dziś niestety trochę krócej, mniej czasu na pisanie było, mam nadzieję że jutro nadrobię zaległości
Magiczne Rio
W końcu nadszedł czas na nasz sprawdzian. Rio de Janeiro. Nasz host w Rio postanowił zafundować nam na nowo dawkę emocji. Dzień przed przyjazdem wysłał nam wiadomość z pytaniem jak i o której przyjeżdżamy. Odpisałem, że około 19, weźmiemy bus numer 110 i czy dobrze sprawdziłem, że podjeżdża pod jego blok. "Don't use bus, take taxi, it's dangerous" – nie takiej odpowiedzi oczekiwałem
Powrócił stres i niepewność. Gdy po 3h jazdy kolejnym super wygodnym autobusem dojechaliśmy na dworzec, cały byłem spięty. Poszliśmy poszukać taxówki. Szybki rzut oka na ceny na dworcu – 40 riali za 7km.. hmm podziękujemy Może następnym razem, jak będziemy już milionerami. Trzeba więc coś złapać z ulicy. Ledwo wyszliśmy tam, gdy zaczepia nas jakiś facet. Oho, zaczyna się. Zaczepił nas by zapytać się (po angielsku) gdzie chcemy jechać. Po czym.. zaczął pomagać łapać nam taxówkę (o tej godzinie nie jest to wcale proste), powiedział ile powinna kosztować i żeby nie płacić więcej niż 12 R$. Sam też czekał na taryfę, jednak gdy dopiero po 5 minutach złapaliśmy transport, wsadził nas do środka, powiedział że on pojedzie następną i dokładnie wytłumaczył niemówiącemu po angielsku kierowcy gdzie chcemy jechać. Takiej to niebezpiecznej przygody można doświadczyć w nocy w Rio:PSam nasz nocleg był.. hmm, jak by to ująć, daleki od luksusów. Niestety gospodarz nie napisał (i nie było tego widać na zdjęciu) że oferuje nocleg na kanapie w salonie, salonie przez który trzeba przejść by dostać się gdziekolwiek w domu. Za namiastkę prywatności musiało służyć rozstawiane przepierzenie.. Za to host okazał się przesympatycznym człowiekiem, przywitał nas kolacją i zimnymi napojami, pokazał skąd odjeżdża nasz jutrzejszy autobus, a przez cały pobyt udzielał wskazówek co zobaczyć i jak tam można dojechać. Poza tym umówiliśmy się z nim na wieczorne wyjście w piątek na imprezę w dzielnicy samby, Lapa
Czas w Rio chcieliśmy wykorzystać jak najintensywniej, gdyż nie mieliśmy go wiele, zaledwie 1,5 dnia. Spowodowane to było wykupionymi przez nas lotami i planem by zwiedzając Brazylię wyjść poza utarte szlaki (jeśli ktoś odwiedza Brazylię to odwiedza Rio i Foz – a tymczasem w tym piątym największym kraju na świecie jest tyle innych ciekawych miejsc). Poszliśmy więc wcześnie spać, by nazajutrz rozpocząć zwiedzanie z samego rana.A zaczęło się ono zanim jeszcze wyszliśmy z mieszkania. Za oknem bloku w którym mieszkaliśmy rozpościerał się taki oto widok
Favela w Santa Teresa. Nie jedna z tych wielkich i niesławnych, ale jej widok uzmysłowił nam gdzie mieszkamy. Z okna widać było też Chrystusa Odkupiciela, ale nie posiadając teleobiektywu nie robiłem zdjęcia, postanowiłem poczekać chwilę dłużej. Był to bowiem nasz pierwszy cel w Rio. Niestety jako że posąg Chrystusa jest jedną z największych atrakcji turystycznych, wstęp na niego jest też odpowiednio drogi. Na górę Corcovado na której się mieści można wjechać na trzy sposoby: kolejką za cenę 52 R$, vanem za 42R$, lub taxsówką (za? na pewno dużo
) do Paineiras, a potem vanem za 22R$ (podane ceny są na low season – podczas high season za dwie pierwsze opcje wzrastają z tego co pamiętam o ok 8-10R$). Ale jest też i czwarta opcja, o której niewiele osób wie. Można wspiąć się na górę z parku Ladge. Ścieżka zaczyna się w urokliwym parku położonym u podnóża Corcovado, a prowadzi przez dziki park narodowy Tijuca Forest. I to właśnie jest w Rio piękne – w jednym mieście mamy malownicze góry, dzikie dżungle i przepiękne plaże. Zacznijmy więc od gór i dżungli.Na miejsce dojechaliśmy miejskim autobusem – i jest to mordęga. Jeśli Rio ma jakieś wady jest to komunikacja. Ogromne korki, niezrozumiałe próby zmiany 3 pasów ruchu by po chwili wrócić na ten sam, no i autobusy które jeżdżą jakby ich kierowcy uczyli używać się sprzęgła. Nie zabraknie natomiast miłych osób które chętnie podpowiedzą Ci na migi na którym powinieneś wysiąść przystanku. Z ulgą powitaliśmy parkowe zacisza.
Ścieżkę prowadzącą na Corcovado łatwo znaleźć, wystarczy pójść na wprost i w prawo, by po chwili pojawiły się kierunkowskazy. Przed początkiem szlaku jest tablica z mapką
oraz budka strażnicza gdzie podaje się swoje dane w razie wypadku (szlak jest uznawany przez Brazylijczyków za niebezpieczny). Sama ścieżka jest dobrze widoczna i oznakowana żółtymi strzałkami.
Gdy docieramy do kanałku możemy pójść w lewo wzdłuż ścieżki, bądź na skróty wzdłuż kanałku na wprost, którą to opcję polecam (na mapce – strumyk między dwoma krzyżykami). Jak wspomniałem, z niezrozumiałych dla mnie przyczyn trasa uznawana jest przez lokalsów za śmiertelnie niebezpieczną.
Chyba jedynym niebezpieczeństwem jest to, że jakby stała się popularna to mniej pieniędzy trafiałoby do Brazylijczyków
Ja osobiście określił bym ją jako łatwą, wymagającą jako takiej kondycji. Idziemy w końcu przez tropikalny las atlantycki, a do pokonania mamy 700m różnicy poziomów co równa się temu, że już po kilku chwilach cali jesteśmy mokrzy i zziajani. Możemy w zamian obserwować dzikich mieszkańców Brazylii.
Gdy dojdziemy do krótkiego fragmentu trasy ubezpieczonego łańcuchami, możemy odetchnąć z ulgą. Koniec już bliżej niż dalej, czeka nas jeszcze tylko ostatnie ostre podejście pod górę. Nim się obejrzymy wyjdziemy na asfaltową drogę (czas przejścia z postojami - 1,5h). I tu przykra niespodzianka – musimy pójść nią w lewo, na dół, do Paineiras, gdzie należy zakupić bilet na vana, który podwiezie nas pod samego Chrystusa. I po co było się tyle wspinać
? Ano niestety pod samym posągiem nie można kupić biletów wstępu, ani też wymienić voucheru zakupionego online na bilet. Daleko nie trzeba na szczęście iść i już po chwili możemy cieszyć się takim widokiem 
Sam posąg okazał się dużo mniejszy niż sobie wyobrażałem
za to widoki były tak wyśmienite jak być powinny
Jedyną przeszkadzającą nam rzeczą były dzikie tłumy turystów
no i każda osoba musiała mieć fotkę/selfie z Chrystusem
Po obejrzeniu wszystkiego czas było ruszać dalej. Kierunek – plaże!
CDN
(które zresztą choć są równie skąpo ubrane jak myśleliśmy że będą, to niestety mogły by zrzucić parę kilo) Ale czemu się dziwić jak mają takie oto street workowe pakernie? 
