Długo zabierałem się za stworzenie tego postu, szczerze mówiąc myślałem, że już nigdy go nie napiszę, ale jak to mówią, co się odwlecze…W skrócie: w lipcu tego roku wybrałem się w 12-dniową podróż autostopem po Norwegii.
Trasa zaczynała się na lotnisku Oslo Gardermoen, a kończyła też na lotnisku, tyle że Sandefjord/Torp. Jak wyglądała cała moja podróż, możecie zobaczyć tutaj:
Oslo - Hønefoss - Gol - Fagernes - Bergen - Stavanger - Kristiansand - Sandefjord
Moje plany były jeszcze bardziej ambitne - początkowo chciałem pojechać z Oslo do Trondheim i stamtąd udać się na południe wzdłuż wybrzeża. Tuż przed wylotem do Norwegii zmieniłem zdanie i myślę, że była to dobra decyzja.I tak jestem z siebie dumny, bo była to tak naprawdę pierwszy raz, gdy miałem coś do czynienia z autostopem.No dobra, drugi, ten pierwszy raz to podróż z Poznania do Kostrzyna nad Odrą.Co prawda trochę minęło już od tej wycieczki, ale mam nadzieję, że niczego nie poplączę.Będę wrzucał po jednym poście dotyczącym każdego dnia.Mam nadzieję, że zawarte tutaj informacje się komuś przydadzą.
Dzień 1. Wtorek, 7 lipca.
Tuż przed lądowaniem w Oslo
O godzinie 12:45 wylądowałem na lotnisku w Gardermoen. Dlaczego tam, a nie na tańszym Rygge lub Torpie? Przyleciałem z Dublina, gdzie wcześniej spędziłem kilka dni, na dodatek główne lotnisko w Oslo pasowało mi bardziej ze względu na datę lotu oraz położenie – leży ono na północ od miasta, więc podczas podróży autostopem właśnie na północ, nie musiałem martwić się o pokonywanie norweskiej stolicy. Leciałem Norwegianem, taryfa Low Fare+, która zdecydowanie bardziej opłaca się finansowo, jeśli zamierzacie brać ze sobą bagaż rejestrowany. Cały lot kosztował dokładnie 347 zł, co dla latających do „Oslo” za 40 może wydawać się szokiem, ale ostatecznie, biorąc pod uwagę, że miałem ze sobą duży bagaż, chyba nie było tak źle. Samo lotnisko jest bardzo ładne (widać, że wpakowane w nie sporo pieniędzy) i rozplanowane tak, że naprawdę trudno się zgubić. Oczywiście nie zamierzałem go podziwiać, bo tego dnia było przede mną jeszcze niemal 200 km do pokonania. W informacji zaopatrzyłem się w mapę samochodową (swoją zostawiłem w hostelu w Dublinie) i mały prowiant (zdjęcie poniżej, koszt w przeliczeniu na złotówki to jakieś 60 zł). Jeśli tylko macie możliwość, bierzcie jak najwięcej jedzenia z domu, ceny w Norwegii potrafią przerazić (tym bardziej na lotnisku), nawet jeśli sto razy słyszeliście, że w Norwegii jest drogo. Zapewniam, jest drożej.
Oczywiście nie było sensu próbować łapać samochodu zaraz przy lotnisku. Przeszedłem kilka kilometrów, aby ustawić się na drodze E16 prowadzącej do Honefoss, skąd dalej do mojego celu – Gol – wiodła droga nr 7. Ustawienie się na trasie zajęło mi nieco ponad godzinę, złapanie pierwszego samochodu – kilka minut. Idąc drogą E16 (poboczem i chodnikiem), zatrzymałem się po czwartym rondzie od lotniska i stamtąd łapałem pierwsze auto. Nie pytałem od razu od drogę do Gol, tylko o oddalony o 60 kilometrów Hønefoss. Były zdecydowanie większe szanse, że ktoś udawał się w tamtym kierunku. Jeśli, jak w przypadku jednego kierowcy, okazało się, że jechał dalej, tym lepiej.
Kilka kilometrów, które pokonałem pieszo. Oczywiście można próbować złapać stopa już wcześniej.
Droga do Gol, zajęła mi w sumie jakieś 4 godziny, czyli wszystko poszło mniej więcej zgodnie z planem. Pewnie byłoby jeszcze szybciej, gdybym w pewnym momencie się lekko nie pogubił i nie ustawił na złej drodze – o mały włos, a pojechałbym w zupełnie innym kierunku. Do dziś nie wiem, jak to zrobiłem. Aby dotrzeć na miejsce, potrzebowałem 5 samochodów, sami oceńcie, czy to dużo, czy mało, jak na 180 kilometrów. Ja obrałem prostą zasadę – wsiadam, nawet jeśli ktoś mówi, że jedzie w tym samym kierunku tylko przez kilka kilometrów. Zawsze to w końcu kilka kilometrów do przodu, nie ma sensu stać w miejscu z nadzieją, że może za chwilę pojawi się ktoś, z kim będę mógł przejechać całą albo chociaż większość trasy. Jechałem nie tylko z Norwegami, trafił się też Litwin mieszkający od kilku lat z rodziną na obrzeżach Oslo czy Hiszpan, który niebawem wybierał się na daleką północ, do Tromso, aby tam zacząć studia. Niestety, zanim na dobre zaczęliśmy rozmawiać, musiałem już wysiadać, dlatego nie dowiedziałem się o nich i ich życiu w Norwegii tyle, ile bym chciał. Bardzo zaskoczyli mnie za to Norwegowie, którzy zgodnie stwierdzili, że nie zwracają już większej uwagi na otaczający ich krajobraz – już dawno temu zdążyli się do niego przyzwyczaić i jest on dla nich czymś zupełnie naturalnym. Muszę przyznać, że Norwegia od początku była taka, jak to sobie wyobrażałem – przepiękna. Przez większość czasu jechałem wpatrzony w szybę, co jakiś czas wyrażając swój zachwyt na głos.
Gdzieś na drodze między Hønefoss i Gol
Wczesnym wieczorem, jeżeli w ogóle możemy mówić o wieczorze w Norwegii o tej porze roku, dotarłem na miejsce. Gol to małe miasteczko w środkowej Norwegii, które zimą zmienia się w bardzo popularne centrum narciarskie. Dookoła wzniesienia, lasy, rzeki i jeziora – można by rzecz, że zwyczajny norweski krajobraz. Początkowo planowałem tam zostać tylko na jedną noc i rano ruszyć w kierunku Bergen, jednak szybko zmieniłem zdanie i postanowiłem zostać tam do czwartku. Zatrzymywałem się u mojej rodziny, więc nie było problemu z kosztami, gdyby nie gonił mnie czas, pewnie zostałbym tam jeszcze nieco dłużej. Miejsce było naprawdę bardzo przyjemne – przy wjeździe do domku wita Cię rodzina trolli.
Sam domek zbudowany był z drewna, a na dachu rosła trawa i mała sosna (sic!). Na widok z okna również nie mogłem narzekać.
Widok z okna mojego pokoju. Godzina 21 z minutami.
Nie był to może szczególnie ekscytujący i pełen przygód dzień, ale i tak byłem zadowolony. Wiedziałem, że najlepsze wciąż przede mną. Szedłem spać z planem, aby następnego dnia wstać wcześnie i wyjść zobaczyć miasteczko.
