Fly4free.pl

Dobrze motywujecie bo po powrocie do Singapuru od razu szukam wifi na terminalu Tanah Merah
Zdjęcia postaram się wrzucić później, jak kalkulator pozwoli.

Najbliżej tego, żeby posypała się jakaś część trasy było dzisiaj gdy kierowca miejskiego autobusu nie zrozumiał, że chcę dojechać do Tanah Merah Ferry Terminal, a nie stacji metra Tanah Merah.
Wpadam w ostatniej chwili i kupuję bilet Rt za 70 SGD. Wyjazd 11:10, powrót 14:30 czasu lokalnego (-1h w Indonezji).

Regularna odprawa, bramki, kontrola. To wszystko i gęstniejący tłum przypomina bardziej azjatyckie miasto niż poukładanego Tygrysa regionu.










Miejscowi nie wytrzymują morskich turbulencji. Statystycznie w jedną i drugą stronę ok. 30% pasażerów wysiadłaby gdyby mogła o własnych siłach dostać się do drzwi. Załoga oswojona z sytuacją, sprawnie rozdaje niebieskie torebki. Nie, zdjęć nie będzie.

Bintam to skrzyżowanie Hajnanu, Okinawy i czegoś pewnie jeszcze. Luksusowe ośrodki przyciągają zarówno Singapurczyków, którzy chętnie pojawiają tu się w weekendy jak i inne nacje, które przemierzają pół świata, żeby poczuć się wyjątkowo. Pod bramkami paszporty niemieckie, rosyjskie, szwajcarskie, amerykańskie. Takie wakacje w enklawie. Bo Indonezyjczycy zajmujący się ich obsługą, sami mieszkają w trochę innej rzeczywistości.

Resorty mnie nie interesują, tym bardziej że pogoda nie zapowiada się na stabilną. Dlatego zarzucam plecak i uprzejmie dziękując taksówkarzom za próby podwiezienia idę do pierwszej miejscowości. 30 stopni, wilgotność dużo powyżej 70 procent. Po drodze biegające za mną dzieciaki z uniwersalnym w każdej części świata przesłaniem: "Hallo" i przebiegające przez drogę makaki. Sama Pujasera to kilkadziesiąt niskich budynków, dwa kantory, chińskie sklepy ze wszystkim. Ale w samym centrum miasteczka stoiska z jedzeniem. Znowu jest dobrze.
















Nasi goreng z kurczakiem bardziej klasyczny być nie może. Krótka wymiana zdań z miejscowymi i można wracać. Po drodze policjant nie dał się przekonać, że ja tak lubię z plecakiem, i że pogoda ładna, i że nie trzeba i podwozi mnie motocyklem pod same drzwi terminalu.





Wysiadam. Singapur nie wita deszczem więc w planach wieczornych Raffles, China Town i Marina Bay

motywacji , samodyscypliny i zdrowego kręgosłupa szczerze zazdroszczę

@elwirka wpisuję, co nie znaczy, że unikam pytań

@HandSome to w holdzie tym, którym kiedyś też się chciało

Zapewne w „hołdzie” ale i tak szacun.

_________________

Jak kolejna doba w drodze bez spania to w relacji "literówka" się trafi i zamiast "w hołdzie" wpisze się "w chłodzie". Może to jednak nie wina nieprzespanych godzin tylko tego "kalkulatora" Xiaomi który wpisuje wg swojego słownika.
Proponuję w Szanghaju zmienić na inny "kalkulator" bez czekania na przesyłkę z Aliexpress.

Najświeższa porcja zdjęć prosto z Singapuru w oczekiwaniu na SQ826 do Szanghaju. Mam nadzieję, że będą widoczne.

Ja wszystkie fotki widzę, gratuluję wyprawy i czekam na relację z Island Hopper Day
Ciekaw też jestem podsumowania kosztów RTW

Ja też widzę, jest ok. Czekamy na kolejne z Chin

<OT> Wygląda na to, że w niektórych przeglądarkach (np. Chrome) ze względów bezpieczeństwa nie są wyświetlane zdjęcia jeśli pobierane są one za pomocą nieszyfrowanego połączenia (tinypic używa http) przez szyfrowaną stronę (F4F jest w https). Inne przeglądarki (np. IE czy Edge) nie uważają tego za zagrożenie bezpieczeństwa i pokazują zdjęcia</OT>

Fajnie że wszystko póki co idzie zgodnie z planem. Jak tam poziom zmęczenia siedzeniem?

Wchodzę z Chrome i widzę zdjęcia.

@abelincoln Dzięki za wyjaśnienie. Jeżeli chodzi o poziom zmęczenia to nie jest źle. Ale w sumie to dopiero 3/8

przypomina mi to w młodości "train hopper'a", 2.5 tygodnia po Europie, w nocy spanie w pociągach dalekobieżnych, a w dzień łażenie. Mam nadzieję że wziąłeś dodatkowe dwa dni urlopu na odespanie (albo masz wyrozumiałego szefa

_________________

@BrunoJ Dokładnie tak, albo spanie na dworcach. Wracam w czwartek, do pracy dopiero w poniedziałek

SQ826 bez opóźnień w Szanghaju

Dzień 4

Po trasie z Mumbaju poprzeczka dla Singapure Airlines była ustawiona wysoko, dlatego z mojej strony dwie gwiazdki niżej.
Lot do Szanghaju obsługiwał wysłużony B777 w układzie 3-3-3. Szanse na sen niewielkie bo obłożenie jak na wszystkich dotychczasowych lotach prawie 100%.

I przede wszystkim kulinarnie bez wyrazu. Sea food okazało się zimnym makaronem z tuńczykiem i rybą z warzywami na parze. No w sumie zgadza się. Ryby są z morza. Za całokształt mocne 4.

Przylot na PVG kilka minut przed czasem. Parkujemy obok A380 Emirates, potem bez problemu Visa on arrival na 24h i szybki (naprawdę szybki) przejazd do centrum Maglevem.











Odezwał się wczoraj do mnie forumowicz z propozycją spotkania. Dlatego Szanghaj oglądam najpierw z perspektywy czterdziestego któregoś piętra w Mariottcie @huba1huba, naprawdę dzięki
W drodze do hostelu (tak, zarezerwowałem) Bund i okolice. I kawałek bardziej tradycyjnych Chin.

Tymczasem regeneruje siły przed Island Hopper Day.
Keep your fingers crossed


































A o 23:55 dolot do Island Hoppera czyli PVG-GUM UA156

-- 11 Mar 2018 14:50 --

Zaczęło się

Dobrze Ci idzie. Aby tak dalej.

_________________
Joker1977
Τζόκερ1977
Джокер1977

Juz po IH, aktualnie w Honolulu. Bylo bosko Na bieżąco będę uzupełniał relacje
---

Bramka D59, lot UA156 linii United Airlines na Guam. Samolot jest gotowy do przyjęcia Państwa na pokład.
To bardzo ważna informacja. Spośród całej trasy, z mojego punktu widzenia, dla powodzenia RTW w tej formie, najważniejszy byl lot PVG-GUM bez opoznien. Gdyby tu się coś posypało to realizacja Island Hoppera nie byłaby możliwa. Pomiędzy lotem UA156 a UA155 zaledwie 2h na przesiadkę, i o ile na innych trasach byłem przygotowany na alternatywne rozwiązania, to tu nie bardzo (poza ewentualnym dwudniowym oczekiwaniem na Guam na następny lot).
Pierwszą miłą niespodzianką jest obłożenie ma poziomie 60%. Niemiłą, że obok mnie siadają dwie rosłe mieszkanki wyspy. W akcie desperacji zmieniam miejsce w rzędzie z odsypiającym powrotny lot oficerem a kubkami na napoje.
Uf, dwie godziny snu jednym ciągiem. Czuję się rześki i zregenerowany.
Lądujemy o 5:40 czasu miejscowego, 40min przed planowaną godziną. Korzystając z kilkudziesięciu dodatkowych minut przechodzę kontrolę paszportowa i wychodzę przed lotnisko. Ciepło i wietrznie. Znowu przyjemne +24. 12.03 i robi się jasno. Czas na dzisiejszy przegląd gate'ow czyli Island Hopper Day. Chuuk, Pohnpei, Kosrae, Kwajalein i Majuro, a po zmianie linii daty Honolulu.








-----
I oto jest. Wyczekiwany U155. Startujemy z 15 minutowym opóźnieniem w kończącej się guamskiej ulewie. Kapitan informuje, że planowany czas przelotu do naszego pierwszego celu Chuuk to 1h i 29min. Dzięki temu opóźnienie będzie minimalne. Znaczne opóźnienie na tej trasie oznacza często jej zmianę i opuszczenie jakiegoś segmentu. Dlatego kontrolnie pytam stewardessy czy mogę opuścić samolot. Jasne, trzeba tylko zabrać cały bagaż i uważać na godzinę odlotu.

Wyspy różnią się od siebie, natomiast to co robi największe wrażenie to obłędne kolory atoli gdzieś pode mną. Dlatego z otwartymi ustami patrzę na to przez okno. A propos okno to na etapie rezerwacji można wybrać miejsce na całej trasie GUM-HNL, natomiast 24h przed odlotem otwiera się możliwość zmiany miejsc na każdym odcinku między wyspami. Dostaje się też wtedy 6 boardingow.

W natłoku spraw w Szanghaju wyleciało mi to z głowy więc z taką prośba zwróciłem się przy odprawie w Chinach. Moja prośba o zmianę miejsca została spełniona częściowo bo dostałem co prawda miejsce w economy plus ale wszystko na jednym bilecie. W sumie nie narzekałbym na to economy plus, gdyby nie male ale. To miejsce nie miało okna Dlatego wybierającym się na IH radzę nie wybierać miejsca 11A

Na każdym lotnisku procedura podobna: tranzytowi pasażerowie mogą wysiąść i w oczekiwaniu na boardnig rozprostować nogi przy bramkach. W hali najczęściej jedno stanowisko z małymi przekąskami, ewentualnie miejscowym rękodziełem. Do tego bary na Kosrae i Majuro. Tranzytowi nie mogą przechodzić odprawy paszportowej ale w Mikronezji, tj. Chuuk, Pohnpei i Kosrae nie robią problemów, żeby wbić pieczątkę. Na Wyspach Marshalla niestety, pomimo pomocy i zaangażowania obsługi naziemnej moja prośba nie została spełniona.

Koniecznie przed podróżą trzeba zaopatrzyć się w jedzenie bo serwis UA na tej trasie to jakiś żart. Równie dobrze mogłoby go nie być. Kilka kawałków melona i muffin wielkości większego orzecha. Do tego kawa, herbata, soki, woda. O dziwo przysługuje też darmowe piwo. Jedno.

Po drodze na trasie PNI-KSA łapiemy opóźnienie, dlatego boję się czy nas nie przekierują z pominięciem jeden z wysp. Opóźnienia aż do Honolulu nie udało się zmniejszyć, ale na szczęście nie miało to wpływu na zaplanowaną trasę. Dziwne natomiast jest to, że flightadar pokazuje przekierowanie KSA-KWA do MAJ a KWA-MAJ do HNL Lądowaliśmy na wszystkich wyspach, tyle tylko, że tranzytowi pasażerowie nie mogli opuszczać samolotu na Kwajalein (amerykańskie instalacje wojskowe). Długo przed podejściem do lądowania załoga ogłasza też komunikat o całkowitym zakazie robienia zdjęć. Na ziemi i w powietrzu.

Podróż mija zadziwiająco szybko. Na pewno nie jest monotonna ale zdecydowanie dla koneserów niż nierozważnie wybierających podczas rezerwacji UA155 na całej trasie. Zmęczenie w normie, bez śladów kryzysu na horyzoncie. Kręgosłup też cały

Wszystko kończy się w Honolulu o 2:42. Pytanie od urzędnika o pobyt w Iranie w 2013 r. i welcome to USA. Ponownie 12.03.

Korzystając z 18h na Oahu do przenudzenia pierwszym porannym autobusem 19 z lotniska kieruje się w stronę centrum Honolulu. Przed 6 jestem zameldowany po lekkim zamieszaniu: ale jak to rezerwacja była od 11.03 i została skasowana. Hm, ale check out jest o 12. Przez te 6 godzin mam czas na doładowanie (dosłownie) baterii, prysznic i zaplanowanie przez wifi dzisiejszego dnia. Hotele najczęściej służą do czegoś innego ale podczas tego wyjazdu jakoś nie udaje mi się skorzystać z tej podstawowej funkcji. Przed 10 oddaje klucz do pokoju ze świeżą pościelą i wychodzę.
Ponieważ hotelowe tosty nie pomagają w regeneracji decyduję się na Kalua Burger w barze obok Waikiki Beach Hostel. 7 USD za mocno przeciętną bułkę przypominającą tę z sieciowej restauracji pod złotymi łukami i ledwo rozmrożony pulled pork. Trudno. Będę dążył do znalezienia ideału.
Potem rzut oka na 'kultowo-legendarno-epickie (jak Rydwany Ognia)' miejsce, tj. Waikiki Beach, przy której część hoteli pamięta czasy świetności Elvisa Presleya i można ruszać dalej.

Autobus 22 zabiera mnie i pięćdziesięcioro Chińczyków na plażę Hanauma. Kolejne 'must see'. Widząc kolejkę do kasy (wstęp na plażę płatny 7,5 USD) zastanawiam się co poszło tutaj nie tak. Może to wina typowo surferskiej pogody albo poczucie najważniejszej części podróży zna mną.
By pomóc odbudować morale kolejny wybór pada na Makapuu. Klify, wieloryby (bo sezon), widok na plażę i dużo mniej przypadkowych osób. Na przystanku zaczepia mnie Stephan. Surfer, snowboarder, paraglajdziarz (?) i pilot wycieczek z Montrealu. Proponuje wspólne dojście do latarni ścieżką. Doskonały wybór. Po drodze trzy pory roku ale dwukilometrowa trasa z gatunku asfaltowych, raczej dla niewymagających. A potem powrót do Honolulu autobusem 57 przez środek wyspy już tylko z miejscowymi.
Ostatni rzut oka na Waikiki i znowu pod bramkami. 10 do SFO, UA396. Miejsce 3L przy oknie

Tak to można latać dookoła świata