Kupując bilet na tak długą trasę jak Warszawa-Papeete, każda linia oferuje internetowy wybór miejsca czy rodzaju posiłku (największy wybór narodowych kuchni jest chyba w Air Qatar). I oczywiście możliwość odprawy internetowej.

Lotnisko w Auckland kontuarów już praktycznie nie posiada, wszyscy muszą stać w długich kolejkach do maszyn czekinowych. Oczywiście maszyna też nie chciała mi wydać karty pokładowej więc pozostał jedyny kontuar z panienkami, które robiły to jak za dawnych lat.

Kolejna nieprzyjemna niespodzianka może czekać przy oddawaniu bagażu. Trzeba go nadać samemu w specjalnych maszynach bagażowych.

O ile większość linii na tak długich trasach (powyżej 5 godzin w powietrzu) dopuszcza bagaż do 30 kg, to linie nowozelandzkie jedynie do 23 kg. Do tego na bilecie nie umieszczają informacji o kilogramach, ale jedynie, iż można zabrać jedną walizkę. O jakiej wadze, to miejscowi wiedzą, reszta nie musi.

Wcześniej próbowałam ustalić, dlaczego na bilecie nie uwzględniono posiłku choć lot to blisko 6 godzin. Linie odpowiedziały, że mogę sobie jedzenie kupić na pokładzie lub wnieść swoje.

@maxima
też czytałem- mało profesjonalne dziennikarstwo

Na bazie blisko 50 przykładowych tras podróży zbadano, czy ceny u pośredników różnią się względem stawek proponowanych przez samych przewoźników na ich własnych stronach internetowych. Z analizy wynika, że w 76 proc. przypadków (33 z 43 odcinków badania) cena z wyszukiwarki jest wyższa o 9 proc. względem "źródłowej" ceny biletu proponowanej przez linię lotniczą.
W skrajnym przypadku użytkownik porównywarki płacił 38 proc. więcej niż u przewoźnika. Jak podają Austriacy, niektóre z analizowanych porównywarek proponowały odmienne stawki w zależności od wybranej metody płatności - pojawił się przypadek, gdy za preferowaną opcję sfinalizowania transakcji pobierano dodatkową opłatę w wysokości 11 proc. ceny biletu.