@bedbo, jak to : BEZ emotek???? :/ :/ :/
Mam wrażenie, że nadal ich nadużywam A poganianie jest nawet wskazane - czasami ciężko się zebrać do pisania. Dziękuję 
Luang Prabang 2
Podobno jest najpiękniejszym miastem Laosu - rzeczywiście, jest tu co zwiedzać. Kolonialne wille, odrestaurowane pałace, złocone świątynie, a wszystko tonie w zieleni i spokoju.
Zatem zwiedzaliśmy. Zwiedzaliśmy tak intensywnie, że, wybaczcie, pomieszały mi się wszystkie świątynie i ich nazwy i teraz trochę się obawiam opisywać poszczególne zdjęcia :/
Z całą pewnością byliśmy w Wat Mai Suwannaphumaham, oficjalnym sanktuarium rodziny królewskiej i z całą pewnością zapłaciliśmy za wejście 10 000 LAK. Natomiast co do zdjęcia już takiej pewności nie mam :/
Podejrzewam, że to ona, bo w przewodniku jest napisane "najbardziej zwraca uwagę pięciokondygnacyjny dach", natomiast na Waszym miejscu nie przywiązywałabym się zbytnio do zestawienia tego obrazu z nazwą, bo :
ta, na upartego, też ma pięć kondygnacji :/
Może pozostańmy zatem przy innym opisie : w Luang Prabang jest mnóstwo świątyń. I są przepiękne. Szczerze. Przepiękny jest też podobno Pałac Królewski - tego, niestety, nie mogę szczerze potwierdzić, ponieważ był zamknięty (z powodu dziwnych godzin otwarcia dla zwiedzających - trafiliśmy akurat na jakąś przerwę).Za to udało się nam wejść na wzgórze Phu Si, znajdujące się w pobliżu pałacu (20 000 LAK). Droga prowadzi między małymi świątyniami i posągami Buddy i nie jest trudna, wzgórze ma około 100 metrów wysokości. Natomiast na szczycie wznosi się złocona stupa i coś w rodzaju tarasu, z którego można podziwiać taki oto widok :
Panorama Luang Prabang. Podobno najpiękniej wygląda podczas zachodu słońca
Niestety, ze względu na dużą ilość turystów, którzy pragną podziwiać widoki ze wzgórza, na szczycie kwitnie też handel "dobrymi uczynkami". A cóż może być lepszym uczynkiem, niż "uratowanie" życia jakiejś istocie? Przed tarasem można więc zakupić malutkie klatki z szamoczącymi się i przestraszonymi ptaszkami. Następnie klatkę się otwiera, ptaszki wypuszcza na wolność - przy okazji szarpiąc i popychając - i już, dusza zbawiona. A to, że za chwilę ptaki ponownie są łapane i wciskane do malutkich pudełeczek, w których spędzają większą część życia, zupełnie się przecież nie liczy.
Luang Prabang ma wszystko, co potrzeba turyście. Są piękne widoki, jest Mekong, mnóstwo świątyń, są restauracyjki, śliczne, małe uliczki, którymi można spacerować, napawając się klimatem. Ma też komary i upał, ale tego tematu lepiej nie poruszajmy :/
Dlatego cały czas nie mogłam zrozumieć, o co mi chodzi. Czemu cały czas czuję się jak na wycieczce zorganizowanej przez biuro podróży i dlaczego w kółko powtarzam w myślach : to nie jest "mój" Laos :/
Wszystko było "za bardzo". Za bardzo poukładane, za bardzo idealne - hmmm, trudno to wyjaśnić. Choć z drugiej strony bardzo łatwo : możliwe, że po prostu jestem marudą :/
Na szczęście jest jedno miejsce, które zawsze poprawia mi humor
Nocny targ. Ten był wyjątkowy. A właściwie wyjątkowe było jedno, szczególne stoisko - gdy zapłaciłeś 15 000 LAK, dostawałeś miskę, do której mogłeś napakować, co tylko ci się zmieści z potraw wegetariańskich wyłożonych na stole. Mi np. zmieściło się bardzo dużo, bardzo (ale trochę podtrzymywałam palcem Bardzo smaczne 
Świątynie, świątyniami, ale w Luang Prabang przede wszystkich chcieliśmy zrobić pewną rzecz. Właściwie to był jeden z głównych powodów, dla których tu przyjechaliśmy. Wprawdzie trochę się obawialiśmy, czy damy radę - kondycyjnie i finansowo - ale zaraz po przyjeździe do miasteczka, wybraliśmy się na poszukiwanie agencji, która organizuje trekking przez dżunglę, do wiosek plemiennych. Okazało się, że jak chodzi o obawy finansowe, to nie trzeba się zbytnio martwić - agencje oferują tak wiele różnych wariantów (cena w zależności od udogodnień, podwozu samochodem, rodzaju posiłku, ilości dni, jakości noclegów - taki wybór, że aż głowa może zaboleć), że każdy znajdzie coś dla siebie. Marzyliśmy o trekkingu dwudniowym, niestety, nie starczyło nam czasu, wybraliśmy więc jeden z najtańszych (można było jeszcze taniej, ale byliśmy tylko we dwójkę - cena spada w przypadku większej ilości uczestników, logiczne - natomiast bardzo się cieszyliśmy, że będziemy tylko my i przewodnik. Jednodniowy trekking z przewodnikiem, posiłkiem, wodą i podwózką z i do hotelu - 370 000 LAK/osoba.
Dzień nie zaczął się dobrze - lało
Choć po zastanowieniu uznaliśmy, że to nie ma znaczenia - w tym upale, tak czy siak, bylibyśmy mokrzy Natomiast problemem były buty. Zdecydowaliśmy, że może lepszym wyborem będą w tej sytuacji sandały. Jednak gdy minivan podwiózł nas do domu przewodnika, pan odesłał nas ponownie do hotelu i, prawdopodobnie, wyrobił sobie na nasz temat odpowiednie zdanie :/ 
W końcu udało nam się wyruszyć. Deszcz zacinał na szyby minivana, który miał podwieźć nas do rzeki, skąd zaczynaliśmy trekking, a my zastanawialiśmy się, co jest z nami nie tak, że na własne życzenie chcemy chodzić po dżungli w strugach wody :/
I w tym momencie wyszło słońce Kamień spadł nam z serca 
Pierwsze spotkanie na trasie. Martwy skorpion. Długo się mu przyglądałam, jakoś do tej pory widywałam tylko martwe. Natomiast nie jestem do końca pewna, czy chciałabym spotkać żywego
Moje ulubione laotańskie zwierzątko
Takie małe, ruchliwe świnki biegały wszędzie - zawsze obserwowałam je z rozczuleniem. Bardzo ciekawskie, w dodatku niesamowicie gadatliwe - każde znalezisko musiały podsumować nosowym "khmmmm" 
Szliśmy powoli pod górę, rozmawiając z przewodnikiem. Trafił się nam 23-letni, niesamowicie sympatyczny Khmer, który przeprowadził się z rodzinnej wioski w górach do Luang Prabang, aby studiować i zarabiać. Był skarbnicą wiedzy na temat laotańskich plemion i kultury, choć początkowo trochę krępowaliśmy się zadawać mu szczegółowe pytania. Lody pękły podczas odwiedzin w pierwszej wiosce
Na samym początku trasy przechodzi się przez wioskę Khmu (ludu z Kambodży). Nasz przewodnik postanowił uatrakcyjnić nam pobyt i podeszliśmy do grupy kobiet, które robiły torby z worków po betonie. Przyglądaliśmy się ich pracy, on opowiadał o technice wytwarzania, a gdy czegoś nie był pewien, dopytywał pań po khmersku. I możecie wierzyć, albo nie, ale są takie momenty, w których nie ma znaczenia, że nie znasz języka. ROZUMIESZ słowa, po prostu rozumiesz - trochę intuicyjnie, trochę z kontekstu. I dokładnie to przytrafiło się nam. Gdy przewodnik zaczął opowiadać po angielsku, że torby służą do noszenia jedzenia i wody, jedna z pań przerwała mu i po khmersku powiedziała (jestem pewna, jestem w 100% pewna!), że one nie służą do przenoszenia wody Przewodnik zamilkł na chwilę, spojrzał podejrzliwie na panią, spojrzał podejrzliwie na nas i odrzekł : Ale oni o tym nie wiedzą :/ I wtedy i pani, i my dostaliśmy ataku śmiechu, do którego po chwili dołączył przewodnik I od tej pory przestaliśmy się go krępować, bo udowodnił, że jest bardzo do nas podobny (ale to akurat komplement nie jest :/ 
Trasa prowadziła przez dżunglę i przez pola ryżowe. Widoki - przepiękne. Czasami zaczynało kropić, czasami przestawało. Szło się naprawdę rewelacyjnie. Poruszaliśmy coraz trudniejsze tematy i staraliśmy się nie okazywać smutku, gdy odpowiadał. Życie w Laosie jest bardzo ciężkie, ludzie z wiosek jedzą wszystko, co da się złapać. Spotkaliśmy po drodze dwie panie, które łapały żuki - szczególnie łatwo złapać je właśnie po deszczu, wtedy skrzydełka się im sklejają i nie mają jak uciekać. Gdy jakiegoś zauważały, piszczały z radości i wkładały zdobycz do przytroczonego do pasa woreczka. Pan pomógł im złapać parę wyjątkowo ruchliwych okazów, serdecznie podziękowały za pomoc. Każde, ale to każde zwierzę, które jest przy domu, służy głównie do tego, żeby je zjeść. Tu nikt nie hoduje zwierząt dla przyjemności - w większych miastach zaczyna się to zmieniać, pojawiają się nawet sklepy zoologiczne, ale w wioskach, no jest jak jest. Psy np. są bardzo smaczne, pan je bardzo lubi. Nie je się ich często, to raczej potrawa przygotowywana na większe wydarzenia. No i nie każdy umie dobrze przygotować psa - najlepiej powiesić go do góry nogami i podciąć gardło, wtedy krew można zebrać na kiełbasę.............Albo ten drugi sposób. Ten z kijami...Nie chcę o tym już pisać. Koty też jedzą, o szczegóły nie miałam siły dopytać....
Jeśli chodzi o węże, to w okolicach wiosek, w dżungli, nie ma się czego bać. Wąż, gdy widzi Laotańczyka, po prostu ucieka, bo wie, że inaczej zostanie zjedzony. Faktycznie, w żadnym innym kraju nie widziałam tak mało zwierząt. Zazwyczaj w dżungli coś się pojawia, jakieś ptaki, jakieś zwierzątko poruszy gałęzią, coś usłyszysz. Tu nie było nic...
Po jakichś dwóch godzinach doszliśmy do wioski na szczycie góry. Tym razem była to wioska plemienia Hmong. W wiosce mieszkały cztery rodziny, a w momencie naszych odwiedzin, było tam tylko paru mężczyzn - kobiety szukały jedzenia w lesie i na leżących nieopodal łąkach. Gdy podchodziliśmy do wioski, Marcin chciał zgnieść pustą, plastikową butelkę po wodzie. Nie - przewodnik złapał go za rękę. - Te butelki to będzie najlepszy prezent dla mieszkańców. Faktycznie, gdy doszliśmy, okazało się, że cały plecak miał wypełniony pustymi butelkami. Dołożyliśmy nasze i pan, który wyszedł na przywitanie, zabrał wszystkie ucieszony. Oni tu pędzą bimber - przewodnik uśmiechnął się do nas porozumiewawczo...
Wioska była prawie pusta. Dzieci karmi się "za darmo" do piątego roku życia. Później muszą zarobić na swoje utrzymanie, pracując z rodzicami. W takich ciężkich warunkach bardzo poważnie traktuje się powiedzenie : nie pracujesz - nie jesz. Oczywiście nie są to bardzo ciężkie prace, dzieci mogą łapać owady na obiad, noszą wodę, sprzątają obejście itp. Ale, mimo wszystko, trudno mi się o tym słuchało, mając w pamięci wyobrażenie polskich przedszkolaków...Szkoła, owszem, jest. Ale mało kto do niej chodzi. Po prostu, cena 20 USD za rok, to bariera nie do przeskoczenia dla większości rodzin.
Nasz przewodnik bardzo tęskni za rodziną, mieszkają na tyle daleko, że odwiedza ich rzadko. Musiał jednak opuścić dom, bo rodzicom trudno było utrzymać siebie i wszystkie dziewięć dzieci. Tęskni, ale jest zadowolony - studiuje, zarabia na tyle, że sam się utrzymuje, a i rodzicom jest w stanie pomóc. Ma jedno marzenie - chciałby założyć własną, jednoosobową agencję turystyczną, mógłby dawać dużo niższe ceny, bo nie musiałby utrzymywać biura itp. Mam nadzieję, że spełni to marzenie. Zna khmerski i parę plemiennych języków, a to powoduje, że jako przewodnik w wioskach jest niezastąpiony. Dodatkowo jest bardzo przyjacielski, opiekuńczy i ciepły. I niesamowicie, niesamowicie empatyczny...
Na terenie wioski zbudowano małą wiatę. Można tam odpocząć, zjeść coś. Tam też przyszedł do nas pan i rozłożył torbę z wyrobami. Jego żona wyplata to w wolnych chwilach - wytłumaczył przewodnik. - A on próbuje sprzedawać. To właściwie ich jedyny dochód. Wybraliśmy 5 plecionych bransoletek (5000 każda), a pan zawiązał nam po jednej na nadgarstku, mrucząc plemienne błogosławieństwo.
Ta świnka trzymana była w zagrodzie z dosyć luźnym i rozwalającym się płotem. W ten sposób właściciel broni się przed jej ucieczką. Ciężko się na to patrzyło, ale równie ciężko patrzyło się na trudne warunki życia plemienia Hmong. Tu nie można jednoznacznie określić, że coś jest "dobre" albo "złe". Jest, jakie jest. Nie mam prawa oceniać i wartościować, zwłaszcza teraz, gdy siedzę w wygodnym fotelu, piszę, mam na tyle pełną lodówkę, że stać mnie na kulinarne i kosztowne dogadzanie mojemu kotu...Jesteśmy tylko gośćmi w takich miejscach. Tylko podglądamy, nie mając pełnego obrazu. Jak przez szparę w drzwiach....
W wiosce spędziliśmy jakieś dwie godziny i ruszyliśmy dalej. Niestety, zaczęło znowu lać, więc przewodnik zrobił nam cudowne kapelusze przeciwdeszczowe z liści :/
Nie były zbyt wygodne, jednak nietaktem byłoby z nich nie skorzystać. Pozostawało jedno wyjście - starałam się nim trącać zwisające gałęzie, zawsze była szansa, że mi spadnie i się...hmm...zgubi :/ Niestety, nie udało się 
No. Sami widzicie :/
W końcu wyszliśmy z dżungli i przyszedł czas na posiłek. W takich wiatach odpoczywają rolnicy, chowają się w nich przed deszczem i upałem.
Nasz przewodnik wyjął jedzenie z plecaka, zorganizował talerz i bardzo sprawnie zaczął przygotowywać posiłek. Jednak nim zaczęliśmy jeść, ugniótł małą kulkę z ryżu, dotknął nią każdej potrawy, a następnie położył kulkę na powale chatki. Najpierw musimy nakarmić duchy - oznajmił.
Przepiękne miejsca, cudowne widoki. Byliśmy zachwyceni każdą chwilą spędzoną podczas trekkingu. Byliśmy spoceni, zmęczeni, mokrzy i ...po prostu szczęśliwi
Podczas drogi nasz przewodnik zbierał różne rzeczy - tu odciął kawałek dorodnego bambusa i wrzucił go do plecaka, tam znalazł duży grzyb i najpierw go długo oglądał, a później też schował.
I ostatnia wioska na trasie, również Khmu. Ta wioska wyglądała trochę inaczej, bardziej bogato. Powodem jest fakt, że leży bardzo blisko drogi i, dzięki temu, jest łatwiejsza do dotarcia przez turystów. Mieszkańcy zbudowali nawet domki, które można wynająć na nocleg, w wiosce jest też mała restauracja, choć nie sądzę, żeby tam było jedzenie. Raczej napoje i papierosy.
Nim jednak poszliśmy do restauracyjki, musieliśmy odwiedzić jeden dom. Przewodnik zawołał coś przez drzwi i na progu stanęła starsza kobieta, która wyraźnie ucieszyła się na jego widok. Chłopak pogrzebał w plecaku, wyjął znalezionego wcześniej grzyba i wręczył kobiecie. Bardzo mu dziękowała. Ona nie ma męża - oznajmił, gdy odeszliśmy. - Bardzo jej ciężko żyć, ten grzyb to będą dla niej dwa obiady.....
I restauracja
Usiedliśmy w niej przy ciepłej coli i gadaliśmy, gadaliśmy, gadaliśmy...Można tam było spędzić dowolną ilość czasu, niestety, dzień powoli zaczął się kończyć i trzeba było wracać, żeby zdążyć przed zmrokiem.
Z wioski prowadziła czerwona, błotnista droga. Widoki nadal przepiękne, jednak szło się coraz trudniej. Z każdym podniesieniem nogi, do podeszwy butów przyklejały się kolejne kilogramy błota
Szliśmy więc coraz wolniej - również dlatego, że tak bardzo nie chcieliśmy wracać.
Niedaleko podobno znajduje się ośrodek dla słoni, te akurat wracały z kąpieli w rzece. Podobno to dobry ośrodek - są tam słonie uratowane z trudnych warunków, a tam traktują je bardzo dobrze. Jednak podobno można w ośrodku również na nich jeździć....
Jeszcze tylko przeprawa przez rzekę, podwózka pod hotel i pożegnanie z przewodnikiem. A gdy wykąpani i wysuszeni siedzieliśmy na balkonie naszego pokoju, do Marcina przyszła informacja na messengerze. Zdjęcie talerza, na którym leżało coś do jedzenia i wiadomość : ugotowałem ten kawałek bambusa, który zabrałem z dżungli i bardzo chciałbym, żebyś przyszedł do mnie do domu na obiad....Nasz przewodnik...
A do mnie wtedy dotarło : Wreszcie znalazłam "mój" Laos.......
CDN.
