W dzieciństwie wielu z nas marzyło o tym, kim będziemy w dorosłości. Pod wpływem kultowych filmów takich jak Top Gun, wielu z nas chciało być pilotami, ale nie ja. Ja wybrałem tramwajarza, przysłowiego Heńka, który otwiera i zamyka drzwi na każdej „stacji”. Życie potoczyło się inaczej, teraz siedzę i kodzę.
W styczniu tego roku, postanowiłem, że czas najwyższy przekonać się jak to jest jechać w kabinie tramwaju. Jakiegoś wyjątkowego tramwaju. Ale gdzie u licha na świecie można takowe znaleźć? Polska odpada, San Francisco daleko i fundusze dość ograniczone. Zaraz, zaraz mamy przecież Portugalię. Tak, tam są legendarne żółto - białe tramwaje. Cel obrany, czas kupić bilety. Wybór padł na trasę Warszawa - Bruksela - Porto - Lizbona - Warszawa.
Dzień pierwszy
25.03 startuje ja i mój kumpel (zajawiony tramwajarz) Polskim busem (a jakże) do Wawy. Stamtąd szybki lot do Brukseli wizzAirem. Tam czekała nas nocka na lotnisku. Każdy kto miał tą wątpliwą przyjemność wie że to taki mały koszmar, ale do przeżycia. Poznaliśmy Dominika (zajawionego podróżnika) który od 11.00 czekał do 7.00 (następnego dnia) na lot powrotny do Polski. Granie w karty, niedobre frytki i miejscówka obok posterunku policji wydawały się idealne. Jednak podczas krótkiej drzemki, panowie z obsługi wpadli na genialny pomysł umycia okien. Rewelka, kto myje okna o 1.30 w nocy? Czas się wynosić do zimniejszej części lotniska. Zostaje 5 godzin do wylotu.
Dzień drugi
Przesiedzieliśmy do 4.30, szybkie security i zejście na dół do cieplejszej części terminala. Zostają nam niecałe dwie godziny. Patrzymy na karty, a okazuje się że RyanAir dał nam Priority (czemu? Nie wiadomo, narzekać nie będziemy). Pierwszy razy w życiu stoimi w specjalnej kolejce. Nic ciekawego więc udaliśmy się do naszego 737 i odlecieliśmy do Porto. Pogoda rowan się dramat, mgła, deszcz, 13 stopni i wilgoć, ale nie po to tu przyjechaliśmy żeby narzekać. Pomocna obsługa przedstawia nam nieco skomplikowany na pierwszy rzut oka, system stref metra (ale do ogarnięcia po 2/3 minutach). Kupujemy zielone karty (0,5e) oraz nabijamy billet (1,4e). Jedziemy do centrum. Pierwszy przystanek wyniarnia Taylor. Świetne miejsce, które warto odwiedzić. Płacąc 5e, możemy wybrać się na krótkie oprowadzanie po winiarni oraz degustować trzy trunki. Całość rozpoczyna się od krótkiego filmu wprowadzającego w świat win. Jak na tramwajarza przystało, nie lubowaliśmy się bukietem, barwą czy idealną konsystencją. Były pyszne, słodkie i ciekawie przedstawione.
Wychodząc, aura nieco się poprawiła, pognaliśmy dookoła miasta popijąc gorące espresso w kafeteteriach.
Miasto bardzo ciche spokojne i klimatyczne. Nikomu się nigdzie nie spieszy, a całość tętni życiem winiarni. Polecam odwiedzić restaurację Maria Rita, Rua da Alegria 16, vis a vis hotel Ibis. (dzięki za wskazówkę jednego z forumowiczów).
https://www.google.pl/maps/@41.137081,-8.615912,3a,75y,197.97h,89.78t/data=!3m4!1e1!3m2!1sQGZakc7yNBoJRQEcj56ldw!2e0!6m1!1e1
Jest ona prowadzona przez portugalczyków, nie ma angielskiego menu, ale przesympatyczna obsługa doradzi co warto spróbować. Nie zawiedliśmy się. Ceny potraw zaczynają się od 7/8e.
Dzień dobiega końca, ostatni spacer wokół słynnego mostu Eiffella i powrót do hostelu.
Dzień trzeci
Budząc się rano czuliśmy niedosyt, gdzie jest nasz wymarzony tramwaj? Może to legenda? Nic, pakujemy się, wymeldowanie z hotelu. Cel: przejść miasto dookoła, a potem dotknąć oceanu. Jak pomyśleliśmy tak zrobiliśmy.
Pierwszy przystanek, kafeteria (Cancela Welha, ul Formosa), gdzie zjedliśmy pyszne śniadanko (espresso 0,6e, tost ok 2e, bułka z mięsem i serem 2,5e).
Następnie przeszliśmy przez plac Bolhao oraz Aliados.
Niedaleko znajduje się dworzec kolejowy. Warto wejść tam na chwilę, aby zobaczyć charakterystyczne niebieskie malowidła.
Dalej udaliśmy się w kierunku Se de Porto.
oraz księgarni Harrego pottera.
Krótki spacer w kierunku rzeki Douro, doprowadził nas do pierwszego czerwonego tramwaju linii 22. Yeah!
Mijając Bolsa Palace, idziemy dalej aż na przystanek (Infante) skąd odjeżdżał tramwaj linii 1. Koszt 2,5e, płatne u kierowcy. Jest zabytkowy, niemal taki jak chcieliśmy. Wsiadając do środka można zauważyć precyzję wykończenia, tradycyjny styl prowadzenia przez motorniczego. Na stojąco. Liczne wajchy i „manualny” klakson. Nieprawdopodobny klimat. Na szczęście z tyłu wagonu była druga kabina. Można wejść do środka i poczuć się jak było się dzieckiem. Tak to spełnienie marzenia w jakże miłym otoczeniu, stylu. Bajka.
Czar prysł gdy trzeba było opuścić tramwaj, ale pełni optymizmu udaliśmy się nad ocean.
Jeden wielki żywioł. Pierwszy kontakt z Atlantykiem taki niezapomniany.
Ale czas wracać, czas jechać dalej w poszukiwaniu jeszcze lepszego tramwaju. Tego żółto – białego, wymarzonego i niepowtarzalnego. Udajemy się na lotnisko metrem i o 22 wylatujemy z Porto do Lizbony.
Hostel (goHostel) w którym się zatrzymaliśmy to świetne miejsce, Kuchnia, ogródek, chillroom z tv. Wiele udogodnień, za wyjątkiem dość słabego ogrzewania nocą. Cóż, koce poszły w ruch i dało się przeżyć.
c.d.n
a co do pogody to będąc kiedyś w Lizbonie w maju to załapałem się na deszczowe dni 
i dobrym pomysłem był wylot na Maderę gdzie już było dużo lepiej 
