Koror-Peleliu
Na Palau dolatujemy niestety po zmroku. Niestety, bo widok z góry na niezliczone wysepki jest zapewne świetny. Jednak nawet jeśli dolecielibyśmy za dnia, nic to by nie dało - lądowanie w gęstych chmurach, a na ziemi leje. Prawdziwa tropikalna ulewa, nie jakiś tam deszczyk. Odbiór bagażu, immigration, wszystko idzie nam dość sprawnie. Całe szczęście celnicy nie chcą też otwierać naszego zaklejonego z każdej strony bagażu, byłoby z tym trochę zachodu. Prawie wszystkim tajwańskim turystom z walizkami każą pokazywać ich zawartość. Pozostaje znalezienie transportu do miasta. Pierwszy nocleg mamy zarezerwowany na głównej wyspie - Koror, w Pinetrees Hostel. Co ciekawe ten nocleg zarezerwowałam prawie rok wcześniej, chyba jeszcze w dniu zakupu biletów. Był z opcją odwołania prawie do ostatniej chwili, więc rezerwowałam go z myślą, że pewnie coś innego się jeszcze znajdzie. Ale mimo sprawdzenia bardzo wielu innych opcji, w końcu zostaliśmy przy tym noclegu.
Z lotniska chcemy pojechać taksówką. Na Palau transport publiczny praktycznie nie istnieje. Mogliśmy co prawda zarezerwować transport z naszego hostelu, ale właściciel napisał w mailu, że to koszt 15-20$ na osobę (na Palau obowiązuje dolar amerykański). Wiemy, że cena taksówki powinna być stała i wynosić 25$, nie rezerwowaliśmy więc transportu z hostelu. Na lotnisku szybko znajdujemy parę Niemców, którzy są chętni na podzielenie kosztów taksówki, bo też nie mają zarezerwowanego transportu. Niestety okazuje się, że taksówek brak. Nie wiemy dlaczego, ale nie ma żadnych. Idziemy do okienka, na którym jest napisane, że można tam zamówić transport. Prosimy panią o zadzwonienie po taksówkę, ale ona dopytuje gdzie mamy nocleg. Mówi, że może zadzwonić do naszych hoteli i po nas przyjadą. Chyba ma jakieś umowy z właścicielami. Nie bardzo chcemy się zgodzić, bo wiemy, że cena będzie wyższa. Okazuje się jednak, że właściciel naszego hostelu jest właśnie na lotnisku, bo przyjechał po dwóch innych gości. Wiedział jednak, że my też przylecimy i na nas czeka, mimo, że się z nim nie umawialiśmy. Nie mamy innego wyjścia, więc postanawiamy jechać z nim. Jakie jest nasze zdziwienie kiedy pytamy o cenę, a on mówi, że weźmie od nas po 5$, bo jest czterech pasażerów. Super, w takim razie nie ma się nad czym zastanawiać.
Dojeżdżamy do hostelu, który okazuje się zwykłym dużym domem mieszkalnym. Na parterze mieszka właściciel, jest też duża kuchnia, jadalnia i taras z których wszyscy mogą korzystać. Noc w dwuosobowym pokoju kosztowała 75$, więc wcale niemało, jak na hostel, ale takie niestety tam są ceny.
Na rano mamy zamówiony transport łodzią na Peleliu, skąd chcemy wyruszyć dalej kajakiem. Załatwiliśmy to jeszcze z Polski, w centrum nurkowym Maml Divers. Tak naprawdę, poza tym, że głównie zajmują się nurkowaniem, to można u nich załatwić wiele innych rzeczy, transport łodzią, wypożyczenie kajaków, różnego rodzaju wycieczki, oferują też noclegi. Trzeba przyznać, że jest z nimi bardzo dobry kontakt, są elastyczni i wszystko mogą dostosować do indywidualnych potrzeb. Co ciekawe, ostatnio, chyba pod wpływem coraz większej liczby ludzi z Polski pojawiających się na Palau, za sprawą wiadomej "promocji", zrobili sobie nawet stronę internetową w naszym języku 
Wybraliśmy transport motorówką na Peleliu, bo niestety tak się złożyło, że zupełnie nie podpasował nam rozkład promów tam pływających. Na Palau przylecieliśmy w środę, a prom miał być dopiero w piątek. Żeby z niego skorzystać musielibyśmy spędzić cały czwartek na Kororze i płynąć dopiero następnego dnia i to o 14. Prom płynie około 3-4 godzin, więc też cały kolejny dzień byłby stracony. Nie mieliśmy tyle czasu. W ogóle zaczęliśmy odczuwać, że tego czasu mamy mało. Opcja z płynięciem łodzią była więc jedyną rozsądną. Co prawda przyjemność ta nie jest tania - 55$ od osoby (prom 15$), ale co zrobić. Z Mamlami umówiliśmy się, że po 8 przyjedzie po nas kierowca i zawiezie do portu. To już było oczywiście w cenie.
W wieczór po przylocie pozostaje nam więc do zrobienia jedna rzecz, jednak niezwykle ważna dla powodzenia całej wyprawy. Musimy kupić paliwo do gotowania, którego, z oczywistych względów nie mogliśmy wziąć z Polski, a także wodę w dużych baniakach. Wody potrzebujemy całkiem sporo. Liczymy, że będziemy pływać 5 dni, chcemy więc wziąć po jednym baniaku 5-litrowym na każdy dzień, plus jeden zapasowy. Z wodą nie ma większych problemów, widzimy, że jest już w pierwszym supermarkecie, do którego zajrzeliśmy. Gorzej z paliwem. Mamy palnik gazowy, ale szybko orientujemy się, że dostanie butli do niego pasującej nie będzie raczej możliwe. Drugą opcją jest mały palnik na płynne (żelowe) paliwo alkoholowe. Odwiedzamy sporo sklepów (w centrum jest kilka supermarketów i dużo różnego rodzaju mniejszych sklepów), ale nie możemy znaleźć tego, czego szukamy. W jednym markecie są tylko puszki z paliwem, działa to tak, że otwierasz puszkę i po prostu ją podpalasz. W ostateczności możemy je kupić, ale problem jest taki, że taką raz otwartą puszkę trzeba zużyć całą, nie można jej już zamknąć a resztę niewykorzystanego paliwa zachować na później. Musielibyśmy więc kupić tych puszek całkiem dużo, żeby mieć pewność, że wystarczy ich na wszystkie dni. Cały czas mamy z tyłu głowy, że nasz kajak i tak już będzie dostatecznie obciążony. Lepsze więc byłoby paliwo w butelce, które można dozować w zależności od potrzeb. Chodzimy tak prawie do godziny 22, kiedy to zamykają sklepy. Niestety nie udaje nam się znaleźć tego, co potrzebujemy. Decydujemy jednak, że wstaniemy wcześnie rano i jeszcze poszukamy - sklepy otwierają o 7.
Tego dnia idziemy jeszcze tylko na kolację. Wybieramy mały lokal, który nazywa się MJ Burger Hut, ale wbrew nazwie w menu przeważają raczej dania azjatyckie niż amerykańskie. Jest całkiem smacznie i niedrogo, dania kosztują przeważnie jakieś 5-7$. Jemy tam dużą michę zupy i jakiś rodzaj curry z ryżem i wracamy do hostelu.
Pokój i bujna tropikalna roślinność za oknami
Wspominałam już o pogodzie? Chyba tylko tyle, że jak przylecieliśmy, to było okropne oberwanie chmury. W drodze z lotniska podpytywaliśmy trochę właściciela hostelu, ale optymistycznych informacji nam nie przekazał - stwierdził, że ostatnio pogoda cały czas jest właśnie taka. Cały wieczór po przylocie faktycznie nie wyglądało to dobrze, albo padało, albo kropiło, albo po prostu lało.
A tak wyglądał nasz główny bagaż Przed wyjazdem zastanawialiśmy się, w co się spakować. Mieliśmy do zabrania kajak i pompkę, wiosła, namiot, śpiwór, cały sprzęt do przyrządzania posiłków, czyli palniki, menażki, sztućce, trochę drobnego sprzętu, typu linki, latarki, scyzoryki, sporo elektroniki i sprzętu foto, duży worek wodoodporny, maski i rurki do snurkowania, leki oraz oczywiście ubrania i kosmetyki, choć to staraliśmy się ograniczać do minimum. Z Polski wieźliśmy też praktycznie cały prowiant, wszystko w formie suchej, nie braliśmy żadnych puszek, żeby ograniczać wagę. Jak widać jednak i tak mieliśmy bardzo dużo rzeczy. Nie zmieścilibyśmy tego do największego nawet plecaka czy torby podróżnej. Stanęło więc na tym że bierzemy jeden plecak, a całą resztę pakujemy w piękną, kraciastą torbę bazarową Zakupiliśmy największą jaką się dało - jest ogromna, okazała się nawet za duża, ale wszystko i tak opakowaliśmy jeszcze workami i taśmą klejącą.
Wracając do relacji - kolejnego dnia wstajemy skoro świt i z obawą wyglądamy przez okno. Szczęście chyba na razie nam sprzyja, widzimy trochę chmur, przez które jednak prześwituje błękitne niebo. Z tarasu roztacza się też piękny widok, z daleka pierwszy raz widzimy ocean i małe charakterystyczne wysepki. Cały czas nie wiemy co z paliwem do kuchenki. Najpierw jednak idziemy po wodę, kupujemy w markecie na tej samej ulicy, gdzie nasz hostel, wieczorem sprawdziliśmy, że tam jest. I co się okazuje, nagle na półce widzimy takie paliwo, jakiego poszukiwaliśmy. Jakimś cudem wczoraj je przegapiliśmy, a wcale nie było specjalnie ukryte. Uff kamień z serca, mamy wszystko co trzeba. Kupujemy jeszcze coś na śniadanie i dwie puszki tuńczyka do zabrania.
Główna ulica Kororu wczesnym rankiem
Sklepik
Nasz hostel
Widok z tarasu
Uliczka przy hostelu
Punktualnie o 8.30 wynosimy nasze ogromne toboły na dół przed hostel i czekamy na kogoś, kto ma po nas przyjechać. Po kilkunastu minutach zaczynamy się trochę denerwować, bo nikogo nie ma, a łódka ma odpłynąć o 9. Okazuje się, że wszystko pod kontrolą, kierowca ma wszystko wyliczone i przyjeżdża tak, że spokojnie dowozi nas na czas. Jedynie z pakowaniem do samochodu jest lekka komedia, samochód ma taki bagażniczek, że ledwo zmieściłby duży plecak, a my mamy jeszcze naszą ogromną torbę, plecaki podręczne i 30 litrów wody Ale pan kierowca podchodzi do tematu bez zmrużenia oka i jakimś cudem wszystko udaje się zmieścić.
No i płyniemy, dołączylismy do łódki z wyprawą nurkową. Odstawią nas na Peleliu i potem płyną dalej. Jest pięknie, pogoda robi się bardzo ładna, więc od razu z optymizmem patrzymy w przyszłość. Mijamy wyspy i wysepki, które już niedługo mamy nadzieję podziwiać z bardzo bliska. Podróż trwa niecałą godzinę, ale nam mija bardzo szybko i łódka przybija do małej przystani.
Budynek przystani
Wypakowujemy bagaże i jeszcze przed odpłynięciem łodzi decydujemy się, że jednemu z chłopaków z obsługi damy torbę z częścią naszych niepotrzebnych rzeczy. Mieliśmy plan poprosić o możliwość ich zostawienia jeszcze w biurze Maml Divers na Kororze, ale tam błyskawicznie zapakowano nasze bagaże na łódź i zarządzono wypłynięcie. Tutaj trochę ryzykujemy, że nasze rzeczy gdzieś się zagubią, w końcu będą cały dzień pływać z nurkami, no ale trudno.
Maml Divers mają swoją główną siedzibę na Kororze, ale oprócz tego mają też drugą bazę na Peleliu. Znajduje się ona zaraz koło przystani. Pracuje tu tylko jedna, bardzo sympatyczna pani. Mówi, że możemy rozłożyć się z rzeczami pod dachem, skorzystać z prysznica i toalety.
Baza Maml Divers na Peleliu
Chętnie korzystamy z równej betonowej podłogi, żeby rozłożyć i napompować kajak. Przygotowanie całego sprzętu zabiera nam całkiem dużo czasu. Musimy wszystko popakować tak, aby było zabezpieczone przed wodą. No i tak rozłożyć to w kajaku, żeby jeszcze było miejsce dla nas Szybko okazuje się, że bagażu mamy za dużo. Naprawdę się ograniczaliśmy i staraliśmy się rezygnować z niepotrzebnych rzeczy, okazuje się jednak, że niewystarczająco. Mimo wszystko, nawet gdybyśmy bardzo chcieli, z pewnych rzeczy zrezygnować się nie da. Przede wszystkim woda - sześć baniaków jest zarówno ciężkie, jak i niezbyt poręczne do układania w kajaku. No cóż, wreszcie po ciężkich bojach kajak stoi zapakowany na wodzie. Jeszcze tylko korzystamy z tego, że w porcie działa wifi i wysyłamy ostatnie wiadomości do rodziny. Jesteśmy gotowi do wypłynięcia, odtąd mamy być zdani tylko na siebie.
 |
wady, zalety, ogólne wrażenia.. sam zastanawiam się nad takim zakupem, przed moją następną podróżą, więc dobrze byłoby zaczerpnąć wiedzy 
aha - jakim sprzętem kręciłaś pod wodą? 
