Coraz więcej osób wpada na pomysł, aby w podróż wybierać się samemu. Taka osoba nie potrzebuje, żeby ktoś ją prowadził za rączkę. Chce wziąć mapę, zobaczyć szlak, który chce przejść, bądź miasto, które zwiedzić i po prostu założyć plecak i ruszyć w drogę. Często jednak zanim w taką podróż się wybierzemy, chwalimy się tym znajomym lub w pracy, że będziemy jechać w dane miejsce. Kiedy pytają z kim, my odpowiadamy: sam jadę. No i tu zaczyna się główny problem. Padają wszelkie pytania typu:
- nie będziesz się bał?
- ale jak to sam? To chyba musi być nudne
- po co Ty tam jedziesz? (aż mam ochotę wtedy odpowiedzieć "to po co żyć?")
- nie lepiej z kimś? Do kogo buzię otworzysz?
- takie coś to nie ma sensu
I wiele innych tego typu denerwujących pytań.
Widać jak bardzo takie osoby troszczą się o kogoś, pytając czy się nie będą bać itp. To jest bardzo ciekawe, bo już nie troszczą się, kiedy:
- ktoś mieszka sam w kawalerce
- ktoś sam musi sobie poradzić z danym problemem w pracy
- ktoś musi sam ogarnąć porządki w mieszkaniu
- ktoś ma jakieś swoje problemy w życiu, którymi musi sam sobie poradzić, bo akurat nie ma kto mu pomóc
- wywalczyć trzeba wolne od szefa, bo to też nie jest łatwa sprawa, nie zawsze można łatwo wziąć sobie wolne
- trzeba też jakoś zarobić na ten wyjazd
Ale kiedy wreszcie uda nam się załatwić to wolne, zdobyć jakoś kasę i mamy okazję uwolnić się od codzienności i gdzieś się wybrać w podróż odpocząć to nagle jesteśmy postrzegani za kogoś nienormalnego i padają te wszystkie powyższe, niekiedy ciężkie pytania.
Jestem ciekaw, czy Wy macie podobnie. I jak sobie radzicie z odpowiadaniem i przekonywaniem innych, że takie podróże nie są złe?
taka grupka turystów nie umie odszukać się, podczas kiedy ktoś, kto jeździ sam, skupi się dobrze na określonym miejscu i będzie umiała dotrzec więcej szczegółów, których ciężko dostrzec w większej grupie 