Załącznik:  DSC_1096.JPG [ 200.52 KiB | Obejrzany 13125 razy ]
Załącznik:  DSC_1097.JPG [ 207.5 KiB | Obejrzany 13125 razy ]
Po obejściu wodospadów doszliśmy do parkingu, na który przyjechaliśmy rano, a że byliśmy głodni, to ruszyliśmy dookoła w poszukiwaniu dobrego tadżina. Niestety jadłodajnie wokół parkingu nie chciały zejść poniżej 70 MAD za małego tadżina. Zeszliśmy w takim razie w dół trasą, którą zaczynaliśmy rano. Po obejściu kilku jadłodajni w końcu znaleźliśmy taką, gdzie mały tadżin kosztował 30 MAD i całkiem nieźle wyglądał, a do tego kilka osób już zajadało. Pani, która to prowadziła, dała się wciągnąć w rozmowę. Głownie dlatego, że tadżinki spokojnie sobie dochodziły no i po angielsku mówiła znacznie lepiej ode mnie.  Pytaliśmy się dlaczego tak tanio nawet bez negocjacji, a wyżej na parkingu ponad dwa razy więcej. Powiedziała, że w takiej cenie opłaca się jej sprzedawać i w Riadzie, który prowadzi jej mąż Rachid (Chez Rachid 0666-67-26-40) też jest taniej niż gdzie indziej, dlatego ich w okolicy nie bardzo lubią. Nie wszyscy co prawda, ale kilku takich się znajdzie.
Zapytaliśmy się Pani czy wie, o której jest najbliższy autobus z powrotem do Marrakeszu i żebyśmy jeszcze zdążyli grand taxi dojechać do Ait Tagalla. A tu miła niespodzianka. Okazało się, że mąż Pani jedzie po gości do swojego Riadu na lotnisko i może nas zabrać.
Lepiej być nie mogło. Taxi plus autobus to jakieś prawie 4 godziny, a autem mieliśmy szansę być w dwie.
Jak kończyliśmy przepyszne tadżiny, Rachid już czekał. Umówiliśmy się na dorzucenie do paliwa 200 MAD ( co jest dobrą ceną za 160 km/ 2 os). Po drodze dosiadł się jeszcze kolega Rachida. I tu Rachid miał nietypową prośbę, żebyśmy położyli się na tylnej kanapie tak, aby nas nie było widać jak wyjeżdżamy z miejscowości, bo jakby zobaczył to tłum licencjonowanych taksiarzy jak wywozi turystów i zabiera im zarobek toby go zjedli żywcem zaczynając od ukręcenia jąder.
Gdy zniknął w oddali tłum taksiarzy usiedliśmy sobie wygodnie w dwójkę na tylnej kanapie co w Maroku jest zjawiskiem rzadkim. Zazwyczaj z tyłu jedzie się we czworo. Kolega Rachida (już nie pamiętam jego imienia) wyciągnął jakiegoś skręta i zapytał się czy palimy? Na to ja, że już od kilku lat nie, ale nadal lubię zapach dymu papierosowego i śmiało może palić w aucie. Odpalił i aż mnie zatkało. Nagle pożałowałem swojej odmowy jak doszedł do mnie charakterystyczny zapach marychy, ale po chwili już było dobrze i wesoło. W aucie było takie stężenie oparów że wszyscy byliśmy zrobieni. Teraz dopiero rozmowa potoczyła się swobodnie jakbyśmy byli kumplami od lat. Gadaliśmy o ludziach, podziałach, podatkach, obsmarowaliśmy króla itp.
Na jakiś kilometr przed końcem lokalnej 1811 nagle wszystkie okna otwarte, kolega Rachida dał nam cały pęczek tymianku do wysmarowania się. Potem natarł Rachida i siebie. I wtedy wytłumaczył nam, że tymianek najlepiej maskuje zapach marychy.
Wyjeżdżamy na krajową R304 i tu dopiero zaczyna się szopka. Rachid dostaje telefon, że kilka kilometrów przed nami stoi kontrola policyjna. Ale to nie jakiś tam patrol jak u nas. Jakaś masakra. Progi zwalniające, kolczatki drogowe, stop obowiązkowy.
Zostaliśmy poinstruowani przez Rachida żeby pod żadnym pozorem, gdybyśmy byli wzięci przez policjanta na spytki, nie mówić, że daliśmy jakakolwiek kasę. Historyjka była taka, że w ramach przyjaźni polsko-marokańskiej Rachid zabiera nas do restauracji kolegi w Marakeszu na pyszną rybkę, i że mieszkamy u niego w hotelu i wracamy potem na noc. 
Kontrola. Stajemy. Rachid wysiada z auta, obściskuje się z policjantem i obcałowuje (tfuj  ) , zamienia kilka zdań, wsiada i jedziemy. Na nasze wielkie oczy  odpowiada, że mamy szczęście. To jego kuzyn z tej samej co Rachid wioski, że razem do szkoły chodzili i nawet razem pili i palili  .
Król Maroka, żeby ograniczyć korupcję, wprowadził system, że policjant na komendzie może być 50 dni, potem delegowany jest do innego komisariatu, zazwyczaj na innym końcu kraju. Nigdy nie wiadomo na kogo się trafi i kuzyn Rachida to był fart.
Niestety po kilkudziesięciu kilometrach wpakowaliśmy się w następną kontrolę.
Teraz to wyglądało poważnie . Kazali Rachidowi zjechać na pobocze. Trzepali papiery, oglądali auto, wsadzali nawet głowę do środka i niuchali, jak to psy, za ziołem. Na szczęście jedyne zioło jakie wyczuli to tymianek.
Wzięli Rachida do radiowozu. Kolega Rachida powiedział nam wtedy, że nadeszła ta chwila, kiedy trzeba opowiedzieć naszą historyjkę i mam to zrobić ja. Bo Rachid już im to opowiedział i mu nie wierzą, a nam turystom uwierzą. I ma zabrzmieć wiarygodnie, bo Rachida zatrzymają, albo karzą zapłacić dużą grzywnę za wożenie turystów bez licencji.
Uff. Wyszedłem z auta z przekonaniem nabranym w Polsce po spotkaniach z naszymi stróżami prawa, że to nie przejdzie. Wziąłem głęboki oddech i wysiadłem. Podszedłem do jednego z policjantów (takiego co to miał najwięcej krzaczków, gwiazdek i jakichśtam listków czy śmigiełek na mundurze) i zapytałem o co cała sprawa bo głodny jestem, a w Marakeszu czeka już na nas smażona rybka a ja nie lubię podgrzewanej. Wyszło trochę opryskliwie, ale udało się zamaskować zdenerwowanie. Opowiedziałem całą historyjkę do końca i trochę porozmawialiśmy już na luzie o Polsce, że Maroko przypomina mi Polskę sprzed 20 lat dlatego tak tu mi się podoba, że też kiedyś chciałem być policjantem i takie tam bajery. Pożegnaliśmy się już niemal po przyjacielsku, policjant rzucił do Rachida "yalla"
i pojechaliśmy. Gdy punkt kontrolny zniknął na horyzoncie wybuchu radości w aucie już nie można było powstrzymać.
I tak w lekkiej euforii i już jako przyjaciele, dojechaliśmy do Marakeszu.
Ciężko się było rozstać, ale obiecaliśmy, że jeszcze tu wrócimy.
Nasz przyjaciel Rachid przy swoim Mercu w Marakeszu.
Załącznik:  DSC_1115.JPG [ 227.79 KiB | Obejrzany 13125 razy ]
Wysiedliśmy przy Bab Doukkala, gdyż nie chcieliśmy Rachida więcej narażać i przeszliśmy sobie przez Madynę na Jemma el Fna. W ogóle to po tej całej przygodzie mieliśmy wrażenie, że Rachid zrobił nam przysługę wioząc nas do Marakeszu. Mógł mieć z tego powodu więcej nieprzyjemności niż pożytku.
Fotka strzelona z biodra. Inaczej bakszysz.
Załącznik:  DSC_1120.JPG [ 228.09 KiB | Obejrzany 13125 razy ]
Potem jeszcze obowiązkowy sok pomarańczowy u znajomego handlarza. Już z daleka nas poznał i wołał "helo maj frend". Potem jeszcze dolewka soku i ruszamy szukać transportu do Oukaimeden na narty a jest tam około 90 km.
Podeszliśmy do postoju grand taxi i tak od jednego (300 MAD) do innego ( 400 MAD) zrezygnowani udaliśmy się do informacji turystycznej przy Kutubiji a tam wszystko na głucho pozamykane. Spóźniliśmy się 15 minut. Biuro do 17-stej. Podeszliśmy do postoju "turistic taxi" ( duże ciemne vany 9-cio osobowe) a tam chcieli 600 MAD. Zrezygnowani usiedliśmy na ławeczce przy informacji turystycznej i podchodzi do nas kierowca taksówki turystycznej i mówi, że jak podejdziemy na Sidi Mimoun (idąc od Jemma w stronę Kutubiji, za Kutubiją w lewo po około 300-500 metrów przy murze są przystanki autobusów miejskich) to stamtąd odjeżdżają autobusy miejskie nr 25 za 7 MAD ( jeśli dobrze pamiętam) do miejscowości Duar Ourika ( nie mylić z Ourika Valley) a dalej busikami w odcinkach.
Sidi Mimoune
Załącznik:  DSC_1122.JPG [ 197.88 KiB | Obejrzany 13125 razy ]
Rozkład autobusów podmiejskich jeżdżących do miejscowości oddalonych od Marakeszu o około 30 km w różnych kierunkach.
Załącznik:  DSC_1123.JPG [ 213.07 KiB | Obejrzany 13125 razy ]
Autobus jeździ co godzinę. My czekaliśmy jakieś 15 minut i po następnych 40-stu minutach byliśmy w Ourice. Trzeba wysiąść w centrum, tam gdzie jest dużo grand taxi i wszelkiej maści busików, najczęściej mercedes kaczka pomalowany w fantazyjne kolory z bagażnikiem na dachu. My się zagapiliśmy i pojechaliśmy za daleko na pętlę jakieś 3 km dalej i żeby wrócić do centrum Ouriki musieliśmy znów wyskoczyć z 7 MAD/os. Tam oczywiście obskoczyli nas taksiarze proponując dowiezienie do Oukaimeden za astronomiczne sumy. W końcu popytaliśmy miejscowych i wskazali nam bus jadący Oukaimeden. Za 45 km jazdy busem 30 MAD/os.
Coraz bardziej zbliżaliśmy się do naszego upragnionego miejca. Narty w Maroku.
Jak dojechaliśmy na miejsce to już była 22-ga i było ciemno. Obawialiśmy się, że o tej porze wioska będzie wymarła i noclegu nie znajdziemy. W busie zagadaliśmy do miejscowych i okazało się, że jeden z nich ma chatkę na wynajem. Co za przypadek 
Gdy dojechaliśmy do Oukaimeden, szliśmy za naszym przewodnikiem jeszcze kilkanaście minut ostro pod górę, po ciemku. Na szczęście mieliśmy latarki. Weszliśmy do chatki i po krótkich negocjacjach (i my, i przewodnik wiedzieliśmy, że nie mamy wyjścia) wzięliśmy na dwa noclegi za 500 MAD.
Zimno. Trzeba było w kominku napalić. Coś z kominem było nie titi i zaczadziliśmy cały pokój. Trzeba było wietrzyć. Jeszcze gorzej.
Nawet jeść się nie chciało. Kibel strasznie mechły, dziura w podłodze z zamarzniętą wodą ( w końcu to ponad 2000 m.n.p.m.) a nad kiblem prysznic. Dobry patent. Szwagier ma kawalerkę 20 m2 to mu polecę takie rozwiązanie w celu zaoszczędzenia miejsca.
Zawinęliśmy się w trzy koce i poszliśmy spać.
Wyobrażaliśmy sobie, że nazajutrz jak się obudzimy, zaparzymy sobie kawkę i wyjdziemy przed chatkę, to zajebiste widoki zrekompensują nam niewygody.
Załącznik:  DSC_1129.JPG [ 218.81 KiB | Obejrzany 13125 razy ]
Załącznik:  DSC_1125.JPG [ 183.7 KiB | Obejrzany 13048 razy ]
Załącznik:  DSC_1126.JPG [ 182.44 KiB | Obejrzany 13048 razy ] |
i dziękujemy!