Wyruszamy
Wrocław/Warszawa
Ten dzień jest inny niż zwykle. Po pierwsze, o 17-tej wesoła siedmioosobowa ekipa wsiądzie do naszego espejsa i pomkniemy w (nie)znane, czyli do Warszawy.
Ale jest też drugi powód. To mój ostatni dzień w pracy. Nie ma jak to urlop w trakcie wypowiedzenia... Pomijając osobiste przeżycia (to była moja druga praca w życiu, którą naprawdę lubiłem i szkoda mi trochę było odchodzić, no ale...), to na naszą podróż też to ma wpływ, bo pół godziny przed odjazdem przypominam sobie, że moje trampki, które miały być jedynymi pełnymi butami podczas wyjazdu, zostały w szatni w pracy! Szybki telefon do kolegi z sąsiedniego biurka, uff, jeszcze nie wyszedł, ok, podrzuci mi je w drodze do domu.
Wyruszamy planowo o 17-tej. Przed nami przyjemna droga trasą S8, nieprzyjemny przejazd przez Łódź, i dalej przyjemna A2-ka. Byłoby całkiem przyjemnie, gdyby nie to, że zapomniałem o dwóch Mac'ach na trasie i wpadliśmy na małą przekąskę do parszywego Burger Kinga (never again), oraz to, że przegapiłem zjazd na parking i zrobiliśmy 15km ekstra wokół Okęcia.
Jak już wspominałem wcześniej, zdecydowaliśmy się nie ryzykować i jechać dzień wcześniej z opcją noclegu gdzieś w Warszawie. Z braku lepszych opcji wymieniłem 20.000 mil Miles&More na dwa pokoje w hotelu Gromada, tuż przy Okęciu. Hotel, cóż, lata świetności ma dawno za sobą. Na miejscu okazało się, że jest coś nie tak z moją rezerwacją, że niby nie wiadomo ile dostawek, że dostawki ekstra płatne itp. W końcu miła Pani odpuściła widząc naszą wesołą drużynę, powiedziała, że dzieci do lat 6 są bezpłatnie i jak chcemy, możemy bez dostawek o ile dzieci będą na naszych łóżkach. Nam to też w sumie nie robiło różnicy, więc dzieciaczki zostały ułożone na podłodze/legowisku z kołdry i kocy i tak spokojnie cała rodzina się wyspała - my w jednej dwójce z dzieciakami, Piotr i Ania w drugim pokoju. Grunt, że rano dostaliśmy wszyscy śniadanie, bo wizja posiłków na Okęciu nie była zbyt ciekawa.
Rano okazało się róznież (niestety), że Gromada nie ma transferu na lotnisko. Ja chciałem iść na piechotę, ale reszta rodziny zaprotestowała, i tak połowa ekipy pojechała Uberem, a druga taryfą, która akurat nudziła się pod hotelem. Przejazdy kosztowały podobnie, bo po około 15 zł.
W Gromadzie, czekając na taksówkę
Na Okęciu o tej porze było zaskakująco pusto, więc sprawnie ofoliowawszy folią stretch dwa większe plecaki (folia została użyta przed każdym lotem i nawet wróciła do Polski
), odpawiliśmy bagaż i przeszliśmy na drugą stronę mocy, by tam umieścić trzy wyspane księżniczki na placu zabaw (w myśl zasady: zmęcz dziecko przed lotem).
Selfie w hali odlotów
Zmęczanie dzieci
Godzinę później przyszło nam rozpocząć 'boarding', któremu towarzyszyły 'ochy' i 'achy' (a warto w tym miejscu wspomnieć, że z naszej 7-osobowej ekipy tylko 2 osoby miały za sobą loty "normalnymi" liniami, gdzie pojawia się klasa biznes, rozrywka i serwis pokładowy; ok Ada też już tak leciała do Brazylii, ale miała 10 miesięcy i nic nie pamięta
). Tak więc po wejściu z rękawa do trzyletniego A320 najpierw dało się słyszeć 'och' (to na widok klasy biznes), a potem 'ach' (gdy powiedziałem Ani i Piotrkowi, że my siedzimy w tej tańszej wersji kilka metrów dalej). Lot nieco nam wypadł przydługawo, ale dzieci zniosły go godnie. Qatar stanął na wysokości zadania - każda z dziewczynek dostała na starcie prezent (teczka z kredkami, kolorowankami i innymi skarbami inspirowana grą Monopoly), a potem walizkę koloru fioletowego z ciepłym obiadem (wcześniej, na etapie wyboru miejsc, zaznaczyłem child menu). Resztę załatwiy Jasmina, Roszpunka i Robin Hood i w ten szczęśliwy sposób późnym popołudniem znaleźliśmy się w Doha. (Jedna mała uwaga: nawet jeśli bajek jest dużo, to moje dziewczynki nie znają na tyle dobrze angielskiego, żeby oglądać dowolną z nich. Jak pokazała podróż powrotna, "nowości" znudziły im się po 5 minutach, bo nic nie rozumiały - na szczęście są mało wybredne i każda zaliczyła ten sam film po 2-3 razy). Jak widać dziewczynki (nie tylko te małe), były bardzo zadowolone z tego, co zastały w samolocie 
Prawie jak w WizzAir
(zwróćcie uwagę na trzy fotele przy oknie - seans bajkowy trwa w najlepsze)
Po drodze mijamy piękne góry w Turcji, np. to jezioro w kraterze.
Gdzieś nad wschodnią Turcją
Doha
W "tę" stronę mieliśmy na przesiadkę tylko 100 minut, wystarczająco aby zapoznać się z rozkładem lotniska, zwiedzić toalety po kolei z każdą z dziewczynek oraz namierzyć "Family quiet room", który miał być nam potrzebny w drodze powrotnej. Lotnisko w małym remoncie (z tego co się zorientowałem to budują taką kolejkę która będzie jeździła wzdłuż terminala), cała masa sklepów z drogimi rzeczami, mało miejsc, żeby kupć wodę. Burger King, niestety, i dwie inne fast-foodowe knajpy plus dwie kawiarnie - to wszystko, a poza tym to drogie restauracje. Ceny - chyba - porównywalne z Okęciem. Za kawę w tych tańszych kawiarniach wołali od 14 do 20 "ichnich" pieniędzy, czyli mniej więcej tyle samo PLN.
Przerwa w Doha i kończenie prowiantów
W końcu, po zwiedzeniu placu zabaw ("zmęcz dziecko przed lotem" strikes back), pomaszerowaliśmy w stronę bramki C49 gdzie czekał już na nas Deamliner(?).
Tutaj mam pewne wątpliwości, bo wszelkie możliwe serwisy (flightradar i koledzy) twierdzą, że lecieliśmy lot QR842 samolotem B777, natomiast nasz samolot miał na pewno układ 3-3-3, co zdaje się wykluczać B777 (po obejrzeniu fotek w necie na seatguru zdecydowanie to nie był to jednak B787
). Ten nieokreślony Boeing zabrał nas w sześciogodzinną podróż na Phuket. Po drodze dzieci dostały torebki z monopoly (takie same jak w poprzednim locie) oraz walizki z ciepłym posiłkiem. Walizki tym razem w kolorze zielonym. Nie muszę dodawać, że do Polski przywieźliśmy większość z tych walizek. Po kolacji wszyscy poszli grzecznie spać. Wszyscy z wyjątkiem sporej ekipy "studentów" z Francji, którzy imprezowali do samego końca, oraz dzieciaka lat ok. 5, również z Francji, którego ojciec nieroztropnie zamiast skłonić do snu, zaspokajał do samego końca grami i filmami, a potem musiał taszczyć nieprzytomne dziecko przez rękaw (cóż, nie słyszał o zasadzie "zmęcz dziecko przed lotem").
I wszystko byłoby w miarę dobrze, gdyby nie masakra paszportowa po przylocie. Otóż, o 6 rano na Phuket przyleciało kilka samolotów. Na pewno coś z Norwegii i coś z Chin. Ta (ponad)godzinka w kolejce po pieczątkę była dla mnie takim pierwszym łykiem Azji (Ania i Piotrek byli delikatnie mówiąc lekko przerażeni) - duszno, śmierdzi, ludzie krzyczą, tłok, nikt nic nie wie. Do tego nasze dziewczyny na chodzie, ale jeszcze śnięte (ich zegar biologiczny mówił "środek nocy") i najkrótsza kolejka posuwająca się najwolniej ze wszystkich. No i te durne kwity wizowe do Tajlandii - musiałem dopisywać nazwę miejsca, w którym się mamy zatrzymać, jakby to było istotne i jakkolwiek weryfikowalne. Ostatecznie około 7:30 było już "po wszystkim" - plecaki szczęśliwie odebrane z taśmy, dzieci obudzone, nic tylko wyjść z lotniska i ruszyć w dalszą podróż.
(Tutaj, proszę o wybaczenie, ale wszyscy byli na tyle padnięci, że nikt nie wpadł na pomysł, aby zrobić jakiekolwiek zdjęcia. Co innego, gdy dotarliśmy do naszego "beach hotelu", ale o tym opowiem w kolejnej części).
.
Jego niebieska krew jest 
