Pantanal – czyli przeklęte miejsce gdzie wszystko szło nie tak
albo (optymistycznie) witaj Przygodo!
Pantanal – największe bagno na świecie. Nie brzmi imponująco? A powinno. Te mokradło zajmujące teren 200 000 kilometrów kwadratowych (2/3 powierzchni Polski), cechuje się imponującą bioróżnorodnością, zamieszkałe jest przez ponad 1000 gatunków ptaków i 3500 gatunków roślin. Choć w porze deszczowej przykryte w 80% przez wodę i znacznie mniejsze od lasów równikowych Amazonii (i nie tak bogate w faunę i florę), dla turysty chcącego zobaczyć dziką przyrodę jest miejscem numer jeden w Brazylii – otwarte tereny rozlewisk umożliwiają łatwiejszą obserwację egzotycznych gatunków niż w gęstym poszyciu lasów deszczowych. Gdzie więc tkwi haczyk?
Haczyk jest jeden, ale duży. Pieniądze. Że będzie drogo wiedzieliśmy od chwili natrafienia na pierwsze artykuły w internecie. Po pogłębieniu badań byliśmy w szoku – jak to najtańsza wycieczka dla 2 osób na 2 dni (przy czym jeden zajmuje sam dojazd w głąb mokradeł) kosztuje 1200zł?? Mimo że szukaliśmy usilnie, wysłaliśmy maile do kilkunastu różnych osób, cały czas dostawaliśmy podobne odpowiedzi – których cena wahała się od 300zł/os/dzień do 1800zł/os/dzień oO Trudno, bilety lotnicze do Cuiaby były już kupione, wybadamy sprawę na miejscu, na pewno nie może być aż tak tragicznie drogo.. prawda? (warto też zaznaczyć że w przewodnikach z 2005 podane ceny wycieczek są ok 10-15 razy niższe – aż strach pomyśleć co będzie za kolejne 10 lat..)
Tymczasem o tym że wszystko pójdzie nie tak dowiedzieliśmy się już z chwilą wyjścia z lotniska
Wylądowaliśmy późno, przed północą, ale autobusy miejskie powinny jeszcze jeździć. Nasz przystanek miał być zlokalizowany pod hotelem Las Velas. Tyle że brakowało ulic oO Jak okiem sięgnąć, kilometrami ciągnął się jeden wielki plac budowy, brakowało choć najmniejszego skrawka asfaltu. Jak można się domyślić przystanków również. Ktoś machnął nam że autobusy odjeżdżają "o tam" jednak "o tam" nie było bliżej zdefiniowane, dokąd ten autobus odjeżdża również nie. Po 10min spaceru nadal było ciemno (pomagaliśmy sobie czołówkami), nadal nie było drogi i nadal nie było przystanku/autobusu. Po 15min wydaliśmy głośny okrzyk zachwytu, nadjeżdżał autobus, i super, nawet się zatrzymuje. Niestety na "Cuiaba, center?" kierowca pomachał kilka razy głową, wywinął ręką bliżej niesprecyzowany gest który mógł albo nie mógł wskazywać miejsce odjazdów autobusów do centrum, po czym sobie pojechał. Mija 20min, 30min – zatrzymujemy się w miejscu, drogi nadal brak, nie ma co iść dalej. Chyba pozostanie nam wziąć taksówkę, co w nocy w tym arcydrogim mieście nie wróży nic dobrego. Na szczęście nasz portfel z kłopotów wywabiło auto które zatrzymało się tuż obok, i kierowca który zaprosił nas do środka. Pojedynczy młody mężczyzna, nie wygląda za groźnie, co tam, wsiadamy. Nawet gdy pokazaliśmy mu adres wydawał się wiedzieć gdzie to jest, choć był trochę rozkojarzony. Pojechaliśmy. Odpalił techniawę i wcisnął gaz do dechy. Jako że dróg nadal nie było co chwila hamował i przyśpieszał. Zaczęliśmy też odnosić wrażenie że chyba jest pod wpływem czegoś, koncentracją nie wykazywał się za dużą. Droga zaczęła się pojawiać, ale co chwile znów znikała, wszędzie objazdy, roboty drogowe. Jedziemy dziesiątą minutę, miasta nadal nie ma, tylko jakieś małe zabite dechami rudery, pojawiają się pierwsze obawy "o boże, zaraz nas wywiezie Bóg wie gdzie". Na szczęście po 15min mówi że jesteśmy na miejscu. I tu zaczęły się prawdziwe schody. Ulica na której mieszkaliśmy, Isaac Povoas, jest jedną z głównych ulic w mieście, i ciągnie się dobry kawałek. Gdy zobaczyliśmy że jesteśmy przy numerze 800, a nasz hostel znajduje się pod numerem 655, powiedzieliśmy kierowcy by pojechał kawałek dalej prosto. A on tak się rozpędził, że zanim się zatrzymał był już przy numerze 50.. Konceptu numeracji budynków nie pojmował, nie byliśmy w stanie mu przetłumaczyć w żaden sposób czego ma szukać. Z samochodu nie chciał nas wypuścić, bo z przejęciem wołał że nas zawiezie do celu. Aleja Isaaca jest jednokierunkowa, więc robiliśmy wiele kółek korzystając z bocznych uliczek, jednak za każdym razem mijaliśmy domy tak szybko że nie byliśmy w stanie dostrzec numerów. I lądowaliśmy w punkcie wyjścia. Wreszcie po 15min kierowcy też znudziła się chyba ta zabawa, zmienił techniawkę a spokojniejszy trance, i powiedział że zajedzie na stację benzynową zapytać się gdzie jest nasz hostel. Gdy z samochodu wysiadł, zobaczył że na stacji leci mecz, zagapił się w telewizor.. i o nas zapomniał 
zdecydowanie był pod wpływem czegoś My wykorzystaliśmy ten moment by krzyknąć dziękuję i zmyć się po angielsku. Zanim jednak uszliśmy 200m, podjechał kolejny samochód, z którego wysiadła parka, i w całkiem niezłym angielskim powiedziała nam że na tej ulicy mordują, żebyśmy nie chodzili na piechotę, że oni nas podwiozą i tak, wiedzą gdzie jest nasz hostel. Był niecałe 200m dalej. Okazało się że mijaliśmy go wielokrotnie, nie będąc w stanie w pędzie zauważyć właściwego numeru. Podziękowaliśmy za 200m podwózkę która uchroniła nas przed niechybną śmiercią;) i zmęczeni padliśmy w naszym pokoju.Na pobliskie atrakcje mieliśmy 3 dni. Pierwszy postanowiliśmy wykorzystać na rekonesans cenowy i odwiedzenie pobliskiego parku narodowego Chapada dos Guimarães (piękne czerwone góry z wodospadami – w sam raz na dobry treking), by dopiero dobrze przygotowani następnego dnia wyruszyć do Pantanalu. Klapa za klapą. W całym mieście nie widzieliśmy ani jednego biura organizującego wycieczki (szukaliśmy w standardowych miejscach – dworce lokalne, dworce długodystansowe, centrum, postoje taksówek – nic, zero, nawet brak ogłoszeń – tylko w hostelach byli chętni do pośredniczenia, za te same chore sumy). Postanowiliśmy nie marnować więcej czasu i pojechać do parku narodowego. Autobus odjechał pół minuty temu, zapraszam za 2h. No chyba jakieś żarty. Idziemy na drogę łapać stopa. I łapiemy.. autobus, który rzekomo odjechał przed chwilą. Uff, chociaż tyle. Co prawda autobus podrożał, już nie kosztuje 8R$ tylko 13R$, bez niespodzianki. Zaczynają się góry.
Z kierowcą nawet udało się nam dogadać, powiedział (rękoma) że wysadzi nas po drodze, przy głównej atrakcji parku narodowego, wodospadach Veu de Noiva, co okazuje się miejscem pośród niczego, jednak tabliczka informuje nas że jesteśmy na miejscu. Za chwilę widzimy parking i rozpoczyna się nasz ścieżka. Rozpoczyna się od pięknego widoku najwyższego (86m wysokości) z lokalnych wodospadów
i od razu kończy – strzałka kieruje nas z powrotem na parking. Jest jeszcze jedna droga, ale tam stoi strażnik i nas zawraca mówiąc że zamknięte. Ok, coś poszło zdecydowanie nie tak. To miał być 6km treking, a nie 200m, i zobaczyć mieliśmy 7 wodospadów, a nie jeden, i to z daleka. Wypytujemy się pracowników parku, nikt nie mówi jednak po angielsku. Podchodzi przewodnik i mówi po angielsku że treking w celu zobaczenia pozostałych wodospadów można odbyć tylko z przewodnikiem. Dobra, dobra, nie z nami te numery. Idziemy do biura władz parku. Tam wreszcie ktoś mówiący po angielsku. Niestety potwierdza informacje od przewodnika oO Informuje nas że ze względu na zły stan techniczny ścieżek od roku możliwe są wizyty tylko z przewodnikiem, ale nie mamy co tu robić bo przewodnika trzeba zamawiać min 3 dni wcześniej, i kosztuje 200R$ (na grupę). Ok.. to może Cidade de Pedra – kamienne miasto (druga największa atrakcja parku) jest możliwe do zobaczenia bez przewodnika? Nie, nie jest (choć potem dodał że czasem w weekendy w określonych godzinach są free wycieczki). No fajnie, fajnie, to co możemy zobaczyć tu i teraz, skoro przyjechaliśmy już, a nie mamy przewodnika? W zasadzie to nic, obok kawałek dalej jest farma na której jest też wodospad, jak zapłacimy właścicielowi to możemy się tam pokąpać...
O nie, nie z nami takie numery. Nie damy zarobić złodziejom, i nie damy się tak zbywać. Już kombinowaliśmy jak tu ominąć strażnika (bo najprawdopodobniej za nim zaczynała się nasza 6km droga), gdy przypomnieliśmy sobie że niedaleko od punktu widokowego była tabliczka "Ryzyko śmierci" i zagrodzona ścieżynka w bok której nikt nie pilnował. No to lecimy. To był dobry wybór. Ścieżka po chwili zaczęła schodzić na dół i zagłębiać się w gęsty tropikalny las. Hmm, ścieżka to dużo powiedziane, gdyż widać że nikt nie chodził nią od dawna. Przez większość czasu wyglądała o tak
jednak po odgarnięciu roślin na ziemi wciąż widoczny był lekko wydeptany szlak. Poza kilkoma momentami gdy trasa wiodła przez kamienie (przez co nie było widać gdzie iść dalej) tropienie właściwej drogi nie było bardzo trudne. W zamian zobaczyliśmy piękne motyle
śliczne kwiaty dzikiego imbiru
i gniazda dzikich os
Po jakimś czasie cel naszej wędrówki stał się jasny – zmierzaliśmy do podnóży wodospadu który widzieliśmy wcześniej z góry. Najwidoczniej zabrakło chęci (choć pewnie mówili że pieniędzy) na utrzymanie trasy, i dawna atrakcja popadła w zapomnienie (bo raczej nie z powodu ryzyka śmierci
). A szkoda – bo z dołu wodospad jest dużo ładniejszy niż z góry 
Chwilę odsapnęliśmy i można był wracać. Po godzinie ponownego przedzierania się przez chaszcze (oj przydała by się maczeta), wróciliśmy do punktu wyjścia. Nie był to treking naszych marzeń, ale przynajmniej oszukaliśmy system, i nie daliśmy się wykorzystać Brazylijczykom
Mieliśmy jeszcze trochę czasu, postanowiliśmy zaliczyć jeszcze jakiś punkt widokowy – wybór padł na Mirante Da Geodesia. Na stopa udało złapać nam się czwórkę młodych osób, którzy choć nie mieli miejsca w samochodzie z chęcią nas wzięli ze sobą. Na dodatek jeden z chłopaków mówił po angielsku. Okazało się że też jadą zobaczyć punkt widokowy, jednak ten który wybraliśmy jest zamknięty, pojedziemy więc do innego. Po chwili rozmowy dowiedzieliśmy się że wszystko w Chapada dos Guimarães jest albo zamknięte, albo rozsypujące się, że władze parku zamiast się wziąć do roboty wymyślają kolejne utrudnienia, i że lokalni mieszkańcy są zrozpaczeni bo znacznie spadły im przychody z turystów, mało kto decyduje się na odwiedzenie tego podupadłego skrawka przyrody. Hmm, przy takich cenach i tej ilości atrakcji nie dziwię się wcale, sam gdybym wiedział nie zdecydował bym się na to. No ale skoro już tu przyjechaliśmy to rozkoszujemy się ładnymi widokami
i cieszymy rozmową z nowo poznanymi znajomymi
Od nich też dostajemy namiar na najtańszego z lokalnych przewodników organizującego wycieczki do Pantanalu (185R$, czyli 260zł/os/dzień – niestety gdzieś mi kontakt zaginął, jak odnajdę to napiszę na forum). Dla nas to jednak nadal strasznie drogo. Żegnamy się i łapiemy stopa z powrotem do Cuiaby. Stopa który podwozi nas pod sam hostel, kierowca bowiem twierdzi (tak, tak, zgadliście) że wieczorem jest niebezpiecznie i zawiezie nas pod same drzwi.
Już w hostelu, gdy idziemy pod prysznic z przerażeniem odkrywamy że mamy całe nogi pokryte miniaturowymi pajęczakami które wgryzły się w naszą skórę oO Są ich dziesiątki. Najbardziej przypominały one miniaturowe kleszcze, jednak nie przekraczały 0,5mm średnicy. Po początkowej panice zabieramy się za to co pierwotne plemiona opanowały najlepiej czyli metodyczne iskanie. Nie wiemy jak to się skończy, ale co w tym momencie już poradzimy, nic. Uspokajamy się. Następnym razem nie będziemy po prostu w krótkich spodenkach przedzierać się przez dżunglę (ps – do dnia dzisiejszego nie zachorowaliśmy, prawdopodobnie nie były to więc żadne groźne pasożyty). Skupiamy się na bardziej przyziemnych sprawach. Robimy szybki przegląd finansów, kilka kalkulacji i decydujemy się w końcu na modyfikację naszych planów i nieco odważniejszy wariant odwiedzenia Pantanalu.
CDN
Gdy kierowca zatrzymał się przy błotnistej rozkopanej drodze i stwierdził że jesteśmy na miejscu, i gdzie chcemy dalej jechać, byliśmy nieco zdziwieni. Ale ok – tłumaczymy (na migi) – Rio Salobra, snorklowanie (pokazujemy maski które wzięliśmy ze sobą), pływanie itd. Nic to nie daje. W końcu zawozi nas do agencji gdzie przy pomocy translatora toczymy wojnę 
oO O, coś jedzie. Pickup, ranczer wiozący na swoje ranczo lodówkę, ekstra, wskakujemy na lodówkę. Przez 30km jesteśmy na przemian bryzgani błotem i targani pyłem z drogi. W końcu docieramy do jakiegoś pojedynczego budynku pośród niczego – sklepiku. Zbierają się tam ranczerzy by czegoś się napić, bo w sklepiku poza tym nic nie ma. Kierowca nas zostawia z kolegami i sam jedzie – jego ranczo jest tuż obok. Koledzy są bardzo sympatyczni i jeszcze bardziej zaciekawieni – wypytują nas o wszystko – skąd tu się wzięliśmy, skąd jesteśmy, gdzie byliśmy itd. Wszystko po portugalsku, czasem jakieś angielskie słowo zostanie dorzucone. Jeden z nich okazuje się historykiem amatorem – gdy słyszy że jesteśmy z Polski woła "Hitler, Blitzkrieg" i na kartce zaczyna wypisywać daty i rysować przebieg aneksji Polski 
W Nobres nie mamy wyboru tylko musimy dogadać się z kimś w sprawie zorganizowanej wycieczki, bo nie mamy pojęcia co robić dalej. Negocjacje są długie i wyczerpujące, w końcu sięgam po ostateczny argument czyli prawie pusty portfel (pieniądze mam ukryte w innym miejscu) – ok, cała zawartość portfela za wycieczkę na snorkle nad Salobrę, podziwianie papug nad Lagoa das Araras i transport do Cuiaby bo właściciel pousady i tak tam jedzie. I całe szczęście że w końcu wzięliśmy przewodnika. Na własną rękę nie ma mowy byśmy trafili w te miejsca, tak są ukryte. I wejście na nie prowadzi przez tereny prywatne, więc i tak trzeba by komuś zapłacić. Wydaje mi się że pomost z którego rozpoczynaliśmy nasze snorkle znajdował się o tu -14.587062,-55.962714. Choć upieraliśmy się że nie potrzebujemy żadnego sprzętu dostaliśmy buty do pływania i kapoki. Zostajemy zaprowadzeni na drewniany pomost pośrodku dżungli, poinstruowani że nie możemy dotykać dna, i że mamy do przepłynięcia ok 2km, ale niech nam się nie śpieszy. I zanurzamy się w bajkowym świecie.
