Z góry przepraszam za jakość zdjęć, ale niestety miałem ze sobą stary telefon o słabej pojemności, więc część fajnych zdjęć musiałem usunąć...
Przyznam, że jeżeli chodzi o podróże to zdecydowanie bardziej wolę o nich opowiadać aniżeli pisać. Wolę też o nich słuchać aniżeli czytać. Ale z ciekawości rzuciłem okiem na kilka tutejszych forumowych relacji i muszę przyznać, że są ciekawe i sporo osób je czyta. Dlatego stwierdziłem, że i ja coś napiszę - może ze względu na poczucie, że wciąż zbyt małej ilości osób pochwaliłem się moim zeszłorocznym wyjazdem. Dlaczego był on dla mnie taki ważny? Przede wszystkim dlatego, że pierwszy raz w życiu jechałem na zupełnie samotny wyjazd. Poza tym potrzebowałem odpoczynku po bardzo stresującym poprzednim miesiącu. A to wszystko działo się w styczniu 2020...
Nie miałem sprecyzowanego kierunku podróży, wiedziałem jedynie, że chcę lecieć gdzieś gdzie jest słonecznie, ciepło i najlepiej żeby dało się wykąpać. I żeby nie było to po drugiej stronie świata - 2 tygodnie na Fidżi nie wchodziły w grę.
Więc w sumie opcji nie było za wiele - myślałem nad Wyspami Kanaryjskimi, ale ostatecznie padło na Wyspy Zielonego Przylądka, chociaż ja wolę używać nazwy Cabo Verde. W styczniu można tam liczyć na piękne słońce (jak przez cały rok), około +26 stopni i wodę duuuużo cieplejszą niż Bałtyk w sierpniu. Udało mi się znaleźć korzystne połączenie z przesiadką w Londynie w którym miałem jeden nocleg. Nie chcąc przepłacać znalazłem hostel (ostatni dostępny w moim terminie) w lokalizacji, która mi odpowiadała - blisko stacji kolejowej z której pociąg jechał na Gatwick. W hostelach zawsze biorę górne łóżka, bo boję się, że ktoś na mnie w nocy spadnie albo nasika. Pode mną spała jakaś przyjemna, około 40-letnia para z Portugalii. Ponieważ portugalski jest językiem urzędowym Cabo Verde, przed wyjazdem nieco się z tego języka podszkoliłem i wymieniłem kilka pokracznych zdań z panem Portugalczykiem. Strasznie mu zaimponowałem, aczkolwiek poczuł się na tyle swobodnie, że potem zaczął śpiewać do swoich przemoczonych skarpetek, które rozwieszał na kaloryferze, co mnie trochę obrzydziło. Ogólnie ta para chyba przechodziła jakiś ciężki okres, bo z tonu ich rozmów wyczułem, że w Londynie absolutnie nie są turystami. Co ciekawe, jak sprawdziłem w internecie, Portugalczycy stanowią jedną z największych mniejszości w aglomeracji londyńskiej - większą niż Polacy.W każdym razie nocleg był ok i rano ruszyłem w dalszą podróż. Oczywiście w Londynie lało, więc buty przemokły mi zupełnie. Na szczęście obok mnie w samolocie nikt nie siedział, więc mogłem je zdjąć aby przeschły. A leciałem linią TUI Airways wraz z całą masą pijanych szampanem Brytoli lecących na zorganizowane wakacje. Przy okazji - na pokładzie tej linii zjadłem jedną z najlepszych rzeczy w moim życiu - pudding czekoladowo-pomarańczowy... Wynagrodził mające miejsce kilkanaście minut wcześniej bardzo mocne turbulencje. Po około 5-6 godzinach lotu wylądowałem na wyspie Boavista. Wybrałem Boavistę, ponieważ jest mniej turystyczna niż Sal i jednocześnie bardziej leniwa niż pozostałe wyspy - Praia była w planie na jeden dzień. Brytole rozjechali się do 5-gwiazdkowych hoteli, a mnie z lotniska odebrał mieszkaniec wyspy - koniecznie chciałem nocować u lokalsa. Wymieniłem pieniądze w banku (w każdym banku stoi typek z karabinem), dojechaliśmy na miejsce i w końcu zamieniłem buty na sandały.
Nocowałem w miejscowości Sal Rei - największej na wyspie (6 tysięcy mieszkańców). Mieszkanie, które wynająłem było bardzo w porządku - idealne nawet dla 3-4 osób. Z okna sypialni było widać i słychać Ocean Atlantycki. Samo centrum miasteczka jest całkiem przyjemne, choć brakuje tam zieleni. Ale to akurat problem całej wyspy leżącej w niezwykle suchej strefie klimatycznej.
Chociaż na wyspie nie ma zbyt wielu obiektów wartych zobaczenia, to jednak w Sal Rei znajduje się Museu Dos Naufragos - przybliżające historię wyspy oraz pokazujące różne ciekawe przedmioty wydobyte w trakcie badań archeologicznych. To było pierwsze miejsce do którego udałem się po rozpakowaniu. Samo muzeum było malutkie, ale kiedy podszedłem do kasy aby zakupić bilety, okazało się, że sprzedaje je niezwykle piękna Francuzka...
CDN...
W dodatku zazwyczaj pusta. Może dlatego, że leży nieco na uboczu, a może ze względu na bardzo nietypowe prądy morskie jeżeli mogę się tak wyrazić. Nie znam się na tym, ale w zależności od siły przypływu woda potrafiła wdzierać się na plażę nawet kilkanaście lub kilkadziesiąt metrów dalej niż chwilę wcześniej. Dla przykładu zdjęcie z jednego dnia:
