Chcialem wrzucic relacje z Karaibskiego Hoppera ale takich juz jest kilka, potem z samej St. Lucia ale takie tez sa wiec stwierdzilem ze opisze tylko cos czego tu jeszcze nie ma
Przygotowanie
St. Lucia to kraj który jest odwiedzany przez ogromna ilosc Amerykanskich turystów ze statków rejsowych które cumuja dziennie, majac jeden dzien taki turysta chce zwiedzic jak najwiecej i raczej nie mysli za dlugo nad kosztami, dlatego tez w internecie znalezc jakies porzadne info jest trudno - zwlaszcza chodzi mi o wejscia bez przewodników którzy sa nastawieni na gruby zysk. Próbujac ogarnac calosc budzetowo równiez nie jest latwo, ale stwierdzilem ze widzac jakies informacje o tym ze nie koniecznie trzeba brac przewodnika (200 ECD, ok. £60) stwierdzilem ze wybiore sie na Gros Piton (798m) uzywajac Maps.me, zwlaszcza ze wejscie tam jest w miare latwe - z tego powodu odpuscilem Petit Piton (743m) który jest tylko troche nizszy ale o wiele bardziej stromy i czytajac relacje wyglada na to ze ze trzeba uzywac sprzetu do wspinaczki, ogólnie za duzo zabawy dla zwyklego turysty jak ja
Wykonanie planu
Pobudka rano w Castries, wziecie miejskiego busa do Soufriere, z racji ze sa to takie Collectivo/Marszutki wyjezdzaja tylko wtedy gdy sa pelne, problem jest taki ze w sobote rano wiele osób jezdzi rano do Castries na zakupy i wracaja wieczorem, wiec poinformowano mnie ze czekanie na ludzi moze potrwac nawet pare godzin. Na szczescie w ciagu 20 minut uzbieral sie pelen samochód - koszt 8 ECD (12zl) i samochód wyruszyl w ponad godzinna podróz przez pelno górzystych zielonych terenów, warto usiasc z tylu przy oknie gdyz wysiadziemy na koncu i nie bedzie trzeba wstawac za kazdym razem gdy ktos wysiadzie/wsiadzie w trakcie trasy. Droga jest na prawde piekna, jedzie sie przez góry, plantacje bananów - wiec widoki warte ogladania. W Soufriere (czyt. Sufre) kupilem wode i szedlem wzdluz plazy na Gros Piton (wg mnie czas dojscia do punktu startu 2h, potem 2-3h na góre i zejscie), w trakcie drogi wiele osób mówilo ze przewodnik konieczny itd. zwlaszcza ze wielu mlodych 18 lat, którzy na przewodników nie wygladali. No ale nic, dotarlem w koncu do Sugar Beach skad sa ladne widoki na Pitony.
Soufriere:
Załącznik:
Soufriere.jpg [ 551.52 KiB | Obejrzany 11944 razy ]
Petit Piton:
Załącznik:
PetitPiton.jpg [ 486.15 KiB | Obejrzany 11944 razy ]
Gros Piton:
Załącznik:
GrosPiton.jpg [ 451.24 KiB | Obejrzany 11944 razy ]
Sugar Beach znajduje sie na terenie bogatego osrodku hotelowego którego teren jest terenem prywatnym i jako turysci mozemy jedynie dostac sie tam na plaze - która nalezy do kraju nizeli hotelu. Tutaj pojawil sie pierwszy problem, idac dalej droga zostalem zawrócony przez obsluge hotelowa jezdzaca wózkiem golfowym. Stwierdzilem ze jak nie tedy to przejde sie plaza, wyjde lasem i omine osrodek, no nic idac tamtedy znów trafilem na nich i zostalem zawrócony poraz kolejny. Plan byl taki zeby chwile poczekac i spróbowac raz jeszcze.. do trzech razy sztuka.. no ale znów nie wyszlo, i tym razem pan zaproponowal mi ze mnie zawioza pod brame skad przyszedlem, nie klocilem sie bo i tak sporo przepisów im zlamalem. Pod brama i zapytaniu któredy moge isc a któredy nie okazalo sie ze publiczna droga wiedzie bardzo dookola, dobrych pare godzin pieszo co przy 30 stopniach ciepla i zaru slonca stwierdzilem ze jest nie wykonalne. Odpuszczam Piton dzisiaj wróce jutro. Szybki przeglad mapy i zobaczylem ze nieopodal jest Sulphur Springs - dosc ciekawa atrakcja - skad tez nazwa miasta (Soufriere francuskie, Sulphur angielskie oznaczaja Siarke) co mozna bylo czuc w okolicach. To juz typowa Amerykanska atrakcja, wejscie bylo cos kolo 16$ za obejrzenie krateru samego, badz 32$ za dodatkowe kapiele w goracych blotach strumyku przeplywajacego przez/obok krateru. Z racji ze nie jestem fanem tego stwierdzilem ze zobacze sam krater. Ogólnie wyglada fajnie, mozna dotknac wody na poczatku strumyka która jest goraca z 40-50 stopni, potem z platformy widokowej widac takie kaluze ciemno szarego blota co wyrzucaja chmury gazów o zapachu zgnitych jajek:
Załącznik:
Wulk1.jpg [ 786.18 KiB | Obejrzany 11944 razy ]
Załącznik:
Wulk2.jpg [ 828.32 KiB | Obejrzany 11944 razy ]
Po objerzeniu calosci stwierdzam ze wracam na plaze w Soufriere wypic pare piwek i odpoczac. Jestem na plazy, pije piwko, lacznie przeszedlem do tej pory cos pod 20km.
Malo wiedzialem ze dzien dopiero sie zacznie..
Po drodze nadchodzi pierwsze odejscie od planu, wychodzi inny chlopak i sie zamieniaja, tamten mlodszy 17 lat, trzezwy (nie spalony jak poprzednik), ubrany w bardziej sportowe ciuchy, tutaj dokonalem jeszcze transakcji wymiany - dalem mu swojego smart watcha (zwykly chinski za 100zl) na wymiane za kase nastepnego dnia. No nic teraz sobie mysle ze w najgorszym wypadku strace zegarek. No ale nic, idac w duchu "Yes Man" idziemy dalej, chlopak sugeruje zebysmy zaczeli biec truchtem zeby miec pewnosc ze uda nam sie wejsc i zejsc przed zachodem slonca. Przebieglismy jakies kilkanascie minut i dostalismy sie do bazy wypadowej na szczyt gdzie jest jakis pseudo barak/sklepik co wyglada równiez na kase która kasuje za wejscie na szczyt, chlopak zaplacil im 10 ECD, ci mu tylko powiedzieli ze ma sie spieszyc. 
No nic, tez sciagam koszulke i ruszamy! Do polowy góry kat jest okolo 45 stopni, jest sporo wystajacych korzeni które idealnia sluza jak uchwyty. Jest sporo drzew wiec spadajac z trasy za daleko nie polecimy. Trasa jest jedna, jak jest jasno to wg mnie jest niemozliwe by sie tam zgubic. W polowie góry po jakichs 30 minutach biegu/szybkiego marszu moje 5 sekundowe przerwy sie wydluzaja do 10 sekundowych i Tyron zaczyna sugerowac ze w 2/3 góry jest punkt widokowy o nazwie Szule i ze tylko tam powinnismy isc. Nie zgadzam sie gdyz obiecano mi na dole ze wejdziemy na sam szczyt w 2h bez problemów. No ale nic, kolejne 20 minut zleci w jego ciaglym przekonywaniu ze robie za dlugie przerwy (10 sekund to juz porazka, tu warto miec na uwadze ze on nie dychnal ani razu), trasa zaczyna robic sie bardziej stroma, z jakies 60 stopni ale w koncu dochodzimy do Szule i pyta sie czy zakonczyc, patrze na zegarek ze dopiero po 15 a juz tylko 1/3 zostala przed nami mówie ze idziemy dalej, tutaj mi mówi ze teraz to juz beda same liny, sporo pionowych scian.. ignoruje wiekszosc jego narzekan po to zeby sie samemu przekonac. Po dluzszym odpoczynku (jakies 30 sekund 
zaczynaja sie pojawiac pierwsze pionowe skaly, liny które sa tam porozstawiane juz nie sa tylko opcja a koniecznoscia, w niektóych miejscach pionowe sciany maja po ok 6-7 metrów ale sa z bardzo twardego materialu, maja duzo dobrych uchwytów, liny (wspinaczkowe, ze statków itd.) sa mocno przywiazane do korzeni, drzew, calosc wydaje sie solidnie zrobione. Wchodzimy wyzej i wyzej.. tu ciagle warto miec na uwadze ze Tyron ciagle jest na bosaka! Juz nie przekonuje mnie do zawrócenia.. ciagle ani jednej kropli potu na jego twarzy ani jednego glosniejszego wydechu.
Droga w dól byla latwiejsza, aczkolwiek równiez trwala prawie tyle samo czasu, bez pospiechu przebrnelismy przez pionowe kawalki, potem na stromszych zboczach mialem troche gorzej gdyz sciezka byla miejscami bardzo sucha i dla oszczednosci czasu nie lapalem sie niczego co czsami skutkowalo posliznieciem i wyladowaniem na pobliskim drzewie (planowane ladownie). Po godzinie znalazlem koszulke, na dole w budce juz nikogo nie bylo, szybszym truchtem pod plaze szybkie pozegnanie z przewodnikiem (oczywiscie chcial jeszcze cos ode mnie wyciagnac wiecej ale mówilem mu prawde ze jedyna kase co mam to na wode i na autobus). No nic, idac dalej na przystanek po drodze spotkalem mojego wczesniejszego przewodnika (nazywal sie Smoky), który sie zdziwili jak mnie zobaczyl, tym bardziej sie zdziwil jak mu powiedzialem ze udalo nam sie wejsc na góre - a tak gwarantowal ze latwo i ze chodzi tam codziennie (tu jeszcze mi sie przypomnialo ze mówil ze hoduje tam krzaki marihuany i chodzi je dogladac 
Dobra forma zalecana, dajcie sobie 5h na wejscie i zejscie, wezcie sporo wody, ale nie za duzo bo ciezko bedzie wnosic. Najlepiej w dzien roboczy pon - pt.