AKTUALIZACJA: Jak udało nam się ustalić – tuż po przylocie do Warszawy grupa pasażerów, która w Pekinie „zrzuciła” się na opłatę za brakującą część do Dreamlinera została poproszona o pozostanie na lotnisku. Spotkał się z nimi Maciej Wilk – członek zarządu LOT ds. operacyjnych.

Udało nam się dotrzeć do zapisu tego spotkania.

– Wiem, że spotkała państwa dzisiaj sytuacja absolutnie nietypowa, wyjątkowa, za którą chciałbym bardzo przeprosić. Proszę mi wierzyć bądź nie, ale faktycznie doszło do takiej sytuacji, że pracownik magazynu w Pekinie odmówił zaakceptowania jakiejkolwiek innej formy płatności, niż gotówka i stąd wynikało całe zamieszanie – mówił Wilk zdumionym pasażerom.

– Pan Krzysztof, nasz przedstawiciel w Pekinie podjął dosyć… [tu nastąpiła długa pauza – przyp. red.] niecodzienną decyzję – kontynuował. – Tym niemniej jestem mu wdzięczny za to, że samolot poleciał, że udało się wypchnąć samolot do Warszawy. To wszystko nie mogło się udać bez państwa, więc bardzo państwu za to przede wszystkim dziękuję, bardzo państwa przepraszam za całą zaistniałą sytuację.

Zaraz potem Wilk zwrócił grupie pasażerów pożyczone kwoty (w sumie było to nieco ponad 1300 zł) oraz wręczył „drobne upominki”, czyli bilety na kolejny przelot.

Zaś w wydanym komunikacie spółka stwierdziła, że „informacja o zbiórce pieniędzy wśród pasażerów w celu naprawy usterki jest nieprawdziwa”.

To akurat błąd jednej osoby, a firma jakoś wybrnęła z sytuacji.

Przecież to chyba nawet w durnych komediach się nie zdarza. Scenarzyści nawet nie wpisują takich scen, żeby nie przeginać z nieprawdopodobieństwem filmu

Wozy były naładowane ludźmi, którzy wieźli ze sobą i na sobie całkowity nieraz dorobek długiego życia. Wiedział o tym maszynista prowadzący ów pociąg Toteż tu albo tam, w mieście lub u jego przedmieść. a nieraz w najszczerszym polu pociąg stawał i stał niewzruszenie. Stał godzinę, dwie, pięć, dziesięć, piętnaście, dwadzieścia. Pasażerowie błagali maszynistę, żeby jechał - przewodnik, który był poniekąd władzą nad reemigrantami, wchodził z nim w pertraktacje. Maszynista oświadczał sucho, że musi w swej lokomotywie zrobić pewien remontik. Robił zaś ów remontik dopóty, dopóki przewodnik lub ktoś inny z podróżnych nie obszedł pociągu i nie zebrał składki na szybszą reparację maszyny. Kto miał walory mające jakieś znaczenie, dawał walory. Kto nie posiadał walorów, mógł dawać przedmioty wartościowe, pierścionki, obrączki, dewizki, nawet zegarki, nawet buty i surduty. Pod tym względem wszechwładza kolejowa rządziła się wielką wyrozumiałością i nie robiła żadnych szykan: buty - dobrze, surdut - niech będzie i surdut! Skoro zebrała się suma przedmiotów czy pieniędzy zaspokajająca ambicje maszynisty, nie obraźliwa dla jego godności osobistej, remontik dobiegał do końca. Pociąg gwizdał, sapał, ruszał z miejsca, turkotał raz prędzej, drugi raz wolniej, posuwał się po szynach aż do następnego tajemniczego punktu w polu lub w mieścinie. Zapytywano, czy to znowu remontik, i jeżeli dawała się słyszeć odpowiedź potwierdzająca, zabiera- no się do gromadzenia nowej składki w walorach i przedmiotach. Im bliżej było upragnionego Charkowa, tym lokomotywa więcej i częściej wymagała niezbędnych poprawek i dłużej trwały postoje.

–Niewiele krajów dzisiaj porywa się na takie ambitne projekty – przyznał wcześniej de Juniac. Chwalił również nasz kraj za to, że jako jeden z nielicznych ma strategię dla lotnictwa.

W sytuacji, kiedy mamy tam ciszę nocną, jest miejsce na 650 operacji lotniczych na dobę. Tymczasem już w roku 2019 jest zapotrzebowanie na 800 operacji

To nie jest błąd jednej osoby. To brak procesów, brak szkolenia pracowników, brak zaufania do pracownika (karta lub gotówka dla station managera), brak zaufana kontrahentów, zła rekrutacja pracowników, brak komunikacji w firmie (wcześniejsze zaprzeczanie sytuacji), to traktowanie Klientów jak idiotów, a mediów jak wrogów.

Długo by wymieniać. W skrócie to pośmiewisko dla LOT.

Piękna laurka
Urzekł mnie fragment:

Czy przypadkiem ciszy nocnej nie wprowadzono dopiero po tym, jak wymyślono sobie CPK?