ląduje o 21, jadę do Kotu. Ceny wyjściowe były od 30EUR, póki co najtaniej 1000Dalasi
Cytuj:
Z przygranicznego senegalskiego Karang chcieliśmy się dostać do Toubakouty. Na dworcu – zwanym w Senegalu garage – zażyczono sobie za miejsce 2.000 franków (3,12 Euro) chociaż wiedziałem, że cena jest sporo niższa. Pomimo mojej perswazji, wyrzutów i obrażonej miny, taksówkarze się zaparli, a miejscowi nie chcieli pomóc… Co było zrobić? Wiem, że 3 Euro nie jest kwotą, która zmienia historię świata czy nawet naszej wyprawy, ale strasznie nie lubię być oszukiwany
czy po drugiej stronie granicy nie ma problemu z sept-place/taxi lub innym dzielonym środkiem? W sensie czy dużo tych kierowców tam jest, nawet po 18? Mój przewodnik mówi, że nie powinno być problemu nawet wieczorem.
Dla potwierdzenia, że w Senegalu ewidentnie biały turysta to bankomat, to dostałam ofertę z jednego hotelu w Toubakoucie właśnie na promocyjną stawkę przejazdu 50 000 CFA
jeśli z Barra to jedynie 150 000 CFA 
. Powrotny bilet na prom kosztuje aż 5.200 franków (8,12 euro), co biorąc pod uwagę odległość od wyspy (3 km) i ceny transportu w Senegalu, wydaje się być kwotą mocno absurdalną 
. Co znamienne, cena jest stopniowalna. Najwięcej płacą obywatele krajów poza afrykańskich, mniej płacą obywatele państw afrykańskich, jeszcze mniej płacą Senegalczycy, a mieszkańcy wyspy nie płacą za prom w ogóle. Do tego należy jeszcze dodać 500 franków (0,78 euro) za sam wstęp na wyspę. No, cóż, trzeba było przełknąć tą dyskryminacyjną pigułkę i nie zamartwiać tym, na co i tak nie mieliśmy żadnego wpływu 
. A więc wsiadamy na prom i płyniemy… 
. Oczywiście, jak to w tego typu miejscach ceny w hotelach i restauracjach są już z lekka zawyżone, ale w dalszym ciągu (prawdopodobnie ze względu na wciąż nie aż tak dużą liczbę turystów) można tam spędzić bardzo miłe kilka godzin, a może i kilka dni 
. Pomimo tego, że wyspa jest naprawdę mała, jeżeli zejdziemy z głównych szlaków możemy sobie spokojnie spacerować nie nagabywani przez nikogo, rozkoszując się atmosferą i piękną kolonialną zabudową (na tych bocznych uliczkach już niekoniecznie odnowioną). Miejsce w stylu „must – see”, które w zasadzie każdy turysta przyjeżdżający do Dakaru odwiedza. 
W stosunku do innych afrykańskich molochów, Dakar uważam, że jest całkiem ok. Nawet obiektywnie 
? A może to nasza polska skłonność do brawury objawiająca się czasami nie w tych momentach, co trzeba 
. Zrobiło się zamieszanie, bo zarówno te dziewczyny, jak i kierowca zaczęły ją gonić, ale ku naszej cichej radości – nieskutecznie.
. W Saint – Louis było zupełnie inaczej. Ludzie byli niemili, roszczeniowi, patrzący na nas spode łba, a wręcz nieprzyjaźnie 
. 
. Powiedziałem, że płacimy po 4.000, bo taka jest cena i kropka 
) zabrać do swojej wioski, żeby Jej pokazać „prawdziwą Gambię”, przez pół godziny nic nie jedzie. W końcu przyjechał niemiłosiernie załadowany busik, gdzie jednak udało nam się wcisnąć za 40 Dalasi (0,62 euro) od osoby. Ponieważ Janjanbureh znajduje się na wyspie na rzece Gambia, aby się do niego dostać musimy załadować się na jedną ze stojących przy brzegu łódek. Przewoźnicy będą nas oczywiście sympatycznie namawiać, abyśmy skorzystali z ich usług płynąc indywidualnie, proponując mało sympatyczne ceny, ale możemy poczekać kilka minut aż napełni się ludźmi publiczna łódź. Wówczas za przejazd zapłacimy jedynie 10 Dalasi (0,15 euro) od osoby 
! 
) powierzyli los dojazdu na wybrzeże w nasze ręce. Taksówkarze przekonują nas, że nigdzie nie pojedziemy, no chyba, że z nimi. Wytrzymujemy jednak ciśnienie, a dokładnie o 11.00 przyjeżdża autobus, do którego się z wielką ochotą ładujemy płacąc za bilety tylko po 160 Dalasi (2,5 euro). Sama jazda to już afrykańska poezja. Piękne krajobrazy, słońce, wiatr wpadający przez otwarte okna, Gambijczycy przewożący kozy, egzotyczne owoce, opony…