Podczas zeszłorocznej wyprawy do Norwegii, obiecaliśmy sobie z Tatą, iż będziemy kontynuować tradycję kilkudniowych wyjazdów Ojca z Synem. Tak, by realizować chociaż jeden wspólny wyjazd w ciągu 12 miesięcy.
Podczas tamtej podróży zwiedziliśmy kolorowe Bergen oraz pokazaliśmy Język Trollowi na czubku Trolltunga.
https://pinezkiz3city.wordpress.com/201 ... -urodziny/
W tym roku postanowiliśmy odwiedzić norweskie Stavanger. Zaplanowaliśmy wspiąć się na Kjerag, gdzie znajduje się kamień umieszczony między dwiema skałami – Kjeragbolten oraz wejść na Preikestolen (Ambona, Pulpit Rock), z której rozpościera się widok na Lysefjord.
Porannym, niedzielnym lotem z Gdańska udaliśmy się do Norwegii.
Pierwsze kroki skierowaliśmy do mieszczącej się przy terminalu wypożyczalni aut. Jakie było Taty i moje zdziwienie kiedy obsługująca nas Norweżka, zaczęła dopytywać się o nasze rodzinne strony. Jak się szybko okazało, jej rodzina pochodzi z Pomorza Środkowego. Ona sama w Polsce gościła wiele razy, a Mielno, Koszalin czy Trójmiasto zna jak własną kieszeń.
Po miłej konwersacji, odebraliśmy kluczyki do samochodu i o 9:00 ruszyliśmy w kierunku Lysebotn.
Przejechanie odcinka 130 km zajęło nam około 2,5 godziny. Długo. Nie szarżowaliśmy ze względu na liczne ograniczenia prędkości i świadomość wysokości kwoty ewentualnego mandatu. Był to jednak czas by przyjrzeć się na spokojnie malowniczym norweskim terenom. Szczególnie wolno pokonaliśmy ostatnie 30 km w okolicach miejscowości Sinnes, gdzie na wąskiej drodze z nadjeżdżającymi z przeciwnej strony samochodami mijaliśmy się w zatoczkach.
Jednak to nie pojazdy były problemem, a liczne owce traktujące ten odcinek asfaltu jako swoją autostradę.
W pewnym momencie otworzyliśmy szyby auta by móc lepiej przysłuchiwać się dzwoneczkom zawieszonym na szyjach zwierząt. Dźwięk „dzyń, dzyń” sygnalizował nam obecność owiec w pobliżu.
Samochód zaparkowaliśmy na płatnym parkingu 300 NOK przy restauracji Øygardstølen, gdzie zrobiliśmy sobie przerwę.
Darmową alternatywę dla pozostawienia „czterech kółek” można znaleźć około 2 km wcześniej, w tym miejscu:
https://www.google.com/maps/place/59%C2 ... 4d6.653663
Natomiast we wspomnianym lokalu gastronomicznym znajduje się taras skąd można podziwiać m.in. serpentynę dróg prowadzącą do położonego poniżej Lysebotn.
Przy położonej na wysokości 640 m. n.p.m. restauracji rozpoczyna się liczący niecałe 5 km szlak na Kjerag. Oznaczony jest on czerwoną literą „T”, a drogowskazem są stożki kamieni.
By dotrzeć na szczyt, należy pokonać trzy strome podejścia. Na najtrudniejszych odcinkach trasy zamocowane są łańcuchy.
Podczas wędrówki wzrok schodzi na prawą stronę, gdzie kątem oka obserwować można Lysefjord. Z każdym krokiem miejscowość Lysebotn stawała się coraz mniejsza.
O tej porze (w samo południe) ruch na trasie nie był duży. Wejście na Kjerag zajęło nam 2 godziny. Stojąc na klifie przyglądaliśmy się jak wygląda Lysefjord z wysokości blisko 1000 m. n.p.m.
Kiedy nacieszyliśmy oczy, udaliśmy się trasą na Kjeragbolten.
Najpierw na głaz znajdujący się między dwiema skałami pewnie wszedł senior rodziny. Później przyszła kolej na mnie.
Przed wyjazdem miałem obawy czy dam radę. Pomógł głęboki wdech i słowa Taty – „Nie patrz w dół”. Hurra, udało się!
Stojący za naszymi plecami chłopak, walczył z lękiem około 10 minut, ale wszedł! W zdobyciu Kjeragbolten pomaga haczyk zamocowany przy jednej ze skał. Zejście na parking nie było wiele szybsze, głównie z powodu kolejek przy odcinkach z łańcuchami.
Około 17:00 byliśmy gotowi do powrotu. Zastanawialiśmy się przez moment czy może zjechać do Lysebotn i liczyć na wolne miejsca na promie płynącym wzdłuż fjordów. Rozkład i bilety na rejs https://billetter.kolumbus.no/
Na kurs statkiem nie rezerwowaliśmy wcześniej biletów, gdyż nie byliśmy pewni czy się wyrobimy. Wystarczy opóźnienie samolotu, kiepska aura i zostalibyśmy z biletami na „Rejs” tak jak Jan Himilsbach z tym angielskim*.
* Jan Himilsbach otrzymał niegdyś propozycję zagrania w zagranicznym filmie, ale pod warunkiem, że nauczy się języka angielskiego. Aktor odmówił tłumacząc:
„Jeszcze się okaże, że jednak nie będę im pasował do tego filmu, i zostanę z tym angielskim jak c**j”.
Koniec końców wróciliśmy tą samą trasą licząc, że odwiedzimy mierzący 90 metrów wodospad Månafossen. Zmęczenie wzięło jednak górę i pojechaliśmy prosto w kierunku przedmieść Stavanger, a dokładnie Hotelu Sverre w Sandnes (polecamy).
Poniedziałek.
Drugi dzień w Skandynawii zaczęliśmy leniwie. Odczuwaliśmy nieco podróż oraz wspinaczkę na Kjerag (Kjeragbolten).
Na dziś zaplanowaliśmy zobaczenie Preikestolen (Pulpit Rock) – skalnej półki zawieszonej nad Lysefjordem.
Płaski wierzchołek o wymiarach 25 x 25 metrów w lokalnej tradycji nazywany jest – Hyvlatonnå, co w tłumaczeniu oznacza ambonę.
Nadszedł czas opuścić Sandnes. Około 9:00 zrobiliśmy zakupy w pobliskim markecie Kiwi i ruszyliśmy w kierunku oddalonej o 25 kilometrów, przeprawy promowej w Lauvvik. Za przepłynięcie na drugi brzeg do Oanes zapłaciliśmy 119 NOK.
Godzinny kursowania i cennik:
https://www.norled.no/en/maps-and-sched ... /rogaland/
Lysefjord Bridge.
Rejs trwał niecałe pół godziny. Zmotoryzowanych turystów na pokładzie było wielu. Po dobiciu do brzegu okazało się, że ich cel pokrywa się z naszym.
Gęsiego, pojazd za pojazdem, dojechaliśmy do parkingu przy Preikestolen. Na dolny (główny) parking zostały skierowane autokary, my natomiast zaparkowaliśmy na wyższym tarasie, postój kosztował nas 250 NOK.
https://www.google.com/maps/@58.9977647 ... 312!8i6656
Ruszyliśmy. Wejście na szlak znajduje się w tym miejscu.
https://www.google.com/maps/@58.9941711 ... 312!8i6656
Liczyliśmy się z tym, iż o tej porze ruch na tej trasie będzie ogromny, ale że aż tak?!
Mieliśmy wrażenie, że 300 tys. turystów odwiedzających to miejsce rocznie, szło razem z nami.
Podejścia tworzą kamienne schody.
Swoją cegiełkę do popularyzacji Preikestolen dołożył Tom Cruise. To tutaj kręcono wiele scen do kinowego hitu – Mission Impossible: Fallout. Nawiązując do tytułu filmu, naszą „misją niemożliwą” zdawało się przeciśnięcie przez ten tłum turystów.
Trasa była zdecydowanie mniej wymagająca o tej prowadzącej na Kjerag. To jednak nie oznacza, że należy ją lekceważyć.
„Patrz japonki” – krzyknął w pewnym momencie Tata. Azjatów było rzeczywiście wielu, ale w tym przypadku chodziło o obuwie jednej z kobiet wspinających się na Pulpit Rock. Można? To było jednak niczym w porównaniu ze sporą ilością miłośników nordic walking. Ich kijki często zahaczały o pozostałych piechurów. W niektórych przypadkach ostre zakończenia sprzętu, klinowały się między kamieniami, czy zamieniały w szwajcarski ser drewniane elementy trasy. Momentami wbijały się na tyle głęboko, iż powodowały efekt wystrzału niczym z procy.
Czterokilometrowa wędrówka na „Półkę” zajęła nam około 1,5 godziny. Po wejściu na „Ambonę” warto wspiąć się jeszcze nieco wyżej by móc podziwiać Preikestolen i Lysefjord w pełnej krasie. Panorama z piątego (604 m n.p.m.) co do wysokości klifu w Europie robi ogromne wrażenie.
Czy Preikestolen runie?
W maju 2017 r. roku po raz pierwszy od 22 lat zarejestrowano zmiany w ruchu skalnym „Półki”. Widoczna na poniższym zdjęciu szczelina (przechodzi wszerz), powiększyła się o około 2-3 milimetry. Jak zapewniają naukowcy, ewentualne runięcie Pulpit Rock do wód Lysefjordu nie grozi, ale dla wszelkiego bezpieczeństwa pęknięcie jest stale monitorowane.
Po zejściu ruszyliśmy w kierunku Tau, skąd promem popłynęliśmy w kierunku Stavanger.
Rejs z do trzeciego co do wielkości miasta w Norwegii, trwał około 40 minut i kosztował nas 249 NOK.
Cennik i harmonogram rejsów.
https://www.norled.no/en/maps-and-sched ... y/rogaland
Z pokładu wybudowanego w gdańskiej stoczni statku, przyglądaliśmy się okolicznym wyspom oraz samemu Stavanger.
W tutejszych fjordach można podziwiać meduzy.
Po dopłynięciu udaliśmy się do hotelu. Zostawiliśmy bagaż, a następnie po chwili odpoczynku, ruszyliśmy spacerem „na miasto”.
W samym sercu Stavanger leży niewielkie jezioro Breiavatnet. Wędkarzy tu szukać na próżno, gdyż prawo do łowienia w nim ryb posiada tylko jedna osoba - Dyrektor pobliskiej Szkoły Katedralnej.
Spacerując „zahaczyliśmy” o dzielnicę portową.
Przy nabrzeżu mieści się Norweskie Muzeum Ropy Naftowej (Norwegian Petroleum Museum).
Valberget - znajdująca się na wzniesieniu stara wieża strażnicza, była najwyższym punktem w mieście i ostrzegała przed pożarami.
Okolicę wypełnia typowa drewniana, skandynawska zabudowa.
Wśród wielu wąskich uliczek, szczególnie przykuwa wzrok ta najbardziej kolorowa z nich - Øvre Holmegate . Mieści się tu wiele barów i restauracji. Ten fragment Stavanger, przypomina göteborską – Hagę czy centrum Reykjaviku.
Wracając w kierunku centrum, doszliśmy do Placu Katedralnego, gdzie znajdował się m.in. Norges Bank. Stanąłem tutaj na dłużej.
Z jednej strony czułem się z jak M. Fajbusiewicz z legendarnego „997”, z drugiej zaś wróciłem myślami do wizyty w Sztokholmie, gdzie szukaliśmy z Żoną, śladów Mikaela Blomkvista - bohatera Sagi Millenium. Dlaczego miałem takie wrażenie?
NOKAS
W kwietniu 2004 r. doszło do jednego z najbardziej zuchwałych napadów w historii Norwegii.
Celem rabusiów była mieszcząca się w budynku Norges Banku, siedziba NOKAS. Firmy zajmującej się zarządzeniem i dystrybucją gotówki w krajowych bankach.
Jak do tego doszło?
Uzbrojeni po zęby gangsterzy, swój skok rozpoczęli od zablokowania bramy lokalnego komisariatu Policji. Posłużyła im do tego kradziona ciężarówka, która zaraz po zaparkowaniu stanęła w ogniu. Przed siedzibą norweskiej „Politi” dodatkowo odpalono granat z gazem łzawiącym, a kilkunastu „hiszpańskich jeźdźców” (metalowe gwiazdki dziurawiące opony) wylądowało na drodze wyjazdowej.
Chwilę potem reszta rzezimieszków rozpoczęła szturm na oddaloną o kilometr siedzibę NOKAS. Złodzieje włamali się przez okno znajdujące się na dziedzińcu biurowca. Następnie wraz z łupem, uciekli z Stavanger podstawionymi autami.
Skradziony majątek oszacowano na rekordową kwotę 57,4 mln NOK (około 10 mln $). Zaskakuje zarówno suma jak i przebieg rabunku, gdyż akcja nie poszła zgodnie z planem.
Jak było w rzeczywistości?
Norweski „Gang Olsena” już na początku akcji, zszokowany był odpornością szyby w siedzibie NOKAS. Bandyci źle ocenili wytrzymałości szkła kuloodpornego. Taran i młot były niewystarczające. Skuteczne okazało się dopiero wystrzelenie 113 strzałów przy pomocy broni automatycznej.
Pracownicy NOKAS widząc co się dzieje, zdążyli w tym czasie uciec z częścią gotówki. W międzyczasie doszło do strzelaniny rzezimieszków z wezwanym na miejsce patrolem policji.
Podczas ucieczki z banku, jedno z aut gangsterów uczestniczyło w kolizji… z drugim samochodem należącym do przestępców. Czas rabunku przewidziany był na 8 minut, a wydłużył się do około pół godziny.
To jeszcze nic. Podpalona przed komisariatem ciężarówka wypełniona była rzeczami osobistymi przestępców (materacami, ręcznikami z wcześniejszej „kryjówki”). Gangsterzy liczyli, że poprzez spalenie auta z zawartością, zatrą ślady. Na ich nieszczęście, pojazd udało się służbom ugasić. Wyodrębnienie materiału DNA z ocalałych rzeczy i wytypowanie sprawców, okazało się dla mundurowych formalnością.
Jednak zastrzeżeń co do samej akcji policji można mieć wiele.
Stróże prawa o możliwym napadzie wiedzieli już wcześniej. „Wywiadowcy” regularnie informowali o możliwym zagrożeniu. Jednak nikt z komisariatu nie potraktował alarmu serio. W chwili napadu, na posterunku nie było zbyt wielu funkcjonariuszy, gdyż Ci dostali urlop na przypadające wkrótce Święta Wielkanocne.
Kolejnym zarzutem był problem policjantów z otwarciem drugiej bramy posterunku, umożliwiającej wyjazd na interwencję. Próby znalezienia odpowiedniego klucza trwały w nieskończoność, dopiero po kilkunastu minutach udało się sforsować zamek.
Do tego czasu ze sprawcami napadu walczył jedyny dostępny w Stavanger patrol policji. Kolejny z funkcjonariuszy dotarł na Plac Katedralny… na rowerze.
Z czasem, na miejsce zbrodni udał się sam Komendant Komisariatu, który zapłacił za to najwyższą cenę. Jego auto przyblokowane zostało przez zdezorientowanego kierowcę lokalnego autobusu, w wyniku czego bandyci zamienili radiowóz w ser szwajcarski.
Historia napadu w Stavanger stała się kanwą scenariusza głośnego norweskiego filmu
Kolejne kroki poniosły nas do zachodniej część Zatoki Vågen.
Znajduje się tu najstarsza część miasta - Gamle Stavanger. Jest to położona na niewielkim wzgórzu osada, składająca się z 200 drewnianych domków. Pomalowane na biało budowle pochodzą z przełomu XVIII/XIX wieku. Przyjmuje się, iż jest to najlepiej zachowana drewniana zabudowa w całej Skandynawii. Spacerując po ulicy Øvre Strandgate poczuliśmy się jakbyśmy byli w skansenie.
Jasny kolor nieruchomości świadczył o zamożności właścicieli domów.
Biała i żółta farba należały do najdroższych. Pierwszą pozyskiwano mieszając tłuszcz z bielą cynkową, druga natomiast powstawała z połączenia ochry i oleju. Najtańszym barwnikiem był czerwony, uzyskiwany z rybiej krwi. Dominował on w zabudowie rybaków.
Status społeczny był tak istotny, że niektórzy mieszkańcy malowali front domu na biało, a pozostałe ściany na czerwono.
W dzielnicy mieści się muzeum konserw. Stavanger dawniej uważane było za "stolicę śledzi", znajdowało się tu ponad 70 zakładów rybnych. Zapach szprotek unosił się nad miastem, niczym smog w Krakowie.
Wtorek.
Po śniadaniu ruszyliśmy w kierunku lotniska. Po drodze odwiedziliśmy Sverd i fjell czyli Miecze w skale. Pomnik upamiętnia bitwę z 872 r. w Harsfjord.
Według Sagi Haralda Fairhaira w Heimskringla Snorre'a Sturlasona (najpopularniejszej z sag staronordyckich królów) to tutaj wikingowie dowodzeni przez Haralda Pięknowłosego pokonali oddziały wroga. Następstwem czego było zjednoczenie Norwegii w jedno królestwo.
Rękojeści broni pochodzą z mieczy znalezionych w różnych częściach kraju.
Najwyższy z nich symbolizuje zwycięskiego Króla Haralda, a dwa niższe nawiązują do pokonanych władców. Pomnik jest symbolem wolności, jedności i pokoju. Broń wikingów osadzono w skale, aby nigdy więcej jej nie używać.
Po oddaniu auta udaliśmy się na pobliską plażę. Na miejscu byliśmy tylko my i…latające nad naszymi głowami helikoptery, które na co dzień stacjonują w pobliskiej bazie lotniczej. Wisienką na torcie była wspólna kąpiel w zimnych wodach Morza Północnego. Nie wiem co było łatwiejsze, wejście na Kjerag czy zamoczenie się w chłodnych norweskich wodach.
Kolejna nasza podróż pozwoliła nam ustrzelić „Norweski Hattrick”. Do zeszłorocznego „Języka Trolla” (Trolltunga) dołożyliśmy Kjerag i Preikestolen. Przy okazji odwiedziliśmy plażowo - kryminalne Stavanger. Zrealizowaliśmy przy okazji to, na co nie starczyło czasu rok temu czyli, wspólnie zanurkowaliśmy w Morzu Północnym. O takim zakończeniu podróży marzył mój Tata – mors.
Mapa naszej wyprawy.
Źródło: google.maps
Dzięki za radę. 
Fajna relacja, dzięki 
. 
Myślę,że jednak fajniej byłoby zobaczyć zachód i wschód słońca nad Lysefjordem, nie uczestnicząc w procesji. Tym bardziej,że pogoda kapitalna. 
