Miejsca przeznaczone do palenia mają jedną dużą zaletę – zazwyczaj można w nich zawrzeć znajomości, porozmawiać, usłyszeć wiele historii, zdobyć informacje. W palarniach ludzie robią się gadatliwi i chętnie dzielą się wiedzą. Niestety, te miejsca mają też jedną wadę – czasami pozyskane w ten sposób wiadomości, mogą okazać się złe. Tak też stało się z nami. Poszło dosyć szybko – w czasie krótszym niż wypalenie papierosa, poznaliśmy aż dwie Złe Wiadomości, które mogły mieć wpływ na całą naszą dalszą podróż.
Zła Wiadomość nr 1
Jej doręczycielem była, jak się okazało, Polka, która przyleciała z nami tym samym samolotem. Nerwowo, szybkimi ruchami, odpalała jednego papierosa od drugiego. Bardzo się spieszę – tłumaczyła. - Przyleciałam z siostrą i jej mężem, oni tu mają dom. Niedaleko, w okolicach Diani. Czekają na mnie z kierowcą i kazali się pospieszyć, bo już ciemno. Wiecie – dodała konfidencjonalnym tonem. – Myślałam, że zatrzymamy auto gdzieś po drodze, wysiądę i sobie zapalę na spokojnie, ale siostra mówi, że to niemożliwe. Za niebezpieczne. Nawet okien w aucie nie możemy mieć otwartych…
Trochę mnie ta wypowiedź zaskoczyła, ale po chwili uspokoiłam samą siebie – ludzie wyolbrzymiają różne rzeczy, przesadzają i ubarwiają. Pewnie to jacyś bogaci ludzie, kupili sobie domek letniskowy przy plaży, nie stykają się zupełnie z miejscowymi i ich kulturą i nie mają pojęcia o bezpieczeństwie. Nie ma się czym martwić. Zaraz…Chwila..Diani? Polskie małżeństwo? Dopytaliśmy szczegółowo. Tak, trafiliśmy na siostrę kobiety, która w Kenii spędza połowę roku i do której chcieliśmy jechać – założycielkę miejscowej fundacji charytatywnej. Ostrzeżenia od tak obeznanej w realiach osoby raczej nie da się zbagatelizować. Rozejrzałam się wokół – godzina ok. 22.00, ciemno, pusto. Pierwsza kropla potu spłynęła mi po karku…
Zła Wiadomość nr 2
Tym razem kurierem był bardzo sympatyczny Kenijczyk. Typowa, luźna rozmowa – skąd jesteście, co będziecie w Kenii zwiedzać, aha, aha, safari, to bardzo fajnie, a, ruszacie z Nairobi, super i tak dalej w tym stylu. Czysty luz i przyjemność. I nagle padło pytanie : a jak zamierzacie się do Nairobi dostać? Jak to jak? Pociągiem. Jutro. Rano chcemy jechać, dojedziemy na wieczór, bo pojutrze rano musimy być w Nairobi, zaczynamy safari. Nawet na dziś zarezerwowaliśmy sobie nocleg w Mombasie blisko dworca kolejowego. Pan podrapał się w głowę, odchrząknął i znacząco zapytał : A macie bilet na pociąg?.........
I skończyły się przyjemne rozmowy, zaczęły natomiast nerwowe poszukiwania rozwiązania sytuacji. Okazało się, że jest szczególny okres i chyba wszyscy mieszkańcy wybrzeża zmierzają do stolicy na święta, dlatego kupienie jakiegokolwiek biletu graniczy z cudem :/ O tej porze dworzec zamknięty, więc nie ma gdzie się dopytać. Pan próbował nam sprawdzić bilety w specjalnej aplikacji na telefon – nie było szans, ani na jutro, ani nawet na za tydzień. Są wprawdzie jutro jakieś autobusy, ale to też trochę loteria – duża szansa, że nie będzie biletów. Zresztą o to możemy się dopytać dopiero jutro, bo teraz nie ma gdzie. Tymczasem jutro jest ostatni dzień, w którym możemy przemierzyć 500 km dzielących nas od Nairobi, bo jeśli nie…Jeśli nie, to pan od safari odjedzie sobie na poszukiwanie afrykańskiej przygody z dwoma pustymi miejscami w aucie…
Sytuacja stała się, hmmm, nieco trudna. I gdy już oczyma duszy widziałam nas spędzających wakacje przy lotnisku w Mombasie, w wynajętym samochodzie, oczywiście z zamkniętymi oknami, dla bezpieczeństwa, zaparkowanym przy budce dla palaczy (bo w aucie z zamkniętymi oknami się przecież nie da) :/  , pan zadumał się chwilę i powiedział : Jest coś, czego możemy spróbować. Otóż Kenijczycy niezbyt chętnie jeżdżą do stolicy nocnymi autobusami. Pan jakoś szczególnie nie roztrząsał dlaczego – był miłym panem i pewnie nie chciał rozsiewać plotek. Ja tam jednak wiedziałam swoje (a miało to z pewnością związek z zamykaniem okien w pojazdach). Możemy spróbować podjechać na któryś z przystanków nocnych autobusów i spytać, czy nie ma dwóch wolnych miejsc. Na teraz. Podobno do Nairobi jeżdżą trzy różne firmy, więc mielibyśmy trzy szanse, dokładnie jak w bajce. Wprawdzie opłacony nocleg w Mombasie by przepadł, ale rano bylibyśmy w Nairobi. Nie było się nad czym zastanawiać.
Pan, przez przypadek okazał się taksówkarzem – uwielbiam te „przypadki” jednak tym razem był to „przypadek” wyjątkowo korzystny. Gdyby nie pan…ech, nawet nie chcę myśleć, co byłoby „gdyby nie pan”….Zapakowaliśmy się do auta i rozpoczął się wyścig z czasem. Pierwszy autobus – porażka. Zatłoczony, biletów brak. Kolejny – na pierwszy rzut oka też wyglądał niezbyt dobrze, gdy razem z panem biegliśmy do budki z biletami, z każdego okienka autobusu przypatrywały się nam w milczeniu twarze. Pan jednak się jakby zdenerwował, coś tam pokrzyczał przy ladzie, pomachał rękami i odwrócił się do nas z uśmiechem. Bilet do Nairobi – 1300 KES, w autobusie coś poprzestawiali, kogoś przesadzili i już po chwili siedziałam koło (niestety) dosyć solidnie zbudowanego Kenijczyka, a dla Marcina znalazło się miejsce z tyłu. Autobus ruszył, uradowany pan pomachał nam na pożegnanie (możliwe, że na jego radość trochę wpłynęło 20 USD, na które wycenił swoją pomoc, ale naprawdę – zasłużył na tę zapłatę), a my odetchnęliśmy z ulgą na myśl, że nasze kłopoty się zakończyły. Jednak, jak to zazwyczaj bywa, standardowo się pomyliliśmy….
Autobusy z Mombasy do Nairobi jadą około 9 godzin. Pewna część drogi prowadzi między dwoma parkami narodowymi. Nie jest to trasa zbyt bezpieczna – zwłaszcza nocą. Podobno – oprócz zagrożeń związanych ze zwierzętami – zdarzają się tam napady na pojazdy. Dlatego na trasie kierowcy niezbyt chętnie się zatrzymują. Nieważne, nie zależy mi, jakoś zasnę w tym ścisku i duchocie, byle do przodu, byle w kierunku Nairobi…I gdy już jakoś się wpasowałam w siedzenie, starając się jak najmniej przeszkadzać współpasażerowi, stało się coś strasznego. Poczułam, no dobrze, postaram się Wam to przedstawić jak najdelikatniej, poczułam, że jeśli za chwilę się nie wysikam, to umrę (ale wstyd :/ ) Przez te wszystkie zawirowania po lądowaniu, wszystko działo się tak szybko, że nie zdążyłam skorzystać z toalety, a ciało, dopiero w momencie kiedy poczuło, że stres został zażegnany, dało znać :/ Sytuacja beznadziejna – jakieś pół godziny temu awanturowałam się, że muszę wejść do autobusu, a teraz mam się awanturować, że muszę z niego wyjść? Współpodróżni już i tak popatrywali na nas niechętnie, możliwe, że wpływ na to miał fakt, że (chyba) zabraliśmy komuś miejsce (albo, nie oszukujmy się, nasz wredny wygląd :/ Za oknami – idealna ciemność. A, nie – wydawało mi się, że rozróżniam małe krzaczki, charakterystyczne dla sawanny parku narodowego :/ Wpatrywałam się w okno, jak głupia, próbując siłą woli wywołać jakąś stację benzynową, bar, cokolwiek. Przecież oni muszą coś jeść! W Afryce zawsze były postoje na posiłki. Otóż nie – ci nie jedli. To znaczy jedli, tylko zabrali ze sobą wszystko na podróż. Szeleściły woreczki, chrupały chipsy, słychać było lanie wody…Lanie wody?? O nie!!! :/
Po godzinie gehenny byłam gotowa się poddać. Popatrywałam spod oka na siedzącego obok pana i próbowałam oszacować, czy dużo moczu przesączy się na niego przez miękkie siedzenie (wiem, obrzydliwe, ale to naprawdę był już taki stan :/) I wtedy zaświtało światełko nadziei – siedząca dwa rzędy za mną pani również poruszała się nerwowo, w końcu nie wytrzymała i podeszła do kierowcy. Kierowca się zdenerwował i okrzyczał ją na cały autobus (przypuszczalnie wołał : to ty nie wiesz, że w naszym kraju nawet okna trzeba w nocy mieć zamknięte, a co dopiero zatrzymać się w tym niebezpiecznym miejscu? Albo jakoś tak  Pani się jednak nie zraziła i uparcie stała mu za plecami. Jakieś pół godziny później – ja w tym czasie cały czas wbijałam oczy w plecy pani, próbując dodać jej sił : nie odpuszczaj! Nie odpuszczaj! – autobus zaczął się zatrzymywać. Pani wyskoczyła w ciemność, a ja rzuciłam się w kierunku drzwi. Niestety, współpasażerowie zasłonili wrota do raju własnymi ciałami, nie pozwalając mi wysiąść :/ W końcu jednak, po małej awanturze, zakończonej spojrzeniem kierowcy, mówiącym : OK, ale jak cokolwiek będzie nie tak, to ja odjeżdżam, a ty radź sobie sama, wyskoczyłam z autobusu i ja. Faktycznie, było ciemno. Faktycznie, był to park narodowy. I faktycznie – było to straszne doświadczenie. Pani, która zatrzymała autobus, stała koło mnie cały czas i czekała, aż skończę – tak, żeby żadna z nas nie była sama w tym miejscu. Kierowca trąbił klaksonem, gdzieś za plecami nagle zapaliły się światła stojącego do tej pory w ciemności auta, coś jak sen, koszmar…Pani złapała mnie za rękę i prawie w biegu wskoczyłyśmy do autobusu. Kenio, twarz, którą wtedy mi pokazałaś, nie należy do moich ulubionych…
W Nairobi byliśmy ok. 7.00, a po drodze okazało się, że jednak rzeczywiście każdy autobus ma postój na jedzenie. W nocy zatrzymaliśmy się na niewielkim parkingu i był to chyba umówiony postój dla wszystkich autobusów naraz – z i do Mombasy – o umówionej godzinie. Dla bezpieczeństwa.
Tak wyglądają dumni podróżnicy po przybyciu na miejsce A właściwie po zadaniu sobie pytania : czy my na pewno wiemy, co zrobiliśmy, kupując bilet do tego kraju? :/ A po powrocie otrzymałam od Marcina piękny prezent – składany jednorazowy nocnik podróżny. Bardzo poręczny, mieści się w każdej torebce, polecam Jeszcze nie używałam, ale świadomość, że mam go przy sobie, bardzo podnosi moją pewność siebie
Wcześniej, na booking.com, upatrzyliśmy sobie hotel, który, jak się okazało, miał znakomitą lokalizację – znajdował się blisko przystanku autobusowego i (bonus ) blisko budki dla palaczy. Budki wyglądały nieco gorzej, niż na lotnisku, raczej jak śmietnikowe wiaty, ale grunt, że były. Natomiast sam hotel był dosyć trudny do znalezienia. Weszliśmy do pierwszego przybytku, który choć trochę przypominał nam hotel i, okazało się, że tym razem Kenia pokazała nam swoją bardziej przyjacielską twarz
Pierwsza próba i od razu trafienie Wejście do naszego hotelu - Inks Motel - przyozdobione przed świętami.
Chociaż schody przypominały raczej inny przybytek (nie to, żebym bywała widziałam na filmach
Dwuosobowy pokój - 18 USD. A na piętrze był bar, w którym otrzymaliśmy przyspieszony kurs zachowywania się w Kenii. Otóż palenie na ulicy jest zabronione. Natomiast w barach, restauracjach, wszelakich wnętrzach - jak najbardziej mile widziane Do tego stopnia, że pan prowadzący nas do pokoju oznajmił, że możemy sobie palić w łóżku, ile chcemy
To akurat nie był najlepszy pomysł Mogłabym zaczadzić Marcina Ale generalnie byliśmy bardzo zadowoleni - wszystkie formalności załatwiliśmy przed 9.00, mamy cały dzień, żeby pozwiedzać Nairobi. Za dnia, właśnie - bo postanowiliśmy, że od tej pory będziemy podejmować tylko bezpieczne aktywności. Tych niebezpiecznych mamy na razie przesyt. Doskonały plan - pomyślałam. Padliśmy na łóżko i zasnęliśmy :/
CDN. |
