A ja polecam
http://namaste.rocoeg.com/
Blog o prawie półrocznej podróży po Azji
Cudowne zdjęcia i świetne, długie opisy. Co za lekkość pióra!
Jest nawet o ślubie, który autorzy( Ania i Olo) wzięli na Goa w małym katolickim kościółku
Sporo o pracy w ramach wolontariatu
Zabawnie i wzruszająco
Dla zachęty wklejam fagment( mam pozwolenie, bo Olo to mój brat):)
"Jak to bywa ze wszystkimi z tych nalepszych pomyslow, zwykle trudno ustalic gdzie, kiedy i jak w ogole przemknely pierwszy raz przez glowe i co sprawilo, ze akurat to a nie inne z tysiaca marzen udalo sie nam przezyc naprawde. Byc moze nad tym jednym, szczegolnym czuwal zastep swietych, aniolow strozow, bogow i bozkow z naszym ulubionym Ganeshem na czele- Hinduskim bogiem szczescia i pomyslnosci, z ludzkim cialem i glowa usmiechnietego slonia. A byc moze, jak mawia Olo, tak po prostu mialo byc. I juz.
Poprzedniego lata, na plazy w Chalupach, siedzielismy sobie popijajac piwo pod sztucznymi palmami i snulismy obszerne plany na przyszly rok. Po prawie dwuletniej przerwie mielismy znow zapakowac plecaki, rzeczy z szaf poupychac do pudel i wcisnac naszym wyrozumialym mamom na przechowanie i ruszyc, tym razem w strone Afryki, a nie jak wczesniej Azji. I to, jak mielismy nadzieje, na znacznie dluzej. Mysli i slowa poplynely jak monsunowy deszcz i gdzies tam wsrod nich zakielkowala niesmialo wizja slubu w Indiach. Hm, przy odpowiedniej ilosci alkoholu kazda wizja wydaje sie niespodziewanie wprost prawdziwa (przynajmniej do nastepnego rana).
Lato minelo, a my przepadlismy w ferworze przygotowan, czyli pozyskiwania funduszy na wyprawe. Mielismy zaczac juz w styczniu, ktory zupelnie niezauwazenie zamienil sie w kwiecien, a i tu okazalo sie, ze nie wyjedziemy wczesniej niz w sierpniu. Afryka tez niepostrzezenie ustapila miejsca Azji. Znowu. Byc moze z podrozami w dalekie miejsca jest jak z piosenkami- najbardziej lubimy te ktore juz znamy.
I znow nie wiem jak i kiedy, ale gdzies w kwietniu dalismy sie uwiesc letniemu pomyslowi, ktory wrocil jak bumerang z pod sztucznej palmy na Helu. Pobierzemy sie!! Oboje wiedzielismy, ze wszystkie znaki na niebie i ziemi mowia, ze czas jest idealny, a miejsce, indyjskie Goa na nas czeka. Dalej wszystko potoczylo sie samo. Nerwowe przeliczanie budzetu z sakramentalnym „czy starczy?”, goraczkowe szukanie tanich polaczen na maj do Bombaju, dwudniowa eskapada do Zakopanego i przeczesywanie knajp i hoteli, ktore jeszcze nie sa zajete w czerwcu, w jedyna pasujaca nam na wesele sobote. Ufff. Przez dwa dlugie tygodnie i w trakcie niekonczacych sie rozmow organizacyjnych jednego dnia bylismy pewni, ze wlasciwie wszystko juz sie udalo, tylko po to zeby na dzien nastepny odkryc z rozczarowaniem, ze chyba nic z tego nie bedzie. Wreszcie, dzieki tysiacom zbiegow okolicznosci (o wiekszosci ktorych nawet nie wiemy), milej pani z USC w Bialym Dunajcu, punktualnemu kurierowi z Customform wiozacemu nasze paszporty z Warszawy, setkom sprzedanych pospiesznie nart i szybkiemu samochodowi przyjaciela Ptaka udalo sie. Siedzielismy w wygodnych fotelach samolotu indyjskich linii lotniczych, zostawiajac za soba deszczowy Londyn, wszystkie szczesliwie niepodjete decyzje o kolorach serwetek przy weselnym stole, nieodbyte klotnie o to kogo zaprosic a kogo nie, uciekalismy przed przymiarkami sukien i frakow, przymusowymi lekcjami tanca, poszukiwaniem odpowiedniej fryzjerki, kapeli, ksiedza i manicurzystki. Zostawialismy tez z lekka i na wesolo oszolomiona rodzine i przyjaciol, ktorzy dostali zaproszenia na wesele kilka dni przed naszym wylotem. Element zaskoczenia zadzialal jak czarodziejska rozdzka i spowodowal tak niekontrolowany wybuch wszechobecnej radosci, ze przerosl wszyskie nasze najsmielsze oczekiwania. Dziekujemy!! "
Mój nowo założony blog o dzielnicy El Raval w Barcelonie