Fly4free.pl

Lemaire Channel

Płyniemy całą noc i jeszcze o zmierzchu cumujemy przed Lemaire Channel. To bardzo wąski przesmyk i kapitan chce go przepłynąć przy świetle dziennym. Będzie w przesmyku sporo gór lodowych więc trzeba manewrować. Hondius potrafi rozbić mniejsze – co jakiś czas słyszymy głuche uderzenia w dziób ale duże lepiej omijać.
Wstaję o 6 rano, nie ma jeszcze świtu a wlot do kanału Lemaire wygląda w nocy nieziemsko, światło pochodzi z reflektora Hondiusa



Wstaje dzień, niestety bardziej pochmurny i ruszamy przez niesamowicie wąski ale mega widowiskowy przesmyk.













Góry lodowe trzeba omijać, manewrujemy mocno w kanale











Bardzo malownicze miejsce, przydało by się więcej słońca niestety. Krajobraz wygląda bardzo czarno-biało.





















Port Charcot

Zaraz za kanałem Lemaire cumujemy. Przed nami Port Charcot, kolejne miejsce lądowania. Wiatr jest słaby więc pakujemy się do zodiaków, przedziera się też w końcu słońce.







W Port Charcot jest kolonia 2 gatunków pingwinów – Gentoo, które już dobrze znamy oraz imho najpiękniejszych pingwinów na świecie – pingwinów Adeli (Adela to imię żony jednego z odkrywców Antarktydy)











Niestety pingwiny Adeli sporo wcześniej opuszczają swoje kolonie więc bardzo trudno je znaleźć w marcu. Ale są pojedyncze osobniki Adeli wśród całego stada gentu. Zobaczcie jakie to ślicznochy:









Piękny widok na wylot kanału Lemaire





No oczywiście pingwiny gentu też są wspaniałe





Znajdujemy jednego pingwina kwilącego w szczelinie między skałami. Patrzymy sobie w oczy pamiętając wczorajszą walkę lamparta z pingwinem i organizujemy szybko akcję ratunkową. Uratowany - mamy 1:1



Tak wygląda „autostrada pingwinów” 😉





Można tak stać i obserwować kolonię godzinami. Mamy wszyscy na sobie kamizelki ratunkowe dzisiaj, tak zarządził expedition leader, może nas czekać szybka ewakuacja w razie nagłej zmiany pogody – już to przerabialiśmy na Devil Island.



Mnóstwo ptaków dookoła.











No i zrywa się wiatr, w 10 minut nagle zadymka śnieżna i duże fale na morzu! To jest właśnie Antarktyda, takie zmiany pogody to standard.



Zespół jest przygotowany, zodiaki zabierają nas w zorganizowany sposób na Hondiusa. Fale są duże, znowu wszyscy są mokrzy od stóp do głów ale mentalnie już wiedzieliśmy co nas czeka, inaczej zakładamy rękawice, spodni nie wpuszczamy do butów itp. Krzywa uczenia przetrwania na Antarktydzie.

Na pokładzie prysznic w gorącej wodzie, przebranie w suche ciuchy i można podziwiać Antarktydę od nowa 😊



Idę na mostek kapitański, tutaj jest centrum sterowania statkiem. Mają chłopaki fajny widok dookoła statku no i bardzo dokładne mapy cyfrowe.







Naszego Hondiusa prowadzi starszy kapitan Tupolev. Hmm, już go chyba gdzieś widziałem, no właśnie, co on robił w młodości? Trochę poguglałem i znalazłem jego zdjęcie z poprzedniej jednostki którą dowodził



Będąc na mostku widzę znowu humbaki – ponad 11 wielorybów na horyzoncie pokazuje ogonki i wypuszcza kolumny pary wodnej. Ten widok mamy już prawie codziennie.



Ale jeden z nich postanowił się zabawić! Podpływa w pobliże Hondiusa i zaczyna wyskoki z wody.







Woow co za show! Nagrywam film, mam super widok z mostka na wszystkie jego wyskoki

Ruszamy w kierunku koła podbiegunowego, po południu psuje się mocno pogoda, zaczyna wiać i padać śnieg.

stay tuned! Jeszcze będzie się tu działo!

_________________

Polar Circle

Przekraczamy szerokość geograficzną 66⁰33’49,4 dokładnie o 7.30 rano 22 marca.





Na zewnątrz śnieżyca i wiatr.





Celebrujemy po południu, w naszym pokładowym lounge jest impreza: muzyka, przez godzinę darmowe drinki 😊i dobra zabawa mimo że mocno buja. Wszyscy mają świetne humory, ekspedycja jest na razie bardzo udana a jeszcze trochę wrażeń przed nami.
Nasz Expedition leader powiedział nam, że rocznie koło podbiegunowe na Antarktydzie przekracza tylko około 500 osób – to mniej niż wchodzi na Mount Everest!

Detaille Island

Wyspa z chatką, pozostałością po brytyjskiej stacji badawczej.







Zbudowana w latach pięćdziesiątych (w 1956 roku) służyła niedługo, raptem 3 lata, opuszczona nagle ze względów bezpieczeństwa (zagrożenie ze strony narastającego lodu, lodołamacz nie był w stanie go rozbić). Naukowcy zostawili w niej całe wyposażenie, łącznie z wieloma rzeczami osobistymi. Musieli drałować 25 mil po lodzie do statku, który ich uratował. Stacja jest dzisiaj swoistą kapsułą czasu, mróz świetnie zachował całe wyposażenie.












(fotki wewnątrz stacji zrobiła dla mnie Laureen)

Rozpoczęliśmy operację zodiakami, morze takie sobie, słońca nie ma. Poszło pierwsze 8 zodiaków i zaczęło wiać jak diabli, ledwo ludzie stanęli na wyspie, już trzeba odwoływać i zabierać ich z powrotem.





Morze zrobiło się mega niespokojne, nawet połowa ekipy (w tym i ja ☹ ) nie zdążyła wsiąść do zodiaków. Safety first! Jakie są warunki powrotu ludzi na statek najlepiej oddaje ta fotografia:



No cóż oglądamy wyspę Detaille i otaczające ją góry lodowe z pokładu Hondiusa.

















Detaille Island to najbardziej na południe wysunięte miejsce na świecie w którym byłem…



Do bieguna południowego jest stąd raptem 2579 km.

Crystal Sound

Wpływamy do Crystal Sound, morze jest cały czas wzburzone i nieźle nami buja. W krótkich momentach, kiedy nie pada śnieg, udaje mi się zrobić kilka fotek. To Lavoisier Island








Fournier Bay

Zatrzymujemy się w Fournier Bay, która znajduje się przy Anvers Island. Jest przepiękne słońce, zero wiatru i bardzo spokojne morze. Krajobrazy powalają:







Rozpoczynamy wyładunek zodiaków i nagle obok Hondiusa pojawiają się orki. Są bardzo blisko, cała rodzinka z małą orką











Wszyscy są na pokładzie i robią im zdjęcia. Ja kątem oka zauważam, że ekipa błyskawicznie spuszcza zodiaki na wodę. Błysk! Biegnę pod pokład szybko się ubrać, jakimś cudem udaje mi się w ostatniej chwili załapać na pierwszego zodiaka, resztę garderoby i kamizelkę ratunkową zapinam w biegu. Opłaca się 😊 Wpadam do łodzi, wychylam się na burtę i widzę nagle wielką orkę wynurzającą się obok mnie z wody. Mrugam oczami bo widok jest niesamowity. Orka łypie na mnie, zanurza się i majestatycznie przepływa obok naszych zodiaków. Jakimś cudem obrócony chwytam aparat i robię zdjęcia:









Esther w drugim zodiaku mało nie wpadła do wody z wrażenia





Cała rodzinka przedefilowała między naszymi zodiakami, udało się strzelić te fotki i nagrać film:

Ekipa Hondiusa jest jeszcze bardziej zaskoczona niż my, nasz expedition leader nigdy nie widział orki z tak bliska! Siedziałem w zodiaku i orki przepływały obok, prawie na wyciągnięcie ręki. Uwierzcie, to było niezwykłe przeżycie.
Orki są po prostu niesamowite, myślę, że podpłynęły do nas z ciekawości. Widok tych wielkich inteligentnych ssaków zapiera dech. Czułem się też mega bezpiecznie. Orki nie atakują ludzi w swoim naturalnym środowisku.
Zwróćcie uwagę, że ich zwykle białe plamy są żółte. To orki Typ B, żyjące w wodach Antarktydy. Ten żółty kolor bierze się z mikroorganizmów – okrzemek, które przyczepiają im się do skóry. To nie jest do końca dobra symbioza dla orek więc od czasu do czasu płyną daleko na północ w cieplejsze wody, gdzie okrzemki odpadają i tak czyszczą sobie skórę.

Inna grupa orek w oddali rozprawia się z foką, jak podpływamy zostaje już tylko skóra, zaraz zajmą się nią petrele.



Dookoła lata mnóstwo ptaków w tym petrele i wydrzyki antarktyczne





Oraz jeszcze więcej oceanników żółtopłetwych







Płyniemy podziwiać piękną pokrywę lodową w zatoce Fourniera.





Są też groty lodowe, nie wolno do nich wpływać, tutaj wszystko się może zawalić lada moment





Załoga Hondiusa robi nam niespodziankę. Podpływa do nas zodiak „barowy” z poczęstunkiem. Gorąca czekolada wzmocniona rumem dla chętnych 😊serwowana na wodzie wprost z zodiaka. No ekstra pomysł!





Po drodze mijamy krę lodową na której wyleguje się piękny lampart morski.







Jak wspominałem foki Weddella mają twarz kocią, a przód leopard seal przypomina głowę węża. To ten sam gatunek co tak sprytnie poluje na pingwiny. Ale dziś na te właśnie foki skutecznie polowały orki. Przyszła kryska na Matyska…

Na Youtube jest fantastyczny filmik nagrany przez BBC jak orki polują na fokę, która leży na krze lodowej - koniecznie popatrzcie:

Cała zatoka Fourniera w zachodzącym słońcu wygląda prześlicznie









Skąd wiedzieliśmy żeby popłynąć do Fournier Bay? Nie było jej w planach. Powiedziały nam to mapy pogodowe. Na Antarktydzie zaczyna się zima i pogoda generalnie robi się bardziej surowa. Wszędzie mocno wieje. Namierzyliśmy na mapie pogodowe jedno jedyne miejsce, gdzie nie wieje czyli zatokę Fourniera i tam popłynęliśmy – wygląda to tak:



Fioletowe i pomarańczowe to silne wiatry i zła pogoda a zielone i niebieskie to oazy spokoju. Parkujemy w samym środku niebieskiego. Dlatego omijamy planowane początkowo Petermann Island oraz Argentine Island a kierujemy się w miejsca, w których coś widać i da się spuścić zodiaki na wodę.

Jutro Gerlache Strait i kolejna spokojna oaza na mapie pogody: Deception Island

stay tuned...

_________________

Gerlache Strait

Kierujemy się już na północny wschód. Na szczęście jest jeszcze trochę do zobaczenia, między innymi niesamowita Gerlache Strait. Wpływamy tam z samego rana. No i szykuje się kolejny słoneczny dzień na Antarktydzie. Światło znowu jest malarzem krajobrazu.













Tak wygląda pole szelfowe lodowca





Antarktyda to góry. Widać to wspaniale z cieśniny Gerlache. Cały kontynent jest bardzo wysoko położony, oczywiście jest gruba pokrywa lodu ale też jak widzicie wysokie góry.









Następnym takim miejscem na mapie pogodowej jest Deception Island 😊

Deception Island

To ostatnie miejsce naszego postoju na Antarktydzie. Deception Island to wielki wulkan, ciągle aktywny. Jego kaldera jest zalana i tworzy naturalny port, w teorii spokojniejszy niż ocean dookoła. Tak wygląda na mapach Hondiusa na tle Szetlandów:



Od początków XX-wieku (1909r.) Deception Island stanowiła przystanek a potem bazę dla wielorybników. Upodobali ją sobie zwłaszcza Norwedzy. Do lat 30-tych zabijano tu dziesiątki tysięcy (tak!) wielorybów. Norwegowie opuścili to miejsce, kiedy już się nie opłacało polować. Zamiast nich pojawili się Brytyjczycy. Zbudowali na Deception Island bazę naukową w latach 40-tych. Funkcjonowała aż do 1969 roku, kiedy kolejna wielka erupcja wulkanu zagroziła naukowcom. Ewakuowano ich szczęśliwie i od tego czasu całe wyposażenie bazy pozostało na miejscu.
Deception Island jest bardzo popularna wśród wypraw antarktycznych, sporo statków zawija do bezpiecznego, chronionego przed wiatrem portu. Pozostałości po bazach stanowią też niesamowitą scenerię. Rzeczywiście przychodzi od razu na myśl thriller „The Thing” z Kurtem Russelem, który klimatycznie mega pasuje do tego miejsca.

Wrota do Deception Island, niestety jest bardzo mglisto, no i wieje grozą 😉





Skały po drodze do bezpiecznej zatoki





Cumujemy, wiatr jest słaby więc będziemy lądować na wyspie. Tak wygląda wybrzeże w miejscu gdzie była baza wielorybników



Lądujemy, na wyspie mieszka mnóstwo fok, które sobie oglądam











Krajobraz iście wulkaniczny







Bardzo ciekawie wyglądają opuszczone i zniszczone budynki







Zbiorniki na olej wielorybi i instalacje do jego ekstrakcji











Miejscowy cmentarz, głównie chowani byli wielorybnicy, sporo grobów przykryła erupcja wulkanu.



Więcej fok



Nawet jakieś zagubione pingwiny tu się pojawiają



Piękna mewa, wcale się mnie nie bała



Na koniec pobytu na Deception Island – morsowanie dla chętnych 😊



Tak to ja, jedyny z całej grupy siedzę sobie w antarktycznej wodzie, dopinguje mnie i liczy czas nasza ekipa w zodiaku. Dobre kilka minut . Cała reszta chętnych wbiegła do wody raptem na paręnaście sekund. No to Polska wygrała tę dyscyplinę

cdn...

_________________

South Shetland Islands

Opuszczamy bezpieczny i spokojny port na Deception Island i kierujemy się wzdłuż Szetlandów Południowych na północy wschód. Jak je miniemy to zostanie nam już powrót przez cieśninę Drake’a.
Pogoda się psuje ale parę fotek Szetlandów strzeliłem (Livingstone Island).





Gdzieś dalej w prawo jest nasza baza polarna Arctowski (na wyspie Króla Jerzego)– obecnie w rozbudowie. A my przechodzimy przez cieśninę Nelsona.

Drake Passage (po raz drugi)

Wchodzimy ponowne w cieśninę Drake’a. Powrót zajmie nam 2 pełnie dni. To czas na odpoczynek, porządkowanie zdjęć, kolejne ciekawe wykłady a także wielogodzinne rozmowy w gronie nowych przyjaciół z całego świata (32 narodowości na pokładzie).
Tym razem wiatr nas nie rozpieszcza, fale są ogromne. Pomimo dużego wiatru co jakiś czas wychodzi słońce. Patrzymy na prognozę na drugi dzień – wieje zgrozą:



W nocy fale osiągały 9 metrów a wiało dobrze powyżej 180km/h. Bujało jak diabli! Nie zachorowałem.

Ale płyniemy bardzo nowoczesnym statkiem, zbudowanym kilka lat temu w stoczni w Splicie. Hondius jest specjalnie zaprojektowany na wyprawy polarne. Nie jest sensu-stricte lodołamaczem ale statkiem polarnym klasy 6 ze specjalnie wzmocnionym kadłubem, zdolnym rozbijać mniejsze góry lodowe i cieńszą krę.
Większość czasu spędzamy na pokładzie piątym, gdzie znajduje się tzw. lounge czyli wspólny salon będący w stanie pomieścić wszystkich pasażerów:







W swojej kajucie czuję się jak w klasie ekonomicznej ale już pozostały serwis na pokładzie zdecydowanie pochodzi z klasy biznes 😉
Mamy trzy posiłki dziennie podawane w formie bardzo bogatego bufetu, do tego napoje bezalkoholowe, kawa, herbata do woli. Obiad właściwie nie różni się od kolacji obfitością wyboru mięs i innych dań (nie wspominając o deserze).

2 razy mamy podaną kolację a’la carte, jak w dobrej restauracji





Szef kuchni ostatniego dnia zdradza nam szczegóły zaprowiantowania Hondiusa. W 2-tygodniową podróż zabieramy prawie 9 ton jedzenia w tym 5 ton warzyw i owoców, 2,5 tony mąki (pieczywo wypiekane jest na miejscu), 2 tony mięsa i ryb, 700 litrów mleka, 10 tysięcy jajek, 500 kg makaronu itp.! Dba o nas 10 osobowa obsada kuchni.
Woda do picia pochodzi z instalacji odsalania wody morskiej. Pitna dostępna jest z każdego kranu na okręcie.
Hondius tankuje 460 ton paliwa w naszą podróż (tu bierze spory zapas na wypadek dłuższego utknięcia w lodach Antarktydy). Samo tankowanie w Ushuai trwa 6 godzin.
Muszę przyznać, że Hondius jest mega luksusowy i przestronny w środku. Wprawdzie nie mam do czego porównywać bo to moja pierwsza taka wyprawa statkiem ale wszyscy inni bywalcy mórz z którymi rozmawiam potwierdzają tą tezę.
Przez całe dwa tygodnie wyprawy nie używamy oczywiście telefonów komórkowych i internetu ani portfela 😊 Wszystko jest w cenie tej podróży. Wyjątkiem są alkohole w barze no i drobne pamiątki.
Wyobraźcie sobie 160 osób codziennie spotykających się od rana do wieczora. Nikt nie ma komórki i musi co chwila na nią patrzeć!! Niebywałe zjawisko socjologiczne. Wszyscy ze sobą rozmawiają, bez pośpiechu, jest na to czas. Poznałem osobiście ponad 50 osób (których pamiętam imiona i skąd pochodzą!!). Myślę, że kilka przyjaźni zostanie na dłużej.
Kończymy cieśninę Drake’a ładną słoneczną pogodą. Za statkiem leci wielkie stado wielkich petreli, są prawie na wyciągniecie ręki.









Są też olbrzymie albatrosy





Ponad 3m rozpiętości !



Kanał Beagle na horyzoncie



Przybijamy rano w poniedziałek 27 marca do portu w Ushuai. Jest jeszcze ciemno





Koniec rejsu, czas pożegnać się z nowymi przyjaciółmi i powałęsać się trochę po Ushuai. Niestety znowu pada okrutnie więc nie ma co liczyć na ładne widoczki. Trzy godziny schodzą pomiędzy knajpką (wysyłam pierwszą relację) a sklepy z pamiątkami. Trochę fotek z mokrej i zimnej Ushuai:







Moim celem jest już tylko szybkie dotarcie do Polski. Mam samolot o 14 do Buenos Aires, Aerolineas Argentinas B737.



Ląduje na Aeroparque (AEP) a następny lot mam z Ezeizy za 5 godzin. Muszę się przemieścić w popołudniowych korkach Buenos. Idę popatrzeć na autobus ale przy okienku trwa dyskusja o gigantycznych opóźnieniach w jego trasie spowodowanych dwoma niezależnymi wypadkami na szybkich trasach.
Nie będę więc ryzykował, biorę taksówkę. Rzeczywiście dotarcie do Ezeizy zajmuje nam ponad 1,5 godziny. Musieliśmy przejechać praktycznie przez centrum Buenos. Strzeliłem fotkę Casa Rosada. Jest 25C.



Na EZE próbuję wbić się do saloniku *A na PP ale niestety jest pełny. Mimo to zapisuję się na waiting list i pół godziny później dostaje wiadomość, że jest dla mnie miejsce 😊. Mega fajnie to zorganizowali.
Do Paryża zabiera mnie Airbus 350 Air France. Lot wypełniony po brzegi ale nocny więc schodzi szybko.



Większość 13-godzinnego lotu przesypiam… Posiłki były słabe.

W Paryżu strajk personelu naziemnego ☹ Objawia się to gigantycznymi kolejkami do security i sprawdzania paszportów. Otwarte są pojedyncze okienka. Obsługa odmawia przepuszczania pasażerów z krótkimi terminami na przesiadki tłumacząc, że AirFrance poniesie konsekwencje tych działań i wyda nowe bilety. Wiele osób z obsługi odmawia odpowiedzi po angielsku – takie formy strajku!
W konsekwencji moje półtorej godziny na przesiadkę na samolot do Polski jest niewystarczające. Wściekły stoję razem z tym tłumem i jak już dostałem clearance to minęła już moja godzina odlotu do Warszawy. Biegnę przez cały terminal 2F z nadzieją, że jeszcze nie zamknęli bramki. Dobrze, że mam kondycję!
Ufff co za ulga – drzwi otwarte, wisi last call! Wpadam do samolotu, stewardesa prosi abym się znalazł na dużej liście osób, które nie dotarły…
Kilka minut po mnie kapitan ogłasza, że nie mogą już czekać na pozostałych pasażerów i będziemy startować! Ale fart!
Puste miejsce obok mnie świadczy, że tu ktoś nie zdążył. Mam nadzieję, że AF zachowa się przyzwoicie.
Ale ja ląduję prawie o 22.30 w Warszawie i nawet przylatuje ze mną mój bagaż (nie liczyłem na ty zbytnio 😉 )

Koniec wyprawy, czas wpaść w ramiona małżonki, wyspać się bo jutro rano do pracy rodacy….

The End, Podsumowanie

Sam jestem zaskoczony ile udało się zobaczyć w te ponad dwa tygodnie. Zrobiłem ponad 2,5 tyś zdjęć i sporo filmików. Fantastyczna okazała się pogoda – mieliśmy prawie 8 dni słonecznych co jest niespotykane. Normalnie w całym sezonie można się spodziewać 20-25 dni słonecznych.
Nic nie zastąpi jednak przeżyć osobistych. To oczywiście wspaniałe, mało uczęszczane miejsce. Nierzadko nietknięte przez człowieka. Zwierzęta i ptaki nie boją się ludzi – obyśmy zachowywali się tam odpowiednio.

Kilka praktykaliów. Znowu dzięki radzie @Cart -a udało mi się kupić na wyprzedaży noworocznej parkę North Face McMurdo (jedna z najcieplejszych jakie mają) za ok 1100zł. Przydała się bardzo, kilka osób oglądało ją i zapisali sobie model do kupienia.
Pomimo schyłku ich lata jest tam jednak bardzo zimno. To lodowaty wiatr robi robotę. Typowe wyjście do zodiaka i na lądowanie wiązało się z założeniem termicznej bielizny, bluzy, polara, softshella i kurtki. Do tego termiczne kalesony, spodnie nieprzemakalne ocieplane (kupiłem na wyprzedaży w Salomonie) oraz trzy pary skarpet (akurat tak było mi najwygodniej w butach wyprawowych do kolan.
Dwie pary rękawic i dodatkowo ocieplana czapka. Nigdy nie było mi za ciepło 😊 a wychodziliśmy dość często.

To co wspominam jako niespodziewany bonus to przyjaźnie i znajomości które zawarłem przez te dwa tygodnie. Byłem sam obcy pierwszego dnia a ostatniego rozstawaliśmy się w dużej paczce dobrych znajomych z całego świata. Było mnóstwo czasu na rozmowy i dyskusje. Nie przeczytałem zabranych książek 😊
No oczywiście namawiam Was na taką podróż. Wiem, że jest tylko drożej ale, o dziwo mnóstwo ludzi zbierało na tę wyprawę latami. Odkładali, uzbierali i pojechali spełnić swoje marzenie. Ja też spełniłem…

_________________

Wielkie dzięki za inspirującą relację! Ubieranie się w te wszystkie warstwy musiało być chyba trochę czasochłonne?

Na koniec pytanie w eter - ciekawe, któż to umieścił ten "Kołobrzeg" w Ushuai ?

Swietna relacja, dzieki, zwlaszcza za praktyczne info.
Przejrzalam strone Oceanwide Expeditions i ceny spore, ale coz za marzenia slono sie czasem placi.
Jak byly rozmieszczane osoby w kajutach, baby razem, panowie razem czy mieszane?
Fajne jest to ze tyle narodowosci na jednym malym statku sie spotkalo

Mega. Wyszło Ci dużo ciekawiej niż u mnie. Ja z jednej strony byłem zachwycony, a z drugiej miałem niedosyt z małej liczby lądowań.
Może klucz w tym by wziąć dłuższy rejs z Morzem Weddela albo za koło podbiegunowe właśnie.

Oby dane było mi kiedyś wrócić. To zdecydowanie najpiękniejszy zakątek Ziemi.

PS. Fajnie, że rady się przydały

_________________
Moje podróże - piotrwasil.com

Świetna relacja Dla mnie fascynujące jest, jakie morze na Antarktydzie potrafi być ciemne


Czy był tam jakiś termometr na statku? Ciekaw jestem jak bardzo zimno było w tych rejonach

Ciemne, bo zimne. Tłumaczą to na wykładach na statku.

_________________
Moje podróże - piotrwasil.com

Super relacja i zdjęcia! Antarktyda to moje wielkie marzenie, pora zacząć odkładać;)

_________________
http://www.liswplecaku.pl

Mega wyjazd i relacja, ale te duże fale skutecznie mnie na dzisiaj odstraszyły przed czymś podobnym. Może kiedyś dojrzeję do takiej przygody.

Jeżeli kogoś z Was zmęczyłem taką ilością zdjęć to wrzucam 3 minutowy filmik w skrócie pokazujący highlights tej wyprawy

@tropikey - mój rekord ubierania w te wszystkie rzeczy to 3 minuty (jak się spieszyłem do zodiaka na orki)
@klapio - termometr pokazywał pomiędzy -5C a +3C stopnie. Ale prawie zawsze wiało i odczuwalna temperatura wynosiła pomiędzy -15C a -20C.
@agnieszka.s11 - były osobne kajuty dla kobiet i osobne dla mężczyzn. Nie było mieszania.
@Darek M. - fale nie są takie straszne. Ostatniego dnia prawie wszyscy byli na obiedzie. Bujało jak diabli, co chwila leciał jakiś talerz na ziemię ale nikt sobie z tego powodu nie krzywdował. Organizmy się przyzwyczaiły i wcinaliśmy równo wszystko- trzeba tylko było więcej rzeczy trzymać

_________________

Chyba byłem pierwszym wyświetlającym

Ech, trzeba przyznać że miałeś niebywałe szczęście, bo pogoda cudownie dopisała i do tego ilość napotkanych zwierząt niesamowita.
Kilka relacji z Antarktydy było w ostatnim czasie ale Tobie się udało zgarnąć wszystko Bliskie spotkanie z orkami absolutnie fantastyczne, jestem pewna że bym się pobeczała z zachwytu;)

Wspaniała wyprawa !
Uwielbiam te klimaty, więc przeczytałam i obejrzałam wszystko jednym tchem.. miałeś farta, że tyle zwierzaków widziałeś i to tak bisko , super.
No i przepiękne foty , to wspaniała pamiątka.
Czy na Hondiusie spotkałeś 2 Polski pracujące na statku ? jedna w recepcji a druga w restauracji . Były jeszcze we wrześniu na pokładzie

Te Polki były na poprzednim rejsie Hondiusa i nie zostały na mój. Załoga to też był miks narodowościowy - Filipińczycy (ponad połowa załogi), Niemcy, Holendrzy, Ukraińcy, Indonezyjczycy, Rumuni, Rosjanie !!! (kapitan)

_________________

Fantastyczna podróż podróż. Świetnie się czyta i podziwia zdjęcia.
Przy okazji mam prośbę o radę - Aerolineas Argentinas - w jaki sposób kupowałeś bilet. Ja próbuję na ich stronie kupić i za każdym razem wyrzuca mi info, że transakcja nie może być procesowana. Nie udało się na żadnej ich stronie i żadną kartą. Za to LATAM beż.problemu:-(

@rosavonJungingen - bilety na Aerolineas Argentinas kupowałem normalnie na stronie linii. Ale - można dokonać zakupu używając tylko przeglądarki MS Edge i wybierając hiszpańskojęzyczną wersję językową (na angielskiej się nie da jak piszesz). Jak tak ustawisz to da się kupić (ja użyłem MasterCarda z mBanku)

_________________

Zainspirowales mnie.
Przymierzam sie na poczatek 2025, bo ptrzeba na to troche kasy odlozyc. Szukam opcji razem z Falklandami i Tristanem!

_________________
~~~ Do or do not. There is no try. ~~~
Zdjecia na Instagramie

Dziękuję za podpowiedź. Niestety i tak mi się nie udało. Kupiłem ostatecznie prom z Montevideo do Buenos Aires i następnie LATAM, co się niestety zemściło 4 godzinnym opóźnieniem z EZE do SCL. Ale będę próbował następnym razem, bo Twoje relacje przekonały mnie do odkładanych latami podróży w te strony świata i czekając właśnie w GIG na powrót do domu planuję wrócić - głównie do Argentyny. A tym czasem jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem krótki pobyt w domu i szybki wypad na Grenlandię:-) Dziękuję za inspirację!