Dzięki:) Bliżej końca zapał stygnie i tempo spada:(
=====================================
Otrzymane w kolejną sobotę zaproszenie na kolację do domu Karen trochę mnie onieśmielało.
Jakby nie patrzeć - pracodawca.
Zostałem poinstruowany jak trafić, miało być niedaleko.
Z głównej drogi skręciłem w żwirową, otoczoną szpalerem drzew alejkę.
Ta wkrótce rozciągnęła się w okrągły, też wysypany żwirem - plac.
Żeby nie było, że tylko same kamienie i kamienie, ktoś wymyślił na jego środku klomb.
A na środku klombu z kolei, zainstalował zegar słoneczny.
Budowla wyglądająca spoza drzew onieśmieliła mnie jeszcze bardziej i dobrą chwilę zastanawiałem
się, czy nie zrobić "w tył zwrot".
Ostatecznie - zastukałem jednak do drzwi.
Na kolację były karczochy.
Teraz wiem, że to były "karczochy", ale wówczas zmagałem się z bliżej niezidentyfikowanym obiektem warzywnym.
Mając świeżo w pamięci "crabs" u Lasse, zupełnie szczerze zacząłem wpółczuć Szwedom.
Najwidoczniej mieli problemy z dotarciem do normalnego jedzenia.
Mąż Karen, Bengt, okazał się miłym, jowialnym starszym panem.
Jak się dowiedziałem, jest on trzynastym, a może piętnastym, niestety - nie zapamiętałem,
pokoleniem w rodzinie przedsiębiorców.
Właśnie powoli zaczął przekazywać władzę czternastemu a może szesnastemu pokoleniu,
trochę jest z tym zgryzoty, bo Lars i Sven konkurują ze sobą.
Nie ma jednak tego złego - w końcu może trochę czasu poświęcić na drobne przyjemności
i kupił sobie nowego Mercedesa i sprzęt hi-fi.
Może też więcej energii zużywać na działalność w Szwedzkim Stowarzyszeniu Przedsiębiorców.
Bengt kilka lat temu stanął na jego czele, a że nie próżnował, świadczyła kolekcja fotografii na ścianach
gabinetu.
Kompozycja wszystkich zdjęć była niemal identyczna, z każdej szczerzył się Bengt i jakaś towarzysząca mu osoba.
Jedyne urozmaicenie polegało na tym, że gospodarz raz był z lewej a raz z prawej strony.
Akurat rok wcześniej zginął w zamachu Olof Palme i fotka z premierem nabrała szczególnej wartości.
Karen, zaradna i pracowita, musiała chyba żyć trochę w cienu męża, jakkolwiek nie sprawiała wrażenia
niezadowolonej ze takiego stanu rzeczy.
Kilkakrotnie zaznaczała, że mimo wieku, ciągłego zaangażowania w fabryce, jest w stanie poradzić sobie
samodzielnie z dużym domem i nie zatrudnia służby.
Wydawało się zatem, że życie "upper class", na którą moi gospadarze zaczęli mi wyglądać,
nie jest tu aż tak bardzo oderwane od ziemi.
Do domu Karen i Bengta zajrzałem jeszcze raz, tuż przed wyjazdem.
Gdy zaszedłem, aby oddać rower, drzwi otworzył Bengt.
- Aaa, to ty. Wejdź, wejdź na chwilę.
Na małym stoliku w gabinecie stała opróżniona do połowy butelka wina a rumieńce na twarzach
dwóch siedzących przy nim panów i ich nad wyraz dobry humor wskazywały, że brakująca
połowa zawartości wcale nie została gdzieś tam zmarnowana.
- Edgar, this is Tom, student from Poland.
- Tom, this is Edgar, CEO Saab Company.
A potem Bengt zaczął podpuszczać Edgara.
- Tom w przyszłym roku będzie inżynierem lotnictwa, te wasze Viggeny chyba nie latają
za dobrze i przydałby się wam wreszcie ktoś kompetentny.
- Tom, nie chcesz pracować u Edgara?
Edgar po dwóch lampkach wina wcale nie chciał okazać, że coś mogłoby okazać się dla niego
nie do przejścia.
- Viggeny latają doskonale, ale jak zdolny, to możemy go zagospodarować.
I obaj panowie, w doskonałych humorach, zgodnie zaczęli zabawiać się moim kosztem.
- No to jak, Tom, chcesz zostać?
Nie chciałem.
Z wymyśleniem prezentu z wyprawy dla żony nie miałem najmniejszego problemu.
Ela uwielbiała robić na drutach.
W czasie "ogólnych niedoborów wszystkiego" walory użytkowe tego hobby były nie do przecenienia.
Brązowy sweter w paski, drugi szary i trzeci - granatowy od święta stanowiły moją podstawową
garderobę.
- To co ci kupić, jakby było za co?
- Może jakąś ładną włóczkę? Sweterek bym sobie zrobiła...
Z wymyśleniem prezentu problemu nie było ale z realizacją zamysłu - i owszem.
- Gdzie tu można kupić włóczkę? spytałem Karen.
- Włóczkę??!! Tom, po co ci włóczka?!
- Na sweter? No to przecież możesz kupić gotowy. Tam za rogiem jest sklep i mają duży wybór.
- Ale wiesz co, przypominam sobie, że w czterdziestym czwartym, jak była wojna, trudno było trochę coś kupić
i robiłam wełniane skarpety.
- Na strychu chyba powinna gdzieś ta wełna jeszcze być. Jak chcesz, to poszukam i ci ją dam.
Podziekowałem, wyjaśniłem, że pewnie nie jest ona ani czerwona ani różowa i na damski sweterek
raczej się nie nada.
- No to idź i kup gotowy zamiast dawać nici w prezencie.
- Karen, u nas stan wojenny dopiero co się skończył i cały czas jeszcze musimy robić na drutach.
- Aaa, no to chyba że tak.
Karen w końcu dała za wygraną.
- Zapytam księgowej, ona może będzie wiedziała, gdzie jest taki sklep.
Mark Twain przedstawił kiedyś receptę na zdobycie fortuny:
Chcesz poczuć się milionerem?
Nic prostszego.
Idź do sklepu wędkarskiego i kup pudełko metalowych haczyków.
A potem przeprowadź się pomiędzy eskimosów.
W dniu wypłaty poczułem się zatem jak eskimos, który wraca do swoich.
850 USD, które pieczołowicie zaszyłem w kieszeni, aby na promie nikt mi ich nie zabrał, kiedy na
przykład się zdrzemnę, tutaj nie było kwotą godną jakiegokolwiek zainteresowania.
No chyba, że leżałoby na ulicy i szukało właściciela...
U nas, zważywszy, że moja pierwsza pensja w przeliczeniu wynosiła mniej więcej 15 USD,
pieniądze te stanowiły równowartość blisko PIĘCIOLETNICH ZAROBKÓW.
Miejsce chleba w walizkach zajęły kłębki włóczki, w kieszeni miałem fortunę a na prom
odwiózł mnie swoim najnowszym Mercedesem szef stowarzyszenia szwedzkich przemysłowców...
Uff... Udało się.
PS nr 1.
Porównania i pomysły Marka Twaina zasługują na uwagę.
Znajomy z uczelni, który najwidoczniej przeczytał jego nowelkę "Jak redagowałem gazetę rolniczą",
dzięki otrzymanym tam radom zrobił fantastyczną karierę naukową.
Nękany rok w rok przez uczelnianą komisję weryfikacyjną podejrzeniami o niedostateczne
efekty pracy naukowej, czego dowodem miała być niezbyt imponująca ilość publikacji
i cytowań jego prac w opracowaniach innych naukowców, postanowił działać.
Na nową, wydaną wkrótce pracę, zawierającą, mówiąc delikatnie - tezy kontrowersyjne a mówiąc
szczerze - stertę bzdur, rzucili się oponenci z uczelni na wszystkich kontynentach.
Kolega jest teraz najczęściej cytowanym polskim naukowcem a na fakt, że cytowanie
ma charakter raczej polemiczny, komputerowy system punktujący dorobek naukowy - nie
zważa.
Sukces stuprocentowy.
PS nr 2.
Zawsze ciągnęło mnie, żeby do Sjobo wybrać się powtórnie.
Zabrałem się za to po blisko ćwierć wieku, a że podróż ta odbyła się cokolwiek okrężną drogą,
jest materiał na oddzielną relację.
Napiszę o tym w oddzielnym wątku, o ile będzie padał deszcz.
Pozdrawiam wszystkich czytających, bardzo dziękuję za posty i do zobaczenia.
