpg [ 905.72 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_5931.jpg
IMG_5931.jpg [ 909.38 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_5942.jpg
IMG_5942.jpg [ 612.35 KiB | Obejrzany 11261 razy ]


Za Inspiration Point nastaje kompletna cisza. Kolejne kilometry w kanionie prowadzące jakby donikąd skutecznie odstraszają leniwych turystów. W jednym momencie człowiek znajduje się jakby za magiczną barierą oddzielającą Międzyzdrojowy horror od delektowania się przyrodą. Od tego miejsca spotykam już tylko uśmiechnięte, górskie dusze, mówiące “cześć” na szlaku i potrafiące pogadać przez chwilę. Na dzień dobry pojawia się para łosi, leniwie przeżuwających trawę koło rzeki:

Załącznik:
IMG_5971.jpg
IMG_5971.jpg [ 959.11 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_5972 (1).jpg
IMG_5972 (1).jpg [ 484.1 KiB | Obejrzany 11261 razy ]


Szlak nie jest na początku szczególnie inspirujący, takie ot przejście między pasmami gór po lewej i prawej stronie. Żałuję nawet chwilami, że nie zostałem dłużej w Wind River Range, ale na krótko. Tuż przed rozwidleniem dróg widoki są obiecujące, na przykład na Table Mountain - potężną górę z kilkoma tarasami zielonej jak na przekolorowanym zdjęciu trawy. Dalej pojawia się widok coraz masywniejszego Tetonu za plecami, który wynurza się zza dolinki wydrążonej przez lodowiec, w perfekcyjnym kształcie rozciągniętej litery U. Spotykam też ludzi wracających znad jeziora, którzy złowili porządnego pstrąga i idą go upiec na ognisku. Na zboczach gór spływają strumienie wody prosto z niewielkich lodowców, a gra kolorów z każdej strony jest niesamowita. Jestem jednak coraz bardziej padnięty, spocony i przeklinam ostatni etap podejścia, ale po paru godzinach docieram nad słusznie nazwane Lake Solitude. Wśród popołudniowego słońca kompletna pustka, lekko wiejący wiatr i przyjemny chłód spod lodowca, szczególnie kojący spaloną skórę po poprzednich dwóch dniach bez kremu z filtrem, a słoneczko dało popalić. Nie można tu biwakować, dlatego schodzę te z bólem zdobyte sto czy dwieście metrów w dół w pionie i rozbijam namiot w dolinie, mając kilometr milczącej łąki z lewej i prawej strony, pomiędzy kilkoma strumieniami biegnącymi dokądś delikatnie w dół. Przede mną zaś monumentalny masyw Grand Teton, na który pada światło zachodzącego słońca, wynurzające się raz na jakiś czas przez chmury. Nagrałem przed zmrokiem timelapse, ale nie wyszedł na tyle spektakularnie, żeby go wstawiać na YouTube. Po kolacji pozostaje przygotowany już śpiworek, do jutra ;)

Załącznik:
IMG_5951 (1).jpg
IMG_5951 (1).jpg [ 818.83 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_5980.jpg
IMG_5980.jpg [ 906.64 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6044.jpg
IMG_6044.jpg [ 686.9 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6066.jpg
IMG_6066.jpg [ 800.1 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6081.jpg
IMG_6081.jpg [ 1014.12 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6108.jpg
IMG_6108.jpg [ 778.37 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6146.jpg
IMG_6146.jpg [ 449.62 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6183.jpg
IMG_6183.jpg [ 761.38 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6151.jpg
IMG_6151.jpg [ 841.95 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6205 (1).jpg
IMG_6205 (1).jpg [ 860.37 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6217.jpg
IMG_6217.jpg [ 829.75 KiB | Obejrzany 11261 razy ]

Załącznik:
IMG_6231.jpg
IMG_6231.jpg [ 744.84 KiB | Obejrzany 11261 razy ]
Góra
 Profil Relacje PM off
25 ludzi lubi ten post.
2 ludzi uważa post za pomocny.
 
      
#26 PostWysłany: 31 Sie 2020 12:14 

Rejestracja: 10 Maj 2013
Posty: 2084
srebrny
Sz@lony napisał(a):
[ Dalej już mogłoby być niebezpiecznie, nie miałem raków ani liny, a wejście na szczyt jest eksponowane bardziej niż najsoczystsze fragmenty Orlej Perci, przy wysokości 4000 m n.p.m., i do tego bez szlaku czy łańcuchów.

Orla Perć to nic, ale przejdź się taką granią np. Mięguszy to wtedy zobaczysz porządną ekspozycję (w kierunku północnym oczywiście) ;)
Góra
 Profil Relacje PM off
Sz@lony lubi ten post.
 
      
#27 PostWysłany: 02 Wrz 2020 09:48 

Rejestracja: 02 Wrz 2020
Posty: 1
Dawaj, dawaj dalej! Wkręciłam się w czytanie i zdjęcia jak w najlepszy serial.
Góra
 Profil Relacje PM off
sranda lubi ten post.
 
      
#28 PostWysłany: 04 Wrz 2020 07:15 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 12 Maj 2017
Posty: 343
Przepraszam za opóźnienie, postaram się odświeżać częściej stronę ;)

Dzień 5. Paintbrush Canyon, świstaki i wiatr próbujący urwać głowę

Poranek, niebo lekko upstroczone cumulasami. Strumyki za namiotem wciąż szumią, misie mnie nie odwiedziły, czas spakować rzeczy i iść naprzód. Mam coś szczęście do pogody ;) Lake Solitude wita mnie ponownie, tym razem z oświetlonymi ścianami granitu, które wczoraj zasłaniał chłodny cień. Trasa ku Paintbrush Divide - przełęczy, na którą trzeba się wspiąć, prowadzi czterokilometrową ścieżką na zboczach gór i osiąga około 3100 m wysokości. Na szlaku jest tylko jedno starsze małżeństwo, z którym rozmawiałem wczoraj, i którzy jako jedyni poza mną spali w dolinie z planem na przejście przełęczy nazajutrz. Dobra, nie licząc jeszcze jednego hipstera mieszkającego w lesie poniżej, na moje oko przynajmniej od dwóch miesięcy. Po drodze, podobnie jak wcześniej, spotykam pełno zwierzątek - niedużych i wyglądających jak wiewiórki, bardzo zwinnych, i oglądających teren jak wyprostowany suseł. Ilość nor tych gryzoni jest nie do policzenia, co kilka metrów dziury w ziemi. Jeszcze ciekawszym stworzeniem jest za to coś na kształt naszego bobra czy świstaka w wersji XL, co wyłazi na kamienie i lubi wylegiwać się na słońcu, a chowa się przed człowiekiem dopiero, gdy się podejdzie na mniej niż trzy metry. Nieco niżej, w dolinie, był potężny rudy okaz, ale bardziej płochliwy:

Załącznik:
s1.jpg
s1.jpg [ 532.39 KiB | Obejrzany 11037 razy ]


… zaś wyżej mieszkał taki z fajną kitką:

Załącznik:
s2.jpg
s2.jpg [ 555.91 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
s3.jpg
s3.jpg [ 576.51 KiB | Obejrzany 11037 razy ]


Nie będąc biologiem, jest to dla mnie wciąż jedynie sympatyczne, futrzaste stworzonko, gdyby którego było kiedyś przypadkiem w nadmiarze, to chętnie bym spróbował w postaci upieczonej na ognisku. Na marginesie, obrońców przyrody uspokoję: nawet gdyby pan Donald umarł po drugiej kadencji, pięć razy zmartwychwstał, i rządził Stanami w eksploatujący zasoby naturalne sposób przez kolejne wcielenia, to w życiu nie zmniejszyłby liczebności przyrody do tej europejskiej. Przy takiej powierzchni po prostu się nie da bez celowego użycia bomb atomowych. W USA ilość dzikich zwierząt jest niesamowita, radzą sobie świetnie i to jest piękne. Tegorocznej wiosny, pewnym wieczorem, widziałem nawet ślicznego, rudego lisa polującego na zająca w samym centrum Chicago ćwierć mili od Willis Tower i Loop, czyli lokalizacji kilkusetmetrowych wieżowców, trochę mnie ten widok zaskoczył! Zajęcy wprawdzie zawsze było pełno na każdym kawałku trawnika, oposów stołujących się na śmietnikach i szopów też, ale że lis? W każdym razie przestraszył się mnie i zajączek uszedł z życiem ;)

Trasa na przełęcz nie jest szczególnie wykańczająca ani niebezpieczna, choć sukcesywnie pnie się pod górę. Na grani znajduje się kilka sporych płatów śniegu, z których wypływają strumyki. Na niektórych widać ceglastoczerwone plamy - ciekawe, czy to jakieś jednokomórkowce wcinające śnieg? Jednak przede wszystkim przełęcz wita mnie przeraźliwym wiatrem! Takim, że nie słyszę własnych myśli, uszy chce urwać i powalić na ziemię. Robiąc zdjęcia, telefon trzymam zaciśnięty obiema rękami, jakbym go teraz stracił gdzieś na skałach, to koniec. Wreszcie rodzi się myśl: trzeba wejść na któryś z pobliskich szczytów, sama przełęcz nie wystarczy i pozostawi lekki niesmak, że było się tak blisko, a nie zachłysnęło panoramą z wierzchołka. Stawiam zatem na bezimienny szczyt z lewej strony (około 11.000 stóp, czyli 3350 m), wyrastający tuż przed skrętem w dół do Paintbrush Canyon. Od północno-wschodniej strony spada on pionowym urwiskiem , ale od południowej można na niego bezpiecznie wejść, przeskakując kamienisty gruz trochę jak na Babią Górę w bardziej stromej, lecz mniejszej skali. Spomiędzy niego wyrastają niewielkie rośliny o zapachu anyżu lub konopii, że aż wspominam najpierw grzane wino jesienią przy kominku, a potem biednych mieszkańców Seattle i Portland, if you know what I mean. Wiatr hula niemiłosiernie; na filmikach nie słychać potem ani słowa, które dodawałem nagrywając panoramę. Po jakimś czasie staję na szczycie - widok jest, zgodnie z przewidywaniami, przepiękny! Na północ rozciąga się dolina z jeziorami poniżej Mt Woodring, Thor Peak i słynnym Mt Moran, górujących ponad kanionem, przez który nie prowadzi żaden szlak. Z tyłu zaś widok na okolicę, z której tu przyszedłem, a od prawej zaśnieżone stoki szczytów bez nazw na mapie. Jedno jezioro prezentuje się szczególnie obiecująco, bowiem wpada doń lodowiec, a na powierzchni pływają jego kawałki, które zanurzone w ciemnoniebieskiej wodzie, mienią się niesamowitym błękitem. - To jest moje Must See - pomyślał Szalony - po czym zszedłszy z góry na grań, oddzielającą dopiero co odkryte jeziora od kanionu ze szlakiem, ruszył ostro w dół.

Załącznik:
IMG_6291.jpg
IMG_6291.jpg [ 562.15 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6301.jpg
IMG_6301.jpg [ 783.05 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6303.jpg
IMG_6303.jpg [ 858.53 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6310.jpg
IMG_6310.jpg [ 964.96 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6342.jpg
IMG_6342.jpg [ 880.5 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6366.jpg
IMG_6366.jpg [ 794.96 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6370.jpg
IMG_6370.jpg [ 688.39 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6376.jpg
IMG_6376.jpg [ 873.49 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6380.jpg
IMG_6380.jpg [ 911.08 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6382.jpg
IMG_6382.jpg [ 943.32 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6406.jpg
IMG_6406.jpg [ 530.29 KiB | Obejrzany 11037 razy ]


Schodząc przed siebie, mijam kilka mniejszych czy większych jezior. Kolor skał robi ciekawe wrażenie - patrząc na nie, ma się wrażenie, jakby to była pustynia w Arizonie trochę przemielona w żwirowni, a z drugiej strony na pomarańczowych kamieniach, w środku sierpnia, spoczywa gdzieniegdzie bielusieńki śnieg, od którego wieje przyjemnym chłodem. Idę i idę, ale odwieczne, zwodnicze wrażenie bliskości danego obiektu w górach daje o sobie znać, dlatego też do celu docieram dopiero po godzinie. Jezioro nie ma nazwy, być może przez niewielki rozmiar. Przechodzę trawersem stromy stok, choć gładka połać śniegu kusi, by na nią wejść. Niby to nie himalajski lodowiec, ale ludziom wrzucającym filmiki jak chodzą bez zabezpieczenia po jakimkolwiek lodowcu, chyba utkwił gwóźdź w mózgu - wystarczy na kilka metrów głęboka szczelina, nigdy nie wiadomo, co jest pod nogami, i do widzenia, porządne nieszczęście załatwione! Z wiekiem przybywa mi wyobraźni, nie wiem czy to zły znak…

Załącznik:
IMG_6420.jpg
IMG_6420.jpg [ 810.53 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6470.jpg
IMG_6470.jpg [ 569.09 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6482.jpg
IMG_6482.jpg [ 780.61 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6505.jpg
IMG_6505.jpg [ 870.56 KiB | Obejrzany 11037 razy ]


Kolory są urocze. Choć nie oszukujmy się, nie jest to patagoński Perito Moreno (na którego mam chrapkę przyszłą wiosną!), to ten niebieski kolor śniegu zanurzonego w wodzie jest po prostu piękny. Po prawej rozciąga się Grizzly Bear Lake, myślę więc, czy zejść nad jego brzeg i spróbować przejść inną przełęczą z powrotem do Paintbrush Canyon, czy może wrócić kanionem pod Mt Moran. To by była opcja wybitnie kusząca, jednak nie wiadomo, czy idąc kompletnie na dziko w dół rzeki, nie będę potrzebował trzy razy więcej czasu na dotarcie pod Leigh Lake. Wszak dochodzi trzecia po południu, a to sporo kilometrów i nie ma tam żadnej ścieżki. Cóż, decyduję się mimo wszystko odpuścić zabawę w Beara Gryllsa, bo chcę dotrzeć przez zmrokiem na parking i jechać dalej. Zatem… w górę! Skromny lunch, kilka kostek czekolady dla mocy, i po półtorej godziny wracam skrótem do szlaku, nadrabiając trochę drogi. Trasa wiedzie cały czas w dół, w niektórych miejscach można nawet potruchtać i zrobić 3.5 mili (niecałe 6 km) na godzinę, co według mnie jest niezłym wynikiem, przy założeniu, że jednak chodzi się po kamieniach i ma to sprawiać przyjemność, a nie żeby się zajechać. Szlak przecina naprawdę urokliwe miejsca, spotykam też kilku ludzi biwakujących w pobliżu. Przy tym popołudniowym słońcu kolor trawy jest tak intensywny, że wygląda niemal jak zielona farba w Paincie z Windows ’98. Dotarłszy do bardziej płaskiej doliny, prowadzącej prosto do jeziora, zauważam coś ciekawego. Po obu stronach ścieżki, zarośniętej krzakami, zaczynają się pojawiać krzaczki jagód. Takich malutkich, europejskich jagód, nie borówki amerykańskiej łatwej w uprawie, lecz bez smaku poza kopem z fruktozy. Naliczyłem cztery (pod)gatunki. Zwykłe, małe krzaczki z jagodami jak na lubelskiej wsi. Potem metrowe krzaki z mocno zdrewniałymi gałązkami, o owocach większych i słodkich, ale z aromatem… jałowca - bardzo ciekawy smak. Kolejne w stylu borówki bagiennej, ale bez nieprzyjemnego posmaku jak w tej na torfowiskach. I jeszcze takie najmniejsze, na dużych krzakach, mało słodkie w smaku. Czerwone z kolei, wyglądające jak owoce cisu, strasznie cierpkie i raczej niejadalne. Od jednej jagody człowiek się nie otruje, a spróbować można. A w kwestii trucizn, po drodze spotykam sporo niebieskich, niepozornych kwiatków. Coś mi przypominają, ale zmęczony marszem nie za bardzo analizuję, co takiego, aż po czasie pojawia się pewne podobieństwo do słynnego “arszeniku roślinnego”, który rośnie w górach europejskich. Tojad mocny. Okazuje się, że te niepozorne kwiatuszki wyrastają z rośliny rodzimej dla Ameryki, Aconitum columbianum. Liście bardziej przypominają pietruszkę niż te postrzępione kłęby u naszego tojadu, niemniej, to roślina zawierająca sporo akonityny, której już 2 miligramy (25 razy mniej niż cyjanku potasu!) powodują śmierć dorosłego człowieka w ciągu kilku godzin! 99% ziół nie ma absolutnie żadnej wartości, ale są wyjątki, co mogą dać popalić; akonityna wchłania się przez skórę i może sparaliżować np. dziecko wyrywające łodygi tych roślin gołą ręką. Taka ciekawostka.

Załącznik:
IMG_6550.jpg
IMG_6550.jpg [ 1020.02 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6585.jpg
IMG_6585.jpg [ 858.37 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6622.jpg
IMG_6622.jpg [ 586.62 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
jagodki.jpg
jagodki.jpg [ 95.34 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6623 (1).jpg
IMG_6623 (1).jpg [ 384.5 KiB | Obejrzany 11037 razy ]


Droga się ciągnie i ciągnie, ale wreszcie dochodzę do rozwidlenia, z którego już blisko nad Leigh Lake. Tak, to nie Jenny Lake, pod którym stoi mój samochód. Mam jakąś nadzieję, że zabiorę się jakimś “busem parkowym” z powrotem, pełno takich jeździło przedwczoraj po drodze. Dochodząc do parkingu, po zachodzie słońca, niestety okazuje się inaczej. Jedyną osobą z autem jest francuski student, który jedzie w przeciwnym kierunku, i nie ma tu żadnych parkowych busów. Co poradzić, zasuwam więc “scenic way” wzdłuż rzeki do Jenny Lake. W sumie to tylko niecałe pięć kilometrów, nie żebym przeszedł już 25 dzisiaj, ale co tam. Za pewną granicą człowiek przestaje odczuwać zmęczenie. Jest kryzys, który jak się przezwycięży, to napompowane przekonaniem ciało zaczyna działać jak maszyna póki nie zaśnie z nudów. Pamiętam jazdę rowerem z Podkarpacia do Lublina, równo 148 km, też oczywiście bez żadnego sportu, przygotowania czy treningu przed. Po 70 km myślał człowiek, że umrze, jeszcze jak mu wiatr wiał w twarz i rower stawał nawet kiedy było lekko z górki. Kilometr czy następne półtora zrobione, i rzucałem się bezwładnie na pobocze leżąc w trawie, żeby tylko zapomnieć o trasie, i tak co rusz. Ale po 15-20 km kryzysu, to już było mechaniczne pedałowanie do końca bez żadnych odczuć i emocji :)

Załącznik:
IMG_6634.jpg
IMG_6634.jpg [ 402.85 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6640.jpg
IMG_6640.jpg [ 743.95 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6657.jpg
IMG_6657.jpg [ 539.09 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6663.jpg
IMG_6663.jpg [ 663.61 KiB | Obejrzany 11037 razy ]

Załącznik:
IMG_6686.jpg
IMG_6686.jpg [ 351.38 KiB | Obejrzany 11037 razy ]


Dotarłem! Uczucie zdjęcia górskich butów i rozprostowania nóg leżąc na trawie jest tak błogie, że brakuje słów. Jakby jeszcze było mało zmęczenia, to postanawiam się odświeżyć. Czytaj: wziąć ręcznik i wskoczyć do jeziora, co też uczyniłem, pomimo przeszywającego wiatru. Prawie wybija północ, na dworze nagle zrobiło się okrutnie zimno od tej wichury, że aż zęby dygoczą, ale woda w Jenny Lake była jeszcze nagrzana. Ciemność wszędzie wokół, gwiazd nawet nie widać, zostawiłem więc zapaloną czołówkę na brzegu i… chlup! Cudowne uczucie, bardzo polecam; człowiek nie chce wynurzać się w zimną noc, gdy woda ogrzewa ciało aż po szyję. No ale trzeba wyleźć, wyskakuję więc i wracam już w piżamie, żywej duszy nie ma wokół, fajeczka przed snem i nazajutrz ruszamy do Yellowstone. Tak, jestem gotów na apogeum turystów, ale grzech nie zwiedzić najstarszego parku narodowego w USA. Nie będzie tak źle.

Załącznik:
teton.jpg
teton.jpg [ 563.11 KiB | Obejrzany 11037 razy ]
Góra
 Profil Relacje PM off
26 ludzi lubi ten post.
4 ludzi uważa post za pomocny.
 
      
#29 PostWysłany: 04 Wrz 2020 11:08 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 22 Lip 2017
Posty: 1660
Loty: 70
Kilometry: 138 694
niebieski
Co do trzebienia przyrody amerykańskiej bombą atomową, to w przypadku bizona wystarczyły strzelby, pociągi i łuki.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bizon_ameryka%C5%84ski
i prawie się udało.
_________________
ODZYSK CZĘ!

Tęcza jest Ważnym elementem religii judeo-chrześcijańskich, kolorami czakr, symbolem dzieciństwa i różnorodności w jedności, kolorami siedmiu kontynentów, a nie tylko flagą ruchu LGBT (btw 6. kolorów zamiast 7.). Zależy mi tylko na tym, aby pamiętać o różnorodności znaczenia tęczy.
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
#30 PostWysłany: 14 Wrz 2020 08:12 

Rejestracja: 07 Cze 2019
Posty: 53
Bardzo ciekawa relacja.
Mam nadzieję, że nie tylko w swoim imieniu proszę uprzejmie o kontynuację :D

G.
Góra
 Profil Relacje PM off
4 ludzi lubi ten post.
 
      
#31 PostWysłany: 03 Paź 2020 12:03 

Rejestracja: 10 Paź 2016
Posty: 83
A propos grzybów i muchomora sromotnikowego :

https://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci ... oxNewsLink

Co jakiś czas niestety zdarzają się w Polsce takie historie. NIe znam się na grzybach, ale młode muchomory sromotnikowe, można łatwo pomylić np. z kanią.
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
#32 PostWysłany: 22 Paź 2020 13:09 

Rejestracja: 07 Cze 2019
Posty: 53
wiem, że pisanie relacji to trudna sprawa, ale chciałbym zachęcić autora do kontynuacji
Góra
 Profil Relacje PM off
6 ludzi lubi ten post.
G P uważa post za pomocny.
 
      
#33 PostWysłany: 23 Gru 2020 12:53 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 24 Lut 2011
Posty: 591
Loty: 80
Kilometry: 171 925
niebieski
Montana to dla mnie najpiękniejszy stan w USA. Po za tym piękne zdjęcia i dobre opisy - czekamy na więcej.
_________________
Image
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
#34 PostWysłany: 30 Gru 2020 17:49 

Rejestracja: 05 Mar 2017
Posty: 1358
srebrny
@Sz@lony pewnie rok akademicki w pełni, ale fani czekają na ciag dalszy.
_________________
Wszak istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej
Góra
 Profil Relacje PM off
correos lubi ten post.
 
      
#35 PostWysłany: 16 Sty 2021 13:16 
Moderator forum

Rejestracja: 08 Lis 2011
Posty: 988
Loty: 124
Kilometry: 370 562
Kochany autorze!!! Chyba nie jesteś aż tak @Sz@lony, żeby nie dokończyć tej relacji?
_________________
Moje relacje:
<USA - Roadtrip z namiotem na dachu>; <Seszele Luksusowo? Budżetowo? Panie, a nie można obu? Można!>,
<Islandia - lodowe góry i maskonury.>, <Ej, ale będzie widać góry? - Kirgistan Kazachstan>
<Wuchta problemów - Hong Kong, Filipiny>
Góra
 Profil Relacje PM off
2 ludzi lubi ten post.
 
      
#36 PostWysłany: 09 Lut 2021 19:09 

Rejestracja: 05 Mar 2017
Posty: 1358
srebrny
Patrząc na profil, nie widzę daty kiedy ostatnio logował się Sz@lony, mam nadzieję, że u niego wszystko dobrze.
_________________
Wszak istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
#37 PostWysłany: 01 Gru 2021 14:06 
Awatar użytkownika

Rejestracja: 11 Kwi 2016
Posty: 4716
Zbanowany
srebrny
Kolega Sz@lony nie odpowiada nawet na prywatnego e-maila. Chcialem zaprosic do egzotyki, tak jak wczesniej obiecalem, bo porzadna firma. Ktos moze wie cos wiedzej, czemu szanowny kolega tak nagle zamilkl?
Pozdrawiam cieplutko.
_________________
Nie czyń drugiemu co tobie niemiłe, uderzy w ciebie ze zdwojoną silą i nie bądź tchórzem i kłamcą.

Znów prymitywne ataki!

Socotra / Afganistan
Afryka / Goryle
Wyprawa na Biegun lodołamaczem atomowym, Antarktyda, Polska Stacja Arctowski, Arktyka etc.
Fotorelacje na życzenie przez PW
Góra
 Profil Relacje PM off  
      
Wyświetl posty z poprzednich:  Sortuj według  
Napisz nowy temat Odpowiedz  [ 37 posty(ów) ]  Idź do strony Poprzednia  1, 2

Wszystkie czasy w strefie UTC + 1 godzina (czas letni)


Kto jest na forum

Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zarejestrowanych użytkowników oraz 1 gość


Nie możesz zakładać nowych tematów na tym forum
Nie możesz odpowiadać w tematach na tym forum
Nie możesz edytować swoich postów na tym forum
Nie możesz usuwać swoich postów na tym forum
Nie możesz dodawać załączników na tym forum

Przeszukaj temat:
  
phpBB® Forum Software © phpBB Group