Każdy, kto ma ochotę na trochę egzotyki ale jeszcze nie miał okazji samodzielnie
gdzieś dalej się wyprawić - może zacząć praktykę turystyczną od Peru.
Jeżeli tylko nie zaczniemy od zbyt wygórowanych ambicji typu "Amazonka wpław",
"Samotnie przez dżunglę" itp. to kraj ten jest wyjątkowo łatwy w obsłudze.
Trasa Lima-Cuzco-Puno-Arequipa-Lima, powszechnie tu używana przez amatorów,
nazywana jest żartobliwie "Gringo trail" a ponieważ stanowi zamkniętą pętlę (a są otwarte pętle??)
można ją odbyć albo w jedną albo w drugą stronę - czyli "Odwrócony gringo trail".
Dzięki takiej standaryzacji wszystko jest łatwe i nawet jeżeli nasza nauka języków obcych
poszła w las - miejscowi będą wiedzieli co nam trzeba.
No bo czego może chcieć gringo na dworcu autobusowym w Arequipie?!
Albo jedzie do Limy albo podróżuje na wspak - a zatem do Puno.
A skoro mowa o komunikacji - to jest tu świetnie rozwinięta.
Jeżeli się nam śpieszy, pomiędzy miastami podróżujemy drogą lotniczą -
nie są to żadne awionetki tylko duże Boeingi i Airbusy.
Jeżeli mamy czas albo chcemy, żeby było taniej - wybieramy autobus.
Naszym znajomym, których namawialiśmy na wspólny wyjazd, najwidoczniej zapadła
w pamięć początkowa scena ze "Szmaragd, miłość i krokodyl".
W związku z tym - nie pojechali.
Przerażała ich wizja podróży w rozlatującym się gracie, na dachu ze stertą klatek na kury,
stadkiem kóz obok siedzenia i okresowymi przerwami w podróży, w związku z systematycznie
przeprowadzanymi napadami rabunkowymi.
W rzeczywistości - za kilkanaście dolarów podróżujemy luksusowym autokarem w warunkach,
których u nas nie oferuje jeszcze żaden przewoźnik.
W sumie wcale się naszym znajomym nie dziwię.
Zanim do Peru nie pojechałem i z Peru nie wróciłem - moja wizja tego kraju też była cokolwiek
inna niż teraz...
===================
Odkąd pamiętam, małżonka zawsze chciała zobaczyć Peru.
Nie wiem dlaczego akurat Peru a nie Brazylię, Mongolię albo Czad.
Fakt - w domu dawno już pojawiły się dziwaczne nazwy i terminy - Atahualpa, Manko Inka, ceviche, cuy itd. itp.
A żona z blaskiem w oczach starała się przybliżać mi ich znaczenie.
Mnie natomiast kraj ten wydawał się wyjątkowo ponury, niebezpieczny i nieciekawy.
W związku z tym dokładałem wszelkich starań, aby wizyta w nim nie była konieczna.
Metoda była taka: kiedy już, już trzeba było zacząć myśleć o wakacjach, należało wykazać się inicjatywą
i samemu zaproponować jakiś, możliwie atrakcyjny pomysł na wyjazd, w miarę możliwości do miejsca jak najbardziej
od Peru oddalonego.
Z roku na rok sposób ten wymagał jednak coraz to większych wyrzeczeń i w końcu - poddałem się.
U wyjątkowo podejrzanego przewoźnika, bo nigdy wcześniej o nim nie słyszałem, w lutym kupiłem dwa bilety do Limy.
Ponieważ do końca kwietnia, kiedy mieliśmy wylecieć było sporo czasu, zawsze była trochę nadzieja, że w międzyczasie
coś wypadnie (może na przykład jakiś strajk pilotów?) i będzie można spokojnie zostać w domu.
Po zrobieniu jeszcze kilkunastu innych rezerwacji na samoloty, autobusy, hotele i bilety wstępu sprawiłem ubezpieczenie zdrowotne.
Gwarantowało ono nie tylko zwrot kosztów leczenia ale także kosztów transportu zwłok do kraju.
Niestety, gdy nadszedł termin wyjazdu, tylko Lufthansa strajkowała.
Tymczasem Lot, który miał nas dostarczyć do Barcelony i Air Europa, zapewniająca skok przez ocean miały się bardzo dobrze.
Obie firmy zadziałały jak szwajcarski zegarek i o 5.34 rano, czyli dokładnie tak jak w rozkładzie, znaleźliśmy się w Limie.
Wbrew moim rozmaitym czarnym wizjom lotnisko im. Hugo Chaveza w Limie nie było ani trochę podobne do pola kukurydzy.
Specjalnie nie różniło się od tego w Barcelonie czy Madrycie.
Teza - że najlepszym dla turysty sposobem poruszania się po peruwiańskich miastach jest taksówka, nie jest pozbawiona sensu.
Tak przynajmniej mi się teraz wydaje.
Co by nie było, po przylocie nie było innej alternatywy.
Co najwyżej można było wybierać pomiędzy taxi stojącym zaraz za drzwiami terminala a taksówką do której trzeba było taszczyć się z walizkami
jakieś 300m dalej, za bramę lotniska.
Usługa transportowa polegająca na zawiezieniu do centrum kosztowała tu i tam niby tyle samo tj. dwadzieścia, ale w pierwszym przypadku:
dolarów amerykańskich, w drugim natomiast: nowych soli peruwiańskich.
Sole to bardzo dobra jednostka monetarna, bo łatwo się je przelicza, 1 sola = 1 złoty, mniej więcej.
Nie zdążyliśmy jeszcze nabrać śmiałości, żeby tak zaraz samemu za płot się wyprawiać, więc wybraliśmy wariant droższy.
Taksometrów nie ma, cenę trzeba uzgodnić wsiadając.
Na dobrą sprawę to tutaj chyba wszystkie samochody osobowe to taksówki.
Jeżeli chcemy gdzieś pojechać, to wcale nie trzeba się zrażać tym, że na przejeżdżającym aucie nie ma żadnego oznaczenia,
wystarczy pomachać i na pewno okaże się ono taksówką, chociaż wcale na to nie wygląda.
Wszystkie hotele zarezerwowaliśmy sobie wcześniej, przez booking.com.
Czy to w Limie czy w innych miastach, miały być one w centrum, w miarę blisko atrakcji historycznych, tak żeby można zwiedzać
per pedes.
W Peru bardzo łatwo ustala się, który hotel ma dobre położenie a który nie.
Główny plac w mieście, jakie by ono nie było, nazywa się: Plaza de Armas.
Zatem jeżeli nocleg jest przy Plaza de Armas albo w przylegającej ulicy - to dobrze, jeżeli nie - to raczej źle.
W Limie są dwa duże historyczne place: de Armas oczywiście i San Martin (San Martin - taki ich Piłsudski).
Łączy je ze sobą Jiron de la Union - i tam, do hostelu "Inca Path" (te okna z flagami na zdjęciu) po 45min. jazdy taksówką
dotarliśmy.
Jiron de la Union to deptak.
W nocy ruch tu niesamowity, sklepy, restauracje otwarte do późna.
Co kawałek grajkowie, śpiewacy, sztukmistrze albo jeszcze inni artyści.
Taki codzienny festyn.
Nam to bardzo odpowiadało, ale jeżeli ktoś lubi ciszę za oknem hotelu, to tutaj się raczej nie wyśpi.
Zaraz za oknem mieliśmy kościół Lamerced - na jego elewacji pojawiła się znajoma twarz:
I dalej, w stronę Plaza de Armas:
).Świetny, lekki styl pisania, ładne zdjęcia. Dziękuję 
taka akcja "na drugim końcu świata" to naprawdę fenomen ! 
